The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ
Sai_BR
17) แผนหรืออุบัติเหตุ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ต้องขออภัยในความผิด ที่ข้าพเจ้าไม่ได้มาอัพนิยายหลายวัน ^_^
Part's Poppy
พวกเราได้เดินทางมาถึงยังจุดหมายปลายทางแล้วตอนนี้ หลังจากที่ออกเดินทางมาจากบ้านนีระ
สิงห์เมื่อ 4 ชั่วโมงก่อนหน้า เบื้องหน้าของพวกเราคือทะเลอันสวยงาม ส่วนด้านหลังคือโรงแรมสุดหรูที่พวกเรา
จะมาพักกัน พวกเราขนสัมภาระเข้าไปภายในโรงแรม และเป็นเวลาเดียวกับที่เขื่อนได้เดินตรงมาหาพวกเรา
พร้อมกับกุญแจห้องภายในมือ
มิน : ฉันนอนกับฟางนะ!
มินรีบเอ่ยบอกทันที
เขื่อน : เสียใจครับน้องมิน! น้องมินไปต้องนอนกับไอเบนู่น!
มินจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงออกไปแต่อย่างใด
เขื่อน : พวกเราจะนอนกันเป็นคู่นะคร้าบบ!!
เฟย์ : ส่วนพี่ฟางกับพี่ป๊อปที่ไม่มีแฟนก็คงต้องนอนด้วยกันนะคะ
ทันทีที่เฟย์พูดจบ เพื่อนๆทุกๆคนก็มองหน้ากัน ก่อนจะอมยิ้มไปด้วย ทำไมผมจะไม่รู้ว่านี่มันคือ
แผนของไอพวกนี้ เพียงแต่ตอนนี้ไม่พูดออกไปก็เท่านั้นเอง ส่วนน้องฟางทันทีที่ได้ยิน ก็ยืนนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์
ใดๆออกมาทั้งสิ้น!
ฟาง : อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะเฟย์! ว่ามันเป็นฝีมือเราน่ะ!
ทันทีที่ฟางพูดจบ ทุกๆคนก็สะดุ้งกันทันที เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะน้ำเสียงที่น้องฟางพูดออก
มามันช่างเฉยชา แต่สายตาของเธอมันไม่ได้เฉยด้วยน่ะสิ!
เฟย์ : อะไรอ่ะพี่ฟาง เฟย์ไม่รุ้เรื่อง! อย่ามาใส่ร้ายเฟย์น้า!!
เฟย์รีบพูดแก้ตัวทันทีที่โดนพี่สาวของตนเองกล่าวหา แต่ฟางก็ไม่สนใจกับท่าทีอันร้อนรนของ
เฟย์เลยซักนิด
ฟาง : พี่ไม่ได้ใส่ร้ายนะเฟย์! แต่สายตาของเฟย์ต่างหากที่มันฟ้อง!
เฟย์ : อะ…
และทันทีที่เฟย์กำลังจะพูดแก้ตัวอีกครั้ง ฟางก็ได้เอามือขึ้นมาห้าม พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
ฟาง : ช่างมันเหอะ!
ฟางพูดจบ ก็ดึงกุญแจจากมือของผมไปทันที ก่อนจะหยิบสัมภาระของตนเอง และเดินมุ่งตรงไปยัง
ห้องพักด้วยอารมณ์ที่คาดว่าน่าจะไม่ปกติ ส่วนพวกเราที่เหลือก็ยืนอึ้ง และตกใจอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
เฟย์ : ไปๆ! แยกย้ายกันไปได้แล้ว! เจอกันตอน 6 โมงเย็นที่ห้องอาหารนะค่ะ
เฟย์ที่หายตกตะลึงก่อนใคร จึงพูดขึ้นมา ทำให้พวกเราแยกย้ายสลายตัวไปยังห้องพักของตนเอง
ทันที ห้องของผมเป็นห้องที่อยู่ตรงกลางระหว่างห้องของจองเบและห้องของเคนตะ ส่วนห้องของเขื่อนก็จะอยู่
ตรงข้ามกับห้องผม และห้องของโทโมะอยู่ตรงข้ามกับห้องของเคนตะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูไปได้ไม่นาน ก็มีคนเดินมาเปิดประตูห้องให้ และทันทีที่น้องฟางเห็นว่าเป็นใคร เธอจึง
เอ่ยทักผมออกมา
ฟาง : อ้าว! พี่ป๊อป เชิญค่ะ!
เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เดินถอยหลังไปชิดประตู เพื่อเปิดทางให้ผมได้เดินเข้าไปในห้องพัก
ฟาง : พี่ป๊อปค่ะ ฟางขอนอนเตียงที่ติดกับระเบียงได้ไหมค่ะ
ป๊อปปี้ : ตามสบายเลยครับน้องฟาง
ฟาง : ขอบคุณนะคะ
น้องฟางยิ้มตอบผม ก่อนจะเดินไปยืนชมวิวที่ระเบียงห้อง ผมจึงไปจัดของต่างๆผมให้เป็นระเบียบ
เรียบร้อย
Part’s Fang
ฉันเดินขึ้นมาบนห้องพักด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก ฉันเข้ามาจัดของๆตนเองให้เข้าที่ให้
เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปยืนชมวิวที่ระเบียงห้องเพื่อสงบสติอารมณ์ เบื้องหน้าของฉันเป็นทะเลที่เงียบสงบงดงาม
ฉันทอดสายตามองลงไปยังทะเลเบื้องหน้า ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และขณะที่ฉันกำลังยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่
นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเดินไปเปิดประตู และทันทีที่ฉันเห็นว่าเป็นใคร ฉันจึงหลีกทางให้พี่ป๊อปเดินเข้า
มาภายในห้อง และเมื่อพูดคุย จัดระเบียบต่างๆภายในห้องจบ ฉันจึงเดินกลับไปยืนชมวิวที่ระเบียงห้องต่อ ฉันยืน
ชมวิวอยู่นานหลายนาที หลายชั่วโมงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งพี่ป๊อปปี้เดินเข้ามายืนข้างๆ
ป๊อปปี้ : น้องฟางครับ ไปกินข้าวกันครับ
ฟาง : พี่ไปกินเถอะค่ะ ฟางไม่หิว
ป๊อปปี้ : งั้นพี่ลงไปกินก่อนนะครับ ถ้าน้องฟางหิวก็ตามลงไปนะครับ
บทสนทนาของฉันกับพี่ป๊อปปี้จบลง ทำให้ฉันทราบได้ทันทีว่าฉันได้ยืนอยู่ตรงนี้มาเป็นเวลานาน
หลายชั่วโมงแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่มีท่าทางว่าจะเมื่อย จะเหนื่อยเลยแม้แต่นิด และทันทีที่เสียงปิดประตูดังเข้ามา
กระทบโสตประสาทของฉัน ทำให้ฉันทราบได้ทันทีว่า พี่ป๊อปปี้ได้เดินออกไปจากห้องแล้ว ฉันจึงหันกลับไปมอง
ทางประตูเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสอดส่องสายตาไปยังทะเลเบื้องหน้าอีกครั้ง อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย
Part’s Faye
พวกเรานั่งกินข้าวกันอยู่ในห้องอาหารของโรงแรม และเมื่อเวลาเที่ยงกว่าๆพี่ป๊อปปี้ก็เดินเข้ามานั่ง
ร่วมโต๊ะกับพวกเรา และระหว่างที่พวกเรากินข้าวอยู่ ฉันก็ได้กวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่
ฟางว่าจะเดินเข้ามายังที่แห่งนี้
เฟย์ : พี่ป๊อป พี่สาวเฟย์อ่ะ!
