ว้าวุ่น2 [In Our Dream]

เรื่องที่แต่ง นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
 
 
 
 
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น 2 ตอนที่ 22 ♥
 
 
“อ่า เฟย์มาทำอะไรที่นี่ครับ ผมเหลืองานอีกนิดหน่อย รอได้ไหมจะได้กลับพร้อมกันเลย”
 
 
“อ๊ะ เขื่อนคะ!!! คืนนี้ต้องไปผับกับลีน่านะคะ นี่คือคำสั่งของลูกค้าวีไอพีค่ะ!!!!”
 
 
“............”
 
 
“คะ คุณลีน่า เดี๋ยวไว้เราค่อยคุยกันนะครับ เฟย์ครับ....”
 
 
“ผู้หญิงของนายมีกี่คนกันแน่ นายรักฉันจริงๆหรือเปล่า?”
“ที่รักครับอย่าพูดแบบนั้นสิ...โธ่เว้ย!!!”
 
 
 
          เดินออกจากที่ทำงานในเวลาที่ฟ้าเริ่มมืดมากแล้ว 4-5 วันมานี้ เขาเคลียงานของคนอื่นจนแทบไม่ได้พัก แต่เพราะความจำเป็น ทำให้ต้องทิ้งแม่หัวหอมและเลือกจัดการเอกสารตรงหน้าให้เสร็จ แล้วรีบกลับไปง้อคนสวยให้เร็วที่สุด เพราะแค่นี้ เขาก็เริ่มคิดไปเองแล้วว่าคนรักของเขาอาจกำลังคิดอะไรไปคนเดียวเหมือนนิสัยชอบคิดเล็กคิดน้อยของบรรดาเหล่าแม่บ้านก็เป็นได้
 
          แม้เฟย์จะดูเหมือนผู้หญิงใจกว้าง อะไรก็ได้ เชื่อใจ ไม่ว่า .. แต่เขารู้ ลึกๆแล้วเธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ยังรักโลภโกรธหลง แต่ที่เธอยังยืนอยู่ข้างเขา คงเพราะรักเขามากและมั่นใจในเขามากๆ ว่าก็รักเธอมากเช่นกัน
 
 
 
 
 
เขาจะขาดเฟย์ไม่ได้
จะไม่มีอะไรที่มาเปลี่ยนแปลงความจริงข้อนี้
 
 
 
 
 
 
“เฟย์....อยู่ไหนครับ”
 
 
((..........))
 
 
“เฟย์ครับ รับโทรศัพท์แล้วหนิครับ ต้องฟังเขื่อนสิ ใช่ไหมครับคนดี มัน ไม่มีอะไร อย่างที่เฟย์จะเข้าใจผิดนะครับ”
 
 
((............))
 
 
“เราเคยคุยกันแล้วใช่ไหมครับ เราจะไม่ทะเลาะกันข้ามวัน จำได้ไหม....เขื่อนอยากเจอเฟย์นะ”
 
 
((....เฟย์อยู่ที่เดิม ... ฮึก...))
 
 
 
 
 
          หลังจากวิ่งหนีคนรักจากที่หน้าโรงแรมแบบไม่ฟังเสียงเรียกที่ค่อนข้างดังของผู้ชายที่เธอบอกได้เต็มปากว่ารักมาก ตามหลังมา แต่ในเวลานั้นเธอช่างเจ็บปวดกับการได้ยินเสียงของเขาเหลือเกิน ปิดหูปิดหน้า กลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาเอาไว้ ก่อนจะรีบโบกแท็กซี่แล้วบอกจุดหมาย จากนั้นไม่รู้น้ำตามาจากไหนกันนัก พร้อมใจกันไหลรินมาไม่ขาดสาย
 
 
 
 
เจ็บเหลือเกิน
 
เกิดอะไรขึ้นก็ผู้หญิงใจกว้าง และด้นท์แคร์แบบเธอกันนะ
 
 
 
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
 
 
 
