BE FORGET เผลอรัก...อีกครั้งเข้าจนได้

 

 

 

 

   " เธอ ทำไมง่วงเร็วจังละ แต่ก็เหอะพักเยอะๆละ พรุ่งนี้มีงานต้องทำ อีกอย่าง พี่น้องควรจะต้องรักกัน" นายนั่นบอกฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

" หึ พี่น้องงั้นเหรอ นายมันไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่างหากละ พวกนี้ด้วยซินะ ที่ต้องจัดการ ฟางจะเอาทุกอย่างคืนมาให้แม่เองค่ะ" เธอพูดกับตัวเองก่อนจะหลับลงอย่างอ่อนล้า

 

 

    ณ.ผับชื่อดัง

 

 

" แหม คุณภาณุ นัดแอร์ออกมาแบบนี้ คุณคนที่มาด้วยไม่งอนแย่เหรอค่ะ" แอร์ผู้จัดการสาวที่ออกมาหาป๊อปปี้ เอ่ยขึ้นแบบน้อยใจเจ้านาย แต่ก็ไม่กล้าเรียกร้อง

 

 

" ไม่หรอก เธอหลับไปแล้ว ถ้าเธอไม่พูด ฉันไม่พูด เธอจะรู้ได้ยังไงละ ใช่มั้ย " ป๊อปปี้ยิ้มก่อนพูดออกไปอย่างรู้ทัน

 

 

" แบบนี้คุณภาณุก็คงมีค่าปิดปากให้แอนใช่ไหมค่ะ" เธอถามเชิงทวงรางวัลจากเค้าทันที

 

 

" แน่นอน " พูดเสร็จ เค้าทั้งสองคนก็ดื่มกันอย่างสนุกสนาน

 

 

" อ่าว คุณน้องเขยควงใครมาเที่ยวเหรอเนี่ย" ทันทีที่สิ้นเสียง ป๊อปปี้หันไปมอง ก็เจอกับพี่ชายของฟาง

 

 

" เออ ขอโทษครับ คุณ......"

 

 

" อ่อ ผมมาร์คครับ"

 

 

" ครับคุณมาร์ค ผมป๊อปปี้ครับ พอดีฟางหลับไปแล้ว เลยมาหาอะไรทำนิดหน่อยนะครับ"

 

 

" ไม่นิดแล้วมั้งครับ หรือน้องผมมันน่าเบื่อ จนคุณต้องออกมาหาอะไรทำ"

 

 

" ป่าวครับ เพียงแค่เธออยากพักผ่อน คุณดื่มอะไรดีครับ "

 

 

" วิสกี้แล้วกันครับ " เค้าบอกป๊อปปี้ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจกับคำถาม แล้วสิ่งที่ได้เห็น

 

 

" น้องวิสกี้ให้คุณผู้ชายคนนี้ พร้อมกับคนที่มาคอยเอาใจด้วยนะ" ป๊อปปี้บอกพนักงานอย่างเดาใจเค้าได้ไม่ยาก

 

 

" ว้าว รู้ใจผมซะด้วย แบบนี้ถึงคุยกันได้"

 

 

" คนที่ออกมาเที่ยวแบบนี้เวลานี้ จุดประสงค์คงไม่ต่างไปจากผมซักเท่าไหร่หรอก " ป๊อปปี้ตอบเค้าอย่างรู้ทัน

 

 

            ไม่นานของที่สั่งก็ได้ พร้อมกับหญิงสาวน่าตาน่ารักที่มาคอยเอาใจนายมาร์ค แล้วเค้าก็นั่งคุยกับป๊อปปี้ไปเรื่อยๆ

 

 

" เออ ผมขอถามคุณป๊อปปี้อย่างนึงซิครับ คุณเจอยายฟางได้ยังไง"

 

 

" ก็ ในผับนี่แหละครับ"

 

 

" เฮ้อ อย่าว่าผมอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ คุณคิดยังไงถึงชอบน้องผม"

 

 

