BE FORGET เผลอรัก...อีกครั้งเข้าจนได้

 
 
 
 
     " ว่าไง เธอว่ายังไง ตอบมาซิฟาง"
 
ป๊อปปี้ถามฉัน ตอนนี้ฉันอึ้งไปหมด ทุกอย่างมันรวดเร็ว จนฉันตั้งตัวไม่ทันฉันจะบอกกับเค้ายังไงดีละ ว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะมีใครใหม่จริงๆ แต่ฉันเองก็ตกใจถ้าเกิดฉันต้องจากเค้าไป นี่ฉันจะเห็นแก่ตัวไปไหม ถ้าฉันจะขอให้เค้ารอ ให้ฉันพร้อมที่จะเปิดใจ ทั้งๆที่ฉันกับเค้าพึ่งรู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์
 
 
" เอ่อ คือ ป๊อปปี้ ฉัน คือ ฉัน ฉัน คิดว่าฉันยังไม่พร้อมนะ ขอเวลาอีกหน่อยกับคำตอบได้ไหม" 
 
ฉันบอกเค้าออกไป ทั้งๆที่ในใจก็สับสนมันทั้งดีใจ แล้วก็กลัวกับการจะรักใครใหม่ซักคนหนึ่ง หรือแม้กระทั่งกลัวที่จะเจอกับเหตุการณ์เก่าๆเหล่านั้นเค้าจะเข้าใจฉันหรือเปล่านะ
 
 
" ตามใจเธอละกัน แต่ถ้าเธอตอบฉันช้า ฉันมีคนอื่น ถึงตอนนั้นเธอก็มานั่งจีบฉันเองละกัน"
 
เค้าตอบฉันแล้วยิ้มๆ มันน่าหมั่นไส้ชะมัดเลยกับรอยยิ้มแบบนี้ รอยยิ้มที่ดูจะมีความสุข แต่ไม่รู้สึกถึงจิตใจของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว 
 
 
" เพี๊ยะ นายมันน่าหมั้นไส้ เมื่อกี้เพิ่งจะจีบฉันอยู่เลย แล้วทำแบบนี้ใช่ไหม งั้นฉันตอบเลยละกัน ว่า ไม่ "
 
ฉันตีป๊อปปี้อย่างหมั่นเขี้ยว แล้วหันไปบอกเค้า
 
 
" 555 ช่วยไม่ได้ คนมันหล่อเลือกได้ มานวดพี่ให้หน่อยซิน้องสาว เมื่อย" 
 
ป๊อปพูดเสร็จแล้วล้มตัวนอนบนเตียง ทำให้ฉันหน้ามุ่ยเดินตามไป เพื่อทำตามที่เค้าบอก โดยที่ฉันไม่เต็มใจเลยซักนิดเดียว
 
 
" นี่ ทำไมไม่เรียกพนักงานละ ฉันก็อยากพักนะ" ฉันบ่นเค้า
 
 
" พรุ่งจะกลับกรุงเทพแล้ว แค่อยากอยู่กับเธอนะ กลับไปเธอคงต้องอยู่คอนโดคนเดียวนะ ฉันคงต้องกลับบ้าน แล้วจะแวะมาหาบ่อยๆ"
 
ฉันชะงักทุกครั้ง ที่ได้รู้ว่าต้องกลับไปอยู่คนเดียว ทุกๆครั้งมันเหมือนมีมีดมากรีดใจ ฉันได้แต่ข่มอารมณ์ไว้
 
" อะ อืม" ฝืนใจตอบป๊อปปี้ไป ทั้งๆที่ กลัวว่าต้องกลับมาเป็นเหมือนทุกครั้ง คือไม่มีใครต้องการเธอ ใครก็ไล่เธอ
 
 
" ฟาง เธอเป็นอะไรไป " ป๊อปปี้ ที่เห็นว่าจู่ๆฟางก็หยุดนวดไปถามเธอขึ้น
 
 
" ปะ ป่าว ฉันนอนแล้วนะ ง่วง" พูดเสร็จแล้วฟางก็รีบล้มตัวลงนอนทันที 
 
 
" ฟาง " ผมค่อยๆ ขยับมากอดเธอแล้วเรียกชื่อเธอ ผมไม่รู้ว่าทำไม เวลาอยู่ใกล้เธอผมถึงห้ามตัวเองไม่อยู่
 
มือหนาของผม ค่อยๆ หันร่างเธอกลับมาเผชิญหน้ากับผม ผมเห็นเธอร้องไห้ ผมไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอ ให้ตายเถอะ ที่ผมกำลังทำอยู่มันจะถูกหรือผิดผมไม่รู้หรอก แต่ผมอยากปลอบเธอจริงๆ
 
 
ผมค่อยๆ ก้มลงจูบเธอด้วยความอ่อนโยน ดูเธอจะตกใจเล็กน้อย แต่มือผมค่อยๆลูบไล้ไปตามร่างกายเธอ ปากก็ยังทำงานไม่หยุด จากที่เธอไม่เปิดปากรับ กลายเป็นลิ้นเล็กๆ ค่อยๆตอบสนองกับการจูบที่ผมมอบให้เธอ
 
 
ผมค่อยๆถอดเสื้อเธออก ตามด้วยบราเซีย แล้วลงไปเล่นกับอกอันชูชันของเธอ ตอนนี้ผมคุมสติไม่อยู่ ผมบอกได้คำเดียวว่าผมต้องการเธอ แล้วดูเหมือนว่าเธอก็กำลังต้องการผมเช่นกัน
 
 
" พร้อมนะ ที่รัก " ผมถามฟาง ที่หันหน้าหนีผมด้วยความอาย ผมค่อยๆใช้ลิ้นหยอกล้อกับดอกไม้งามทำให้เธอครางออกมา
 
 
" อือ ปะ ป๊อป " เธอบิดตัวไปมา ยกสะโพก ขึ้นตอบรับกับการกระทำของผม จนร่างบางกระตุกบ่งบอกว่าเธอถึงฝันแล้ว ผมจึงค่อยๆ สอดของผมใส่เข้าไป
 
 
" อะ อือ เบาๆ หน่อยนะ ปะ ป๊อป" เธอบอกผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ จากนั้นผมก้ค่อยๆโยกตัวไปตามจังหวะ อย่างว่าแหละ ผมคงเชื่อยากว่าเธอเป็นเด็กใจแตก ถึงผมไม่ใช่คนแรกของเธอ แต่ของเธอก็ยังคับแน่น เหมือนไม่เคยจะมีประสบการณ์ซักเท่าไหร่ แล้วอาการเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่เป็น การตอบสนองเป็นเด็กๆของเธอ ทำให้ผมไม่เชื่อเข้าไปใหญ่
 
 
" ฮึก อือ ปะ ป๊อป " เธอเรียกชื่อผม
 
 
" อือ ใกล้แล้วฟาง อีกแปปนะ" แล้วผมก็ส่งเราสองคนไปถึงฝั่งฝัน ก่อนจะดึงเธอ เข้ามานอนกอด
 
 
" นายทำแบบนี้อีกแล้วนะ" เธอพูดขึ้นทันทีที่ผมคว้าเธอมากอด
 
 
" ไม่ง่วงเหรอ ไหนบอกว่าง่วง โกหกป๊อปเหรอ งั้นต่ออีกรอบนึง" ผมพูดกับคนที่พูดกับผมในอ้อมกอดอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
" ไม่ต้องเลย ง่วงแล้ว จะนอนแล้ว" แล้วเธอก็หลับไป ผมก็หลับตาไปตามเธอ แล้วหลับไป
 
 
แหละสุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ พูดอย่างไม่คิดไล่เธอไปจากชีวิต   เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
 
 
" หือ ใครโทรมาเนี่ย แอร์ มีอะไรอีกละ ฮัลโหล" ผมกรอกเสียงไปแบบไม่พอใจ เพราะนี่เวลาตีสามกว่าๆเธอโทรมากวนเวลาส่วนตัวผม
 
 
" คุณภาณุค่ะ ช่วยแอร์ด้วยค่ะ มีโจรขึ้นบ้านข้างๆบ้านแอร์ค่ะ แล้วพวกมันเห็นแอร์แล้วด้วย ตอนนี้แอร์หลบอยู่ในบ้านค่ะ โทรไปบอกตำรวจก็ยังมาไม่ถึงเลยค่ะ"
 
