BE FORGET เผลอรัก...อีกครั้งเข้าจนได้

 
 
 
 
และแล้ว ฉันก็โดนป๊อปปี้จับเช็ดตัวจนได้ กว่าจะเช็ดตัวฉันเสร็จ ก็เล่นฉันเหนื่อย (อย่าคิดมากนะค่ะรีดเดอร์)
 
 
ฉันทั้งดิ้นหนี ทั้งอายสายตาที่ป๊อปจ้องอย่างกับจะกินฉัน หรือแกะมือปลาหมึกของเค้าที่ล่วงล้ำตลอด แล้วไหนจะ


การห้ามไม่ให้เค้าลวนลามฉันไม่ว่าจะทางสายตา คำพูดการกระทำอีก
 
 
" เห้อ เสร็จซักที " ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ
 
 
" อะไรกัน ฉันต่างหากที่เหนื่อย เธอดิ้นซะเหมือนกับฉันกำลังข่มขืนเธองั้นแหละ" ป๊อปปี้ตัดพ้อ
 
 
" ใครใช้ให้นายทำละห๊ะ ก็บอกว่าจะอาบน้ำเอง นายก็ไม่เชื่อ"
 
 
" ก็ฉันจะเช็ดตัวให้ เดี๋ยวแผลจะอักเสบ หวังดีแล้วยังมาโดนว่าอีก "
 
 
" ก็ใช่นะซิ ดิ้นแบบนี้แผลฉันฉีกหมดแล้วมั้ง วันหลังไม่ต้องมาหวังดีเลยนะ "
 
 
" ไม่ ไม่ ไม่ๆๆๆๆๆ จะทำมีอะไรไหม อ่อ แล้วอย่าคิดขัดขืนฉันนะ ไม่งั้น จำคืนแรกที่เราเจอกันได้ไหม หึหึ"
 
 
" ไอ้คนลามก ไอ้คนบ้า หึยยย นายนี่มัน เออๆ หิวแล้วหาอะไรให้กินหน่อยซิ"
 
 
" ว่าแล้ว เธอต้องพูดคำว่าหิวออกมา 555 โอเคๆ ฉันซื้อมาแล้วละ กินอะไรดี ข้าวต้ม แซนวิช หรือฉัน"
 
ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
" ไม่ต้องเลยอย่างหลังอ่า แล้วนายอยากกินอะไรละ "
 
 
" ก็ต้องเป็นเธออยู่แล้วละฟาง "
 
 
" ไม่ตลก อย่ามาทะลึ่ง นายอยากกินอะไร แซนวิช หรือข้าวต้ม"
 
 
" ฉันซื้อมาอย่างละสองอัน เผื่อมันอร่อยแล้วเธอขอเบิ้ล เพราะฉะนั้นอะไรก็ได้"
 
 
" ขอบคุณนะ รู้ใจจริงๆเลย คุณแฟนกำมะลอ"
 
 
" ใครบอกว่ากำมะลอ เธอพลาดแล้วละฟาง " ป๊อปปี้พูดพร้อมยิ้ม
 
 
" หมายความว่าไง อือป๊อป ฉันออกโรงพยาบาลได้วันไหนเหรอ"
 
 
" พรุ่งนี้นะ ทำไม อยากไปไหนหรือเปล่า"
 
 
" เปล่า แล้วกลับกรุงเทพฉันต้องทำอะไรบ้างเหรอ ยังไม่รู้เลย"
 
 
" ก็ไม่ต้องทำอะไร แค่น่ารักกับฉันแบบนี้ทุกวันก็พอแล้ว"
 
 
" บ้านะ งานนะ ฉันต้องช่วยนายทำอะไรมั่ง แล้วมาอยู่ที่นี่งานนายเสร็จหรือยัง ขอโทษนะที่เป็นตัวถ่วง"
 
 
" ไม่หรอกน่า เธอนะชอบคิดมาก งานฉันเสร็จหมดแล้ว แล้วกลับไปก็ไม่ต้องทำอะไร อยู่ดูแลฉันกับห้องก็พอ"
 
 
" ทำไมละป๊อป ฉันทำได้นะ หรือฉันทำงานนายพัง"
 
 
" ไม่หรอก แค่ไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนมากนะ ฉันเป็นห่วงเธอ กลัวเธอจะโดนทำร้ายอีก" ป๊อปปี้จ้องตาฟางอย่างจริงจัง ตราบใดที่ยังไม่ได้ตัวคนร้าย เค้าไม่มีทางที่จะให้เธอเป็นอันตรายแน่
 