" ไม่รู้ซิครับ ชอบก็คือชอบ" ป๊อปปี้ตอบแบบไม่ใส่ใจ เพราะเค้าไม่คิดที่จะคิดอะไร ก็เพราะเค้าชอบเธอ

 

 

" ฟาง เป็นเด็กใจแตก คุณไปหาคนที่เหมาะสมกับคุณเถอะ คุณทั้งหล่อ รวย ผมละอายใจที่ต้องย้อมแมวน้องสาวนะครับ"

 

 

" คือ เอาเป็นว่าผมจะคิดดูแล้วกัน วันนี้เรามาสนุก อย่าพูดเรื่องนี้เลยครับ" ป๊อปปี้พูดขึ้น ก่อนที่เค้าจะโมโห

 

 

เค้านั่งดื่มกันไป โดยบรรยากาศมีแต่นายมาร์คพูดพร่าม แต่ป๊อปปี้ก็ เออออไปด้วยความรำคาญ จนถึงเวลาเลิก

 

 

" ขอบคุณมากนะครับ โอกาสหน้าผมคงเจอคุณอีก น้องเขย"

 

 

" คงงั้นครับ " ป๊อปปี้พูดแล้วขึ้นรถทันที

 

 

" ฮึ ทำเป็นหวงนางฟาง ที่แท้ก็แอบมาหาสาวกินเหมือนกันละว่ะ" มาร์คที่ใส่อารมณ์ไม่ค่อยพอใจ กับท่าทีของป๊อปปี้ ที่ไม่ค่อยฟังเรื่องที่เค้าใส่ร้ายฟางเท่าที่ควร

 

 

" คุณภาณุ เชิญค่ะ" แอร์ที่เชิญป๊อปปี้เข้าห้องของเธอเหมือนทุกๆครั้ง

 

 

" วันนี้คงไม่ ขอบคุณสำหรับไปนั่งเป็นเพื่อน อ่ะ" ป๊อปปี้หยิบกล่องกำมะหยี่แดงออกมาให้เธอ

 

 

" ขอบคุณมากค่ะคุณภาณุ แต่แอร์ของก้าวก่ายเรื่องหนึ่งนะค่ะ ผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่น่าไว้ใจค่ะ" เธอรับของก่อนจะดีใจแล้วกล่าวเตือนเจ้านายเธอ

 

 

" อือ ขอบใจ ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน ไปละ" ป๊อปปี้ขับรถออกไปยังโรงแรมของเค้า

 

 

" เห้ย ยายเมรี " ป๊อปปี้ที่เข้ามาในห้อง ก็อุทานอย่างตกใจ กับสภาพที่ได้เห็นในตอนนี้ ฟางที่นอนกับโซฟา

 

ขวดเบียร์ที่กระจัดกระจาย ซองขนมเอย มันทำให้เค้ารู้เลย ว่าเธอเองก็ดื่มอย่างหนักเหมือนกัน

 

 

" ฟาง ฟาง ตื่น ไปนอนบนเตียงดีๆ ป่ะ" ป๊อปปี้ สะกิดฟางให้ตื่น เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย

 

 

" ป๊อป นายไปไหนมาห๊ะ ทิ้งฉันไว้ได้ไง" ฟางพูดทั้งๆที่ยังลุกนั่งไม่ได้ แถมหลับตาลงด้วย

 

 

" เห้ยย อย่าเพิ่งหลับฟาง ลุกขึ้นก่อน ไปนอนบนเตียง"

 

 

" นายทิ้งฉัน ฉันกลัว ฮึก.ก แค่ไหนรู้ไหม มันมืดแค่ไหน ฮือ ฮือ ทำไมถึงทิ้งฉัน ฮือ" ฟางพูดแล้วร้องไห้ อย่างคนขาดสติ

 

 

" โอเคๆ ขอโทษ พอใจยังแล้วเธอกลัวอะไร ฉันจะรู้ได้ไงละ"

 

 

