Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 

 

 

 

                    ลืมตาขึ้นมาตื่นในเช้าวันใหม่ บิดตัวหันไปมองนอบๆห้อง ไม่เจอคนที่กอดเธอไว้เมื่อคืน

 

 

เลยรีบเด้งตัวขึ้นมา คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาคุมตัวรีบเดินออกมาตามหาคนตัวโต

 

 

 

" พี่ป๊อป ตื่นมาทำอะไรแต่เช้าค่ะ" ถามคนตัวโตที่ดูจะขมักเขม้น ทำอะไรซักอย่างในครัว

 

 

" อ่าว ทำไมรีบตื่นจังละฟาง พักผ่อนเยอะๆซิ ลุกจะได้แข็งแรง" แล้วหันไปสนใจสิ่งที่ทำค้างไว้ต่อ

 

 

" ฟางตื่นแล้ว แล้วพี่อ่า ทำอะไรทำไมมันเลอะแบบนี้"

 

 

" ก็จะลองทำเค้กนะซิ โธ่เอ้ย ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย ก็ทำตามที่หนังสือบอกแล้วนะ" บ่นทันทีที่เปิดเตาอบออกมาแล้วรูปร่างมันแปลกผิดปรกติ

 

 

" นึกยังไงถึงทำค่ะเีนี่ย อิอิ" แซวคนหน้าหล่อ ที่ตอนนี้กำลังคิ้วชนกันดูเค้กที่อบออกมาแบบเบี้ยวๆ

 

 

" ก็ฟางชอบกินไง พี่เลยว่าจะหัดทำให้กิน" หันมาบอกฟาง 

 

 

" ไม่ต้องทำขนาดนี้หรอกค่ะ แค่นี้ก็รักมากมาย จนขาดพี่ไปไม่ได้แล้ว" พูดแล้วเดินเข้าไปกอดป๊อปปี้

 

 

" ขาดไม่ได้ แต่หนีพี่ตลอดเลยนะ แถมไล่อีก งอนๆๆๆๆ" สะบัดหน้าหนีคนร่างเล็กที่กอดเค้าอยู่

 

 

" โอ๋ๆๆๆ อย่างอนฟางเลยนะ ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว น๊าๆๆๆๆๆๆ" เอาแก้มใสๆไปถูกับแขนป๊อปปี้

 

 

" จริงนะ สัญญานะ ต่อไปต้องอยู่กับพี่ ห้มไปไหนอีก ห้ามปิดบัง มีอะไรให้ปรึกษากัน"

 

 

"ครับผม" ตะเบะมือ จนทำให้ป๊อปปี้หมั่นไส้ จนขยี้จมูกสวยๆของเธอเบาๆ

 

 

" เรานี่มันน่ารักเกินไปแล้ว เอ่อ หิวหรือยัง พี่ทำแซนวิชไว้ให้นะ กินพร้อมนมกับน้ำส้มด้วย" พูดเชิงสั่ง

 

 

" ค่ะ แล้วพี่ทานอะไรหรือยังละค่ะ  มาทานพร้อมกันซิ"

 

 

" พี่กินแล้ว กลัวฟางเหม็นเลยกินไปก่อนแล้ว ไหนเอายามาให้พี่ดูซิ มีอันไหนต้องกินก่อนบ้าง"

 

 

" เอ่อ พี่ป๊อป ฟางจะกินนมกับของที่มีประโยชน์เยอะๆ แต่ไม่กินยาได้ไหม"

 

 

" ฟางงงงงงงงงง" เสียงเข้ม พร้อมหน้าตาที่ดุดัน ทำให้เธอก้มหน้า แล้วพยักหน้ารับน้อยๆ

 

 

" ดีมาก เดี๋ยวพี่จัดยาให้นะ " แล้วป๊อปปี้ก็จัดยาที่หมอจัดมาให้ฟาง

 

 

" ต้องกินจริงๆเหรอ" มองหน้าป๊อปปี้แบบหวาดๆ

 

