Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.49 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 22.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) เป็นห่วง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากที่ผมพายายบ้องนี่ขึ้นแท็กซี่ เพื่อมาที่คอนโดผมนั้น
"นี่ นายตามฉันมาทำไม" ยายนั่นถามผม
"ใครตามเธอ ฉันบังเอิญ เดินผ่านมา เห็นคนร้องไห้เลยเข้ามาดู" ผมเี่บี่ยงไป
"หรออออออ นายนึกว่าฉันไม่รู้หรือไง" ยายนั่นบอก
"คิดไปเองละมั้ง เธออ่า" ปรกติเห็นซื่อบื้อ วันนี้คิดยังไงฉลาดว่ะ ผมคิดในใจ
"เหรอ ฉันก็นึกว่านายจะเป็นห่วงฉันซะอีก" ยายนั่นเสียงแผ่วลง
"ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันเป็นห่วงละ" ผมถามกลับไป
"ไม่รู้ซิ อยู่ใกล้นายรู้สึกว่ามันจะใกล้ความรู้สึกที่เค้าเรียกกันว่า รัก ที่สุดละมั้ง"
"เออ.ออ เธอรู้ได้ว่ามันเรียกว่ารัก"
"ครูแม่เคยบอก ว่าถ้ามีใครซักคนที่คอยห่วงฉันแล้วทำให้ฉันดีใจ แสดงว่าฉันมีคนทีรักฉันแล้วไงละ"
"เออ เหรอ ถึงซะที เธอลงไหวมั้ย"
แล้วฉันก็พยายามลุกขึ้น แต่มันก็ไม่ง่ายเลย ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุด แล้วมันปวดมาก ฉันเลยหันหน้าไปส่ายหัวน้อยๆ
"อืม คงต้องอุ้มซินะ" แล้วเค้าก็ช้อนตัวฉันขึ้นมาอุ้มไว้หลังจากที่เค้าจ่ายตังค่าแท็กซี่แล้ว
"อ๊ะ นาย" ฉันจะเอ่ยห้ามเค้าแต่ก็ไม่ทันที่เค้าจะอุ้มฉันมาวางบานเตียงในห้องของเค้า
"อะไร"
"ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าอุ้ม ใจมันเต้น แล้วให้ฉันนั่งในนี้ได้เหรอ" ฉันถามเค้า เพราะปรกติเค้าจะให้นอนโซฟา
"เงียบๆเถอะนะ เดี๋ยวทำแผลเสร็จก็ไปนอนโซฟาข้างนอก" โธ พูดตรงไปมั้ยยายบ้า ใจเต้นเหมือนกันละนะ
หลังจากนั้น เค้าไปหยิบกล่องพยาบาลมา แล้วค่อยๆถอดรองเท้าฉันออก
"แผลอักเสบจนได้ ยายบ้านนอกเอ้ย" เค้าที่ดูแผลฉันก็ว่าฉันขึ้นมา
" ขอโทษ ก็ฉันไม่รู้นี่ ตอนวิ่งมามันลืมนึกไปว่าเจ็บนี่นะ" ฉันบอกกับเค้า เค้าเพียงแต่เงยหางตามามองอย่างตำหนิ
"อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ อย่าดิ้นไม่งั้นจะเจ็บ"
"โอ้ย" ฉันร้องทันทีที่เค้าเอาแอลกอฮอลล้างแผล
"อยู่เฉยๆ แผลมันสกปรก เธอต้องล้างก่อน" เค้าบอกฉัน
".................................."
"เจ็บเหรอ ถ้าเจ็บ บีบมือฉันไว้นะ" เค้าพูดแล้วยืนมือนึงมาจับมือฉันไว้ ให้ฉันบีบเวลาที่เจ็บ
"ป๊อป ฉันขอถามอะไรนายหน่อยซิ"
"หือ ถามอะไร ไม่เจ็บแล้วเหรอ" เค้าถามฉันแล้วยังก้มทำแผลที่เท้าฉันต่อ
"อืม ก็บีบมือนายไว้แล้วนิ"
"อืม ถามมาดิ แต่อย่าถามไร้สาระนะ ฉันขี้เกียจตอบ"
"รู้แล้วนะ ฉันจะถามว่า เกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้านายเกลียดฉันมากนายส่งฉันไปอยู่ที่เดิมก็ได้นะ"
"..........................." ป๊อปเงียบ
"นายว่าฉันอยากให้ฉันออกมา ฮึก ฮึกกก ฉันก็ออกมาแล้วไง แล้วนายจะตามมาทำไม"
"......................................."
