love time new เป็นเธอได้มัยที่รัก

    วันต่อมา ฮ่องกง

          “แก้วพรุ่งนี้เช้าลูกต้องตื่นไปมหา’ลัยด้วยนะแม่สมัครไว้ให้แล้ว เดี๋ยวแม่จะให้ลุงชัดไปส่ง แล้วก็รีบนอนซะพรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆ”

     ปัง!!!!

      ดังกว่านี้มีอีกไหมคะแม่ เฮ้อ! พอมาถึงฮ่องกงแม่ก็เอาแต่สั่งๆๆๆเสร็จก็เดินออกจากห้องไปเลยสงสัยกลัวว่าฉันจะคัดค้านแน่ๆ ซึ่งมันก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละก็จะอะไรอีกล่ะ มหา’ลัยที่ฉันต้องเรียนแม่ก็ไม่ให้เลือกใครมันจะไปยอม แต่ก็ชั่งเหอะเรียนที่ใหนมันก็เหมือนกันล่ะนะ ตอนนี้นอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันแล้วจะซวย

     อะไรกันเนี๊ยทำไมมหา’ลัยมันถึงใหญ่จังว่ะฉันเดินหาห้องธุรการมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะยังไมเจออีก  รู้จักก็ไม่รู้จักใคร ลุงชัดก็กลับไปแล้ว แล้วนี่ฉันจะไปถามใครดีว่ะเนี๊ย เครียจ ฉันว่าพรางเอามือขยุมหัวตัวเอง ไม่น่าอวดเก่งให้ลุงชัดกลับไปก่อนเล้ย แล้วนี่อีกไกลแค่ใหนฟร่ะกว่าจะถึงห้องธุรการ เดินไปเรื่อยๆดีกว่า ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเจอตึกๆนึงซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นอาคารเรียนเลยเดินเข้าไปเผื่อถามอะไรใครได้บ้าง พอเดินเข้ามาปุ๊ป ฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังเดินมาพอดีเลยรีบวิ่งเข้าไปถาม

         “เอ่อ...คุณคะห้องธุรการไปทางใหนเหรอคะ”ฉันถามเขาแล้วผู้ชายคนนี้ดูๆอายุน่าจะประมาณยี่สิบสี่ปีได้ห่างกับฉั้นปีเดียวเอง   เขารูปร่างสูงโปร่ง ขาว ใส่แว่นกันแดดสีชา(ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะใส่ทำไม?)สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสามเม็ดบนเพื่อความเซ็กซี่ทับด้วยสูทสีดำด้านนอก สูงประมาณร้อยแปดสิบกว่าๆ(สูงกว่านี่มีอีกไหมค่า คุณผู้อ่าน?) แก้มใสน่าคลอเคลีย(เริ่มหื่น) ปากชมพูระเรื่อน่าจุ๊บ(หื่นอีกเช่นเคย) รวมๆแล้วหล่อไร้ที่ติ ป่ะข้าห้องกันดีกว่า(หื่น agin) โอ้ยเขินนน -///-

          “อะไรของเธอ?   แล้วไม่รู้รึไงถึงเข้ามาหาฉันแบบนี้?   พวกแกก็เหมือนกันปล่อยให้ยัยนี่เข้ามาได้ยังไง -_-?”ประโยชน์หลังเขาหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วยังทำหน้าเย็ยชาแบบนั้นอีกน่ากลัวอ่ะ

          “ขออภัยครับท่าน”อะ..อะไรนะ ทะ..ท่านงั้นเหรออายุอย่างเขาเนี๊ยนะท่าน ตลกไปและ

          “ขอโทษแล้วได้อะไร ลากยัยบ้านี่ออกไปจากมหา’ลัยสิ”เขาสั่งเสียงเย็น เมื่อกี้เขาว่าไงนะ ลากยัยบ้างั้นเหรอ เฮ้ย ฉันไม่ได้บ้านะเว้ย 

          “ครับท่าน”ว่าแล้วหลังงจากที่ฉันยืนพิจารณาคำด่านั้นอยูนานลูกน้องของเขาก็เข้ามาลากตัวฉันออกไป

          “ฉันไม่ได้บ้านะ  ปล่อยสิ ปล่อยช้านนนนนนนน”ฉันพยายามดิ้นให้หยุดจากการเกาะกุมของพวกบ้านั่นแต่ก็ยังไมหลุดสักที

         พลั่ก!!!

