รักจาก...หัวใจ

ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแสนโหดร้ายที่คอยตามหลอกหลอนเธอมา 3 เดือนแล้ว ใช่!!!คุณฟังไม่ผิดหรอกนี้มัน 3 เดือนแล้ว ที่ฉันไม่ได้รับการติดต่อจาดพ่อเลย พ่อคงทิ้งฉันไปแล้วจริงๆแหละ เฮอะ!!! น่าสมเพชจริงๆ หวังว่าสักวันหนึ่งพ่อคงจะกลับมารับ แต่มันก็คงเป็นเพียงในฝันเท่านั้นแหละ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

"สวัสดีค่ะ คุณแฟรงค์"

"เจ้านายให้ผมมาตามคุณไปที่ห้องอาหารนะครับ"

"เอ่อ อีก30นาที แก้วจะตามไปค่ะ"

ร่างบางหันหลังให้ประตูก่อนจะเดินไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย

[Frank's part]

ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินไปตามทางเพื่อไปบ้านหลังใหญ่ น่าสงสารเธอจริงๆนี้มันก็ 3 เดือนแล้วแต่ไม่มีวี่แววพ่อแม่เธอจะมาใช้หนี้เพื่อไถ่ตัวเธอกลับไป วันนี้เธอไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าเจ้านายนั้นไปแกล้งอะไรเธอหรือเปล่า เจ้านายก็ไม่รู้เป็นอะไรอารมณ์ไม่ดีแต่เช้า สงสัยคงเพราะไม่เห็นหน้าเธอล่ะมั้ง ตอนแรกที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี้เจ้านายผมก็เฉยๆนะไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่หลังๆนี้มันชักจะยังไงอยู่นะ ไม่เห็นหน้าตอนเช้าก็พาลอารมณ์ไม่ดีไปหมด แถมไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคน เหมือนวันนี้ไงล่ะ ผมคิดว่าตำแหน่งนายหญิงของบ้านคงไม่พ้นเธอแน่นอน

ตอนนี้ผมกำลังเดินผ่านบ้านพักคนงานเพื่อตรงไปยังบ้านใหญ่ บ้านพักคนงานที่พวกเราคนงานอาศัยอยู่กัน ดูคล้ายกับเป็นห้องแถวแต่มันดูดีมากจนไม่น่าเชื่อว่านี้คือบ้านพักของคนงาน เพราะข้างบ้านห้องนั้นถูกตกแต่งให้คล้ายกับคอนโดราคาแพง แล้วคุณลองคิดดูสิว่าแค่บ้านพักคนงานยังหรูอย่างกับคอนโดราคาสิบล้าน แล้วบ้านใหญ่ล่ะจะเป็นยังไง ใช่!!!มันดูดีและหรูหรากว่าเป็นร้อยเท่า กระเบื้องนั้นปูด้วยหินอ่อนที่ส่งตรงมาจากอิตาลี ประตูเป็นประตูที่ถูกแกะสลักโดยช่างฝีมือระดับโลก หน้าบ้านนั้นยังมีน้ำพุขนาดใหญ่และสวนที่กว้างพอกับสนามกอล์ฟเลยล่ะ นี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งของบ้านเท่านั้น และเจ้าของบ้านหลังใหญ่นี้คือ วิศว ไทยานนท์ หรือ คุณโทโมะ เขาเป็นนักธุรกิจไฟแรง หน้าตาหล่อเหลาเหมือนเทวดา เคยมีบางคนทักเจ้านายว่า ทำไมไม่ไปเป็นนายแบบหรือดารา จะมาเป็นทำไมกันนักธุรกิจ ผมคิดว่าเขาก็พูดถูกนะ คงเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเจ้านายมีงานที่ค่อนข้างรัดตัวมาเลยทีเดียว ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวหรือเวลาว่างสักเท่าไหร่ เพราะต้องขยายสาขาธุรกิจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไรต่างๆก็เริ่มลงตัว เจ้านายก็เลยมีเวลามากพอที่จะไปเป็นนายแบบลงหน้าปกนิตยสารต่างๆ แต่เจ้านายผมก็ไม่ค่อยรับงานแบบนี้บ่อยหรอกนะ

"แฟรงค์!!!!!!!" พอผมก้าวพ้นบันไดขั้นสุดท้าย เสียงเจ้านายก็ตะโกนเรียก ผมรับสาวเท้าไปยังโต๊ะอาหารโดยเร็ว ถ้าขืนผมชักช้าไม่อยากจะคิดเลยว่าจะต้องเจอกับอะไรมั้ง

[End Frank's part]

[Tomo's part]

"แฟรงค์!!!!!!!" ผมตะโกนเรียกพ่อบ้านรอบที่ร้อยแล้วมั้ง แค่ไปตามยัยนั้นทำไมถึงได้ชักช้านักหะ ผมยิ่งเป็ห่วงเธออยู่ด้วย

"ครับ คุณโทโมะ" มาพอดีเลย นี้ถ้าเรียกอีกรอบแล้วยังไม่มานะ ผมจะถล่มบ้านให้ราบเลยคอยดู

"มัวแต่ชมนกชมไม้อยู่หรือไง แล้วแก้วล่ะ"

"เธอกำลังตามมาครับ"

ผมพยักหน้ารับแล้วนั่งรอเธอต่อ ช่วงนี้ผมมาทำงานที่ไทยแต่อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ต้องรีบกลับไปเคลีย์งานที่อิตาลีต่อ เมื่อไม่กี่วันนี้มีคนโทรมาติดต่อผมให้ผมไปเป็นนายแบบลงนิตยสาร ตอนแรกผมก็ตอบตกลงแหละ ถ้าไม่เกิดอาการที่ทำให้โมโหจนถึงขั้นต้องโทรไปขอยกเลิก ก็จะอะไรสักอีกล่ะ 'แก้ว' ไงล่ะ วันนั้นเธอส่งยิ้มหวานที่ผมไม่เคยได้รับมันให้กับคนสวน ผมเลยจัดการทำโทษเธอจนถึงเช้า หึ!! คิดอยากมาลอกดีกับผมทำไมล่ะ และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายด้วยนั้นแหละ

"เธอมาแล้วครับ" แฟรงค์บอกผม

"ขอโทษที่มาช้าค่ะ" ร่างเล็กที่มีเหงื่อผุดตามใบหน้าเดินเข้ามายืนข้างๆแฟรงค์ ตามตัวเธอยังคงมีรอยแดงๆอยู่ตามตัว ที่มีผมมาจากบทลงโทษเมื่อคืน

"มานั่งนี้สิ" ผมสั่งเธอให้มานั่งเก้าอี้ข้างๆผม คนตัวเล็กทำท่าเงอะงะ ก่อนจะหันไปหาแฟรงค์เหมือนต้องการขอความช่วยเหลือ

"ฉันบอกให้มานั่งนี้!!!" ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง ลนลานรีบมานั่งเก้าอี้ข้างๆ 

"ทุกคนออกไปก่อน" ผมสั่งคนใช้ที่ยืนอยู่รอบโต๊ะอาหาร ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าก้มตาตัวสั่งระริกอยู่ข้าง ก่อนจะค่อยๆระบายยิ้มออกมา