 

" ฟาง เรามีลูกแล้วนะ ไม่ห่วงลูกเหรอครับ ลุกจะได้แข็งแรงๆ นะ"

 

 

" อืม" ฟังเหตุผลที่เค้าให้มา แล้วกินยาก่อนอาหาร ก่อนจะกินแซนวิชฝีมือว่าที่สามีจนหมด

 

 

" พี่ป๊อป กลับบ้านกันหรือยังค่ะ" ถามป๊อปปี้ที่กำลังทำความสะอาดครัวอยู่

 

 

" หือ อยากกลับแล้วเหรอ" ถามฟางทั่งดูทีวีรอเค้า

 

 

" จริงๆก็ยังไม่อยากกลับหรอก แต่เราออกมาแบบนี้ ถ้าคุณแม่รู้เข้า....จะ"

 

 

" ฟาง ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงคุรแม่ก็ต้องรู้ แล้วเค้าต้องเข้าใจเราด้วย เราต้องทำให้เค้าเข้าใจเราให้ได้"

 

 

" ค่ะ " ตอบรับป๊อปปี้ทีท่าทางที่จริงจังและจริงใจของเค้า ส่งมาให้เธออย่างเต็มเปี่ยม

 

 

สามวัน หลังจากที่ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันอยู่ที่คอนโดหรูของชายหนุ่ม ก็กลับบ้าน

 

 

" กลับมากันแล้วเหรอ ฟางเดี๋ยวตามแม่ไปที่ห้องรับแข็กนะ" แม่ป๊อปปี้ ที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่บอกกับสองคนที่เดินเข้ามาในบ้าน

 

 

" ค่ะ" ก้มหน้ารับอย่างปฎิเสธไม่ได้

 

 

" แล้วทานอะไรกันมาหรือยังละลุก" พ่อป๊อปปี้ถามขึ้น

 

 

" ทานแล้วครับพ่อ " ตอบผู้เป็นพ่อ

 

 

" งั้นป๊อปกับฟางขอตัวไปพักก่อนนะครับ"

 

 

" ฟางไปเถอะ แต่ตาป๊อปอยู่คุยกับแม่ก่อน" ผู้เป็นแม่เสียงนิ่ง ทำให้สองคนทำตามอย่างไม่กล้าขัด

 

 

            ฉันกำลังเดินขึ้นมาพักบนห้องของตัวเอง ระหว่างทางที่เดินขึ้นมา สายตาก้ชำเลียงลงไปชั้นแรก

 

ดูคนตัวโตที่แสนจะรัก ว่ากำลังคุยอะไรกับแม่อยู่ ในใจทั้งเป็นห่วง และทั้งกลัว ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเค้าอีก

 

 

" พี่ป๊อป เราจะทำยังไงกันดีค่ะ" ทันทีที่เข้ามาในห้องก็พูดออกมาอย่างกังวล

 

 

 

" มีอะไรครับแม่" ป๊อปถามแม่ที่เรียกให้เค้าอยู่ต่อ

 

 

" หนุแอนไปไหน"

 

 

" ป๊อปไม่รู้ครับ เห็นบอกว่าธุระ จากนั้นก็ไม่เจอเลย"

 

 

" นั่นมันคู่หมั้นลูกนะ แล้วครอบครัวหนุแอนเค้าติดต่อหนูแอนไม่ได้ ลูกจะให้แม่บอกเค้าว่ายังไง"

 

 

" ป๊อปไม่รู้จริงๆนะครับ ว่าน้องแอนไปไหน"

 

 

" น้องคงเสียใจ ที่คู่หมั้นตัวเองไปมีอะไรกับน้องสาวตัวเอง จนหนีไปละซิ แม่จะบอกครอบครัวหนุแอนได้ยังไง"

 

 

" แต่ป๊อปไม่ได้รักน้องแอน"

 

 

" ตาป๊อป หนุแอนเสียใจขนาดนี้แล้ว แกยังจะทำให้เค้าเสียใจไปถึงไหน"

