Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.49 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 22.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) แกล้งจนเหนื่อย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนนี้ ผมพายายเด็กบ้านนอกมาเดินซื้อชุดนักเรียน ตามที่คุณพ่อ คุณแม่สั่ง
"จะเอาอะไร เลือกเร็วๆละกัน ฉันนั่รอตรงนี้"
"อ่าว พี่ปีโป้ไม่ไปซื้อด้วยกันเหรอ"
"ไม่ละ เสร็จแล้วก็มาบอกละกัน เดี๋ยวฉันจ่ายตังให้"
"ได้ค่ะ..........."
แล้วหลังจากนั้นฉันก็เดินเลือกของ เสื้อผ้าต่างๆ ชุดนักเรียน ชุดลำลอง ชุดงานเลี้ยงที่คุณแม่บอกไว้
รวมถึง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ที่จำเป็น
"เสร็จแล้วค่ะไปจ่ายตังให้หน่อย"
"อืม งั้นรอแปปนึงละกัน"
"ทั้งหมด 83,987บาทค่ะ" พนักงานพูด
"นี่ครับ" ผมยื่นเครดิตให้ไป
"นี่ หิวยังไปหาไรกินกันมั้ย" ผมถามยายบ้านนอก
"พี่เลี้ยงเหรอ"
"ถ้าฉันบอกไม่ แล้วเธอจะมีปัญญาจ่ายมั้ยละ ยายบ้านนอก"
"งั้นก็แสดงว่า พี่ปีโป้ลี้ยงฉัน โอเค ไปกันเลย"
"ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ฉันมีน้องสาวคนเดียว"
ดุอีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ฉันทำผิดอะไรนักหนาเนี่ย แล้วนายนั่นก็เดินเข้าร้านอาหารร้านนึง
"มากี่ที่ครับ"
"สอง"
"เชิญทางนี้ครับ"
"รับอะไรดีครับ"
"ผมเอา สลัดกับสเต็กปลา เอาไร ยายบ้านนอก"
"เอาเหมือนนายละกัน" ใครจะไปรู้ละว่าจะเอาอะไร ไม่เห็นจะรู้จักซักกะอย่างเดียว
แล้วอาหารก็มาเสริฟ น่าตาน่าทานดีแฮะ แล้วมีทั้งช้อน มีด ซ้อม ใช้ยังไงละเนี่ย รอดูนายนั่นกินก่อนดีกว่า
อ่อ ต้องเทน้ำนี้ลงไปบนเนื้อปลา แล้วเอามีดตัด หลังจากนั้นฉันก็ลงมือทำตาม
"ทำไม ไม่อร่อยเหรอ หรือกินไม่เป็น"
"เปล่าแค่รสชาติมันแปลกๆอ่า"
"แปลกยังไง ก็สเต็กปลาธรรมดานี่ อร่อยดีออก"
"เออ นายที่นี่เค้ามีข้าวสวยกับน้ำพริกน้ำปลามั้ย กินแค่นี้ฉันไม่อิ่ม อีกอย่างมันจืด ขอน้ำปลาให้หน่อยซิ"
"ห๋า เธอจะบ้าหรือไง นี่ร้านสเต็กนะ จะมีของแบบนั้นได้ไงละ "
"อ่าวเหรอ ร้านนี้เค้าทำไม่เป็นเหรอ งั้นเราเอากลับไปกินที่บ้านกันมั้ย เดี๋ยวฉันทำให้" (ยังมีหน้าไปชวนเค้ากินอีก)
"เธอเอากลับไปเองเถอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก น้องเช็คบิล" ผมพูดพร้อมเรียกเด็กเช็คบิล
"เอากลับบ้านค่ะ" ยายนั่นบอกพนักงาน
พอออกจากร้านมา
"เธอรอฉันตรงนี้ละกันฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนละกัน"
"อะหะ นายรีบๆมาละ "
แล้วพอผมเดินออกมา ผมก็รีบตรงไปที่รถ เพื่อที่จะหนีกลับบ้าน แล้วทิ้งยายนี่ไว้คนเดียว ผมทำแบบนี้บ่อย
แล้วส่วนใหญ่ยายพวกนั้นก็หายไปเลย เพราะกลับบ้านไม่ถูก ทำไงได้ละ อยากมายุ่งกับครอบครัวผมทำไม
"หึ ยายบ้านนอกเอ้ย หายไปจากครอบครัวฉันซะ" แล้วผมก็ขับรถออกไป
ณ.คอนโดของป๊อปปี้
"ผมเดินเข้าห้อง แล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลียผมจึงหลับไป"
-----เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ----- เสียงโทรศัพท์ผมดัง
"ครับคุณแม่"