"ฉันก็อยากมีพ่อแม่ อยากมีความรัก ฉันไม่ได้ตั้งใจมาแทนที่ใคร"
".........................................."
"ฉันรู้ว่านายรักน้องสาวนายมาก แต่ฉันก็ไม่เคยมีใครรักเหมือนกัน"
"....................................."
"ป๊อป ฮึก ฮึกก ฮือ คนที่เค้ามีพ่อแม่ มีความรักเป็นยังไงเหรอ ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเอง นายบอกฉันหน่อยซิ"
ฉันถามเค้าทั้งน้ำตา แต่เค้าเลือกที่จะเงียบ ไม่ยอมตอบอะไรฉันเลย ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
มีแค่เสียงสะอื้นของฉัน จนป๊อปทำแผลให้ฉันจนเสร็จ แล้วเค้าก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉัน
"เธอรู้มั้ยการที่ไม่เคยมีใครรักเลย กับการเสียคนที่เรารักมากๆไป อันไหนเจ็บมากกว่ากัน"
"........................................" คราวนี้ตาฉันบ้าง ที่เป็นฝ่ายเงียบ
"ฉันมีน้องสาวคนนึง เธอชื่อปอม เธอรักฉันมาก และฉันก็รักเธอมากเหมือนกัน ตอนเด็กๆ
เธออยากได้อะไรฉันก็จะยอมเธอทุกอย่าง แม้เป็นของที่ฉันรักมาก เพียงแค่อยากเห้นยายปอมยิ้ม"
"......................................." เราสองคนเงียบ
"ยายปอมเป็นเด็กอ่อนแอ แต่เธอจะร่าเริงตลอดเวลา เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ว่าเธอทรมานแค่ไหน"
ตอนนี้ฉันเห็นแววตาป๊อป มันเป็นแววตาที่น่าสงสารมาก แววตาที่เศร้า ที่เหงา และเจ็บปวด
"ยายปอม แอบรักผู้ชายอยู่คนนึง แต่นายนั่นก็คือเด็กกำพร้าคนนึง ที่แม่เอามาเลี้ยงเป็นเพื่อนยายปอม
มีอยู่วันนึงเด็กคนนั้นเค้าไปมีแฟน พอยายปอมไปเจอเลยเสียใจมากๆ แต่ไม่นึกเลย
ว่ายายปอมจะเดินเข้าไปหาเด็กนั่น แต่มัน มัน มันฮึก ฮึก.."
"พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว" ฉันบีบมือแล้วมองหน้าป๊อปที่มีน้ำใสๆไหลมา
"มันกลับผลักยายปอม ทั้งๆที่ยายปอมช่วยมันทุกอย่าง แม่กระทั่งให้คุณพ่อคุณแม่อุปการะมัน
ทั้งๆที่มันก็รู้ว่ายายปอมเป็นรูคีเมีย ยายปอมโดนมันผลักตกบันไดเลื่อน เสียเลือดมากแล้วจากฉันไป
ส่วนเด็กนั่นก็หนีไปจากครอบครัวเรา หลังจากเกิดเรื่องแม่ก็ซึมเศร้า พ่อฉันเลยหาเด็กผู้หญิงมาให้ท่านเลี้ยง
เพื่อที่ท่านจะไ้ด้ไม่ฟุ้งซ่านเสียใจไปมากกว่านี้ แต่เด็กพวกนั้นเข้ามาเพื่อที่จะพยายามเป็นแทนยายปอม
ฉันรับไม่ได้จริงๆ ฉันรับไม่ได้" ตอนนี้ป๊อปบีบมือฉันแน่น
"ฉันรู้แล้ว ฮึกๆ ฉันรู้แล้วป๊อป ฉันจะไปเองนะ ฉันไม่ได้ต้องการมาแทนที่คนที่นายรัก ฉันขอโทษ"
ฉันพูดพร้อมบีบมือป๊อป แล้วฉันเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เค้า
"พรุ่งนี้ฟางจะไป ช่วยพาไปส่งหน่อยนะ ที่ไหนก็ได้ที่มีงานทำ ฉันหาเลี้ยงตัวเองได้"
"แล้วเธอจะไปอยู่ได้ยังไง เธอไม่มีใคร"
"ไม่เป็นไร คืนนี้นอนก่อนเถอะ ฉันง่วง" ฉันพูดแล้วยิ้มให้ป๊อป
"..........................................."