ป๊อปปี้ : ยืนชมวิวอยู่ด้านบนอ่ะเฟย์
จินนี่ : มาเที่ยวทุกที ฟางก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลยอ่ะ
ฉันและเพื่อนๆหันหน้ามามองกันอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และเมื่อ
เราหันไปมองหน้าแฟนๆทั้งหลายก็เห็นเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหน้าของพวกนั้น
เฟย์ : พี่ป๊อปค่ะ พี่ฟางยืนอยู่นานแค่ไหนแล้วค่ะ
ป๊อปปี้ : ก็ตั้งแต่ตอนที่พี่ไปที่ห้องพักอ่ะแหละ ฟางยืนอยู่ตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ทำไมเห
รอเฟย์
เฟย์ : คือพี่ฟางจะเป็นคนที่ชอบอะไรเกี่ยวกับธรรมชาติมาก เวลาพวกเราไปเที่ยวทะเล ภูเขา น้ำตก หรือที่อื่นๆ
พี่ฟางก็จะยืนชมวิวนิ่งๆอยู่แบบนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ทันทีที่ฉันอธิบายจบ ทุกๆคนก็พยักหน้ากันอย่างเข้าใจ ก่อนจะลงมือกินข้าวของตนเองกันต่อ
Part's Poppy
หลังจากที่ผมขึ้นมาจากกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม ผมก็ยังเห็นน้องฟางยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไป
ไหน เวลาเธอยืนชมวิวท่าทางของเธอจะนิ่งๆจนน่ากลัว แต่สายตาของเธอมันบ่งบอกถึงความสุขที่มีมากมายอยู่
ภายในใจ ทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปขัดความสุขของเธอ ผมจึงเดินมาเปิดทีวีดูรายการต่างๆ จนกระทั่งหกโมงเย็น
ผมถึงได้ลุกขึ้นไปตามน้องฟาง
ป๊อปปี้ : น้องฟางครับ ถึงเวลานัดแล้วครับ
ฟาง : ก็ไปสิค่ะ!
น้องฟางพูดตอบผม ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วไปหยิบมือถือของตนเองที่ตั้งอยู่
บนโต๊ะ และเดินออกไปจากห้องทันที แต่ไม่วายเธอยังอุตส่าห์ตะโกนกลับมาบอกผมอีก
ฟาง : รีบๆ สิค่ะ พี่ป๊อป!
Part's Fang
ตอนนี้พวกเราลงมารวมตัวกันที่ห้องอาหารของโรงแรมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ยัยเฟย์บอกว่าได้
จองโต๊ะไว้บนดาดฟ้าของโรงแรม ทำให้พวกเราต้องขึ้นลิฟท์ไปยังดาดฟ้าของโรงแรม และทันทีที่ไปถึงสิ่งที่อยู่
ตรงหน้าทำให้ฉันถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตะลึง ด้านหน้าของฉันเป็นโต๊ะยาวสำหรับทานอาหาร มีเทียนวาง
อยู่บนโต๊ะ 5 เล่ม ข้างๆโต๊ะถูกประดับตกแต่งไปด้วยซุ้มดอกไม้นานาชนิด ส่วนด้านขวาของฉันเป็นห้องขนาด
ปานกลาง ซึ่งคาดว่าคงจะเป็นของเย็นที่ใช้เก็บอาหารสด ถัดจากห้องเย็นเป็นห้องทำอาหารที่มีเชฟหลายคนอยู่
ภายในห้อง บรรยากาศตรงหน้าช่างสวยงามอะไรเช่นนี้น้า!!
เฟย์ : ชอบไหมค่ะ พี่ฟาง!
เฟย์ที่เห็นว่าฉันนิ่งเงียบไปนานเอ่ยถามฉันขึ้นมา
ฟาง : สุดๆเลยอ่ะเฟย์! ขอบใจมากนะ
เมื่อฉันพูดจบประโยค เพื่อนๆของฉันก็อมยิ้มออกมา ก่อนจะเดินเข้ามากอดฉันทีละคน ปิดท้ายด้วย
มิน แล้วมินก็จูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะทันที พวกเรากินข้าวกันเป็นเวลานานมาก ตอนนี้เพื่อนๆของฉันก็เดินกันไป
สวีทกับแฟนตัวเอง ในบริเวณแถวๆโต๊ะอาหาร แต่ก็ห่างออกไปอยู่ใช้ได้พอสมควร
ป๊อปปี้ : น้องฟางไปดูดาวตรงนั้นกันไหมครับ
ฟาง : เอาสิค่ะ!