 

 

" แม่ครับ ถ้าแอนเสียใจ ป๊อปก็จะบอกให้แม่รู้ไว้ ว่าป๊อปกับฟางก็เสียใจเหมือนกัน"

 

 

" นี่กล้าเถียงแม่เหรอ ทั้งๆที่แกเป็นคนก่อเรื่องนะ"

 

 

" ป๊อปไม่ได้เถียงครับ ป๊อปแค่บอกแม่เฉยๆ ว่าป๊อปกับฟางก็เสียใจเหมือนกัน อาจจะมากกว่าที่แม่เห็นก้ได้"

 

 

" แม่ไม่สน เอาเป็นว่าถ้ามันยังมีปัญหา แม่จะจับเรากับฟางแยกกัน"

 

 

" แม่ แม่ทำทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ ถ้าแม่ทำแบบนั้นป๊อปก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน"

 

 

" นี่ตาป๊อป แกรักเด็กคนนั้นมากกว่าแม่เลยเหรอ"

 

 

" ผมรักแม่ครับ รักมาก มากจนตอนนี้ผมก็รักลุกกับแมียผม อย่าทำอะไรลุกกับเมียป๊อปเลย"

 

 

" ตาป๊อป แก... หมายความว่ายังไง"

 

 

" ครับ ฟางท้องกับป๊อป"

 

 

" ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมทำตัวแบบนี้กันห๊ะ" แม่ป๊อปที่โกรธจัด ลุกขึ้นตระโกนใส่หน้าลูกชายตัวเอง

 

 

" ป๊อปผิดเองละครับ"

 

 

" ไม่หรอกค่ะ ตบมือข้างเดียวยังไงมันก็ไม่ดังหรอกค่ะ" ฟางที่ทนดุไม่ไหว วิ่งลงมาจากชั้นบนเพื่อมาขอโทษในความผิดที่ทั้งคู่ช่วยกันทำ

 

 

" ฟาง ลงมาทำไม แล้ววิ่งทำไม ถ้าล้มจะทำยังไง" ป๊อปเอ๊ดฟาง

 

 

" ไม่พี่ป๊อป ทำไมต้องโทษตัวเองด้วย เราผิดทั้งคู่นะ" ฟางที่ลงมาแล้วพูดขึ้น

 

 

" งั้นฟาง เธอตามฉันมาที่ห้องทำงาน อ่อ แล้วคุณกับตาป๊อปไม่ต้องตามไปนะ"แม่พูดแ้ล้วเดินตรงไปยังห้องทำงาน

 

 

   ฟางที่เดินตามแม่มาติดๆ ในใจก็หวั่นๆ ว่าจะเจอกับอะไรอีกมั้ย แต่ก็พร้อมแล้วละ กับสิ่งที่ต้องเจอ

 

 

" ทำไมถึงรักตาป๊อป" คำถามแรกที่ผู้เป็นแม่ถามขึ้น ทำให้เธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบไป

 

 

" พี่ป๊อปเป็นคนเดียว ที่คอยดูแลฟฟาง เป็นห่วงฟาง ถึงเค้าจะพูดไม่เพราะ ชอบว่า ชอด่า เอาแต่ใจ

 

แต่ก็เป็นคนเดียวที่อยู่ด้วยแล้วเรารู้สึกว่าปลอดภัย ไม่ต้องกลัวใครมาทำอันตราย" ตอบแล้วยิ้มทันทีที่พูดถึงป๊อป

 

 

" ของขวัญที่ตาป๊อปซื้อให้เธอ แพงที่สุดคืออะไร" ถึงจะงงกับคำถามเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบไปตามความจริง

 

 

" ถ้าแพงที่สุดคงจะเป็น โทรศัพท์เครื่องนี้มั้งค่ะ แต่ถ้ามีค่าที่สุด ก็คงเป็นตุ๊กตาหมีพูห์ ที่คุณปอมให้พี่ป๊อปไว้"

 

 