"ป๊อป น้องอยู่กับลูกหรือเปล่าลูกนี่ก็ดึกมากแล้ว น้องยังกลับไม้ถึงบ้านเลย"
"เออ คือ ป๊อปคือ"
"อะไรละลุก น้องไม่รู้ทางนะ น้องอยู่ไหน แม่ว่าเราคุยกันแล้วนะป๊อป"
"แต่ป๊อปก็บอกแม่แล้วไง ไม่มีใครมาแทนที่ยายปอมได้"
"ป๊อป"
"ยายนี่อยู่กับผมที่คอนโดนี่แหละครับ" ผมพูดพร้อมดูนาฬิกา
"งั้นแม่ฝากน้องด้วยนะ"
"ครับ"
"สามทุ่มแล้วเหรอ ยายบ้านนอกนั่นเป็นไงบ้างไม่รู้"
หลังจากที่ฉันยืนรอนายนั่นมานาน แต่ก็ไม่มาซักที ฉันเลยลอเดินไปตามที่ลานจอดรถ แต่ฉันหารถเค้าไม่เจอ
ฉันเลยตัดสินใจเดินไปรอที่ หน้าห้าง ซึ่งมีป้ายรถเมย์ เผื่อเค้าหาฉันไม่เจอ เค้าจะได้เห็นฉัน
ฉันนั่งรอเค้า จนรู้สึกง่วง
"เห้อ นอนข้างถนนอีกแล้ว" แล้วฉันก็เผลอหลับไป
หลังจากที่ผมวางสายจากแม่ ผมก็ขับรถมาตามยายบ้านนอกไม่รู้หลงไปไหนต่อไหนแล้ว
เอะ แล้วใครนอนอยู่ที่ป้ายรถเมย์เนี่ย ผมจอดรถลงไปดู
"นี่ ยายบ้านนอกตื่น มานอนอะไรตรงนี้"
"อ่าว นายไปไหนมาตั้งนาน ฉันมาตามที่จอดรถก็ไม่มี เลยมานั่งรอนายตรงนี้"
"อืม กลับบ้านกัน"
"นายหลงทางเหรอ หายไปนานเลย ดีนะที่ฉันฉลาดมานั่งรอข้างหน้าไม่งั้นไม่เจอกันแน่เลยน้อ" ฉันยิ้ม
"เหอะๆ เธอนี่เพี้ยนเน้อ55555555555555"
"อะไรของเค้านะ"
แล้วผมก็ขับรถพายายนี่มาที่คอนโดของผม
"นายพาฉันมาที่นี่ำทำไมเนี่ย ตึกมันสูงมากเลยนะ"
"ที่นี่คอนโดฉัน"
"เหรอ นี่นายอยู่บนตึกนี่จริงๆเหรอ"
"อืม" แล้วฉันก็วิ่งตามเค้าไป จนมาถึงห้อง
"ว้าวววววว ห้องนายใหญ่มาก ใหญ่กว่าที่บ้านอีก ดูนี่ซิ" แล้วฉันก็วิ่งดูของเรื่อยๆๆๆ
"นี่อย่ายุ่งกับของฉัน อาบน้ำแล้วก็นอนซะ เออ แล้วนอนที่โซฟาละ"
"อะหะ นายจะทำหน้าโหดไปไหนเนีย"
"เรื่องของฉัน"
"ไม่ยุ่งก็ได้ เชอะ " แล้วฉันก็เดินไปอาบน้ำพร้อมใส่ชุดนอนใหม่
"เรามาเล่นเกมสืกันมั้ย ถ้าใครแพ้ต้องยอมทำตามที่อีกฝ่ายบอก"
"ยังไง เกมส์อะไรเหรอ"
"ง่ายๆก็แค่สอบให้ได้คะแนนเยอะกว่า แค่นั้นเอง"
"อ่อ เอาซิน่าสนุกดี" หึหึ เธอไม่รู้ซะแล้วฉันมันเด็กหัวกระทิเลยละ
"มานี่ซิ เล่านิานก่อนนอนให้ฉันฟังหน่อย"
"นายอยากฟังเรื่องอะไรละ"
"อะไรก็ได้ เธอเล่าๆมาเถอะ"
"งั้นเอาเรื่องนี้ละกัน กระต่ายกับเต่า กาลครั้งนึงนานมาแล้ว บลาๆๆๆ"
"นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.........................................."
"555555555555"
"นายหัวเราะอะไร"
"ถามจริงๆ เธอเคยฟังนิทานอะไรมามั่งเนี่ย"
"ก็ กระต่ายกับเต่า เด็กเลี้ยงแกะ พระอภัยมณี นางสิบสอง บลาๆๆๆๆ"
"พอๆๆๆๆ ที่ฉันถาม หมายถึงสโนไวท์ เจ้าหญิงนิททรา ราพันเซล อะไรแบบนี้"
"ไม่นิ ฉันไม่เคยฟัง ทำไมเหรอ"
"เห้อ พอเถอะฉันเหนื่อย ไปนอนและ เธอนอนที่โซฟานี่ละกัน"
"อะไรของนายเนี่ย เออ ฉันยืมครัวหน่อยนะ"
"จะทำอะไรของเธออีกละ"
"อ่อ ฉันจะทำน้ำพริกน้ำปลา แล้วหุงข้าว"
"นี่เธอยังไม่ลืมอีกเหรอเนี่ย"
"ก็นี่ไง ฉันถือมาด้วย กินมั้ยจะได้ทำเผื่อ"
"พอเถอะ ฉันเหนื่อย ไปนอนละ ยายบ๊องเอ้ย"
"อ่าว มาด่าฉันทำไมนายบ้า"
แล้วฉันก็หันมาทำครัว แบบที่หวังเอาไว้
ขอเมนท์หน่อยน๊าๆๆๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