ฉันกับพี่ป๊อปปี้เดินไปดูดาวยังบริเวณข้างๆห้องเชฟ จนเวลาผ่านไปซักพักใหญ่ๆ พี่ป๊อปปี้ได้ชวนฉัน
ไปดูดาวยังอีกฝั่งหนึ่ง ขณะที่พวกเรากำลังเดินผ่านห้องเย็น เฟย์กับเขื่อนที่วิ่งไล่กันอยู่ก็วิ่งมาชนฉันอย่างแรง
ทำให้ฉันเซไปชนกับพี่ป๊อปปี้ และสิ่งที่สำคัญคือ ฉันไม่รู้ว่าประตูห้องเย็นมันได้เปิดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เกิด
เรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น พอเขื่อนวิ่งมาชนฉันอย่างแรงแล้ว ทำให้ฉันเซไปชนพี่ป๊อปปี้ และความรุนแรงดังกล่าวเป็น
ผลทำให้ฉันกับพี่ป๊อปปี้เซเข้าไปล้มอยู่ในห้องเย็น และทันทีที่ได้สติ ฉันกับพี่ป๊อปก็กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
เย็นแห่งนี้ แต่ประตูของห้องได้ปิดเข้ามาอย่างรุนแรงจนฉันสะดุ้ง!
ปัง! ปัง! ปึง! ปึง!
ฉันเดินไปเคาะประตู แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมาทั้งสิ้น ฉันจึงเปลี่ยนวิธีเป็นเอาศอกไป
กระแทกกับประตูแทน แต่ประตูก็ไม่เกิดการสั่นสะเทือนเลยแม้แต่น้อย
ฟาง : พี่ป๊อป! ประตูมันเปิดไม่ออกอ่ะค่ะ!
ฉันหันไปบอกพี่ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ห้องเย็นแห่งนี้สามารถเปิดได้เฉพาะด้านนอกเท่านั้น ด้านใน
ไม่สามารถที่จะเปิดออกไปได้
ป๊อปปี้ : ไหนขอพี่ลองดูหน่อย!
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
พี่ป๊อปปี้ได้เอาลำตัวด้านข้างกระแทกเข้าไปที่ประตูอย่างรุนแรง แต่อย่างที่บอกว่ามันเปิดได้เฉพาะ
ด้านนอกและมันก็แน่นหนามากๆ จึงส่งผลให้ประตูไม่มีการสั่นสะเทือนใดๆทั้งสิ้น ฉันกับพี่ป๊อปทรุดตัวลงนั่งพิง
กับผนังห้อง เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าถ้าคนด้านนอกไม่เปิดให้ ด้านในก็ออกไม่ได้ ดังนั้น สิ่งเดียวที่สามารถทำให้คือ
นั่งรออยู่เฉยๆ
ป๊อปปี้ : น้องฟางโอเคนะครับ!
ฟาง : ค่ะ
ฉันตอบออกไปด้วยคำที่สื่อความหมายว่าฉันโอเค แต่ความจริงแล้วร่างกายของฉันไม่ได้โอเคอย่าง
ที่ตอบไปเลยซักนิด และเหมือนว่าพี่ป๊อปจะรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้ซีดมาก ตัวหนาวสั่น พี่ป๊อปจึงถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอก
มาคลุมให้ฉัน แล้วกดศีรษะของฉันให้ไปหนุนบนไหล่ของเขา พร้อมกับจับมือของฉันเอาไว้
ฟาง : ขอบคุณนะคะ พี่ป๊อป
นี่จะเป็นแผนของเฟย์ หรือมันจะเป็นอุบัติเหตุกันแน่?
ช่วยกันเม้น โหวตให้ทรายด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^_^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