" ฉันกลัว มันมืด กลัวผี ไม่ชอบอยู่คนเดียว" คำพูดฟางทำให้ป๊อปปี้นึกถึงคำของมาร์ค ว่าเธอคือเด็กใจแตก

 

 

" หึ ทำไมไม่อยากอยู่คนเดียวละ" ถามแล้วแสยะยิ้ม ในใจคิดว่าเธอต้องการเรื่องอย่างว่า เลยช้อนตัวเธอขึ้นมาไปวางบนเตียง

 

 

" กลัว เหงา โดดเดี่ยว อ้างว้าง เจ็บปวด" เธอพูดทั้งๆที่น้ำตายังคงไหล

 

 

" งั้นฉันจะช่วยเธอเอง " ป๊อปปี้ ไม่พูดเปล่า เค้าก้มลงจูบเธอ ค่อยๆเพิ่มดีกรีขึ้น เธอที่สติหลุดก็เผลอตอบรับเค้าไปอย่างดี ทำให้เค้าได้ใจ เค้าค่อยๆละจากปากมาซอกคอ แล้วซุกไซร้มัน

 

 

" ปะ ป๊อป " เสียงแผ่วเบาเรียกชื่อเค้า ทันที่ที่เค้าเคล้นคลึงหน้าอกเธอ

 

 

" ป๊อป นายก็จะทำร้ายฉันเหมืนคนพวกนั้นใช่ไหม หือ ฮึก ช่วยทำให้ฉันหมดลมหายใจทีเถอะ ฮือๆ " เธอร้องไห้

 

ทำให้การกระทำของป๊อปปี้ สะดุดลง เค้าจัดแจงเสื้อผ้าเธอใส่ตามสภาพเดิม ก่อนจะห่มผ้าให้เธอ

 

แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอ

 

 

" มันยังไงกันแน่ฟาง เธอเป็นอะไร เจ็บปวดอะไรมา ระบายบอกฉันมาซิ" เค้าพูดกับร่างบางที่หลับพร้อมคาบน้ำตาอย่างเอ็นดู

 

 

                 เค้าเองที่นั่งสับสนกับความคิดตัวเองว่าทำไมเค้าถึงไม่อยากทำร้ายเธอ ทั้งๆที่เค้าก็รุ้ว่าเธอเป็นแค่

 

เด็กใจแตกคนหนึ่ง แต่ลักษณะการณ์พูดของพี่ชายเธอมันทำให้เค้าสัมผัสได้ว่า พี่ชายคนนี้ไม่ได้หวังดีอะไรกับเธอ

 

ไม่มีใครเอาน้องสาวมานั่งพูดเรื่องแบบนี้หรอก แถมวันที่เจอแฟนเก่าเธอ เธอก็ออกจะเจ็บปวดมากซะขนาดนั้น ถ้า

 

เธอเป็นเด็กใจแตกเธอคงไม่แคร์อะไรแบบนั้นหรอก คิดแล้วก็ขึ้นไปนอนข้างๆคนตัวเล็กก่อนเผลอหลับไป

 

 

" อือ " ป๊อปปี้ที่บิดขี้เกียจทันทีเมื่อแดดส่องดวงตาของเค้า

 

 

" อ่าว ไปไหนเนี่ย ฟาง ฟาง" เรียกหาคนตัวเล็กที่นอนข้างๆเค้าเมื่อคืนว่าอยู่ที่ไหน

 

 

"อ่าว นายตื่นแล้วเหรอ อาบน้ำซิ ฉันหิวข้าวแล้ว" ฟางที่เดินออกมาจากห้องน้ำบอกกับป๊อปปี้

 

 

" อือ เมื่อคืนเธอกลัวอะไรอ่า" ถามแล้วหน้าไปใกล้ๆ อย่างหาความจริง

 

 

" ปะ ป่าว ไม่ได้กลัว นายไปอาบน้ำเลย" 

 

 

" เธอกลัว ร้องไห้ด้วย ตอบมา" เค้าถามแล้วยื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิมจนฟางต้องหันหน้าหนี

