ลูกพี่ ลูกน้อง (TK)

3 ชั่วโมงหลังจากที่โทโมะไปอเมริกา

แก้ว:ป่านนี้พี่โมะเขาทำอะไรอยู่น้า.... คิดถึงจัง

หวาย:พี่แก้วเป็นไรคะ

แก้ว:คิดถึงพี่โมะอยู่น่ะสิ ไม่รู้เป็นไงมั่ง

หวาย:แค่ไม่กี่ชั่วโมงนี่พี่แก้วคิดถึงแล้วหรอ คิดไรกะพี่โมะป่ะเนี่ยะ

แก้ว:(เขิน) บ้าไม่ได้คิด หวายนั่นแหละคิดอะไรอยู่ ตัวแค่นี้เดี๋ยวโดนหรอก

หวาย:โดนไร หวายไม่กลัวพี่แก้วหรอก แบร์ :b

แก้ว:ยัยหวายนี่...

แม่มล:พอๆๆๆ สองคนนี้ พี่โทโมะไม่อยู่เข้าหน่อยนี่ตีกันเลยนะ เดี๋ยวแม่จะโทร.ไปฟ้องพี่เค้า

แก้ว:โทร.เลยค่ะแม่ แก้วคิดถึงพี่เค้าแล้วอ่ะ

แม่มล:คิดถึงแล้วหรอ พี่เค้าไปได้ไม่นานเองนะ

แก้ว:นั่นแหละค่ะ คิดถึงอ่ะ ไม่มีคนทะเลาะด้วยเลย

หวาย:งั้นพี่แก้วก็ทะเลาะกับหวายแทนสิ

แก้ว:ไม่เอาไม่อยากทะเลาะกับหวายอ่ะ หวายขี้แงจะตายพี่พูดแรงๆกับหวายเดี๋ยวหวายก็ร้องไห้ไปฟ้องแม่อีก

แม่มล:พอๆๆๆ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว มาทานข้าวเย็นกันได้แล้วจ้า

แก้ว+หวาย:ค่า....

ที่โต๊ะอาหาร

แม่มล:แก้ว เป็นอะไรลูก

แก้ว:แก้วทานไม่ลงอ่ะค่ะ คิดถึง...

"คิดถึงชั้นสักครั้งเมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบายแล้ว....."

แม่มล:ฮัลโหล สวัสดีค่ะ

???:๓๔๘๗๕๖๕๔ู฿๔๓ู๒@##(&(_&**&$#%

แม่มล:แก้วหรอ ทานข้าวอยู่จ้ะ แต่ดูจะไม่ค่อยอยากทานเท่าไร

???:$%&)(_(*(%^$%^#@#!@#$&^%&(*(

แม่มล:ได้ค่ะ แก้วจ้ะมีคนอยากคุยด้วย

แก้ว:สวัสดีค่ะ

โทโมะ:พี่เองนะแก้ว

แก้ว:พี่โมะ

โทโมะ:ได้ข่าวว่าไม่อยากทานข้าวหรอ เป็นไร...อ๋อ!คิดถึงพี่ล่ะสิ

แก้ว:บ้า!!!แก้วจะคิดถึงพี่ทำไมอ่ะ

โทโมะ:เออน่า ไม่คิดถึงแน่นะ งั้นพี่วางละ

แก้ว:พี่โมะๆๆๆๆๆ เดี๋ยวสิคะ คิดถึงสิ คิดถึงมากเลยด้วย

โทโมะ:อื้ม...พี่ก็คิดถึงแก้วนะ

แก้ว:พี่โทโมะทานข้าวรึยังคะ

โทโมะ:กำลังจะทานอ่ะ งั้นเรามาทานข้าวพร้อมกันนะ

แก้ว:ค่ะ พี่โมะ

โทโมะ+แก้ว:1 2 3 ทานเลยนะคะ/ครับ

โทโมะ:แก้วทานอะไรอยู่น่ะ

แก้ว:ทานข้าวกับไข่ยัดไส้ แล้วก็....แกงเขียวหวานด้วย

โทโมะ:โห...อยากทานมั่งอ่ะ พี่ทานแต่อะไรก็ไม่รู้ไม่อร่อยเลย อยากทานฝีมืออามลมากกว่า

แก้ว:พี่โมะก็กลับมาเร็วๆสิคะ แก้วจะให้แม่ทำอาหารเตรียมไว้ให้เยอะๆเลย

โทโมะ:เอ่อแก้ว แค่นี้ก่อนนะ เงินจะหมดแล้วเดี๋ยวพี่โทร.ไปใหม่นะบาย

แก้ว:ค่า....ฝันดีล่วงหน้าเลยละกันนะ

โทโมะ:จ้า...ฝันดี

แม่มล:แหมๆๆๆๆๆๆๆ พอคุยกับพี่เค้าปุ๊ป อยากอาหารขึ้นมาปั๊ปเลยนะ

แก้ว:แม่อ่ะ พูดงี้ได้ไงเล่า

แม่มล:ทานอิ่มกันแล้วใช่มั๊ยจ้ะ

หวาย+แก้ว:ค่า....