          หลบมานั่งในสวนที่ทั้งเธอและอีกฝ่ายชอบมานั่งเล่นด้วยกันตอนดึกบ่อยๆ เรามักจะนั่งเงียบๆ แล้วปล่อยให้วันเวลาค่อยๆ เดินผ่านตัวของเราไป บางครั้งเธอก็นั่งฟังเจ้าชายกบบ่นเรื่องเมนูค็อกเทลของโรงแรมที่ไม่ได้เรื่อง บางเวลาเธอก็บ่นรุ่นน้องที่ดื้อมากๆ ให้อีกฝ่ายฟัง เราต่างฝ่ายต่างผลัดกันแบ่งเบาเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จนในตอนสุดท้ายก่อนที่จะบิดขี้เกียจแล้วแยกย้ายกันเพื่อกลับไปสู่ความเป็นจริงของตนเอง เราจะยิ้มและหัวเราะเบาๆ ให้กัน แลกจูบที่ไม่ได้ลึกล้ำอะไร แต่ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านจนเต็มหัวใจไปหมด
 
 
อบอุ่นจนชวนใจเต้น
 
 
ใจเต้นรุนแรงเหมือนเมื่อครั้งแรกที่บอกรักกัน
 
 
 
.
..
 
 
 
“เขื่อนแลกงานกับเพื่อนมาครับ ไม่อยากจะไปปรนนิบัติพัดวีผู้หญิงคนไหน นอกจากแม่กะว่าที่เมียหรอกนะครับ แล้วไอ้เพื่อนบ้าก็รีบตกลงทันทีเลย เพิ่งมาเข้าใจตอนไปเห็นงานบนโต๊ะมันนี่แหล่ะ มันเล่นพอกงานไว้เป็นเดือน ๆ แล้วไม่ยอมเคลีย เขื่อนเกือบตายแน่ะครับ หิวก็หิว คิดถึงเฟย์ก็คิดถึง อยากไปรับนะครับ แต่ทิ้งไม่ได้เลย เพราะถ้าทำไม่เสร็จมันบอกตำแหน่งเขื่อนกับคุณลีน่าแน่ ๆ เขื่อนกลัวครับ ผู้หญิงอะไรน่ากลัวเป็นบ้า”
 
 
“.........”
 
 
“เฟย์ครับ ...ให้เขื่อนโทรหาเพื่อนก็ได้นะ ไม่มีเตี๊ยมแน่ๆ ”
 
 
“...........”
 
 
“...........”
 
 
 
 
 
 
“คืนนี้ทำไมมืดจัง”
 
“มันคงสงสารเขื่อน ... เขื่อนหน้าสงสารจริงๆให้ตาย”
 
“สงสารเขื่อน ?? ทั้งๆที่เฟย์นอนร้องไห้มา 3 วันเนี่ยนะ เหอะ!”
 
“เขื่อนขอโทษครับ .... ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”
 
 
 
 
 
 
 
              เหมือนความหนักอึ้งในสมองพลันหายไปทั้งหมด น้ำตาที่เคยรังแต่จะรื้นรินชิดขอบตาคู่สวยก็เหือดแห้งจนไม่หลงเหลือที่มา หัวใจที่เคยปวดหนึบเพราะความเจ็บปวด กลับเต้นรัวอย่างรุนแรง เมื่อได้ฟังคำชี้แจงจากปากชายหนุ่มที่เธอรัก...
 
 
 
 
เขื่อนแลกงานกับเพื่อนมาครับ
 
ไม่อยากจะไปปรนนิบัติพัดวีผู้หญิงคนไหน
 
นอกจากแม่กะว่าที่เมียหรอกนะครับ
 
 
 
 
แลกงานกับเพื่อนงั้นเหรอ ??
ที่ไม่ว่างมาหา มาเอาอกเอาใจ
เพราะต้องทำงานอื่นนอกเหนือจากงานตัวเองงั้นเหรอ
 
 
 