 
" แล้วนายมาอยู่กับฉันทางบ้านนายไม่ว่าเหรอ " ฟางที่ก้มหน้ากินข้าวต้มพูดขึ้นเสียงอ่อย
 
 
" โธ่ฟาง ป๊อปโตแล้วนะ แล้วก็เป็นผู้ชายด้วย เค้าไม่ว่าป๊อปหรอก คิดมากนะเรา"
 
 
" แล้วคู่หมั้นนายละ " เสียงอ่อยลงอีกครั้ง เมื่อถามถึงผู้หญิงซึ่งเป็นเจ้าของชายตรงหน้าเธอ
 
 
" โธ่ ยิ่งหายห่วงได้เลย เธอคงดีใจที่ฉันมีคนอื่น เพราะเธอจะได้สมหวังในเรื่องความรักของเธอซักทีไง"
 
 
" พอเถอะ ฉันอยากนอนแล้ว ง่วงจะแย่"
 
 
" ไม่ต้องมาฟรอมเลยฟาง เธอต้องทานยาก่อน"
 
 
" แต่ป๊อปปี้ ฉันหายแล้วจริงๆนะ "
 
 
" ไม่ได้ เดี๋ยวนี้ฟางเธอต้องกิน ไม่งั้นฉันจะลงโทษเธอ ยังไงดีนะ " แล้วป๊อปปี้ก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฟางเรื่อยๆ
 
 
" มะ ไม่ ต้องเลยนะ กินก็กิน เชอะ!! " สะบัดหน้าอย่างอารมณ์เสียก่อนกินยาไป
 
 
   เช้าวันต่อมา
 
 
" เย้! ได้กลับซักที คิดถึงเฟย์กะพี่แก้วจัง" ฟางพูดเบาๆในขณะที่นั่งรถกลับกรุงเทพ
 
 
" หือ เธอพูดอะไรนะ"
 
 
" ป่าว ฉันแค่คิดถึงน้องสาวกับพี่สาวฉันนะ "
 
 
" เหรอ คิดถึงก็ไปหาซิ เค้าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันพาไป "
 
 
" ไม่ต้องหรอก ฉันยังไม่พร้อมจะเจอพวกเค้า แล้วเล่าเรื่องราวเลวร้ายต่างๆให้พวกเค้าฟังนะ"
 
 
" อืม ฟางฉันอยู่ข้างเธอเสมอนะ พร้อมเมื่อไหร่เธอก็บอกฉันนะ ฉันจะพาเธอไปหาเค้าเอง" พูดแล้วจับมือฟางไว้
 
 
" อืม ขอบใจนายมากนะ ป๊อปปี้" เธอจับมือเค้าตอบ
 
 
" เออ ฟางฉันมีของให้เธอด้วยละ ลองเปิดดูซิ " ป๊อปปี้ยื่นถุงอะไรบางอย่างให้กับฟาง
 
 
" โทรศัพท์ " ฟางพูดขึ้นเมื่อดูในถุงเห็นกล่องใส่โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด
 
 
" ใช่...ไว้เวลาฉุกเฉิน รีบโทรหาฉัน ฉันจะรีบมาช่วยเธอ"
 
 
" แต่มันคงแพงน่าดูนะป๊อป ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก เกรงใจนายแย่เลย ไหนจะที่พัก เงินเดือนที่นายจ่ายฉันฟรีๆ ทั้งๆที่ฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยอีก"
 
 
" ก็บอกแล้วไง เธอแค่เป็นคนของฉันก็พอแล้ว"
 
 
" ตาบ้า " แล้วทั้งคู่ก็ขับรถกลับมายังกรุงเทพทันที
 
 
" เออป๊อปปี้ ฉันอยากเอาของในรถฉันหน่อยอ่า " 
 
 
" อืม ได้ซิเดี๋ยวเรียกช่างมาเปิดให้"
 
 
" ขอบใจนะ "
 
   แล้วทั้งสองก็เข้าไปพัก แล้วทำกับข้าวกินกันอย่างสนุกสนาน โดยมีป๊อปปี้เป็นคนคอยดูแลทำอาหารให้ฟางทาน
 
 
" แหวะ เค็มปี๋เลยอ่าป๊อปปี้" ฟางวิจารย์ทันทีที่แกงเขียวหวานของโปรดเธอเข้าปาก
 
 
" อะไรฟาง ฉันใส่น้ำตาลตัดรสชาติแบบที่เธอสอนแล้วนะ"
 
 
" แน่ใจนะว่าน้ำตาล "
 
