Not love...รักกันไม่ได้

เช้า
 
วันนี้หญิงสาวต้องไปรับพ่อกับแม่ที่เพิ่งจะกลับมาจากประเทศสเปนจึงต้องตื่นแต่เช้า แต่งตัวด้วยชุดเดรสยาวถึงคุมเข่า
 
สีขาวมีเข็มขัดสีดำอันใหญ่คาดไว้ที่เอวบาง เมื่อรู้ตัวว่าพร้อมแล้วก็เตรียมจะล็อคประตูบ้านแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ก่อน
 
~อย่าให้ความหวัง ทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงาและไม่ทันคิด~
 
"ฮัลโหล"
 
"แก้วครับ วันนี้ว่างมั้ยเอ่ย?"
 
"เอ่อ...ขอโทษนะคะพี่โมะคือแก้วต้องไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบินอ่ะคะ"
 
"อ้าวหรอ ให้พี่ไปรับมั้ย"
 
"ไม่เป็นไรคะ พี่ทำงานเถอะ แก้วไปเองได้ เท่านี้ก่อนนะคะ"
 
"ครับ"
 
พอวางสายก็โบกมือเรียกแท๊กซี่ทันที
 
 
สนามบิน
 
"ยัยแก้ว!"เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันไปตามต้นเสียง
 
"แม่คะ อือ แก้วคิดถึงแม่จังเลย"หญฺงสาวโผกอดผู้เผ็นแม่อ่ยางแสนรัก
 
"แม่ก็คิดถึงจ้ะ"ผู้เป็นแม่ตอบรับเสียงหวาน
 
"แหม ไม่คิดถึงพ่อเลยหรอ"ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามอย่างงอนๆ
 
"พ่อ! อือ แก้วก็คิดถึงพ่อคะ พี่กิ่งด้วยนะ"หญิงสาวเข้าโผกอดผู้เป็นพ่อล้วเอ่ยบอกพี่สาว
 
"กอดแต่พ่อกับแม่ แล้วฉันล่ะ?"พี่สาวเอ่ยงอนๆพลางสะบัดหน้าหนีหญิงสาว
 
"โอ๋ๆ แก้วก็คิดถึงพี่กิ่งนะคะ"หญิงสาวเดินเข้าไปกอดพี่สาว พี่สาวก็กอดตอบ
 
"แม่ว่าเราไปหาไรทานกันดีกว่นะ แม่เริ่มจะหิวแล้วสิ"แม่ของหญิงสาวเอ่ยชวนซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยแล้วพากันเดิน
ออกจากสนามบินไปพร้อมกับความอิจฉาของใครหลายๆคน ที่มองครอบครัวนี้ที่รักกันเหลือเกิน
 
ร้านอาหาร
 
"อืม...แล้วนี่เรามีแฟนหรือยังล่ะ?"ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวคนเล็ก
 
"อะแฮ่กๆ เอ่อ...คือ.."หญิงสาวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
 
"ว่าไงล่ะ"ผู้เป็นพ่อถามย้ำอีกครั้ง
 
"ยะ...ยังคะ"
 
"ก็แค่นั้น เอ้า รีบๆกินกันเถอะ พ่ออยากกลับบ้านเราแล้ว"
 
พอทานอาหารเสร็จก็กลับมาถึงบ้าน จัดห้องให้เรียบร้อย หญิงสาวหลบมาเดินเล่นคนเดียว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
 
"ไงน้องสาว"ผู้เป็นพี่เดินเข้ามาหาน้องสาวพลางจับไหล่เบาๆ
 
"อะ..อะไรคะไง"หันมามองหน้าพี่สาว
 
"เฮ้อ พี่รู้นะว่าเราโกหกพ่อกับแม่"
 
"โกหก โกหกเรื่องอะไรกันคะ"หันหน้าหนีพี่สาวหลบสายตาของพี่สาว
 
"เรื่องอะไรเราก็รู้ดี พี่รู้นะว่าเรามีแฟนแล้วพี่ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ แต่พี่เป็นหว่งเรานะ ใครๆเขาก็ห่วงเธอทั้งนั้น
 
เพราะฉะนั้นน่ะเวลาจะตัดสินใจอะไรตามอำเพอใจตัวเอง ไม่อย่างนั้นมันอาจจะทำร้ายคนอื่นได้นะ พี่ไปแหละ"
 
พูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปปล่อยให้น้องสาวได้คิดเรื่องราวที่ผ่านมา เธอครวจะรู้ว่าจะต้องทำยังไง เพราะเธอเองก็
 
ไม่ใช่เด็กแล้ว
 
"แล้วจะให้แก้วทำยังไง ในเมื่อแก้วลืมเขาไม่เคยได้เลยสักครั้ง..."น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ตอนนี้มันไหลออกมาเป็น
สาย
 
 
เข้า
 
วันนี้พ่อกับแม่ของหญิงสาวไปเยี่ยมเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกันเหลือก็เพียงแต่หญิงสาวกับพี่สาวแค่สองคน
 
"ขับรถดีๆ นะคะคุณพ่อ"หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม รถวิ่งออกไปจนสุดสายตาหญิงสาวก็หุบยิ้ม
 
"แก้วไปเข้าบ้านกัน เดี๋ยวพี่หาไรทาน"หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปกับพี่สาว
 
หญิงสาวนั่งเหม่อลอยเขี่ยข้าวเล่นจนข้าวหกเลอะโต๊ะจนพี่สาวต้องห้ามไว้
 
"ยัยแก้ว แกเป็นอะไรเนี่ย ข้าวหกหมดแล้ว"
 
"อะ...อะไรนะ อุ๊ย แก้วขอโทษคะ"หญฺงสาวเมื่อรู้สึกตัวก็เอ่ยขอโทษพี่สาว
 
"เฮ้อ พี่ล่ะหนักใจกับแกจริงๆ เลยยัยแก้ว"พี่สาวเอ่ยบอกแล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้
 
"..."
 
"เมื่อไหร่แกจะรู้ใจตัวเองสักที"
 
"รู้ใจ?"
 
"แกรู้มั้ยว่าการที่เราจะรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย"
 
"ระ...รู้"
 
"แล้วแกรู้มั้ยว่าการที่เราจะลืมใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย"
 
"รู้"
 
"แล้วถ้าเกิดมีคนชอบแกสองคน แกจะทำยังไง"
 
"..."
 
"อีกคนคือคนที่แกรักมากที่สุดแต่อีกคนคือคนที่รักแกยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง แกจะเลือกใคร"
 
"แก้ว....แก้วไม่รู้"
 
"เห็นมั้ย? แกก็ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆ ฉันจะบอกแกไว้นะแกจะเลือกใครมันก็ขึ้นอยู่กับหัวใจของแกเองแต่ถ้าวันไหน
 
ที่หัวใจแกเองสับสนแกจงรู้ไว้ซะว่า 'หัวใจแกเอง ใครก็บังคับไม่ได้'"
 
พูดแล้วเดินออกไปหญิงสาวทรุดลงกับพื้นปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาดดยไม่สนใจเลยว่าพี่สาวจะมาเห็น 
 
เธออ่อนแอเกินไปแล้วนะ,,,หัวใจ
 
จับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมกับขย้ำเสื้อจนยับยู่ยี้ไปหมด
 
จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่ออีกคนเธอก็ยังลืมไม่ลง แต่กับอีกคนก็ดีกับเธอจนเธอคิดว่าไม่มีใครดีกับเธอได้มากถึงเพียงนี้ เธอเองก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองเลย...