ลูกพี่ ลูกน้อง (TK)

ตกเย็นวันนั้น

แก้ว-โอย... ชอบเสร็จซะที เหนื่อยมากเลยอ่ะ แล้วพี่โมะไปไหนเนี่ยะ

แก้วพยายามเดินหาโทโมะ แต่ก็ไม่พบเลย หายไปไหนของเค้าเนี่ยะ.....

แก้ว-ชิ! งั้นรออยู่ตรงนี้ละกัน เผื่อพี่เค้าไปเข้าห้องน้ำ

แก้วนั่งรอโทโมะอยู่ตรงหน้าห้องสอบอยู่ประมาณ....30 นาที แต่ว่าเหลิออดแล้ว จึงโทร.ตาม

แก้ว-ไม่ไหวแล้วนะ หายไปไหนว่ะเนี่ยะ

ตู้ด ตู้ด ตู้ด ....

แก้ว-โทร.ไปเป็นร้อยมิสคอลแล้วนะ ทำไมยังไม่ยอมรับสายเนี่ยะ ตามใจ กลับบ้านเองก็ได้ เชอะ!!!

แก้วกำลังจะเดินออกไปเรียกรถกลับบ้าน

โทโมะ-แก้ว!!!

แก้ว-ไร

โทโมะ-จะไปไหนเนี่ยะฮ่ะ

แก้ว-กลับบ้านไง ทำไมหรอ...

โทโมะ-แล้วไม่รอพี่ก่อนล่ะ พี่ไปเข้าห้องน้ำมาแป๊ปเดียวเอง

แก้ว-แป๊ปเดียวหรอ แก้วออกมาจากห้องสอบตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว พี่โมะเข้าห้องน้ำนานขนาดนั้นเลยหรอ แล้วนี่แก้วโทร.ไปก็ไม่นอมรับสาย โทร.ไปเป็นร้อยๆมิสคอลแล้วมั่ง ไม่ได้ยินรึไง !##%$&#@!%$%$&^(_))+)*!#!@$*))()+)&%^@ บลาๆๆๆๆ แก้วบ่นไปเรื่อย...

โทโมะ-เฮ๊ย!!! พอแล้ว จะบ่นไรนักหนาเนี่ยะ กลับบ้านได้แล้ว

แก้ว-อืมกลับก็ได้

หน้าไร่ศิริมงคลสกุล

แก้ว-เอ๊ะ! พี่โมะคะ นั่นมันยัยหวายนี่นา จะไปไหนกับใครค่ำ มืดแบบนี้อ่ะ

โทโมะ-จุ๊ๆๆๆ I Don't care. เรื่องของหวาย พี่ไม่เกี่ยว เราเข้าบ้านกันเถอะ

แก้ว-อื้มๆ นี่พี่ไม่รักยัยหวายแล้วจริงๆใช่มั๊ยเนี่ยะ อ๊ายยยย เสร็จเรา

โทโมะ-เมื่อกี้แก้วว่าไงนะครับ อะไรใครไม่รักใครนะ

แก้ว-เปล่าๆๆ ไม่มีไรค่ะ เข้าบ้านเถอะแก้วคิดถึงคุณแม่แล้วอ่ะ

โทโมะ-พี่ไม่ได้คิดอะไรกับหวายเค้าแล้วล่ะ

แก้ว-หรอ แล้วบอกแก้วทำไมอ่ะ

โทโมะ-เผื่อแก้วจะถาม พี่เลยบอกก่อนไง

แก้ว-แล้ว พี่โมะมีใครคนใหม่รึยังคะ

โทโมะ-ก็...มีดูๆไว้บ้างอ่ะครับ

แก้ว-อื้ม...

แม่มล-แก้ว กลับมาแล้วหรอลูก แม่คิดถึงแก้วจังเลย เป็นไงบ้างจ้ะ ข้อสอบยากมั๊ย

แก้ว-ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

แม่มล-หัวเราะแบบนี้ แปลว่าทำได้ ข้อสอบง่านใช่มั๊นจ้ะ

แก้ว-ฮ่าๆๆๆ ฮือ.... ยากมากเลยค่ะคุณแม่ แก้วสอบไม่ผ่านแน่เลยอ่ะ...

โทโมะ-น้องพี่อ่ะนะเก่งอยู่แล้ว... ทำได้ชัวร์

2 วันต่อมา ผลการสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยออกแล้ว

แก้ว-แม่แล้วก็พี่โมะด้วย แก้วมีข่าวมาบอก

โทโมะ+แม่มล-อะไรหรอ

แก้ว-แก้ว.... สอบผ่านด้วยล่ะ

โทโมะ-จริงหรอ (กอดแก้ว) น้องพี่คนนี้เก่งที่สุด พี่ภูมิใจในตัวเราจริงๆนะ

แม่มล-ยินดีด้วยนะลูก แก้วของแม่นี่เก่งจริงๆเลย

หวาย-ชิ! ก็แค่สอบผ่าน ดีใจอย่างกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งสามครังรวดอย่างงั้นล่ะ เว่อร์จริง (คิดในใจ)

แม่มล-แล้วแก้วจะไปมหาลัยเมื่อไหร่ล่ะจ้ะ

แก้ว-อีกประมาณ2-3เดือนอ่ะค่ะ ทางมหา'ลัยจะโทร.มาบอกเอง

แม่มล-หวายจ้ะ เห็นมั๊ยพี่เค้าทำได้ ไม่ดีใจกับพี่เค้าหน่อยหรอจ้ะ

หวาย-ค่า... ดีใจด้วยน้าพี่แก้ว หวายยิ้มและแสดงความยินดี(แบบเสแสร้ง)ให้กับแก้ว

แม่มล-หวาย หวายเองก็ต้องทำให้ได้เหมือนพี่เค้านะรู้มั๊ย

หวาย-ค่ะๆ หวายจะทำให้ได้ ขอตัวก็นะคะ

เชอะ! ใครจะไปอยากเหมือนแกฮ่ะ ทำเป็นดีอกดีใจ เว่อร์ไปละ ชั้นไม่มีวันจะญาติดีกับแกแน่

6 เดือนผ่านไป แก้วได้เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว และกำลังจะไปมหาวิทยาลัย คงไม่เจอโทโมะอีกนานเลยล่ะ เพราะมหาลัยอยู่ในกรุงเทพ

แก้ว-แม่ขา.... แก้วไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันนะ..

