Would You Stay With Me
8.8
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
12) สวนสาธารณะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอน 12 ‘สวนสาธารณะ’
“พี่ป็อป พี่หายไปไหน กรี๊สสสส”
แก้วกรีดเสียงร้องออกมาอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถติดต่อพี่ชายมาได้เกือบ 3 อาทิตย์เข้าไปแล้ว
ทั้งๆที่ปกติ ป็อปปี้ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาจะบอกเธอเสมอว่าเขาจะไปทำอะไรยังไง หรือว่าเขาจะทิ้งเธอไปจริงๆ
เธอจะทำยังไงดี
“กรี๊สสสสส พี่ป็อป ฮือๆ”
เสียงร้องของเด็กสาวทำให้พยาบาลเวรวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น แต่ก็ต้องปิดประตูหลบข้าวของที่เด็กสาวขว้างปาออก
มาแทบไม่ทัน
“อะไรกัน คนไข้เป็นอะไรไปครับ”
โทโมะถามพยาบาลสาวที่ยื่นมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าหวาดๆ
“เอ่อ คุณแก้วเธออาละวาดอีกแล้วนะค่ะ”
โทโมะขมวดคิ้วกับคำว่าอีกแล้วของเหล่าพยาบาล เพราะแทบจะเป็นเรื่องปกติที่เด็กสาวอออกฤทธิ์อาละวาดเวลา
ที่ไม่ได้ดั่งใจ
“ผมจัดการเอง พวกคุณไปทำงานเถอะ”
“ค่ะๆ “
“เอ่อ แล้วต้องให้พวกดิฉันเตรียมยานอนหลับรึเปล่าค่ะ”
โทโมะมีสีหน้าชั่งใจ เพราะหากใช้ยานอนหลับฉีดให้แก้วมากเกินไปคงไม่เป็นผลดีกับร่างกายเธอนัก บางทีเขาคง
ต้องทำอะไรซักอย่าง เพื่อรักษาเด็กสาวอย่างจริงจัง
“ไม่ต้องหรอกครับ”
‘ปัง เพล้ง’
โทโมะก้มตัวหลบแจจกันที่แก้ว้หวี่ยงมาได้อย่างชิวเฉียด ใบหน้าหล่อนิ่งสนิทแฝงไปด้วยความใพอใจกับ
พฤติกรรมของเด็กสาว
“หยุดนะ”
“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป!!!” แก้วตวาดเสียงกร้าว ยิ่งเห็นหน้าโทโมะยิ่งทำให้เธอรู้สึก
โมโหกว่าเดิม
“พี่ป็อป ฮึก พี่ป็อปอยู่ไหน”
“เลิกบ้าซักที” โทโมะตรงเข้าไปคว้าข้อมือเล็กกำไว้แน่น เป็นการหยุดไม่ให้เด็กสาวเริ่มทำร้าย
ตัวเอง
“ปล่อย ปล่อยซิ ไอ้บ้า ฉันจะไปหาพี่ป็อป ฮึก”
“เธอนั้นแหละที่บ้า รักพี่ชายตัวเอง จิตใจเธอนี่มันไม่ปรกติอย่างแรง”
น็อตหลุดไปกับว่าไอ้บ้าที่เด็กสาวตะโกนใส่หน้า ทำให้โทโมะหลุดโหมดควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอต่อวาเด็กสาว
ไปอย่างที่คนเป็นแพทย์ไม่ครวจะทำ และดูเหมือนถ้อยคำของเขาจะกระแทกเข้ากลางใจของเด็กสาวไปเต็มๆ
อาการหยุดนิ่งเงีบยของแก้วทำให้โทโมะเริ่งเครียด เพราะทุกอย่างดูจะย่ำแย่กว่าเดิม
“ฮึก ฮือๆ เพราะแบบนี้ใช่มั้ย พี่ป็อปถึงได้ทิ้งฉันไป ใช่มั้ย” เสียงแหบแห้งของแก้วถามออกมา
อย่างแผ่วเบา
ความปวดร้าวในน้ำเสียงของเธอทำให้โทโมะดึงเด็กสาวเข้ามากอดปลอบในแบบที่เขาเองก็แปลกใจกับการกระทำ
ของตัวเอง ไม่เคยมีซักครั้งที่เขาจะหลุดโหมดได้ขนาดนี้ แต่ทุกอย่างมันก็เพราะเด็กสาวในอ้อมกอดเขาทั้งนั้นที่
ทำให้มันเป็นไป
“ไม่ใช่หรอก นาย...เอ่อ พี่ชายเธอเขาไปทำงาน ฉันมันปากไม่ดีเอง”
เอ่ยปลอบเด็กสาวเสียงเบา เช็ดน้ำตาที่เปอะเปื้อนใบหน้าหวานของอีกฝ่ายให้อย่างเบามือ
“ถ้าหยุดร้องฉันจะพาไปเที่ยว เอารึเปล่า”
แก้วผละจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ
“จริงรึเปล่า แก้วไม่ร้องแล้ว เราไปกันนะ” ถามเสียงตื่นเต้น เพราะเธออยู่ในห้องนี่
มากว่า3อาทิตย์แล้วโดยที่ไม่ได้ออกไปไหนเลยซักแห่ง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิม
โทโมะหาชุดพยาบาลมาให้แก้วเปลี่ยน แอบพาเด็กสาวออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใก้ลๆโรงพยาบาล
แก้ววิ่งถลาลงไปนอนกับพื้นหญ้า หลับตานิ่งสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ กริยาของเธอทำให้โทโมะหลุดยิ้มออก
มา
“ดีใจขนาดนั้นเลยหรือไง” หย่อนตัวลงนั่งข้างๆเด็กสาวที่นอนอยู่
“มากก” แก้วลากเสียงยาว ใบหน้าอมยิ้มบ่งบอกถึงความสุข รอยยิ้มบริสูทธิ์ของคนข้างกายมัน
ทำให้เขาใจกระตุกแบบแปลกๆ
“ตั้งแต่พี่ป็อปเริ่งทำงานพี่ป็อปก็ไม่มีเวลาให้ฉันอีก ถึงจะโวยวายไปแค่ไหน สิ่งที่พี่ป็อปเลือก
ก่อนก็คืองาน”
แก้วเอ่ยเสียงเศร้า หันกลับมาสบตาของโทโมะที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“คุณจะช่วยให้ฉันหลุดพ้นจากความทรมานแบบนี้ได้รึเปล่า ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ บางทีถ้า
ฉันหาย พี่ป็อปอาจจะสนใจฉันมากขึ้นก็ได้” เสียงสั่นเครือของเด็กสาว ทำให้โทโมะต้องลูบหัวอย่างปลอบโยน
“ได้ ฉันจะทำให้เธอหายเอง ถ้าเธอยอมให้ความร่วมมือ ไม่นานเธอก็จะหาย”
“ฉันจะกลับมาเป็นปรกติได้จริงๆใช่มั้ย”
“อืม” โทโมะพยักหน้าให้ความมั่นใจ แก้วเบือนหน้ากลับไปจดจ้องท้องฟ้าสีครามตามเดิม
“ขอบคุณนะ” แม้เสียงของเด็กสาวจะดังแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ แต่เขากลับได้ยินมันชัดเจน
“ไปขี่รถจักยานเล่นกันมั้ย” โทโมะเอ่ยชวน
“ได้ซิ แต่คุณต้องเป็นคนขี่นะ เพราะฉันขี่ไม่เป็น”
“ยอมให้แค่วันนี้นะ ไว้คราวหลังจะสอนให้แล้วกัน”
ลุกขึ้นยืน ยืนมือให้เด็กสาวจับ แก้วมองมือของชายหนุ่มอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจรับไมตรีของชายหนุ่มแต่โดยดี
ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาจะพาเธอไปขี่จักยาน แต่มันรวมไปถึงการับเขาเข้ามาเป็นอีกคนสำคัญในชีวิตเธอ แบบที่เธอเอง
ก็ไม่ทันได้รู้ตัว
โทโมะพาแก้วขี่จักยานเล่นรอบสวนสาธารณะจนเย็น ก่อนจะพาเด็กสาวไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง
“ถึงเวลาต้องกลับไปเป็นคนไข้แล้วซินะ” แววตาเหงาๆของแก้ว มันทำให้โทโมะต้องเอ่ยปลอบ
ออกมา
“เอาน่า เดี๋ยววันหลังจะพาออกมาใหม่ ถ้าเธอไม่เอาไปบอกคนอื่นนะ”
“เย้ ตกลงค่ะ”
ลมหายใจสะดุดไปความอ่อนหวานของคนตรงหน้าที่มีให้สัมผัสแบบไม่รู้ตัว เป็นอะไรไปว่ะไอ้โมะ แก
อกหักอยู่นะเว้ย..
^_____________________________________________________________^
เอามาหยดเพิ่มอีกตอนเพราะคนอ่านน่ารักค่ะ แอบมีใครบ่นถึงแก้วรึเปล่า คิดถึงกันมั้ย? อาจจะห่างหายไปบ้าง เขางานยุ่งอ่ะ แต่ไม่ลิมกันแน่นอนว่ายังมีคนอ่านที่น่ารักรอเราอยู่ตรงนี้
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
“พี่ป็อป พี่หายไปไหน กรี๊สสสส”
แก้วกรีดเสียงร้องออกมาอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถติดต่อพี่ชายมาได้เกือบ 3 อาทิตย์เข้าไปแล้ว
ทั้งๆที่ปกติ ป็อปปี้ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาจะบอกเธอเสมอว่าเขาจะไปทำอะไรยังไง หรือว่าเขาจะทิ้งเธอไปจริงๆ
เธอจะทำยังไงดี
“กรี๊สสสสส พี่ป็อป ฮือๆ”
เสียงร้องของเด็กสาวทำให้พยาบาลเวรวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น แต่ก็ต้องปิดประตูหลบข้าวของที่เด็กสาวขว้างปาออก
มาแทบไม่ทัน
“อะไรกัน คนไข้เป็นอะไรไปครับ”
โทโมะถามพยาบาลสาวที่ยื่นมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าหวาดๆ
“เอ่อ คุณแก้วเธออาละวาดอีกแล้วนะค่ะ”
โทโมะขมวดคิ้วกับคำว่าอีกแล้วของเหล่าพยาบาล เพราะแทบจะเป็นเรื่องปกติที่เด็กสาวอออกฤทธิ์อาละวาดเวลา
ที่ไม่ได้ดั่งใจ
“ผมจัดการเอง พวกคุณไปทำงานเถอะ”
“ค่ะๆ “
“เอ่อ แล้วต้องให้พวกดิฉันเตรียมยานอนหลับรึเปล่าค่ะ”
โทโมะมีสีหน้าชั่งใจ เพราะหากใช้ยานอนหลับฉีดให้แก้วมากเกินไปคงไม่เป็นผลดีกับร่างกายเธอนัก บางทีเขาคง
ต้องทำอะไรซักอย่าง เพื่อรักษาเด็กสาวอย่างจริงจัง
“ไม่ต้องหรอกครับ”
‘ปัง เพล้ง’
โทโมะก้มตัวหลบแจจกันที่แก้ว้หวี่ยงมาได้อย่างชิวเฉียด ใบหน้าหล่อนิ่งสนิทแฝงไปด้วยความใพอใจกับ
พฤติกรรมของเด็กสาว
“หยุดนะ”
“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป!!!” แก้วตวาดเสียงกร้าว ยิ่งเห็นหน้าโทโมะยิ่งทำให้เธอรู้สึก
โมโหกว่าเดิม
“พี่ป็อป ฮึก พี่ป็อปอยู่ไหน”
“เลิกบ้าซักที” โทโมะตรงเข้าไปคว้าข้อมือเล็กกำไว้แน่น เป็นการหยุดไม่ให้เด็กสาวเริ่มทำร้าย
ตัวเอง
“ปล่อย ปล่อยซิ ไอ้บ้า ฉันจะไปหาพี่ป็อป ฮึก”
“เธอนั้นแหละที่บ้า รักพี่ชายตัวเอง จิตใจเธอนี่มันไม่ปรกติอย่างแรง”
น็อตหลุดไปกับว่าไอ้บ้าที่เด็กสาวตะโกนใส่หน้า ทำให้โทโมะหลุดโหมดควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอต่อวาเด็กสาว
ไปอย่างที่คนเป็นแพทย์ไม่ครวจะทำ และดูเหมือนถ้อยคำของเขาจะกระแทกเข้ากลางใจของเด็กสาวไปเต็มๆ
อาการหยุดนิ่งเงีบยของแก้วทำให้โทโมะเริ่งเครียด เพราะทุกอย่างดูจะย่ำแย่กว่าเดิม
“ฮึก ฮือๆ เพราะแบบนี้ใช่มั้ย พี่ป็อปถึงได้ทิ้งฉันไป ใช่มั้ย” เสียงแหบแห้งของแก้วถามออกมา
อย่างแผ่วเบา
ความปวดร้าวในน้ำเสียงของเธอทำให้โทโมะดึงเด็กสาวเข้ามากอดปลอบในแบบที่เขาเองก็แปลกใจกับการกระทำ
ของตัวเอง ไม่เคยมีซักครั้งที่เขาจะหลุดโหมดได้ขนาดนี้ แต่ทุกอย่างมันก็เพราะเด็กสาวในอ้อมกอดเขาทั้งนั้นที่
ทำให้มันเป็นไป
“ไม่ใช่หรอก นาย...เอ่อ พี่ชายเธอเขาไปทำงาน ฉันมันปากไม่ดีเอง”
เอ่ยปลอบเด็กสาวเสียงเบา เช็ดน้ำตาที่เปอะเปื้อนใบหน้าหวานของอีกฝ่ายให้อย่างเบามือ
“ถ้าหยุดร้องฉันจะพาไปเที่ยว เอารึเปล่า”
แก้วผละจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ
“จริงรึเปล่า แก้วไม่ร้องแล้ว เราไปกันนะ” ถามเสียงตื่นเต้น เพราะเธออยู่ในห้องนี่
มากว่า3อาทิตย์แล้วโดยที่ไม่ได้ออกไปไหนเลยซักแห่ง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิม
โทโมะหาชุดพยาบาลมาให้แก้วเปลี่ยน แอบพาเด็กสาวออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใก้ลๆโรงพยาบาล
แก้ววิ่งถลาลงไปนอนกับพื้นหญ้า หลับตานิ่งสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ กริยาของเธอทำให้โทโมะหลุดยิ้มออก
มา
“ดีใจขนาดนั้นเลยหรือไง” หย่อนตัวลงนั่งข้างๆเด็กสาวที่นอนอยู่
“มากก” แก้วลากเสียงยาว ใบหน้าอมยิ้มบ่งบอกถึงความสุข รอยยิ้มบริสูทธิ์ของคนข้างกายมัน
ทำให้เขาใจกระตุกแบบแปลกๆ
“ตั้งแต่พี่ป็อปเริ่งทำงานพี่ป็อปก็ไม่มีเวลาให้ฉันอีก ถึงจะโวยวายไปแค่ไหน สิ่งที่พี่ป็อปเลือก
ก่อนก็คืองาน”
แก้วเอ่ยเสียงเศร้า หันกลับมาสบตาของโทโมะที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“คุณจะช่วยให้ฉันหลุดพ้นจากความทรมานแบบนี้ได้รึเปล่า ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ บางทีถ้า
ฉันหาย พี่ป็อปอาจจะสนใจฉันมากขึ้นก็ได้” เสียงสั่นเครือของเด็กสาว ทำให้โทโมะต้องลูบหัวอย่างปลอบโยน
“ได้ ฉันจะทำให้เธอหายเอง ถ้าเธอยอมให้ความร่วมมือ ไม่นานเธอก็จะหาย”
“ฉันจะกลับมาเป็นปรกติได้จริงๆใช่มั้ย”
“อืม” โทโมะพยักหน้าให้ความมั่นใจ แก้วเบือนหน้ากลับไปจดจ้องท้องฟ้าสีครามตามเดิม
“ขอบคุณนะ” แม้เสียงของเด็กสาวจะดังแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ แต่เขากลับได้ยินมันชัดเจน
“ไปขี่รถจักยานเล่นกันมั้ย” โทโมะเอ่ยชวน
“ได้ซิ แต่คุณต้องเป็นคนขี่นะ เพราะฉันขี่ไม่เป็น”
“ยอมให้แค่วันนี้นะ ไว้คราวหลังจะสอนให้แล้วกัน”
ลุกขึ้นยืน ยืนมือให้เด็กสาวจับ แก้วมองมือของชายหนุ่มอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจรับไมตรีของชายหนุ่มแต่โดยดี
ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาจะพาเธอไปขี่จักยาน แต่มันรวมไปถึงการับเขาเข้ามาเป็นอีกคนสำคัญในชีวิตเธอ แบบที่เธอเอง
ก็ไม่ทันได้รู้ตัว
โทโมะพาแก้วขี่จักยานเล่นรอบสวนสาธารณะจนเย็น ก่อนจะพาเด็กสาวไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง
“ถึงเวลาต้องกลับไปเป็นคนไข้แล้วซินะ” แววตาเหงาๆของแก้ว มันทำให้โทโมะต้องเอ่ยปลอบ
ออกมา
“เอาน่า เดี๋ยววันหลังจะพาออกมาใหม่ ถ้าเธอไม่เอาไปบอกคนอื่นนะ”
“เย้ ตกลงค่ะ”
ลมหายใจสะดุดไปความอ่อนหวานของคนตรงหน้าที่มีให้สัมผัสแบบไม่รู้ตัว เป็นอะไรไปว่ะไอ้โมะ แก
อกหักอยู่นะเว้ย..
^_____________________________________________________________^
เอามาหยดเพิ่มอีกตอนเพราะคนอ่านน่ารักค่ะ แอบมีใครบ่นถึงแก้วรึเปล่า คิดถึงกันมั้ย? อาจจะห่างหายไปบ้าง เขางานยุ่งอ่ะ แต่ไม่ลิมกันแน่นอนว่ายังมีคนอ่านที่น่ารักรอเราอยู่ตรงนี้
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