ยกโทรศัพท์เครื่องเก่าแก่ ที่ป๊อปปี้ซื้อให้เธอตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ที่ดูแล้วราคาตอนนี้ยังไงก็ไม่น่าเกินสามพันบาท ให้ผุ้เป็นแม่ดู

 

 

" ยังใช้มันอยู่เหรอ ไม่อายคนอื่นเค้าเหรอ " แม่ยังคงถามต่อ

 

 

" ไม่หรอกค่ะ พี่ป๊อปซื้อให้ แล้วฟางก็รักมันมากๆ มันเคยเสียครั้งหนึ่ง พี่ป๊อปจะซื้อให้ใหม่ แต่ไม่เอาดีกว่าฟางชอบอันนี้ อันที่มีเบอร์ของ พี่ป๊อป คุณพ่อ คุณแม่ บ้านจิระคุณ แล้วเพื่อนอีกสี่ห้าคนพอแล้วค่ะ"

 

 

" แล้วทำไมตาป๊อปถึงให้ของที่ยายปอมให้กับเรา เคยถามมั้ย"

 

 

" พี่ป๊อปเคยบอกว่ มันเป็นของที่พี่ป๊อปรักมากที่สุด แล้ว....." เธอก้มหน้าลง

 

 

" แล้วอะไร ไม่ต้องกลัว ฉันอยากรู้"

 

 

" แล้วให้ฟาง เพราะต่อจากนี้ไปเราสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เลยให้ฟางเก็บดูแลรักษาไว้"

 

 

" แล้ววันไหนเธอเจอพ่อแม่จริงๆละ แล้วเค้าให้เลือกระหว่างตาป๊อปกับพ่อแม่ของเธอ เธอจะเลือกใคร"

 

 

" ถ้าเลือกที่จะอยู่กับใคร คงเลือกพี่ป๊อปค่ะ แต่ถ้าเลือกที่จะดูแลใคร คงเป็นพ่อแม่ แต่จู่ๆจะให้เลิกกับพี่ป๊อปคงทำให้ท่านไม่ได้หรอกค่ะ เพราะพี่ป๊อปจะเป็นยังไงถ้าขาดเราไป คงต้องพยายามทำให้ท่านเข้าใจให้ได้ ถ้าพี่ป๊อปรักฟางจริงๆ มันต้องผ่านไปได้ค่ะ"

 

 

" แล้วถ้าพระคุณ กับการให้เลิกกับคนที่เธอรักละ" ได้ยินคำถามฟางถึงกับกระตุก ก่อนจะตอบไปว่า

 

 

" ถ้ามันตอบแทนด้วยวิธีอื่นไม่ได้ ก็คงต้องยอมรับมันค่ะ "

 

 

" แล้วถ้าฉันให้เธอทำ เธอจะทำได้ไหม"

 

 

" ทำไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณแม่อยกจะให้ฟางตอบแทนบุญคุณวิธีอื่น ฟางยินดีค่ะ แม่แต่ชีวิตฟางก็ให้ได้ แต่ถ้าคุณแม่ให้ฟางเลิกกับพี่ป๊อป ฟางคงทำไม่ได้ค่ะ"

 

 

" ทำไม เธอถึงทำไม่ได้ "

 

 

" เพราะพี่ป๊อปคือดวงใจของฟาง ไม่มีคนที่ไม่มีดวงใจ นอกจาก ฟางจะไม่ใช่คนแล้วเท่านั้นค่ะ"

 

 

" แล้วเธอคิดว่าจะทำยังไง ถ้าฉันจะทำให้เธอไม่ใช่คน"

 

 

" ไม่ทำอะไรค่ะ คุณแม่มีพระคุณ ฟางยินดีให้ชีวิตฟางไป แต่พี่ป๊อปคุณแม่อย่าทำร้ายเค้าเลยนะค่ะ"

 

 

" ตาป๊อปเป็นลูกชั้น ฉันหาสิ่งที่ดีให้เค้าอยู่แล้ว"  ทันไดนั้นฟางเดินเข้าไปหาแม่ แล้วก้มลงกราบเท้าท่าน