แม่มล-จ้าลูก ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว ไปอยู่คนเดียวไกลๆ รักษาตัวดีๆนะลูก

แก้ว-ค่ะแม่ แก้วรักแม่นะคะ

แม่มล-จ้าลูก

โทโมะ-ไปได้แล้วแก้ว รถพร้อมแล้ว ขอตัวนะครับคุณอา ผมสัญญาว่าจะส่งน้องให้ถึงรั่วมหาลัยเลยครับ...

แม่มล-จ้า... ให้มันได้อย่างที่พูดเถอะ โชคดีนะ ขับรถขับราก็ระวังหน่อยนะจ้ะตาโมะ

โทโมะ-ผมขับแต่รถครับไม่ได้ขับลาด้วย อิอิ

แม่มล-เดี๋ยวเถอะ ตาคนนี้ ไปได้แล้ว

แก้ว-เดี๋ยวแก้วถึงแล้วจะโทร.มานะคะ

แม่มล-จ้า...

ระหว่าทางไปไร่ศิริมงคลสกุล-สนามบิน

"ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตื่อนเขา ทั้งที่ได้เธอไปไม่แคร์แล้วยังได้แต่รั..."

โทโมะ-ฮัลโหลครับ ใครเนี่ยะ

???-1@!%&(_)*^FG))_(**%^

โทโมะ-คือโมะงานยุ่งน่ะ ก็เลยไม่ได้โทร.ไป มีไรหรอครับ

???-@_)+*@!^&__+_*^%#@

โทโมะ-ครับๆ เอ่อพอดีโมะขับรถอยู่อ่ะ แค่นี้ก่อนนะครับ

???-#$_)(+)()&&)_&^

โทโมะ-ครับ บ๊ายบาย

แก้ว-คุยกับใครอ่ะ

โทโมะ-เรื่องส่วนตัวอ่ะครับ แก้วไม่ต้องรู้หรอกนะ

แก้ว-แฟนล่ะสิ

โทโมะ-ก็ไม่เชิงอ่ะนะ ขำๆ

แก้ว-เหอะขำๆ ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ

โทโมะ-อ่ะหึงล่ะซิ

แก้ว-บ้า

โทโมะ-หึงล่ะสิ ยอมรับเหอะ

แก้ว-ตลกละ ขับรถไป

"ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตือนเขา ทั้งที่ได้เธอไปไม่แคร์ แล้วยังได้แต่"

โทโมะ-ครับคุณอา

แม่มล-ตาโมะๆ ส่งแก้วเสร็จแล้ว รีบกลับมาด่วนเลยนะลูก

โทโมะ-ทำไมหรอครับ

แม่มล-ก็ไร่องุ่นของเรา โดนใครไม่รู้เผาทิ้งไปแล้วนะสิ แตาว่า ห้ามบอกแล้วนะ

โทโมะ-ครับๆ ผมจะรีบกลับไป

สนามบิน

แก้ว-พี่โมะ คราวนี้ตาแก้วไปจากพี่โมะบ้างล่ะนะ ร้องไห้

โทโมะ-(น้าตาคลอเพราะเห็นน้องร้องไห้) อืม ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ก่อนนอนอย่างลืมห่มผ้าด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย ทานอาหารให้ตรงเวลาล่ะ อย่าอดอาหารนะ โทโมะเดินเข้าไปกอดแล้ว เพราะว่ากลั้นน้ำตาไม่ไหว

โทโมะ-พี่ขอให้น้องสาวสุดรักของพี่ มีความสุขมากๆนะ ตั้งใจเรียน อย่าไปเที่ยวเล่นจนเพลินล่ะ รีบเรียนให้จบ แล้วรีบกลับมาหาพี่แล้วก็คุณอานะแก้ว พี่รักแก้วมานะ ถึงแล้วโทร.หาพี่ด้วยล่ะ พี่ขอโทษนะที่ไปส่งแก้วไม่ได้แล้ว แต่ถึงตัวพี่จะอยู่ตรงนี้ แต่ใจพี่อ่ะ (ชี้ที่หัวใจตัวเอง) อยู่กับแก้วตลอดเวลา(ชี้แก้ว)ที่เราห่างกันเลยนะ

แก้ว-อืม แก้วไปละนะ แก้วรักพี่มากๆนะ แก้วจะรีบกลับมา

โทโมะ-อื้ม...

ทั้งคู่ยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อแก้วก็ขึ้นเครื่องบินไปกรุงเทพแล้วโทโมะจึงรีบกลับไปดูไร่องุ่นของตัวเอง..

ใครกันนะที่มาเผาไร่องุ่นของโทโมะจนวอดวายไปหมด

ถ้าอยากรู้ก็ติดตามได้ ตอน ต่อ ไป นะจ้ะๆๆๆๆๆ

เม้นด้วย เม้นด้วย ขอบคุณจ้า.....