The Triangle Chain

 
ตอนที่ 3
 
 
หลังจากที่เปิดเทอมมาได้ซักระยะหนึ่ง กลุ่มเพื่อนหลายๆกลุ่มเริ่มปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น รวมถึงกลุ่มของพวกป้ากานด้วย ตอนนี้ทั้ง 6 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ลงไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ
 
 
“หิวววว ข้าวววววววว แล้ววววววววววว” บีมเปิดพรวดเข้ามาในห้อง ม.2/6 และพูดประโยคเดิมไม่ต่างจากเมื่อวานหรือที่ผ่านๆมา “ลงไปกินข้าวกัน!”
 
“อื้ม” บีลุกจากโต๊ะ “นิลก็มากินด้วยสิ ตั้งแต่เปิดเทอมมาไม่เคยเห็นไปกินข้าวเที่ยงเลย”
 
“ใช่มากินด้วยกันสิ” ซอลชวน
 
?? เดี๋ยวสิ เมื่ออาทิตย์ก่อนยังบอกว่าน่ากลัวอย่างนู้นอย่างนี้ แล้ว??
 
 
            ทั้ง 7 คนลงมากินข้าวด้วยกัน ป้ากานก็หาเรื่องเล่าไร้สาระมาเล่าได้ไม่หยุดเหมือนเคย ซอล บี และน้ำก็คอยหัวเราะกับเรื่องเล่านั่น อิมยังคงเงียบตอนกินข้าวเหมือนเคย แต่ที่แตกต่างออกไปคือไม่มีใครหาเรื่องมาเล่าแข่งกับป้ากานเลย บีมที่ปกติจะมีเรื่องมาเล่าให้ฟังทุกวัน กลับก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่พูดไม่จา ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา เช่นเดียวกับนิลที่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเลย
 
 
“ทำไมวันนี้บีมดูเงียบๆ” คำถามที่ตรงใจหลายๆคนในกลุ่มดังออกมาจากปากของซอล
 
“เออใช่ เป็นไร” ป้ากานช่วยเสริมพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง(!!?)
 
“เปล่าหนิ ไม่ได้เป็นไร” บีมตอบด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
 
“อืม เหรอ ช่างเถอะ เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า เย้” ป้ากานเปลี่ยนเรื่องคุยแล้ว ส่วนบีมก็ยังคงเงียบต่อไป
 
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จเรียบร้อยไม่มีเหลือ กิจกรรมที่ทำเป็นประจำหลังกินข้าวคือ ... เข้าห้องน้ำ ทุกคนต่างก็เข้าไปทำธุระของตน เว้นก็แต่บีมและนิลที่ยืนรออยู่ตรงอ่างล้างหน้าในบรรยากาศที่มีแต่ความเงียบชวนอึดอัดทั้งๆที่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งนาที ก็มีเสียงกดชักโครกมาทำลายความเงียบลงพร้อมกับเสียงเปิดกลอนประตู บีก็เดินออกมาล้างหน้าล้างตาล้างแว่น แต่กลับต้องรู้สึกขัดใจเมื่อก๊อกน้ำเป็นแบบกด ที่จะต้องกดอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเป็นหน้าที่ของบีมที่จะต้องไปช่วยกดให้ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดินออกไปก็เห็นนิลมาทำหน้าที่นี้แทนซะแล้ว
 
อะไรฟระ!!! ท่าทางของบีที่ดูไม่ระแวงอะไรมันเลย ทั้งๆที่ตอนนั้นยังกลัวมันซะขนาดนั้น อะไรกันวะ!
 
เมื่อทุกคนมากันพร้อมแล้วก็ออกเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง ม.2/6 แบบที่ทำเป็นประจำทุกวัน และในระหว่างนั้น…
 
“นี่บี” บีมที่เดินรั้งท้ายกลุ่มเรียกบีที่เดินอยู่ข้างหน้าไม่ห่างมากนัก ด้วยระดับเสียงที่สามารถส่งถึงบีได้คนเดียว
 
“หืม??” บีหันมาตามเสียงเรียกนั้น
 
“กับนิลอ่ะสนิทกันแล้วเหรอ มันไม่ทำอะไรแบบนั้นแล้วเหรอ ท่าทางของบีดูไม่กลัวมันเลย” บีมถามด้วยสีหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ สร้างความลำบากใจให้แกบีเป็นอย่างมาก
 
“อืม นิลก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นอย่างที่ป้าเล่าตั้งแต่แรกแล้วแหละ เขาก็ไม่ได้มีอะไรน่ากลัวหรอก”
 
“งั้นเหรอ อืม” บีมตอบรับแบบไม่แสดงอารมณ์ใดๆเช่นเคย และกลับเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง ซึ่งท่าทางแบบนั้นทำให้บีไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองตอบไป
 
 
To be continue