The Bets Love เดิมพันรัก เดิมพันหัวใจ

 
                    ฉันกับเฟย์ได้เดินทางมาถึงบริษัทของรุ่นพี่ทั้งหลายแล้วในตอนนี้ ระหว่างที่เดินเข้ามาภายใน
บริษัทก็ได้เห็นพวกนางมารทั้ง 5 มายืนต้อนรับด้วยไปหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และเหมือนเฟย์จะรู้แล้วว่ายัยพวกนั้นมา
ยืนเยาะเย้ยเราสองคน เฟย์จึงได้แต่จับมือฉันเอาไว้ พร้อมกับบีบมือฉันไว้แน่นมาก เฟย์เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่รู้สึก
กดดันหรือกำลังพยายามที่จะข่มความรู้สึกอะไรบางอย่างเอาไว้ภายในใจ
 
ฟาง : เฟย์ อย่าร้องนะ
 
เฟย์ : ค่ะ พี่ฟาง เฟย์กำลังพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้ภายในค่ะ
 
               ฉันกระซิบบอกเฟย์ ส่วนยัยเฟย์ก็พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะโอเค
เท่าไหร่นัก และทันทีที่ฉันกับเฟย์เร่งฝีเท้าที่จะเดินผ่านยัยเลขาพวกนั้นไป แต่นางมารก็ยังคงเป็นนางมาร ไม่มีวัน
ปล่อยให้พวกเราผ่านไปได้ง่ายๆหรอก
 
แบม : คุณเฟย์ไม่ร้องไห้บ้างเหรอค่ะ
 
เฟย์ : ไม่ล่ะค่ะ! ถ้าอยากได้นักทำไมไม่มาขอดีๆล่ะค่ะ มาลอบกัดกันอยู่เหมือน...ทำไมกันค่ะ
 
                เฟย์ก็ยังเป็นเฟย์ ไม่ว่าคำพูดของยัยแบมจะส่งผลต่อจิตใจของยัยเฟย์มากแค่ไหน แต่เฟย์ก็ยังข่ม
ความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ภายใน ได้แต่พูดตอกหน้ายัยแบมกลับไป
 
แบม : นี่คุณเฟย์ว่าแบมเป็นหมาเหรอค่ะ!!!
 
เฟย์ : เฟย์ไม่ได้พูดนะคะคุณแบม คุณพูดเองนะคะ! ไปกับเถอะค่ะพี่ฟางอย่ามาเสียเวลาเลยค่ะ
 
                 เฟย์พูดตอกหน้ายัยแบมกลับไป ก่อนจะจับมือฉันแล้วลากออกไปจากบริเวณนั้นทันที ฉันเดาว่า
หลังจากนี้ไม่นานยัยเฟย์จะต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ และก็เป็นไปตามคาด น้ำตาได้ไหลออกมาดวงตาคู่สวยอีก
ครั้ง หลังจากที่หยุดร้องไห้มาเกือบๆหนึ่งชั่วโมง ฉันกับยัยเฟย์เดินขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงานของฉัน ก็เจอคิตตี้ที่
ยืนถือเอกสารกองโตอยู่ที่หน้าห้อง
 
คิตตี้ : พี่ฟางมาพอดีเลยค่ะ รุ่นพี่ให้คิตมาตามพี่ฟางไปพบที่ห้องประชุมค่ะ รวมถึงคุณเฟย์ด้วยนะคะ
 
เฟย์ : ขอโทษนะคะ แล้วไม่ทราบว่าที่ห้องประชุมมีใครบ้างค่ะ
 
คิตตี้ : ก็มีรุ่นพี่ คุณมีน คุณจินนี่ คุณพิม และกวังน่ะค่ะ
 
ฟาง : ไปเถอะเฟย์! คิตตี้ไปฟังความจริงด้วยกันนะคะ
 
                  ตอนนี้ฉัน เฟย์ และคิตตี้ได้ยืนอยู่หน้าห้องประชุม ฉันหันไปมองหน้าเฟย์ด้วยความเป็นห่วง บน
หน้าของเฟย์ตอนนี้ยังมีน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
 
ฟาง : เฟย์ โอเคหรือป่าว
 
เฟย์ : ค่ะพี่ฟาง เฟย์โอเคค่ะ เฟย์พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของเฟย์แล้วค่ะ!
 
