Not love...รักกันไม่ได้

เช้า

 

วันนี้หญิงสาวต้องไปรับพ่อกับแม่ที่เพิ่งจะกลับมาจากประเทศสเปนจึงต้องตื่นแต่เช้า แต่งตัวด้วยชุดเดรสยาวถึงคุมเข่า

 

สีขาวมีเข็มขัดสีดำอันใหญ่คาดไว้ที่เอวบาง เมื่อรู้ตัวว่าพร้อมแล้วก็เตรียมจะล็อคประตูบ้านแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ก่อน

 

~อย่าให้ความหวัง ทั้งๆที่เธอก็ยังต้องมีเขา เกิดฉันเหงาและไม่ทันคิด~

 

"ฮัลโหล"

 

"แก้วครับ วันนี้ว่างมั้ยเอ่ย?"

 

"เอ่อ...ขอโทษนะคะพี่โมะคือแก้วต้องไปรับพ่อกับแม่ที่สนามบินอ่ะคะ"

 

"อ้าวหรอ ให้พี่ไปรับมั้ย"

 

"ไม่เป็นไรคะ พี่ทำงานเถอะ แก้วไปเองได้ เท่านี้ก่อนนะคะ"

 

"ครับ"

 

พอวางสายก็โบกมือเรียกแท๊กซี่ทันที

 

 

สนามบิน

 

"ยัยแก้ว!"เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันไปตามต้นเสียง

 

"แม่คะ อือ แก้วคิดถึงแม่จังเลย"หญฺงสาวโผกอดผู้เผ็นแม่อ่ยางแสนรัก

 

"แม่ก็คิดถึงจ้ะ"ผู้เป็นแม่ตอบรับเสียงหวาน

 

"แหม ไม่คิดถึงพ่อเลยหรอ"ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามอย่างงอนๆ

 

"พ่อ! อือ แก้วก็คิดถึงพ่อคะ พี่กิ่งด้วยนะ"หญิงสาวเข้าโผกอดผู้เป็นพ่อล้วเอ่ยบอกพี่สาว

 

"กอดแต่พ่อกับแม่ แล้วฉันล่ะ?"พี่สาวเอ่ยงอนๆพลางสะบัดหน้าหนีหญิงสาว

 

"โอ๋ๆ แก้วก็คิดถึงพี่กิ่งนะคะ"หญิงสาวเดินเข้าไปกอดพี่สาว พี่สาวก็กอดตอบ

 

"แม่ว่าเราไปหาไรทานกันดีกว่นะ แม่เริ่มจะหิวแล้วสิ"แม่ของหญิงสาวเอ่ยชวนซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยแล้วพากันเดิน

ออกจากสนามบินไปพร้อมกับความอิจฉาของใครหลายๆคน ที่มองครอบครัวนี้ที่รักกันเหลือเกิน

 

ร้านอาหาร

 

"อืม...แล้วนี่เรามีแฟนหรือยังล่ะ?"ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวคนเล็ก

 

"อะแฮ่กๆ เอ่อ...คือ.."หญิงสาวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

 

"ว่าไงล่ะ"ผู้เป็นพ่อถามย้ำอีกครั้ง

 

"ยะ...ยังคะ"

 

"ก็แค่นั้น เอ้า รีบๆกินกันเถอะ พ่ออยากกลับบ้านเราแล้ว"

 

พอทานอาหารเสร็จก็กลับมาถึงบ้าน จัดห้องให้เรียบร้อย หญิงสาวหลบมาเดินเล่นคนเดียว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

 

"ไงน้องสาว"ผู้เป็นพี่เดินเข้ามาหาน้องสาวพลางจับไหล่เบาๆ

 

"อะ..อะไรคะไง"หันมามองหน้าพี่สาว

 

"เฮ้อ พี่รู้นะว่าเราโกหกพ่อกับแม่"

 

"โกหก โกหกเรื่องอะไรกันคะ"หันหน้าหนีพี่สาวหลบสายตาของพี่สาว

 

"เรื่องอะไรเราก็รู้ดี พี่รู้นะว่าเรามีแฟนแล้วพี่ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ แต่พี่เป็นหว่งเรานะ ใครๆเขาก็ห่วงเธอทั้งนั้น

 

เพราะฉะนั้นน่ะเวลาจะตัดสินใจอะไรตามอำเพอใจตัวเอง ไม่อย่างนั้นมันอาจจะทำร้ายคนอื่นได้นะ พี่ไปแหละ"

 

พูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปปล่อยให้น้องสาวได้คิดเรื่องราวที่ผ่านมา เธอครวจะรู้ว่าจะต้องทำยังไง เพราะเธอเองก็

 

ไม่ใช่เด็กแล้ว

 

"แล้วจะให้แก้วทำยังไง ในเมื่อแก้วลืมเขาไม่เคยได้เลยสักครั้ง..."น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ตอนนี้มันไหลออกมาเป็น

สาย

 

 

เข้า

 

วันนี้พ่อกับแม่ของหญิงสาวไปเยี่ยมเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกันเหลือก็เพียงแต่หญิงสาวกับพี่สาวแค่สองคน

 

"ขับรถดีๆ นะคะคุณพ่อ"หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม รถวิ่งออกไปจนสุดสายตาหญิงสาวก็หุบยิ้ม

 

"แก้วไปเข้าบ้านกัน เดี๋ยวพี่หาไรทาน"หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปกับพี่สาว

 

หญิงสาวนั่งเหม่อลอยเขี่ยข้าวเล่นจนข้าวหกเลอะโต๊ะจนพี่สาวต้องห้ามไว้

 

"ยัยแก้ว แกเป็นอะไรเนี่ย ข้าวหกหมดแล้ว"

 

"อะ...อะไรนะ อุ๊ย แก้วขอโทษคะ"หญฺงสาวเมื่อรู้สึกตัวก็เอ่ยขอโทษพี่สาว

 

"เฮ้อ พี่ล่ะหนักใจกับแกจริงๆ เลยยัยแก้ว"พี่สาวเอ่ยบอกแล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้

 

"..."

 

"เมื่อไหร่แกจะรู้ใจตัวเองสักที"

 

"รู้ใจ?"

 

"แกรู้มั้ยว่าการที่เราจะรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย"

 

"ระ...รู้"

 

"แล้วแกรู้มั้ยว่าการที่เราจะลืมใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย"

 

"รู้"

 

"แล้วถ้าเกิดมีคนชอบแกสองคน แกจะทำยังไง"

 

"..."

 

"อีกคนคือคนที่แกรักมากที่สุดแต่อีกคนคือคนที่รักแกยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง แกจะเลือกใคร"

 

"แก้ว....แก้วไม่รู้"

 

"เห็นมั้ย? แกก็ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆ ฉันจะบอกแกไว้นะแกจะเลือกใครมันก็ขึ้นอยู่กับหัวใจของแกเองแต่ถ้าวันไหน

 

ที่หัวใจแกเองสับสนแกจงรู้ไว้ซะว่า 'หัวใจแกเอง ใครก็บังคับไม่ได้'"

 

พูดแล้วเดินออกไปหญิงสาวทรุดลงกับพื้นปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาดดยไม่สนใจเลยว่าพี่สาวจะมาเห็น 

 

เธออ่อนแอเกินไปแล้วนะ,,,หัวใจ

 

จับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมกับขย้ำเสื้อจนยับยู่ยี้ไปหมด

 

จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่ออีกคนเธอก็ยังลืมไม่ลง แต่กับอีกคนก็ดีกับเธอจนเธอคิดว่าไม่มีใครดีกับเธอได้มากถึงเพียงนี้ เธอเองก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองเลย...