The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

10.0

เขียนโดย Sai_BR

วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 21.35 น.

  32 chapter
  471 วิจารณ์
  58.40K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

8) ทำไมต้องเป็นตอนนี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
หลายคนบอกว่าค้าง อย่าปล่อยไว้นานๆ อิอิ มาอัพให้แล้วนะคะ



กวัง : รุ่นพี่ครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ
 
เขื่อน : อะไรของแกกวัง มันมีเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือไง
 
                  เขื่อนหันหน้าไปถามกวังที่วิ่งรีบร้อนเข้ามาในห้อง เพราะ ร้อยวันพันปีไม่ว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาด
ไหน รุ่นน้องของผมคนนี้ก็ไม่เคยบอกว่ามันเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่วันนี้กลับวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาบอกว่าเกิดเรื่อง
ใหญ่ขึ้น แสดงว่าเรื่องที่ว่านี้ต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มากเลยทีเดียว
 
กวัง : ก็พี่แจมอ่ะดิ มาส่งงานแล้วก็บอกว่าจะขอลาออก
 
เคนตะ : แค่แจมจะขอลาออกเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย เฮ้ย! แจมจะขอออกเหรอ
 
กวัง : ครับพี่ แถมพรุ่งนี้ทางเรายังต้องนำเสนองานกับเสี่ยอีกต่างหาก แล้วเราจะทำยังไงล่ะครับ
 
                    กวังพูดไม่ผิดเลยครับ มันเป็นเรื่องใหญ่มากจริงๆครับ เพราะดีไซน์เนอร์ประจำบริษัทผมเธอจะขอ
ลาออก แล้วถ้าเธอขอลาออกหลังจากวันพรุ่งนี้จะไม่เป็นไรเลยครับ แต่นี่เธอกลับขอออกก่อนพรุ่งนี้น่ะสิ! ตอนนี้พวก
ผมแต่ละคนแทบจะเอาเท้าขึ้นมาเกยหน้าผากกันแล้วล่ะครับ ปัญหานี้ไม่สามารถแก้ไขได้จริงๆเลยครับ พรุ่งนี้
ทางบริษัทของผมต้องนำเสนองานการตกแต่งบ้านให้แก่เสี่ย ซึ่งถ้างานนี้ไม่ผ่านบริษัทผมรายได้ขาดหายไปเกือบๆ
ล้านแหน่ะครับ แถมเสี่ยคนที่ว่านี้ยังเรื่องมากเป็นที่สุด ถ้าคนที่นำเสนองานให้พูดไม่เป็น อธิบายไม่ได้ก็จบกันเลย
หล่ะครับ
 
โทโมะ : เอาไงดีวะป๊อป พรุ่งนี้แล้วนะเว้ย!
 
จองเบ : นั่นดิ! ทำไมยัยแจมต้องรีบออกด้วยเนี่ย!
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
                    เสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้นขัดความเครียดของพวกชั่วขณะ สาวสวยประจำบริษัทเดินเข้ามา
พร้อมกับกระดาษร่างแปลนออกแบบ คิตตี้เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ถ้าตอนนี้พวกผมไม่เครียดกันอยู่คงได้เอ่ยปาก
แซวเธอไปหลายประโยคแน่ๆ
 
คิตตี้ : มีเรื่องอะไรกันหรือป่าวค่ะ พวกพี่ๆทำไมถึงทำหน้าเครียดขนาดนี้ล่ะคะ
 
เคนตะ : ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยน่ะ
 
คิตตี้ : เรื่องที่ว่านี้ คิตสามารถช่วยเหลือพวกพี่ๆได้หรือป่าวค่ะ
 
                    คิตตี้เอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วง เธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักไม่แพ้กับกวังเลยล่ะครับ สองคนนี้น่ะนิสัย
ดีมากๆ เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คอยช่วยเหลือพวกผมตลอด
 
ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไรหรอกน้องคิต ว่าแต่ถือกระดาษอะไรมาล่ะ แล้วฟางกลับไปแล้วหรือยังไงกัน
 
คิตตี้ : อ๋อค่ะ คุณฟางเธอกลับไปแล้วค่ะ เธอบอกว่าน้องสาวเรียกตัวกลับไปทำงานให้รุ่นน้องด่วน ส่วนกระดาษนี่น่ะเหรอค่ะ ก็กระดาษที่คุณฟางคนสวยได้ร่างแบบการดีไซน์ใหม่ไว้ให้ไงค่ะ สวยใช่ไหมล่ะ
 