 
" หือ อะไรนะ งั้นคุณหาที่หลบก่อน แล้วก็หาอาวุธติดตัวด้วยละ เดี๋ยวผมจะรีบไป" ทันทีที่วางสายโทรศัพท์ ผมหันมองคนบนเตียงอย่างห่วงๆ แต่ผมจะรีบไปก็รีบกลับละกัน แล้วรีบลุกขึ้นแต่งตัวทันที
 
 
 " แกร๊ก หือ ป๊อปปี้ ไปไหนของเค้านะ" ฟางที่ตกใจเสียงปิดประตูของป๊อปปี้ ลืมตามาเห็นป๊อปปี้ออกไป แต่ถามไม่ทัน ลุกขึ้นนั่งอย่างเอะใจ ก่อนจะลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า แล้วนั่งดูทีวีรอป๊อปปี้
 
 
" แกร๊ก " เสียงเปิดประตูดังขึ้นหลังจากที่เธอนั่งดูทีวีรอเค้าประมาณ สิบนาที
 
 
" ป๊อปปี้ นายไปไหนมาอ่า" ถามคนที่เข้าห้องมา โดยไม่ได้หันกลับไปมอง
 
 
" ...................... " ไม่มีเสียงตอบใดๆ ทั้งสิ้น ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ หันกลับไปมอง
 
 
" พวกแกเป็นใคร เข้ามาในห้องได้ยังไง ออกไปนะ"
 
 
" อย่าส่งเสียง ถ้ายังไม่อยากตาย" ผู้ชายน่าตาน่ากลัวสองคน ถือปืนจ่อมาที่ฟาง เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียง
 
 
 มาทางด้านป๊อปปี้
 
 
" แอร์ แอร์ คุณโอเคไหม เปิดประตูให้ผมหน่อย"
 
 
" คุณภาณุ ฮือ ฮือ  คุณจริงๆด้วย ช่วยด้วยค่ะ แอร์กลัว" แอร์ที่เปิดประตูออกมาวิ่งเข้าไปกอดป๊อปปี้
 
 
" คุณเป็นไงบ้าง มันทำอะไรคุณหรือเปล่า"
 
 
" เปล่าค่ะ พอดีแอร์ซ่อนตัว แล้วมันเข้ามาค้นบ้านแต่ไม่เจอแอร์ มันเลยรีบหนีไป เพราะมีรถขับผ่านพอดีนะค่ะ"
 
แอร์ที่พาป๊อปปี้เข้ามาในบ้าน ที่มีสภาพที่โดนรื้อของกระจุยกระจาย เต็มไปหมดบอกกับป๊อปปี้ แล้วกอดเค้าแน่น
 
 
" ดีแล้วที่คุณไม่เป็นอะไร แล้วของเสียหายหรือเปล่า"
 
 
" ก็ เป็นอย่างที่เห็นนะค่ะ คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนแอร์ได้ไหมค่ะ" แอร์ตอบป๊อปปี้แล้วอ้อนเค้าต่อทันที
 
 
" เอ่อ คือผมว่าคุณหาคนมาอยุ่เป็นเพื่อนดีกว่านะ มันไม่เหมาะ"
 
 
" แต่แอร์กลัวจริงๆนะค่ะ อย่าว่าแอร์งี่เง่าเลย แอร์แค่กลัว แล้วไม่มีใครที่อยู่ด้วยแล้วแอร์สบายใจเท่าคุณแล้วนี่ค่ะ"
 
 
" คือ คือ ฟางไม่รู้ว่าผมออกมา ถ้าเธอรู้ เธอต้องงอนผมแน่ๆ"
 
 
" แอร์รู้ค่ะ ว่าแอร์ไม่มีสิทธิ์ แต่แค่คืนนี้คืนเดียวนะค่ะ แล้วแอร์จะอธิบายให้คุณฟางฟังเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น"
 
 
" งั้นก็ได้ แต่ตอนนี้คุณขึ้นไปพักก่อนเถอะ ผมจะสำรวจรอบๆบ้านซะหน่อย"
 
 
" ไม่เป็นไรค่ะ แอร์รอคุณดีกว่า"
 
 
" อืม งั้นก็ตามใจ" แล้วหลังจากนั้น ผมก็เดินสำรวจรอบๆบ้านของแอร์ จนแน่ใจก่อนจะเดินเข้าบ้าน
 