         โอ้ยเจ็บนะเฟ้ยไอพวกบ้าปล่อยมาได้นี่มันพื้นนะพื้น ไม่ใช่โซฟา เจ็บก้นชะมัดเลย ฉันลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินเข้าไปหาไอพวกนั่นทันทีแล้วก็จัดการเตะผ่าหมากพวกมันไปคนละทีก่อนจะเดินออกมาอย่างเชิดๆ ดีนะที่ไม่มีนักศึกษาอยู่ไม่งั้นฉันคงเอาหน้ามุดคอนกรีตไปแล้ว ไอพวกบ้าเอ้ย โทรไปหาแม่ดีกว่า

         (ฮัลโหลลูก)แม่รับสายฉันแล้วพูดออกมาด้วยแก้วเสียมีความมสุข

         “แม่คะให้ลุงชัดมาหาแก้วที่หน้ามหาลัยด้วยด่วนที่สุดนะค่ะแม่”ฉันบอกแม่

         (มีอะไรเหรอลูก)แม่ถามด้วยความเป็นห่วง

          “มาเถอะคะ”ฉันบอก

         (จ๊ะๆ ตู๊ดๆๆ)แม่ของฉันวางสายไปแล้วจากนั้นฉันก็เดินออกมารอลุงชัดที่หน้ามหาลัย

         ลุงชัดมาแล้วพอแกลงมาเปิดประตูให้ฉัน แกก็ถามว่า

          “คุณหนูไปทำอะไรมาครับทำไมหัวถึงยุ่งแบบนั้นนี้ถ้าผมไม่รู้จักคุณหนูผมคงคิดว่าเป็นคนบ้านะเนี๊ย”คนบ้างั้นเหรอ ฉันไม่พูอะไรแล้วก็เดินขึ้นรถทันทีเพื่อมาส่องกระจก และเมื่อส่องกระจกแล้วฉันก็รู้ทันทีว่าทำไมไอหล่อโหดนนั่นถึงว่าฉันเป็นคนบ้าคงเป็นเพราะหัวยุ่งๆ นี้ละมั้งก็ตอนฉันหาห้องธุรการไม่เจอแล้วไปขยี้มันแล้วไม่ได้หวีกับล่ะสิท่ามันเลยออกมาในสภาพนี้ ยังไงก็ชั่งมันเถอะพรุ่งนี่ค่อยมาล่ะกัน และคงให้ลุงชัดมาด้วยแน่นอน

            วันนี้ฉันให้ลุงชุดมาส่งแล้วก็ให้พาไปห้องธุรการด้วย(กลัวไปคนเดียวแล้วหาไมเจอ)แล้วก็ติดต่อเรื่องอะไรหลายๆอย่าง และตอนนี้ฉันก็กำลังเดินตามหลังอาจารย์คนนึงเพื่อไปที่ห้องเรียน แล้วตอนนี้มันก็ถึงแล้วด้วย และพออาจารย์คนนั้นเดินเข้าไปปุ๊บทุกเสียงในห้องก็เงียบลงไปทันที

            “วันนี้จะมีนักศึกษาใหม่เข้ามาอยู่ในห้องนี้นะ ขอให้นักศึกษาทุกคนดูแลเธอด้วย เชิญเข้ามาเลย    คุณจริญญา” เมื่ออาจารย์พูจบฉันก็เดินเข้าไปในห้องทันทีและเมื่อเห็นห้องแล้วก็ถึงกับตะลึงเพราดาในนี้กว้างกว่าที่ฉันคิดไว้มากแถมยังมีสิ่งของเครื่องใช้ที่ทันสมันโครตๆ

            “แนะนำตัวสิ”อาจารย์หันมาหาฉันแล้วบอกให้แนะนำตัว

            “สวัสดีค่ะฉันชื่อนางสาวจริญญา ศิริมงคลสกุลชื่อเล่นชื่อแก้ว ลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง ขอฝากตัวด้วยคะ”ฉันพูดจบก็โค้งตัวหนึ่งที่เพื่อเป็นการขอฝากตัว

             “คุณจริญญาไปนั่งข้างพัทธิยาก็แล้วกันเธอก็ลูกครึ่งไทยใช่มั๊ยพัทธิยา”ครูหันไปถามผู้หญิงคนนึงซึ่งน่าจะชื่อพัทธิยาเธอก็นารักดีนะ หน้าเข้มสมกับที่เป็นคนไทยเลย

              “ค่ะครู”เธอตอบครูจากนั้นฉันก็เดินไปนั่งที่ว่างข้างๆเธอ