                    คิตตี้ตอบคำถามของผมได้ทุกคำถามอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่คำเดียว หลังจากนั้นเธอก็
คลี่กระดาษออกแล้วยกให้พวกผมดู และทันทีที่พวกผมได้เห็นผลงานของฟาง ทำให้พวกผมถึงกับอึ้ง เพราะมัน
สวยมากๆเลยล่ะครับ สวยกว่าการดีไซน์ของแจมที่เป็นดีไซน์เนอร์คนเก่งของบริษัทผมซะอีก
 
เขื่อน : สวยมากๆเลยล่ะ แล้วเธอได้อธิบายรายละเอียดไว้ให้ฟังหรือป่าวหล่ะคิต
 
คิตตี้ : แน่นอนสิค่ะ เธออธิบายได้อย่างมืออาชีพสุดๆไปเลยล่ะ ตอนคิตฟังนะ คิตอึ้งมากๆเลยอ่ะ คุณฟางเธอ
อธิบายได้เจ๋งกว่าพี่แจมอีกล่ะ พี่เขื่อน 
 
จองเบ : เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ! ไอป๊อปฉันว่าพรุ่งนี้เราต้องลุยงานกันเองแล้ววะ
 
เคนตะ : นั่นสิ! เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกเราเข้าไปช่วยกันนำเสนอทั้งหมดเลยแล้วกันนะ
 
คิตตี้ : พวกพี่เข้าไปนำเสนองานหมด แล้วใครจะคอยต้อนรับคุณฟางคนสวยหล่ะ
 
โทโมะ : ก็เธอไงยัยคิต ยังไงพรุ่งนี้พวกพี่ก็ฝากงานที่บริษัทหน่อยล่ะกันนะ
 
คิตตี้ : รับทราบค่ะ ไว้ใจรุ่นน้องคนนี้ได้เลย รับรองด้วยฝีมือ
 
                    คิตตี้ตอบรับด้วยท่าทางน่ารัก นี่ถ้าเธอไม่ใช่รุ่นน้องคนสนิทของผมนะ ผมว่าผมคงตกหลุมรักเธอไป
แล้วหล่ะครับ! น่ารักซะขนาดนี้
 
Part's Fang
 
                    หลังจากเมื่อวานที่ฉันได้เข้าไปดูและออกแบบบริษัทให้รุ่นพี่ใหม่ ทำให้ฉันได้พูดคุยกับคิตตี้ ซึ่งทำ
ให้ฉันได้รู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยของฉันเหมือนกัน และฉันกับคิตตี้ที่ได้คุยกันมากมายพอสมควรในเมื่อ
วานก็ได้พัฒนามาอยู่ในฐานะรุ่นน้องกับรุ่นพี่คนสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ฉันได้เดินทางมาถึงที่บริษัทของ
รุ่นพี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 
คิตตี้ : สวัสดีค่ะพี่ฟาง มาแต่เช้าเลยนะคะวันนี้
 
ฟาง : ไม่เช้าแล้วจ้าน้องคิต นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ
 
คิตตี้ : ค่ะๆ คิตคงจะทำงานมากจนมึนไปหน่อย แฮ่ๆ! งั้นเดี๋ยววันนี้เราเดินขึ้นไปสำรวจกันต่อเลยนะคะพี่ฟาง
แต่ก่อนเราจะไปสำรวจ คิตขอขึ้นไปเอาเอกสารที่โต๊ะของเกล ไปให้พวกพี่ๆที่ห้องประชุมก่อนนะคะ
 
ฟาง : จ้า ยังไงก็ได้จ๊ะ วันนี้พี่มีเวลาว่างทั้งวัน
 
                    ทันทีที่ฉันกับคิตตี้ตกลงคุยกันจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเราจึงเดินขึ้นไปยังชั้นที่เป็นที่นั่งของ
เลขาท่านประธานบริษัททันที
 
เกล : อ้าว! มาทำไมกันจ๊ะยัยสวย มาจับผู้ชายหรือหล่อนน่ะ!
 
