The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

คิตตี้ : น่าจะเป็นเสียงของเสี่ยน่ะคะ 

                   คิตตี้ที่ได้ยินฉันถามถึงที่มาของเสียงดังกล่าว ก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วย
สีหน้าที่บ่งบอกถึงอารมณ์เป็นกังวล ฉันว่ามันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นภายในห้องประชุมที่อยู่ตรงหน้าของพวกเรา
เป็นแน่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นคิตตี้ที่ดูจากลักษณะนิสัยต่างๆของเธอแล้วน่าจะเป็นคนที่ยิ้มง่าย กลับทำหน้าวิตก
กังวล

ฟาง : มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคิต แล้วพี่พอที่จะช่วยอะไรได้บ้างไหม

คิตตี้ : พอดีว่าเมื่อวานพี่แจมที่เป็นดีไซน์เนอร์ประจำบริษัทมาขอลาออก ทำให้ในวันนี้ทางเราที่ต้องนำเสนองานที่เป็นการดีไซน์ของพี่แจม จึงไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้องชัดเจน เลยอาจจะทำให้เสี่ยคนนี้ที่ออกจะเป็นคนเรื่องมาก เกิดอาการไม่พอใจน่ะคะ

ฟาง : อืม...งั้นเหรอ 

                 ฉันเมื่อได้ฟังคิตตี้อธิบายถึงสาเหตุที่น่าจะเป็นผลให้เกิดเสียงเอะอะโวยวายนี้ขึ้น ทำให้ฉันได้คิด
อะไรบางอย่างออก จึงได้ลากคิตตี้เดินไปยังประตูห้องประชุมทันที 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

คิตตี้ : ขออนุญาตค่ะ

                  คิตตี้พูดขออนุญาตก่อนจะเปิดประตูเดินนำฉันเข้าไปในห้องประชุม เมื่อเข้าไปถึงก็เห็น 5 หนุ่ม
ประธานบริษัทนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะฝั่งหนึ่ง ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นชายหนุ่มที่ดูมีอายุหน่อยนั่งทำหน้าตาที่บ่งบอก
ถึงอารมณ์ที่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก

ป๊อปปี้ : ขออนุญาตสักครู่นะครับเสี่ย มีอะไรเหรอคิต

                  ป๊อปปี้ที่เห็นพวกเราเดินเข้ามาภายในห้อง จึงพูดขออนุญาตกับเสี่ย แล้วหันมาพูดคุยกับคิตตี้

คิตตี้ : อ๋อ คิตเอาเอกสารมาให้น่ะคะ เอ่อ...พี่ป๊อปค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ 
                   
                  คิตตี้พูดก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารไปให้ป๊อปปี้ แล้วกระซิบถามป๊อปปี้ด้วยความเป็นห่วงถึง
เหตุการณ์ที่เห็นอยู่ตรงหน้า

ฟาง : ขอโทษนะคะ ฟางขอช่วยได้หรือป่าวค่ะ

ป๊อปปี้ : เอ่อ...น้องฟางจะช่วยพวกพี่เหรอครับ

ฟาง : ฟางยังไงก็ได้ค่ะ แต่พวกพี่นี่จะสู้ศึกน้ำลายกับเสี่ยคนนี้ได้เหรอค่ะ ดูท่าทางแล้วเขาน่าจะเป็นคนที่เรื่อง
มากไม่ใช่น้อยเลยใช่ไหมค่ะ

                  ไม่ทันที่ป๊อปปี้จะได้ตอบคำถามของฉัน เสียงของเสี่ยคนนั้นก็ขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึง
ความหงุดหงิดที่มีมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ป๊อปปี้ : ขออภัยครับเสี่ย 

ฟาง : พี่ป๊อปกับน้องคิตไปนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวฟางจัดการเอง

                   ฉันพูดก่อนจะเดินไปยังหน้าห้องที่มีจอโปรเจคเตอร์ฉายถึงภาพการออกแบบห้องๆหนึ่งภายใน
บ้าน ส่วนป๊อปปี้กับคิตตี้ที่เห็นว่าไม่สามารถห้ามอะไรฉันได้ ก็เดินไปนั่งยังที่นั่งของตนเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เสี่ย : เธอไปยืนทำอะไรตรงนั้น ฉันจะฟังไอพวกนี้อธิบายแบบบ้านฉันต่อ! เธอออกไปได้แล้วไป่!!

ฟาง : สวัสดีค่ะ ดิฉันนางสาวธนันธรต์ นีระสิงห์ค่ะ ดิฉันขอโอกาสในการนำเสนอแบบบ้านอีกครั้งหนึ่งนะคะ ไม่
ทราบว่าเสี่ยจะสามารถให้โอกาสกับดิฉันได้ไหมค่ะ

                  ฉันไม่สนใจถึงเสียงประท้วงต่างๆของเสี่ยคนนั้น กลับพูดประโยคดังกล่าวนั้นออกมา พร้อมกับ
ยกมือไหว้อย่างสวยงาม

เสี่ย : ได้ๆ ฉันก็อย่างจะรู้เหมือนกันว่าพวกเธอจะสร้างความอับอายให้ตนเองได้มากซักเท่าไหร่เชียว

                    เสี่ยคนนั้นพูดดูถูกทุกคนในที่นี้ได้อย่างแนบเนียน จนทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับสะอึก แต่อย่างที่
ฉันเคยบอก ประโยคพวกนี้ไม่สามารถสร้างความสะทกสะท้านให้กับฉันได้แม้แต่นิด

ฟาง : ขอบคุณสำหรับโอกาสค่ะ ห้องนั่งเล่นที่ต้องออกให้เป็นสีขาวแบบนี้นะคะ ก็เพื่อสร้างความผ่อนคลายให้กับเราเวลาที่อยู่ในห้องแห่งนี้นะคะ แล้ว... บลาๆๆๆ

แปะ แปะ แปะ
                   
                    ฉันอธิบายแบบบ้านของเสี่ยเป็นเวลา 30 นาที โดยไม่มีการติดขัดเลยแม้แต่นิด ทำให้เสี่ยที่
พูดดูถูกฉันอยู่ก่อนหน้านี้ นั่งอ้าปากค้างอย่างตะลึงสุดๆ ส่วนคนอื่นๆในห้องก็พากันปรบมือให้ฉันด้วย
ความชื่นชม 

เสี่ย : แม่หนูคนนี้อธิบายได้ดีมาก ตกลงๆ ฉันรับงานนี้ 

เคนตะ : ราคาเท่าไหร่ครับเสี่ย

เสี่ย : ตามที่ตกลงกันไว้เลย เก้าแสน

เขื่อน : เสี่ยไม่ต่อรองราคาหน่อยเหรอครับ

เสี่ย : ไม่ล่ะ แม่หนูคนนี้อธิบายดีจนฉันต่อราคาไม่ลง งั้นเอาตามนี้เลยนะ 

โทโมะ : ขอบคุณครับเสี่ย เดินทางกลับดีๆนะครับ คิตตี้ไปส่งหน่อยไป

                    โทโมะพูดขอบคุณเสี่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หลังจากที่เสี่ยกับคิตตี้เดินออกจากห้องไปแล้ว
ฉันก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้ตัวหน้าสุด พร้อมกับลงมือออกแบบบริษัทของหนุ่มๆพวกนี้ทันที

ป๊อปปี้ : ขอบคุณมากนะครับ น้องฟางที่ช่วยพวกพี่เอาไว้

ฟาง : ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเล็กน้อย อะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วยๆกันไป 

เขื่อน : น้องฟางเจ๋งมากเลยครับ ขนาดยัยแจมดีไซน์เนอร์คนเก่าของที่นี่ ยังโดนเสี่ยแกต่อว่าเลยครับ น้องฟางนี่เก่งสมคำเล่าลือจริงๆนะครับ

ฟาง : ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ นี่ค่ะงาน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟางขอตัวนะคะ

                    ฉันเมื่อส่งงานให้ถึงมือป๊อปปี้เรียบร้อยแล้ว ก็เอ่ยลาทุกๆคน แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาออก
จากห้อง ก็มีเสียงหนึ่งเรียกขัดฉันไว้ก่อน

ป๊อปปี้ : น้องฟางครับ

ฟาง : ค่ะ

ป๊อปปี้ : พี่เดินไปส่งครับ

ฟาง : ขอบคุณค่ะ

                    ฉันกับพี่ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้อง ระหว่างทางที่เดินมาฉันกับพี่ป๊อปปี้ได้คุยอะไรกันหลาย
อย่างมากมาย จนกระทั่งเดินมาถึงที่รถของฉัน

ฟาง : ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ป๊อป ที่เดินมาส่งฟาง

ป๊อปปี้ : พี่สิครับ ที่ควรจะขอบคุณน้องฟาง

ฟาง : เอาเถอะค่ะ ใครขอบคุณใครก็เหมือนกันแหละค่ะ งั้นฟางไปนะคะ

ป๊อปปี้ : เอ่อ...เดี๋ยวครับน้องฟาง

ฟาง : มีอะไรเหรอค่ะ พี่ป๊อป

ป๊อปปี้ : เอ่อ...