" พี่ป๊อป ฟางขอเรียกแบบนี้จนกว่าจะจากกันได้มั้ย" ฉันไม่กล้ามองเค้าแต่พูดมันออกไป
".........................."
"ฝันดีนะค่ะพี่ป๊อป" แล้วฉันก็กำลังจะลุกกระเผลกออกไปที่โซฟา แต่มีมือใครบางคนมาดึงฉันไว้
"นอนกับพี่ที่เตียงนี่แหละ โซฟามันแข็ง" โอ้ พระเจ้า ป๊อปยอมรับที่จะเป็นพี่ฉัน ฉันยิ้มกว้างทันที
"แล้วพี่ห้ามบ่นว่าฟางหนุนแขนชาอีกนะ" ฉันพูดทำหน้ามุ่ย ฉันแอบบ่น
"ก็จริงนี่ เราหนุนแขนพี่จนชาเลย ยังจะมาพูดดีอีก" ผมพูดหยอกฟาง
"..................................." แต่ฉันยิ้มรับแทน
"ฟาง เจ็บเท้าอยู่หรือเปล่า "
"ไม่เท่าไหร่แล้วค่ะ ทนได้ แต่ไม่ต้องไปตัดขาแล้วใช่มั้ย"
"5555 พี่ขอโทษนะ " ประโยคหลังที่แทบจะไม่ได้ยิน เพราะมันเบามาก เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า
"ห๊ะ พี่ว่าอะไรนะ"
"ป่าว แค่จะบอกว่า พี่เป็นห่วง ถึงวิ่งตามมา"
"พี่ป๊อป......." ฉันเรียกชื่อเค้าก่อนตั้งสติได้ "แต่พี่ไล่ฟางไม่ใช่เหรอค่ะ"
" ใครไล่ พี่พูดเมื่อไหร่"
"ก็เมื่อตอนค่ำ ที่คนชื่อแอนพูด"
"แล้วพี่ได้พูดมั้ยละ เรามันมั่วคิดไปเอง แล้ววิ่งมาเอง ทำให้คนอื่นเป็นห่วง"
"พี่ป๊อป"
"เรียกอะไรอีกละ เราเนี่ยนะ"
"จริงนะค่ะ พี่เป็นห่วงจริงๆนะ เย้ เย้ ฟางมีคนเป้นห่วงแล้ว"
"หึหึ นอนได้แล้ว ฝันดียายตัวเล็กของพี่" ดีใจเป็นเด็กไปได้นะฟาง
"ค่ะ คืนนี้หลับฝันดีแน่เลย"
หลังจากนั้นพอฟางล้มตัวลงนอน ผมก็เลื่อนผ้าห่มมาห่มให้เธอแล้วหลับตามเธอไป ทั้งๆที่ผมไม่เคยที่จะเล่าให้ใครฟัง แต่ทำไมผมถึงเล่าให้ฟางฟังนะ
อีกหนึ่งตอนรอแปปนะจ๊ะ เพราะตอนนี้กำังแต่งเรื่องใหม่อยู่ ไอเดียกำลังมา รักรีดเดอร์นะ
ก่อนเที่ยงคืนจะลงเพิ่มให้ละกันนะค่ะ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