               เฟย์พยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะตอบออกมา ปากเฟย์พูดว่าโอเคก็จริง แต่น้ำเสียงของเฟย์ได้บ่งบอก
ถึงสภาพจิตใจของเฟย์ที่ไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่นัก แต่ฉันไม่อยากจะทักออกไปให้เฟย์ไม่สบายใจไปมากกว่า
เก่า จึงผลักประตูห้องประชุมเข้าไป สภาพภายในห้องตอนนี้ คือ พวกเพื่อนๆของฉันนั่งก้มหน้าเงียบไม่พูด
ไม่จา ส่วนพวกรุ่นพี่ก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับเพื่อนๆของฉัน หน้าตาซีดเซียว ดูเหมือนวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ฉันกับ
เฟย์เดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับป๊อปปี้และเขื่อน ส่วนคิตตี้ก็เดินไปนั่งข้างๆกวังที่นั่งอยู่ข้างๆประตู 
 
มิน : จะแก้ตัวอะไรก็ว่ามา!!
 
                มินพูดด้วยเสียงที่ดังและบ่งบอกถึงอารมณ์ในตอนนี้ว่าคงจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก
 
เขื่อน : คือ ภาพเมื่อวาน...
 
ฟาง : เดี๋ยวๆ มิน แกคิดจะฟังความฝ่ายเดียวหรือยังไง
 
มิน : แล้วแกจะเอายังไงฟาง
 
                มินหันหน้ามาพูดกับฉัน ด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่เหมือนกับตอนที่พูดก่อนหน้านี้
 
ฟาง : คิตตี้ เรียกเลขาทั้ง 5 คนของพวกนี้มา
 
คิตตี้ : ค่ะ พี่ฟางซักครู่นะคะ
 
                คิตตี้ก้มศีรษะรับคำสั่งของฉัน ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้อง พวกเพื่อนๆของฉันยิ้มออกมา
อย่างพอใจ จะมีก็แต่ยัยเฟย์นี่แหละที่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรตั้งแต่ตอนที่ฉันเปิดประตูเข้ามาแล้ว และแน่นอน
ว่าทุกคนในที่นี้ยังไม่เห็นหน้าตาของยัยเฟย์ตอนนี้
 
เขื่อน : เฟย์ ช่วยเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขื่อนหน่อยได้ไหม จะว่าจะด่าอะไรเขื่อนก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้
 
                เขื่อนพูดกับเฟย์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างอ้อนวอน เฟย์เมื่อได้ยินดังนั้นก็เหมือนว่าอารมณ์ที่ข่มเอาไว้
นานจะเริ่มหมดลง เฟย์จึงเงยหน้าขึ้นมามองเขื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ทุกคนในห้องเมื่อเห็นว่าบนใบหน้าอันสวยงาม
ตอนนี้มีแต่น้ำตา ถึงกับอึ้ง!
 
เฟย์ : เขื่อนจะให้เฟย์พูดอะไรอีก!! 
 
                เฟย์เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แข็งกร้าว น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างหนักขึ้นเรื่อยๆ ภายในห้องตอนนี้มี
แต่ความเงียบ ผ่านไปซักพักคิตตี้ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเลขาทั้ง 5 คนของรุ่นพี่พวกนี้ พวกนั้นเดินเข้ามา
พร้อมกับหน้าตาที่ยิ้มอย่างเย้ยๆ 
 
จินนี่ : จะแก้ตัวอะไรก็พูดมาได้แล้ว!!!
 
เคนตะ : คือ เมื่อวานหลังจากที่พวกเธอกลับกันไปแล้ว พวกเราก็นั่งดื่มกันต่อ แล้วพอผ่านไปซักพักก็เริ่มเมา
ขึ้นเรื่อยๆ จนสติเหลือกันอยู่เพียงแค่น้อยนิด 
 
โทโมะ : พวกเราจึงตัดสินใจว่าจะขึ้นไปนอนที่ห้องด้านบนของร้าน ที่เฟย์ทำไว้เป็นห้องนอนที่ร้านเวลาขี้เกียจ
กลับบ้านไง 
 
ป๊อปปี้ : แล้วยัยพวกนี้ก็เดินเข้ามาขวางทางพวกเราไม่ให้ลุกไปไหน ก่อนจะนั่งลงข้างๆพวกเรา แล้วชวนพวกเรา
ดื่มต่ออีกนิด พวกเราคิดว่าคงจะไม่เป็นไร ก็เลยดื่มกับยัยพวกนี้ต่ออีกนิด
 