 
แล้วไอ้เพื่อนบ้าก็รีบตกลงทันทีเลย
 
เพิ่งมาเข้าใจตอนไปเห็นงานบนโต๊ะมันนี่แหล่ะ
 
มันเล่นพอกงานไว้เป็นเดือน ๆ แล้วไม่ยอมเคลีย
 
เขื่อนเกือบตายแน่ะครับ หิวก็หิว
 
 
 
 
ปรกติภัทรดนัยคนหวงเวลาพักคนนี้
เสนอตัวทำงานคนอื่นด้วยเหรอ??
คนที่อยากมีเวลาส่วนตัวเพิ่มขึ้นแบบนายหน้ากบนั่นอ่ะนะ
 
 
 
 
คิดถึงเฟย์ก็คิดถึง อยากไปรับนะครับ
 
 
 
 
เธอก็คิดถึง .... คิดถึงเขามากจริงๆ
คิดถึงจนเจ็บหัวใจไปหมด
ไม่รู้ว่าเธอก้าวข้ามผ่านคำว่าไม่เป็นไรมาตั้งแต่เมื่อไหร่
 
 
ในหัวใจจึงมีแต่คำว่า เป็น เป็น และเป็น มันต้องเป็นอะไร
ทั้งความรู้สึกของเธอ ร่างกายของเธอ หัวใจของเธอ
ล้วนแล้วแต่เป็นไปหมด ....
 
 
 
 
เธอไม่ใช่ผู้หญิงใจกว้างอีกแล้ว
 
 
 
แต่ทิ้งไม่ได้เลย
ถ้าทำไม่เสร็จมันบอกตำแหน่งเขื่อนกับคุณลีน่าแน่ ๆ
เขื่อนกลัวครับ ผู้หญิงอะไรน่ากลัวเป็นบ้า
 
 
 
เฟย์ก็กลัวมากๆเหมือนกัน
จบแล้วสินะ .... ความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจกัน
ความอ่อนไหวของหัวใจ ความลังเลของความรู้สึก
 
 
 
 
เฟย์จะเชื่อคุณได้ใช่ไหม
ไม่จำเป็นต้อง “ไม่เป็นไรอีก” แล้วใช่ไหม
 
 
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
 
 
 
 
 
“ให้อภัยไหมครับคนดี”
 
 
“ไม่ได้ได้ไหมล่ะ มันน่าไหม ทำเฟย์คิดมากตั้งหลายวันน่ะ!”
 
 
“โอ้ย อย่าทุบสิครับ เขื่อนเหนื่อยจะแย่แล้ว”
 
 
“ฮึ่ย! กลับห้องดิ หิวไม่ใช่อ่อ”
 
 
“ให้กำลังใจเขื่อนก่อนสิครับ นะ นะครับ”
 
 
“............”
 
 
 
 
 
 
“ที่รักครับ...”
 
“ยืนขึ้นมา.......แล้วจะให้”
 
 
 
 
เอื้อมมือไปรับคนนั่งอยู่ที่ตรงม้านั่งตัวเดิม
ให้ลุกขึ้นยืนด้วยกัน ก่อนที่ร่างกายจะเซไปด้านหน้า
เพราะแรงไม่ใช่น้อยของคนสูงกว่า
แขนแกร่งของอีกฝ่ายยึดเข้าที่เอวได้รูป
ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่น
 
 
 
 
 
“...........”
 
 
 
 
ยกมือเรียวขึ้นจากลำตัว
ลูบเบาๆที่อกแข็งแรงจากการออกกำลังกายของคนตรงหน้า
ไม่กล้าจะเงยหน้าท้าสายตาของคนตัวสูง
แค่นี้หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
 
 
 
 
 
“เหมือนเดิมเลย”
 
 
“............”
 
 
“เหมือนวันแรกที่บอกรักกัน...หัวใจเขื่อนเต้นจนเจ็บไปหมด”
 
 
“............”
 
 
 
 
 
เงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนกอดเธออยู่พักใหญ่
และไม่มีท่าทีจะผละออก
สบตาคู่คมที่มองเธออยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งใจสั่น
 
 
เหมือนครั้งแรกที่บอกรักกัน .....
เหมือนวันนั้นที่ยืนกอดกันแบบนี้
ใจเต้นจนเจ็บไปหมด
 
 
แต่เป็นความเจ็บปวดที่มีความสุข
 
 
 
 
 
 
“เชื่อใจเขื่อนได้หรือยังครับ”
 
 
“............”
 
 
 
 
 
สัมผัสได้ถึงข้างในอกข้างซ้ายของอีกคน
ที่เต้นแรงไม่แพ้อกด้านซ้ายของเธอเลย
แววตาคมที่ดูจริงจัง ไร้แววล้อเล่น
น้ำเสียงทุ้ม ที่ฟังกี่ครั้งก็ชวนให้หลงใหล
กระพริบตาถี่ๆไล่หยดน้ำเม็ดใส
ที่คล้ายว่าจะหล่นลงมาจากฟากฟ้า
แต่ความจริงแล้ว กลับไหลรินลงมาจากตาคู่สวยของตนเอง
ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง
เมื่อแสงไฟจากด้านบนถูกบดบัง
ด้วยใบหน้าของใครอีกคนซ้อนทับ...
 
 
 
 
 
 
 
“เรียนจบแล้ว แต่งงานกันนะเฟย์ ... เขื่อนไม่อยากรอแล้ว”
 
 
 
 
“.....อื้อ”
 
 
 
 
เรียวปากอิ่มของคนตัวเล็กถูกกดจูบแผ่วเบา
ก่อนจะค่อยๆ ถูกบดด้วยแรงที่ไม่เบานัก
มือเรียนเลื่อนขึ้นคล้องคอของคนตัวสูงกว่า
แล้วบีบเบาๆที่ท้ายทอยหนา
ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามที่คนตัวสูงนำพา
เผยอปากขึ้นเพื่อให้ลิ้นอุ่นที่คุ้นเคยได้ล่วงล้ำ
มือหนาขยับท้ายทอยสวยเบาๆ
เพื่อให้รับจูบที่ลึกขึ้นไปเรื่อยๆ
จูบซับเบาๆ ที่มุมปากสวยอีกครั้งเพื่อขอบคุณคนตัวเล็ก
 
 
 
กับคำตอบที่เขารับรู้ได้ด้วยใจ ว่า “ตกลง”
 
 
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
 
 
 
“ผีดิบอยู่ไหนอ่ะ แก้วส่งงานเสร็จแล้ว”
 
 
((สนามบินครับ))
 
 
“หือ....ไปไม? มีงานอ่อ ไม่เห็นบอกแก้วเลยอ่ะ”
 
 
((คุณแม่ยูโกะล้มในห้องนำครับแก้ว ผมไปไม่กี่วันเดี๋ยวจะรีบกลับนะครับ))
 
 
“ห้ะ เดี๋ยว เห้ย คุณแม่เป็นอะไรมากไหมอ่ะ โมะ เดี๋ยว!”
 
 
.
..
 
((คุณพ่อบ้านเพิ่งโทรมาบอกเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะครับ))
 
 
“พรุ่งนี้แก้วมีส่งงานอีกตัวนึง ตะ แต่แก้วฝากส่งได้ ให้แก้วไปด้วยนะโมะ”
 
 
((คนดี เครื่องจะออกอีก 10 นาทีแล้วครับ ไว้ผมกลับมารับนะครับแก้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ผมรักแก้วนะครับ))
 
 
“โมะ อ๊ะ ........... วางสายไปแล้ว ฮืออออ คุณแม่ยูโกะ อย่าเป็นอะไรเลยนะคะ”
 
 
 
 
 
To be con.
 
 
 
 
ขาด ๆ เกินๆไปบ้าง ต้องขอโทษนะคะ หายไปนานมาก รู้สึกแย่มากๆ แต่คงไม่ลื่นไหลแล้ว ขอโทษจริงๆค่ะ