แม่มล:งั้นเดี๋ยวแม่เอาจานไปเก็บให้ แล้วจะเอาผลไม้มาให้ทานนะจ้ะ

ระหว่างที่แม่มลนำจานไปเก็บที่ห้องครัว และไม่มีโทโมะอยู่แล้ว หวายก็แผลงฤทธิ์ทันที

หวาย:พี่แก้ว!!! ทำไมพี่แก้วไม่ให้หวายคุยมั่งอ่ะ

แก้ว:เออใช่ พี่ลืมอ่ะ

หวาย:พี่จะลืมได้ไงอ่ะ

แก้ว:ก็พี่ลืมนี่นา

หวาย:นี่พี่แกล้งลืม หรือ ลืมจริงๆคะ!!!

แก้ว:แล้วพี่จะแกล้งลืมทำไมฮ่ะ!!!

หวาย:ทำไมพี่แก้วต้องตะคอกหวายด้วยอ่ะ (ร้องไห้)

แก้ว:นี่หวายจะเลิกสำออยได้รึยังฮ่ะ จะร้องไห้ทำไม 

หวาย:ฮึกๆๆ ก็พี่แก้วตะคอกใส่หวายทำไมอ่ะ

แก้ว:แล้วหวายอ่ะ ร้องไห้ทำไม!!!! 

แม่มล:พอแล้ว!!!! แก้วจะดุน้องทำไม

แก้ว:โถ่แม่คะ ก็ดูน้องเค้าสิ มาหาว่าแก้วแกล้งลืมไม่ให้หวายคุยกับพี่โทโมะอ่ะ

แม่มล:แล้วทำไมไม่ให้น้องคุยมั่งล่ะ

แก้ว:ก็หวายไม่ได้บอกว่าจะขอคุยมั่งอ่ะ แก้วเลยวางสายไป

แม่มล:ตกลงน้องผิดใช่มั๊ย

แก้ว:ใช่ค่ะ หวายอ่ะผิด!!!

แม่มล:แก้ว นี่เดี๋ยวนี้กล้าเถียงแม่หรอ!!!

แก้ว:แก้วไม่ได้เถียงนะ

แม่มล:แต่นี่แก้วกำลังเถียงแม่อยู่นะ!!!

แก้ว:แต่.... (น้ำตาคลอ)

แม่มล:แก้ว ถ้าเถียงแม่อีกทีแม่จะตีแก้วแล้วนะ!!!

แก้ว:(ร้องไห้) แม่ แม่กล้าตีแก้วหรอ ถ้าแม่กล้าตีลูกแท้ของตัวเองอย่างแก้วเพราะไอ้ลูกชู้อย่างหวาย           (ลูกของพ่อแก้วกับแม่โทโมะ) แม่ก็ตีเลย!!! 

แม่มล:แก้วอย่าว่าน้องแแบนี้นะ ได้เดี๋ยวแม่จะตีให้ดู!!!

แม่มลเดินไปหยิบไม้เรียวมาจากมุมห้อง

แม่มล:เพี๊ยะๆๆๆๆๆ !!! ทำไมเป็นเด็กแบบนี้ ฮ่ะแก้วทำไมเกเรแบบนี้

แก้ว:โอ๊ยๆๆๆ แม่แก้วเจ็บนะ!!!!

แม่มล:เจ็บสิดีจะได้จำ!!!

แก้ว:ฮือๆๆ แม่พอแล้วแก้วเจ็บฮือๆๆๆ

แม่มล:เพี๊ยะๆๆๆ ลูกเป็นแบบนี้แม่ต้องตีให้จำไง

แก้ว:แม่!!! (ไม้เรียวหัก!!! เลือดของแก้วไหลออกมาจากขาอย่างไม่ขาดสาย) ฮือๆๆๆ 

แม่มล:แก้ว แม่ขอโทษ

แก้ว:ไม่ต้องมายุ่ง เพราะแม่เป็นแบบนี้ไง พ่อถึงได้ทิ้งไปอยู่กับคนอื่นอ่ะ แม่กล้าตีแก้วต่อหน้าคนอื่นแม่ทำได้ไง แก้วไม่รักแม่แล้ว ได้ยินมั๊ย แก้วไม่รักแม่แล้ว!!! ฮือๆๆๆๆ (วิ่งขึ้นห้องไป)

แม่มล:แก้ว แม่ขอโทษแก้ว!!! 

บนเตียงในห้องของโทโมะ

แก้ว:ฮือๆๆๆ พี่โมะคะ แม่เค้าตีแก้วอ่ะ พี่โมะอยู่ไหนทำไมไม่มาดูแลปกป้องแก้วเหมือนตอนเด็กๆอ่ะ ฮือๆๆๆ

(ในอดีต)

แก้ว:แน่จริงก็จับแก้วให้ได้สิพี่โมะ

โทโมะ:แก้วหยุดเดี๋ยวนี้นะ

แก้ว:ใครจะหยุดให้โง่กันเล่า โอ๊ย!!!

โทโมะ:แก้ว!! (วิ่งเข้าไปหาแก้ว) แก้วเป็นไรมั๊ย

แก้ว:ฮือๆๆๆ เจ็บอ่ะพี่โมะ

โทโมะ:เดี๋ยวพี่พาไปหาพ่อของพี่นะ

แก้วนอนร้องไห้คิดถึงภาพตอนเด็กๆ ที่โทโมะเคยดูแลแก้วเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว                 

แก้ว:แก้วโดนตีเพราะน้องของพี่อ่ะ พี่เป็นคนเดียวที่เข้าใจแก้ว แล้วตอนนี้พี่หายไปไหน แก้วคิดถึงพี่โมะนะ

แก้วนอนกอดรูปโทโมะแล้วร้องไห้อยู่บนเตียง จากนั้นแก้วก็เผลอหลับไปจนเช้า