เขื่อน : หลังจากนั้นพวกเราก็เมาไม่รู้เรื่อง แล้วยัยพวกนี้ก็หยิบโทรศัพท์ของพวกเราออกมาจากกระเป๋า แล้วดึง
พวกเราเข้าไปจูบพร้อมกับถ่ายรูปเอาไว้ และส่งภาพทั้ง 5 ภาพไปไว้ในเครื่องของพวกเราทุกคน
 
พิม : เหอะ!! แล้วหลังจากนั้นก็ไปนอนต่อด้วยกัน!
 
โทโมะ : พิม เธอเอาอะไรมาพูด!
 
เฟย์ : ถ้าไม่ได้ไปนอนต่อด้วยกันจริงๆ ทำไมรูปพวกนั้นถึงถูกส่งมาถึงพวกเราในตอนเช้า และแน่นอนว่ามันต้อง
เป็นฝีมือของยัยพวกนี้! เพราะพวกนายคงจะไม่ทำแบบนั้นกันหรอกใช่ไหมล่ะ!
 
              เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจแบบสุดๆ ก่อนจะเอ่ยถามพวกนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่
มั่นใจ ในสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกไป
 
เขื่อน : เฟย์ เขื่อนสาบานได้ว่าพวกเราไม่ได้ไปนอนกับยัยพวกนี้จริงๆ แต่ที่ภาพได้ถูกส่งไปถึงเฟย์ในตอนเช้าก็
เพราะพวกเราลืมโทรศัพท์ตั้งไว้ด้านล่าง ยัยพวกนี้จึงเอาโทรศัพท์ของพวกเราไปและส่งภาพไปให้เฟย์ในตอน
เช้า และที่สำคัญพวกเราเพิ่งได้โทรศัพท์คืนเมื่อเช้านี้เอง!!
 
ฟาง : เอาเถอะ! ฟังความข้างเดียวมันจะไปเชื่อได้ยังไง!! ว่าไงหล่ะพวกเธอหน่ะ!
 
                ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบปกติตามแบบฉบับของฉัน ส่วนยัยพวกนั้นที่ได้ยินฉันถามแบบนั้นถึง
กับหน้าซีด ตัวสั่น
 
เกล : อย่าไปเชื่อรุ่นพี่ค่ะ! ที่รุ่นพี่พูดมามันไม่ใช่ความจริง!
 
ฟาง : อย่า'ตอแห_'นะค่ะ คุณเกล!!
 
                ฉันพูดตอกกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบเหมือนเดิม เพียงแค่เน้นย้ำคำๆนั้นด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น
กว่าเดิมเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังพูดแก้ตัวต่อไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น
 
เกล : เกลไม่ได้โกหกค่ะ เกลพูดความจริง
 
ฟาง : พอเถอะ!! พวกเธอออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว!!!
 
               ฉันตะโกนด่าพวกนี้ออกไป  พร้อมกับชี้ไปทางประตู เพื่อบอกให้ยัยพวกนี้ออกไปจากห้อง พวกเธอ
ที่ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ จึงเดินออกไปจากห้องทันทีที่ฉันสั่ง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ายัยพวกนี้โกหก แค่ดูท่าทาง
การพูดของพวกเธอก็รู้แล้ว เหอะ! คิดว่าฉันโง่นักหรือไงกัน!!!
 
ฟาง : มิน จิน พิม เฟย์ พวกนี้อธิบายแล้วหนิ! ถึงเวลาที่พวกแกต้องตัดสินแล้ว
 
มิน : ฉันไม่...
 
ฟาง : มินอย่าใช้อารมณ์!!
 
               ฉันพูดดักทางมินเอาไว้ เพราะฉันรู้ว่ายัยพวกเพื่อนๆของฉันเนี่ย! ถ้าไม่ผ่านไปนานๆ อารมณ์โกรธ
ไม่มีทางหมดไปแน่ๆ ยัยมินที่ได้ยินฉันพูดดังนั้น ก็สบถออกมาเบาๆ ก่อนจะหลับตาเหมือนกับว่าเธอกำลังปรับ
อารมณ์ของเธอให้เป็นปกติอยู่
 
มิน : ก็ได้ๆ จองเบ ฉันให้อภัยนาย แต่ครั้งมันจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย!!
 
