รักจาก...หัวใจ

่ หลังจากที่โทโมะป้อนข้าวหญิงสาวเสร็จเรียบร้อย เขาก็พาแก้วขึ้นไปนอนพักผ่อนที่ห้องนอนของ ถึงแม้ว่าบ้านพักคนงานที่เธออาศัยอยู่มันจะสะดวกสบายก็จริง แต่เขอยากให้เธออยู่ใกล้ตัวเขามากกว่า เพราะเธอร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง บอบบาง เขาเลยอยากดูแลเธอใกล้ๆ โทโมะเคยบอกแก้วให้ขึ้นมานอนห้องเดียวกับเขา แต่ก็โดนปฏิเสธมาหลายครั้ง เพราะเธอไม่อยากทำตัวเกินหน้าเกินตาใคร ทำให้เขาพาลโมโหเธอไปหลายวันเลยทีเดียว

"แก้ว" โทโมะเรียกร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างๆเขา ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเธอแรงๆเหมือนเป็นการปลุกเธอไปด้วย หญิงสาวที่ถูกรบกวนการนอนก็ครางออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆเอามือขยี้ตาเหมือนเด็กๆ โทโมะเห็นก็เลยกอดรัดเธอแน่นขึ้นแล้วก้มลงหอมแก้มเธออีกรอบ ทำให้คนในอ้อมกอดถึงกับหน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศ

"อาทิตย์หน้า ฉันจะไปอิตาลี" เขาลูบผมเธอหญิงสาวเบาๆ แก้วที่ได้อย่างนั้นถึงกับเกิดอาการใจหายจนคนที่กอดเธออยู่สังเกตุได้

"เราไปด้วยกันนะ"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แค่ปกติคุณโทโมะทำเหมือนไม่ใช่คนใช้ คนอื่นๆเขาก็เอาไปนินทาหลับหลัง แก้วไม่ไปหรอกค่ะ"

โทโมะที่ได้ยินถึงกับโมโห ใครกันนะที่บังอาจเอาเรื่องของเธอไปนินทาหลับหลัง ดีนะที่เธอเป็นคนโกหกไม่เป็น มันดีสำหรับเขามากเพราะเวลาที่เธอมีเรื่องอะไรก็ตามเธอจะไม่ปิดบังเขา

"งั้นเรามาเป็นแฟนกัน" หญิงสาวที่ได้ยินถึงกับตกใจ นี้เขารักเธอจริงๆ หรือแค่ต้องการเพียงร่างกายของเธอเท่านั้น 

"คุณไม่ได้รักแก้วแล้วคุณจะมาขอแก้วเป็นแฟนทำไม"

"แล้วใครพูดว่าฉันไม่ได้รักเธอ"

เราเป็นแค่คนใช้ เขาคงไม่มีทางเอาเราไปเป็นแม่ของลูกหรอก เราก็เป็นได้แค่ของเล่นของเขาเท่านั้น เมื่อเขาเจอสิ่งที่ดีกว่าของเล่นชิ้นนี้ เขาก็จะเบื่อแล้วทิ้งเราไป นี้ไม่ต่างอะไรกับการฟันแล้วทิ้งเลยนะ

"สรุปว่าเีาเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย(?) โอเคตั้งแต่วันนี้เธอต้องย้ายของของเธอทั้งหมดมาไว้ที่ห้องฉัน แล้วต้องขึ้นมานอนที่ห้องฉันด้วยเข้าใจมั้ย แล้วอีกอย่างอาทิตย์หน้าเธอต้องไปอิตาลีกับฉัน" โทโมะที่เห็นแก้วเงียบไป ก็สรุปเออเองว่าเธอเป็นของเขา ก่อนจะจับมือเธอให้ลุกขึ้นตามเขาไปยังห้องนอนของเธอ แก้วพยายามที่จะห้ามเขาตลอกทาง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลอะไรเลย ก็แน่ล่ะเขาตัวใหญ่ออกขนาดนี้ คนรับใช้ผู้หญิงต่างมองเธอด้วยแววตาริษยาที่เธอได้รับความเอ็นดูจากผู้ที่เป็นเจ้านายมากกว่าพวกตน แก้วที่มองเห็นพวกเธอส่งสายตาไม่พอใจก็เกิดอาการกลัวจับใจ จนต้องเข้าไปกอดแขนโทโมะไว้แน่น จนโทโมะต้องหยุดเดินแล้วก้มมองคนที่อยู่ข้างๆ้เขา

"เป็นอะไรหรือป่าว" เขาถามอย่างเป็นห่วง แต่หญิงสาวเอาแต่ส่ายหน้าดูๆไปมันคล้ายๆกับลูกแมวน้องกำลังสะบัดขน โทโมะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนจากจับมือเธอมาเป็นโอบเอวเล็กๆไว้แล้วพาเดินต่อไป