 
" แน่ใจดิ ลองกินแกงจืดหน่อยซิฟาง" ป๊อปปี้ลุ้นอาหารจานต่อไปทันทีที่ได้ยิน
 
 
" อืม แกงจืดใช้ได้เลยนะ" ฟางชิมแล้วบอกกับป๊อปปี้
 
 
" เฮ้อ โล่งอก นึกว่าจะกินไม่ได้อีกจานนึง แล้วไข่เจียวละ" 
 
 
" เออ ก็ดีนะ " ฟางตอบไปเพราะใบหน้าหล่อเหลาของเค้าลุ้นไปกับการชิมของเธอมาก ทั้งๆที่ไข่เจียวของเค้ามันจืดชึดแทบไม่มีรสชาติเลย
 
 
" เย้ ดีใจจัง นี่ครั้งแรกที่ฉันทำอาหารเลยนะเนี่ย กินเยอะเลยนะฟาง กินให้หมดเลย ฉันอิ่มแล้วละแค่เธอชชอบมัน" เค้าบอกอย่างภูมิใจเธอจึงนั่งกินไปเรื่อยๆ อย่างกลัวเสียน้ำใจที่เค้าอุตส่าตั้งใจดูแลเธอ
 
 
" โห สงสัยเธอจะชอบแกงจีด หมดอยู่อย่างเดียวเลย พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะทำให้ใหม่นะ"
 
 
" เออ ป๊อปปี้ ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนินา เดี๋ยวฉันทำให้นายเองดีกว่า"
 
 
" ไม่ต้องหรอก ฉันอยากดูแลเธอ อย่าขัดใจฉันซิ"
 
 
" แต่ ฉันเกรงใจนาย นายทำงานก็เหนื่อยแล้ว ยังมาดูแลฉันอีก "
 
 
" เอาน่า แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำเถอะ ฉันอาบให้ " ไม่พูดเปล่าเค้าอุ้มฟางไปในห้องน้ำ โดยไม่ยอมปล่อยให้เธอได้รู้ตัวก่อน
 
 
" ว้ายยย ตาบ้า ตาบลามก ปล่อยนะ"
 
 
" ไม่ปล่อย มะ อาบน้ำกัน" เค้าวางเธอลงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของเค้าจนเหลือแต่บอกเซอร์
 
 
" ป๊อปปี้ ไม่เอาน่า ฉันไม่สบายอยู่นะ นายอย่าเอาแต่ใจแบบนี้ซิ"
 
 
" ไม่นิ ฉันจะดูแลเธอไง " แล้วป๊อปปี้ก็จับฟางถอดเสื้อผ้าอย่างยากลำบาก เพราะคนป่วยของเค้ามือหนักซะเหลือเกิอน ทั้งทุบ ทั้งตี ทั้งหยิกจนเค้าแทบจะจับเธอเหวี่ยง
 
 
" เป็นไงฟาง เธอไม่ดิ้นอีกเหรอ " เค้าถามฟาง เพราะทันทีที่เค้าถอดเสื้อผ้าฟางออกหมด เค้าก็เคล้นคลึงหน้าอกสวย ส่วนมืออีกข้าง ก็ส่งนิ้วไปเขี่ยเล่นกับดอกไม้งาม
 
 
" ปะ ป๊อป พะ พอก่อนเถอะ " ฟางที่ตอนนี้อ่อวนระทวยด้วยการยั่วอารมณ์ของเค้า บอกเค้าด้วยใบหน้าแสนเซกซี่จนเค้าแทบจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่
 
 
" ทำไมละฟางหือ เธอก็ต้องการฉันนิ " ป๊อปปี้ที่ซุกใบหน้าคลอเคลียเธอพูดกับเธอแล้วขบเม้มติ่งหูเธอทำให้เธอสติกระเจิงไปใหญ่ เค้าค่อยๆ ดึงฟางลงมานั่งบนตั๊กเค้าในอ่างน้ำ ก่อนจะพลิกตัวเธอหันกลับมา สอดนิ้วเข้าไปในช่องหวานของเธอ ค่อยๆขยับเข้าออก จากหนึ่งนิ้ว เพิ่มเป็นสองนิ้ว
 
 
" ปะ ป๊อป อือ อืม " ฟางที่เริ่มครางออกมาตมแรงเร่งที่ป๊อปปี้เป็นคนควบคุม เก็บอารมณ์ความเสียวไว้ไม่ไหว
 