จินนี่ : เคน จินผิดหวังในตัวเคนสุดๆ แต่ก็นะ รักกันมาตั้งเป็นสิบๆปี จินให้อภัยเคนก็ได้ค่ะ
 
พิม : โทโมะ พิมไม่รู้ว่าโมะหมดรักพิมแล้วหรือยัง ถ้าโมะหมดรักพิมแล้วก็บอกเลิกพิมมาได้เลย แต่ถ้ายังพิมก็
บอกโมะไว้ตรงนี้เลยนะว่าพิมยังรักโมะมากและจะรักตลอดไป พิมให้อภัยโมะค่ะ
 
เฟย์ : เขื่อน เฟย์ไม่รู้ว่าเฟย์ไปทำอะไรผิด เฟย์ไม่รู้ว่าเฟย์ไปทำอะไรให้เขื่อน ทำไมเขื่อนถึงได้ทำกับเฟย์แบบนี้
 
เขื่อน : เฟย์ เฟย์ไม่ได้ทำอะไรผิด เขื่อนผิดเอง เฟย์! เขื่อนขอโทษ
 
               เฟย์เมื่อได้ยินประโยคที่เขื่อนพูด ก็น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง 
 
เฟย์ : พี่ฟาง เฟย์รู้ว่าพี่มีอะไรจะพูดกับเขื่อนใช่ไหมค่ะ พี่ฟางพูดไปเลยค่ะ
 
ฟาง : นายรู้อะไรไหมเขื่อน เมื่อเช้าตอนได้รับรูป ฉันก็คิดทันทีว่า 'นายสมควรแล้วน่ะเหรอ ที่จะเข้ามาเป็นหนึ่ง
ในครอบครัวของฉัน' แต่เรื่องที่ฉันคิดมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า เฟย์จะให้อภัยนายหรือป่าว 'ถ้าเฟย์ให้อภัยนายก็ดี
ไป แต่ถ้าไม่เรื่องระหว่างนายกับเฟย์จบแน่ๆ'
 
               เมื่อฉันพูดจบ ฉันแอบเห็นว่าพวกรุ่นพี่สะดุ้งเล็กน้อย ส่วนนายเขื่อนนั่นน่ะ ถึงกับสะอึกแล้วนั่งเงียบ
ไม่พูดอะไรอีก
 
เฟย์ : พี่ฟางบอกเฟย์ไว้ว่าวันนี้มันเป็นวันตัดสินว่าชีวิตของเฟย์จะดีขึ้น แย่ลง หรือปกติเหมือนเดิม พี่ฟางค่ะ
ตอนนี้เฟย์ตัดสินใจให้ชีวิตของเฟย์ได้แล้วนะคะ เขื่อน เฟย์ว่า...
 
เขื่อน : เฟย์! เฟย์อย่าบอกเลิกเขื่อนเลยนะ
 
เฟย์ : เขื่อน เฟย์ว่าเฟย์ตัดสินใจได้แล้วล่ะค่ะ ว่า ว่า...เฟย์จะแต่งงานกับเขื่อน
 
                เฟย์พูดพร้อมกับยิ้มออกมา เขื่อนและคนอื่นๆในห้องนี้ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผ่าน
ไปซักพักใหญ่ๆกับการที่ทุกคนได้แสดงความยินดีกับเขื่อนและเฟย์
 
มิน : แล้วฟางกับป๊อปปี้หล่ะ!! พวกเราลืมไปแล้วหรือไงกัน
 
เขื่อน : นั่นสิครับ! น้องฟางว่าไงครับ
 
               ทุกคนนั่งลงยังที่เดิม ก่อนจะร่วมใจกันหันหน้ามามองหน้าฉันอย่างลุ้น
 
ฟาง : ป๊อปปี้ นายเหลือโอกาสแค่ 3 ครั้งเท่านั้นน่ะ หลังจากที่โอกาสแรกของนายหมดไป
 
ป๊อปปี้ : ขอบคุณครับน้องฟาง 
 
ฟาง : ไม่เป็นไรค่ะ 
 
                 เมื่อฉันพูดจบ ฉันก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที
 



 
                                              มาอัพต่อให้แล้วนะค่ะ ><
 
                                         ช่วยกันโหวต เม้น ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^_^