ฟาง : ตกลงพี่ป๊อปมีอะไรกับฟางหรือป่าวค่ะ

ป๊อปปี้ : เอ่อ...พี่ขอเบอร์โทรศัพท์น้องฟางไว้ได้ไหมครับ

ฟาง : อ๋อ คิดว่าเรื่องอะไร พี่ป๊อปเห็นว่าเบอร์ฟางเป็นเบอร์สาธารณะหรือไงค่ะ

                    ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเย็นชาขึ้นหน่อยๆ พี่ป๊อปเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับหน้าซีด ไม่คิดว่าฉันจะ
พูดอะไรแบบนี้ออกไป

ฟาง : 555 ฟางล้อเล่นค่ะพี่ป๊อป นี่ค่ะเบอร์ของฟาง

                    ฉันหัวเราะออกมาก่อนจะหยิบนามบัตรของฉันในกระเป๋าออกมาส่งให้กับพี่ป๊อปปี้ ที่ตอนนี้หน้า
ดูสดใสเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนที่ฉันแกล้งเยอะเลย

ป๊อปปี้ : พี่โทรปรึกษาน้องฟางได้ใช่ไหมครับ

ฟาง : ได้ค่ะ ได้ทุกเรื่องเลย แต่ถ้าจะจีบเนี่ย! ไม่รับประกันนะคะ

ป๊อปปี้ : o_O

ฟาง : ล้อเล่นค่ะพี่ป๊อป เอาเป็นว่าโทรหาฟางได้ทุกเวลาละกันค่ะ งั้นฟางไปนะคะ

Part's Poppy

                    น้องฟางพูดเหมือนกับว่าเธออ่านใจผมออกยังไงยังงั้นแหละ ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นไปยังห้อง
ทำงานของผม และพอผมเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับอึ้งกับสิ่งตรงหน้าที่ได้เห็น ทำไมหน่ะเหรอครับ! พวกลิงทั้ง
หลายมันเข้ามาป่วนในห้องทำงานผมอีกแล้วครับทุกคน

เขื่อน : ไอป๊อป! พวกเราต้องหาดีไซน์เนอร์คนใหม่ให้เร็วที่สุดเลยนะเว้ย!

เคนตะ : ใช่ๆ ไม่งั้นบริษัทเราเจ๊งแน่ๆ!

ป๊อปปี้ : เรื่องนั้นน่ะมันแน่อยู่แล้ว แต่ปัญหามันคือ พวกเราจะไปหาดีไซน์เนอร์มาจากไหนกันหล่ะ

โทโมะ : นั่นน่ะสิ!

เคนตะ : หาที่ไหนก็ได้ แกรับผิดชอบเรื่องนี้นะไอป๊อป! ไปๆพวกเราไปร้านจินนี่กัน

                    เคนตะเมื่อทิ้งภาระอันหนักหนาสาหัสไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้วก็ดึงตัวโทโมะกับเขื่อนออกไปยัง
ร้านอาหารของแฟนสาวสุดที่รักมันทันที

จองเบ : แกจะเอาไงต่อวะไอป๊อป!

ป๊อปปี้ : ไม่รู้ดิ! แกช่วยฉันหาหน่อยดิไอเบ

                    จองเบเมื่อได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นเดินวนไปวนมารอบห้องทำงานของผม เพื่อใช้ความคิด แต่วิธี
การคิดของมัน เป็นการรบกวนสมาธิของผมอย่างมาก!!!!

จองเบ : ไอป๊อป! ฉันคิดออกแล้วเว้ย!

ป๊อปปี้ : ใครวะ ฝีมือเป็นไงมั่งอ่ะ

จองเบ : ฝีมือนี่รับประกันได้เลย 

ป๊อปปี้ : ใครวะ ไอเบ

จองเบ : ...




                                  คนๆนั้นคือใครกันหนอ ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ

                 ทรายขอซัก 10 เม้น ได้ไหมค่ะ ถ้าได้จะมาอัพให้นะคะ ถ้าไม่ได้ก็จะมาอัพให้นะคะ

                  ช่วยกันเม้น ช่วยกันโหวตให้ทรายด้วยนะคะ ยินดีรับทุกข้อติชม ทุกข้อเสนอแนะค่ะ 




ขอถามคำถามหน่อยนะคะ

อยากให้นิยายเรื่องนี้เป็นยังไงค่ะ

- น่ารัก ใสๆ 

- ด่ากันแรงส์ไม่มียั้ง นางร้ายแสบๆ นางเอกก็ไม่ยอมใคร

- เอามันทั้ง 2 อย่างเลย จะได้มีสีสัน

                                  ช่วยตอบคำถามให้ทรายด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