 

 

" ฟางเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ที่ทำให้ฟางได้รู้จักคำว่าครอบครัว ความรัก ทุกๆอย่าง ฟางพร้อมไม่มีชีวิตแล้วค่ะ"

 

ทันทีที่พูดเสร็จ ฟางหลับตาลง ดวงตาคู่สวยๆมีน้ำใสๆไหลออกมา ขุกเข่ารอความตายที่ผู้มีพระคุณจะมอบให้

 

 

" ไม่อยากลาตาป๊อป ก่อนหรือยังไง"

 

 

" ไม่ค่ะ ถ้าเจอหน้าเค้า ก็เหมือนต่อลมหายใจให้ฟาง ถ้าจะขาดอากาศ ก็ขอให้เค้าไม่เจอเราอีกเลย" หลับตาพูด ทั้งๆที่น้ำตาใสๆ ไหลไม่ยอมหลุด

 

 

" ทำไมถึงยอมตาย เพื่อแลกกับสิ่งที่ดีของตาป๊อป ทั้งๆที่ไม่เลือกจะตอบแทนบุญคุณโดยการเลิกดีๆ"

 

 

" เพราะฟางมีแค่ความรักให้เค้า ไม่ได้มีอะไรติดตัวมา แม้แต่พ่อแม่ยังไม่มีเลย ถ้าจะมีใครซักคน ที่อยู่เคียงข้างพี่ป๊อป ที่เค้ามีทุกอย่างที่ แต่ฟางไม่มีอะไรเลย ฟางก็ยินดีถ้าพี่ป๊อปรักเค้า"

 

 

" แล้วไม่กลัวตาป๊อปเสียใจเหรอ"

 

 

"กลัวค่ะ แต่กลัวทนไม่ได้ ที่ต้องอยู่ต่อแล้วเห็นพี่ป๊อปเสียใจ ทั้งๆที่ทุกครั้งที่ฟางเสียใจ ฟางมีเค้าแค่คนเดียวเท่านั้น" ปล่อยโฮออกมาทันทีที่พูด ประโยคนี้เสร็จ

 

 

" เสียใจมากขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยอมทำ ทั้งๆที่ถ้าหมั้นกับกวิน บางทีอยู่ๆไปอาจจะรักกันก็ได้"

 

 

" พี่ป๊อปไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย เอาแ่ต่ใจตัวเอง ขี้โมโห ขี้หึง ไม่ฟังเหตุผลคนอื่น จนทุกคนกลัว

 

ไม่กล้าเข้าใกล้พี่ป๊อปเลย แต่เวลาพี่ป๊อปนอนหลับพี่ป๊อปจะเหมือนเด็กที่นอนไม่เต็มที่จะอารมณ์เสีย

 

แต่พี่ป๊อปไม่เคยลืมว่าจะต้องเป็นห่วงฟาง ไม่ว่าจะทำให้ฟางเจ็บปวดกี่ครั้ง ทุกครั้งแววตาพี่ป๊อปมันสะท้อนว่า

 

เค้าเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ทำให้ฟางเป็นแบบนี้ " พูดถึงชายที่ตัวเองรัก ในมุมมองที่คนอื่นไม่เคยเห็นแล้วยิ้ม

 

 

" แล้วถ้าวันหนึ่งตาปีอปเบื่อเธอละ"

 

 

" นั่นซิค่ะ ฟางคงแทบหยุดหายใจ แต่ไม่เป็นไร ฟางจะรอเค้าคนเดียวค่ะ"

 

 

" ทั้งๆที่ตาปีอปมีคู่หมั้นแล้วเนี่ยนะ แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าตาป๊อปไม่หลอกเธอ"

 

 

" ฟางไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพี่ป๊อปหลอกฟางหรือเปล่า แต่ฟางเชื่อในคำพูด และการกระทำของเค้า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางเชื่อ.....