 
" หือ เรียกป๊อปทำไม " ป๊อปละปากจากอกสวยมาตอบเธอ ก่อนจะก้มลงไปดูดดื่มกับมันต่อแล้ว ส่งนิ้วเข้าออกไปเรื่อยๆ จนช่องทางหวานบีบตัวเกรง จนฟางกระตุก เค้าจึงรู้ว่าเธอเสร็จแล้ว
 
 
" คิดถึงเธอจัง ตาป๊อปบ้างนะ" ป๊อปปี้จับฟางยืนขึ้นก่อนจะสอดใส่แกนกายของเค้าเข้าไป ขยับเข้าออกช้าๆ 
 
 
" ปะ ป๊อป อืม อือ อาส์" เื่อป๊อปเริ่มกระแทกแรงขึ้น ฟางยิ่งครางดังขึ้นตามอารมณ์
 
 
" หือ อืม เรียกชื่อป๊อป อีกซิ อาส์ " ป๊อปปี้ที่เผลอส่งเสียงออกมาบอกกับฟาง
 
 
" ปะ ป๊อป อือ ป๊อป อืม อาส์ อาส์ ปะ ป๊อป" เธอทำตามเค้าอย่างว่าง่าย จนกิจกรรมของทั้งคู่เสร็จลง ตลอดการอาบน้ำเค้ายังตอดเล็ดตอดน้อยจากเธอ
 
 
" ฟาง รีบไปไหนละ รอด้วยซิ"
 
 
" นายไม่ต้องเลยนะ นี่ขนาดฉันยงไม่สบายแผลยังไม่หายสนิทนายยังทำขนาดนี้เลย ฮึ่ย"พูดแบบโกรธ
 
 
" ก็ป๊อปคิดถึงฟางนี่นา "
 
 
" พอๆ จะนอนแล้ว แล้วห้ามเลยนะ พักผ่อนบ้าง พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้านะป๊อป" ฟางดุป๊อปปี้
 
 
" โอเคๆๆๆ โหยังไม่หายคิดถึงเลย " เค้าล้มตัวนอนข้างเธอก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอด แล้วซุกหน้าดมผมหอมๆของเธอ
 
 
 ฟางที่ได้แต่อมยิ้มในความน่ารักของป๊อปปี้ ก็ค่อยๆหลับตามเค้าไป
 
 
" หือ อ่าวหายไปไหน ป๊อปปี้ ทำอะไรอยู่" ฟางตื่นมาไม่เจอเค้าก็เรียกชื่อแล้วเดินไปหารอบๆห้อง ทั้งห้องน้ำ แล้วจึงเดินออกมาห้องรับแขกที่ติดกับห้องครัว
 
 
" ที่รักตื่นแล้วกินด้วยละ ป๊อปตั้งใจทำให้ ไปทำงานก่อนนะครับ แล้วจะรีบกลับมาทวงรางวัล"
ฟางหยิบการ์ดที่ป๊อปเขียนติดตู้เย็นไว้ขึ้นมาอ่านแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะมองแกงจืดกับไข่เจียวที่เค้าทำไว้ให้ ฟางกินไปยิ้มไปจนหมดไม่เหลือซักนิดเดียว ทั้งๆที่รสชาติอาหารออกจะจืดสนิท แถมไข่ยังหวานอีกสงสัยจะหยิบเกลือน้ำตาลสลับกัน แต่งฟางก้ยังกินด้วยรอยยิ้มจนหมด
 
ฟางเหลือบไปมองโทรศัพท์ก่อนจะหยิบออกมามองเบอร์ที่มีแค่เบอร์เดียวในไอโฟเครื่องใหม่ของเธอ
 
 
" สามี งั้นเหรอตาบ้า" ป๊อปปี้เมมเบอร์ตัวเองไว้ว่าสามี ฟางทีเห้นก็เกิดอาการหน้าขึ้นสีทันที
 
 
" ก๊อกๆๆ " เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น 
 
 
" ค่ะมาแล้วค่ะ ใครค่ะ "
 
 
" ครับ คุณฟางผมเป้นช่างเอาของในรถมาให้คุณครับคุณป๊อปปี้สั่งไว้ ของทั้งหมดอยู่นี่ครับ" 
 
 
" อ่อค่ะ ขอบคุณค่ะ " ฟางหยิบทุกอย่างเข้ามาในห้อง ก่อนจะเปิดไดอารี่ แล้วมองเบอร์โทรศัพท์ใครซักคนหนึ่ง ก่อนจะกดเบอร์โทรตามหมายเลขนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
คิดถึงทุกคนนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลา
 
 
แต่จะพยายามจะมาอัพทุกวันต่อจากนี้ สัญญา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ขอเม้นท์+โหวตหน่อยนะ พลีสสสสสส