 

 

" มะ ไม่มี" 

 

 

" ไม่บอกฉันจะจูบ "

 

 

" ผะ ผีนะ ฉันกลัวผี"

 

 

" 5555 ขำชะมัดเลย โตขนาดนี้แล้ว ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยนะ"

 

 

"ตาบ้า ไปอาบน้ำเลย หิวแล้ว" 

 

 

" จุ๊บ มอร์นิ่ง คิสครับ" ป๊อปปี้เข้ามาหอมแก้มฟาง แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

" อีตาบ้า ฉวยโอกาส " สบถเสร็จ ก็ลุกไปเตรียมงานต่างๆ ที่เค้าเคยบอกว่าต้องพกไปด้วย 

 

 

 แหละสุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทำไม่ได้ พูดอย่างไม่คิดไล่เธอไป จากชีวิต

 

 

เสียงโทรศัพท์ป๊อปปี้ดังขึ้น หน้าจอขึ้นคำว่าผู้จัดการ

 

 

" ป๊อปปี้ ผุ้จัดการโทรมา" ฟางที่มาตะโกนหน้าห้องน้ำพอให้เค้าได้รับรู้

 

 

" รับเลยๆ ถามด้วยว่ามีอะไร" ได้ยินฟางจึงกดรับสาย

 

 

" สวัสดีค่ะ"

 

 

" อ่อ คุณผู้หญิง คุณภาณุกับคุณผุ้หญิงจะลงมาทานอาหารเช้าข้างล่างหรือให้จัดขึ้นไปให้ค่ะ" เธอถามขึ้น

 

 

" อ่อ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฟางลงไปทานเอง ไม่ต้องเรียกคุณผุ้หญิงหรอกค่ะ เรียกฟางเฉยๆพอค่ะ"

 

 

" ค่ะ คุณฟาง ถ้าเปลี่ยนใจ โทรบอกแอร์ได้เลยนะค่ะ แล้วฝากบอกคุณภาณุด้วย ว่าขอบคุณสำหรับของขวัญเมื่อคืนค่ะ" เธอบอกแล้ววางไป

 

 

" หึ เมื่อคืนงั้นเหรอ ถึงว่าทิ้งฉันไว้คนเดียว" พุดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะนั่งคิดว่าที่แท้ก็จิ๊จ๊ะกันนี่เอง ถึงว่าตื่นสายแทนที่จะโทรมาจิ๊กให้ไปทำงาน แต่กลับมาหวานจะเอาข้าวมาเสิร์ฟ อย่าให้เจอเจ้าของโรงแีรมนะ แม่จะฟ้องให้ไล่ออกทั้งคู่เลย คิดคนเดียวอย่างโมโห

 

" อ่ะ " แล้วเสียงโทรศัพท์ป๊อปปี้ก็ดังอีกครั้ง เธอจึงกดรับทันที

 

 

" สวัสดีค่ะ "

 

 

" เฮ้ย ไอ้ป๊อป นี่เธอเป็นใคร รับโทรศัพท์มันได้ไงอ่า" คนปลายสายถาม

 

 

" อ่อ ป๊อปอาบน้ำอยู่อ่าค่ะ"

 

 

" เหรอ เด็กไอ้ป๊อปเหรอ งั้นฝากบอกว่ามันให้โทรกลับ..." ไม่ทันที่ปลายสายจะพูด ป๊อปก็เดินออกมา

 

 

" อ่าว คุณแอร์ยังไม่วางอีกเหรอ" เค้าถามฟางที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่

 

 

" อ่ะ คุยเองซิ" ป๊อปปี้ รับมาอย่างงงๆ ก่อนจะพูดกับปลายสาย

 

 

" สวัสดีครับ ป๊อปปี้พูดครับ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

รักทุกคนจัง ขอบคุณที่เม้นท์และก็โหวตให้นะ

 

 

 

 

รอบนี้ขอเหมือนเดิม ... HBD FNG TOY's Na