 
" แอร์ พรุ่งนี้ค่อยให้คนมาเก็บกวาดละกัน คืนนี้ขึ้นไปพักเถอะ"
 
 
" แล้วคุณละค่ะ "
 
 
" ก็ไปไง แต่ผมคงต้องรีบกลับตอนเช้านะ ผมไม่อยากมีปัญหา คุณก็ควรหาเพื่อนมาอยุ่เป็นเพื่อน อยู่คนเดียวมันอันตราย"
 
 
" ค่ะ งั้นเราขึ้นไปเถอะค่ะ" แล้วแอนก็เดินลากผมขึ้นมาห้องเธอ
 
 
" เอ่อ แอน วันนี้ผมเหนื่อยๆนะ" ผมห้ามทันที ที่เธอกำลังจูบผม
 
 
" ทำไมละค่ะ หรือว่าคุณไม่ต้องการแอร์แล้ว"
 
 
" เปล่าหรอก แค่ช่วงนี้ผมเครียดๆนิดหน่อยนะ" 
 
 
" แอร์ช่วยคุณได้นะค่ะ อย่าปฎิเสธแอร์เลย แอร์รู้ว่าคุณต้องการ" แอร์พูดอย่างรู้ทันผม เพราะผมก็ผุ้ชายคนหนึ่ง โดนผู้หญิงทำซะขนาดนี้ จะไม่ให้ผมต้องการได้ยังไง ในเมื่อผมปฎิเสธไม่ได้ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
 
 
    แหละสุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ทนไม่ได้ พูดอย่างไม่คิดไล่เธอไปจากชีวิต   เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกครั้ง
 
 
" โรงแรม โทรมาอะไรตอนนี้ ฮัลโหล" ผมกดรับแบบขัดใจนิดหน่อย เพราะผมกับแอร์กำลังทำอย่างว่านั่นแหละ
 
 
" คุณภาณุ คือ รีบกลับมาโรงแรมด่วนเลยนะค่ะ คือมีโจรเข้าห้องคุณฟางค่ะ"
 
 
" ห๊ะ อะไรนะ ฟางเป็นไงบ้าง"
 
 
" เรากำลังเรียกรถพยาบาลค่ะ ประตูล็อคจากด้านในอีกทีหนึ่ง ตอนนี้ยังเข้าห้องไม่ได้ค่ะ"
 
 
" สะเพร่า มีโจรในโรงแรมได้ยังไง ถ้าฟางเป็นอะไรไป ผมไล่พวกคุณออกหมดแน่" ป๊อปปี้ที่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด สะบัดตัวแอร์ออกกลางคัน แล้วลุกไปแต่งตัวทันที
 
 
" เอ่อ คุณภาณุค่ะ เรายัง.."
 
 
" คงไม่ได้แล้วละ คุณก็หาคนมาอยุ่เป็นเพื่อนละกัน ผมต้องรีบไป" พูดเสร็จ รีบเดินออกจากบ้านแอร์ ตรงไปยังรถขับไปโรงแรมด้วยความเร็วทันที
 
 
" โธ่เอ้ย นางฟาง แกมันตัวขัดลาภฉันจริงๆ ขอให้แกมีความสุขกัับสภาพที่ป๊อปจะไปเจอละกัน หึหึ"
 
 
      ผมขับรถด้วยความเร็ว รีบไปโรงแรมทันทีตอนนี้ในหัวผมมีแต่ภาพของฟาง ที่นอนบนเตียงโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ก่อนที่ผมจะออกมาจากห้อง มันทำให้ผมคิดมาก กลัวโจรจำทำอะไรกับเธอ ซึ่งผมคงรับไม่ได้ถ้ามันเกิดขึ้น เพราะต้นเหตุมันมาจากผม ที่ไม่อยู่ดูแลเธอ อารมณ์ผมตอนนี้สามารถถือปืนแล้วยิงคนได้ง่ายๆ โดยไม่สนเสียงใครห้ามเลยด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
ขอเม้นท์+โหวต หน่อยนะ แล้วจะอัพให้บ่อยๆ
 
 
 
รักคนอ่านทุกคนนะ ติได้ชมได้นะ อยากรู้จริงๆ