                    และทันทีที่เดินขึ้นมาถึง ฉันก็ได้รับการตอบรับอย่างเป็นมิตรและดีเยี่ยม(ประชดคูณ 8)จากเลขา
ทั้งหลายของท่านประธาน แต่แค่นี้มันไม่ทำให้ฉันสะทกสะท้านอีกเหมือนเคยน่ะแหละค่ะ เดี๋ยวเถอะ! เล่นกับใครไม่
เล่น มาเล่นกับฟางคนนี้ เดี๋ยวเธอได้รู้จักซาตานตัวจริงในไม่ช้านี้หรอก! ถ้ายังมาพูดแบบนี้กับฉันอีก -_-
 
ฟาง : ขอบคุณที่ชมว่าฉันสวยค่ะคุณเกล แต่ฉันมีชื่อเล่นของฉัน ฉันชื่อฟางค่ะไม่ใช่ยัยสวย! กรุณาเรียกชื่อฉันให้ถูกด้วยนะคะ อ้อ! ฉันจำได้นะคะว่าฉันเคยบอกคุณแล้วว่า ฉันมา-ทำ-งาน ไม่ได้มาจับ-ผู้-ชาย กรุณาช่วยจดจำไว้ด้วยนะคะ
 
เกล : ใครถามชื่อเธอไม่ทราบ ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอซักหน่อย! ไม่ต้องมาแนะนำตัว ส่วนเรื่องที่เธอขอให้ฉันจดจำไว้น่ะ ฉันคงทำให้ไม่ได้หรอก เพราะสมองฉันมันไม่มีพื้นที่ว่างมากพอให้จดจำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกนะ!
 
                    หน็อย!! ถ้าเรื่องที่ฉันให้เธอจำมันเป็นเรื่องไร้สาระ แล้วเรื่องที่เธอจดจำอยู่ปัจจุบันนี้คงจะเป็นเรื่องมี
สาระมากเลยล่ะสินะ! ดีนะที่บริษัทนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน ไม่งั้นนะ ยัยเกลคนนี้คงจะโดนฉันถีบออก
จากบริษัทไปนานแล้ว
 
ฟาง : งั้นเชิญคุณจดจำเรื่องมี สา-ระ ของคุณไปคนเดียวเถอะค่ะ ฉันกับคิตคงต้องขอตัว เพราะฉันคงไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาสะบัด'นอ'เล่นเป็นเพื่อนของคุณ
 
เกล : กะ.....
 
ฟาง : อ้อ! อีกเรื่องหนึ่งค่ะคุณเกล เก็บนอคุณหน่อยก็ดีนะคะ พอดีนอคุณโผล่อ่ะค่ะ
 
                   ฉันรีบดึงตัวคิตตี้ออกมาจากตรงนั้นทันทีก่อนที่ยัยเกลคนนั้นจะได้กรีดร้องออกมา ตอนนี้พวกเราเดิน
มุ่งหน้าขึ้นไปยังชั้นบนที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องประชุมของทางบริษัท
 
คิตตี้ : พี่ฟางสุดยอดเลยค่ะ พี่ฟางทำได้ยังไงกันอ่ะ ต่อว่าคนอื่น แต่กลับทำหน้านิ่งเหมือนพูดประโยคบอกเล่าประโยคหนึ่งเท่านั้น
 
                   คิตตี้ที่ดูเหมือนว่าเพิ่งจะหายจากการตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เอ่ยถามฉันออกมาอย่างอึ้งๆ ซึ่ง
ฉันก็ได้แต่ยิ้มๆกลับไป
 
ฟาง : มันเป็นบุคลิคประจำตัวของพี่น่ะค่ะน้องคิต จะเรียกว่าเป็นนิสัยเลยก็เป็นได้ เอ๊ะ! เสียงอะไรกัน ทำไมถึงได้เสียงดังขนาดนี้นะ
 
                  ฉันเอ่ยออกมาอย่างงงกับเสียงที่ได้ยินออกมาจากห้องประชุม ซึ่งมันเป็นเสียงที่ดังมาก และอีกอย่าง
เสียงที่ดังออกมานี้มันเป็นเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดอย่างรุนแรง

                  เสียงที่ว่านี้จะเป็นเสียงอะไรกันนะ ต้องติดตามกันต่อไปน้า ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป



                                          ช่วยคอมเม้นต์ ช่วยโหวตกันด้วยนะคะ
                                     ยินดีรับทุกข้อเสนอแนะ ข้อติชมนะคะ  ขอบคุณค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา