Coffee In My Heart

9.1

เขียนโดย ออมอนี่cake

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.56 น.

  38 ตอน
  532 วิจารณ์
  61.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กันยายน พ.ศ. 2559 16.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) Espresso II แก้วที่ 5

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~


& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 5 & 

 

 

"เฟย์จะยอมรับกบเป็นแฟนก็แล้วกัน เคนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราเป็นแฟนกัน พอดีเลยถึงบ้านละ ฝันดีนะแฟน บาย"


....แฟนเหรอ? เฮอะ มันเลยจุดนั้นไปเยอะแล้วครับเจ้าหญิง!!

 

จะบ้าตาย คนสวยของเขาพูดมาได้ยังไงว่ายอมรับเขาเป็นแฟน ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่ได้อยู่ในสมองเขาแล้วนะ จะให้เขาโทรไปคุยก่อนนอนเรื่องลมฟ้าอากาศ ขับรถไปรับเช้า - เย็น ก่อนจะออกเดทกันในโอกาสสำคัญๆเพื่อคุยเรื่องราวในชีวิตประจำวันงั้นเรอะ? 

กับเธอสิ่งเดียวที่เขาคิดจะทำก็คือ เธอต้องเป็นของเขา เราต้องอยู่ด้วยกันและไร้ซึ่งความรู้สึกไม่แน่ใจในทุกๆเรื่องเท่านั้น จะให้มากุ๊กกิ๊ก จ๊ะจ๋า ทำอะไรเหมือนคู่รักพับพี้เลิฟ(Puppy Love) ลืมไปได้เลย

เขาไม่ทำ!!!

 

 


"พี่จะทำอย่างไรดี....พรปวีย์ เธอต้องการอะไรกันแน่?" 

 

ทิ้งตัวลงนอน  ขับไล่ความรู้สึกไม่ดีให้พ้นไปจากความคิดของตัวเอง  ไม่เข้าใจว่าหญิงสาวต้องการอะไรจากเขากันแน่ แต่ถึงจะถามไปคงไม่ได้คำตอบที่ช่วยไขความข้องใจตัวเองได้เท่าไหร่กลับมา แล้วเขาต้องทำอย่างไรล่ะ? 

 

จับปล้ำดีไหมครับ?.... 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"หา แต่งงาน!!!!!"

"ยายแก้ว แกจะตะโกนทำไม ฉันไม่ได้ไปทำใครเขาท้องนะยะ ชู่ว!"

"กระต่าย แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินหรือเปล่า น้าชายยายองค์หญิงขอนางแต่งงาน แต่นางกลับทำเครียด?" 

"เออ เป็นไรอ่ะเฟย์ ไม่ดีเหรอ ? แกแอบรักเค้ามากี่ปีแล้ว ตั้งแต่รู้จักกับแกมา แกก็พูดถึงแต่ กบๆๆๆ ไม่ใช่เหรอ? แล้วยังไง วันนี้ทำไมทำหน้าเป็นหอมเหี่ยวแบบนี้อ่ะ" 

"เขาไม่เคยบอกรักฉัน แค่จูบ3-4ครั้ง แล้วทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พูดจาให้เราคิดไปเองฝ่ายเดียว นี่เหรอคือสิ่งที่ฉันควรจะมั่นใจแล้วตัดสินใจแต่งงานกับผู้ชายคนนี้"

"เฟย์.....แกเป็นอะไร...แกกลัวการก้าวข้ามผ่านจุดๆนี้ แล้วไปเป็นภรรยาของเขาใช่ไหม?" 

"ฉันไม่มั่นใจเลยฟาง ฉันแอบรักเขามาหลายปี ความสุขเล็กๆน้อยๆของฉัน แค่ได้ยินชื่อของเขาหัวใจฉันก็พองโต ความรู้สึกดีๆแบบนั้น ฉันกลัวเหลือเกิน....ฉันอาจจะไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนนั้น....ในชีวิตจริง" 

 

.....

..............

 

แอบอู้ไม่ไปทำงาน โดยให้เหตุผลว่าเธอไม่สบาย ไม่ใช่อะไร....ถึงเมื่อคืนจะทำปากดีใส่เขา และดูเหมือนว่าเธอจะถือไพ่เหนือกว่าเขามากก็จริง แต่ลึกๆแล้วในใจของเธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย กลัวใจของเขาเหลือเกิน หากเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับคำพูดคำนั้น เขาอาจจะละเลยความรู้สึกของเธอแล้วเดินจากไป

ทำไมต้องมาอะไรๆกับผู้หญิงแบบเธอ ผู้ชายอย่างเขาจะหาผู้หญิงที่เขาต้องการจะสักกี่คนก็ทำได้

ไม่น่าเล่นตัวเลยเรา....T^T

 

 

 

จริงๆแล้วที่เธอทำเป็นเล่นตัว ทำเป็นไม่แคร์ความรู้สึกของเขา เหตุผลคือเธอกลัว กลัวความสุขที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้น มันจะไม่เพียงพอกับความต้องการของเธอเหมือนอย่างเก่า เมื่อก่อนแค่ได้รักเขาเธอก็มีความสุข

แต่วันนี้ล่ะ ถ้าอยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว เธอจะมีความสุขได้จริงๆเหรอ?

ถ้าวันนึงเขาหมดรักเธอล่ะ เธอจะทนได้หรือเปล่า....ตอบหัวใจตัวเองไม่ได้เลย

 

 


¯บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ โต โต บ้ก บ้ก บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ ¯

"....ค่ะ"

((อยู่ไหน เป็นอะไรทำไมต้องลางาน? ถึงว่าเมื่อเช้าไม่ยอมมาด้วย เพราะกะจะอู้ใช่ไหม))

"เฟย์ไม่สบาย ขอลา1วัน คุณลุงก็อนุญาต ใบลาของเฟย์วางอยู่บนโต๊ะกบแล้วนี่"

((ผมเป็นเจ้านายคุณ คนที่คุณต้องลา....กลับมาทำงานเดี๋ยวนี้เลย อยู่ไหนจะไปรับ // อ่ะน้องมิ้นครับรบกวนวางขนมไว้บนโต๊ะนั่นแหล่ะครับ ขอบคุณนะครับ))

"น้องมิ้น?...."

 

 

((ก็ผมขาดเลขาฯ เลยมีคนอาสามาช่วยทำให้ // น้องมิ้นน่ารักนะ ช่วยงานพี่ได้เยอะเลยขอบคุณนะครับ))

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณหนูมิ้นทำแทนเฟย์ก็แล้วกัน แทนทุกอย่าง..."

((คุณพูดเองนะ เอ....ถ้าเป็นแบบนี้ ผมต้องทำยังไงดีน้า ))

"ถ้าเป็นแบบนี้....เฟย์ไม่แต่ง เราเลิกกัน!!!!! ตรู๊ดๆๆ”

....

........

 

"ยายองค์หญิง ยายบ้า!!! ไปพูดแบบนั้นได้ไง??"

"เฟย์ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงพูดแบบนี้ ค่อยๆคุยกันสิ ใจเย็นๆนะ"

"ฮึก.....ฉันเจ็บ ฉัน...."

 

สับสนมึนงงอีกครั้ง คลับคล้ายดั่งกับความฝัน อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอกซ้ายที่ฝังสิ่งควบคุมร่างกายกำลังได้รับความทรมาน ทรมานเสียจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

 


หัวใจที่มีชีวิตของเธอกำลังเจ็บปวด และมันอาจจะไร้ความรู้สึกในไม่ช้านี้

 


สิ่งที่เธอกังวลเกิดขึ้นเร็วเกินไปแล้ว เมื่อคืนเธอกำลังยิ้มเยาะคำพูดที่แสนหวานของเขา หัวใจพองโตเมื่อได้รับไออุ่นจากอ้อมกอด แม้จะขัดเขินต่อการรุกล้ำจากริมฝีปากของเขา แต่เธอก็มีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงมัน

วาดฝันถึงอนาคตอันใกล้ แอบค้นหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตทั้งร้านเสื้อ ร้านเว็ดดิ้ง(Wedding) แอบอยากได้ช้างน้อยน่ารัก "ก้านกล้วย&ชบาแก้ว" มาเป็นของชำร่วยแจกในงาน

 

 


สุดท้าย....ก็คิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ เขาแค่พูดเล่นๆให้เธอได้อับอาย ก็เท่านั้นเอง

ความรักต่างวัยระหว่างน้าชายกับหลานข้างบ้าน...ไม่มีจริง

 

.....นิทานหลอกเด็กแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นจริง

 

เมื่อไหร่จะเข้าใจเสียที....พรปวีย์

ยายเด็กนิวเทนล่า ยายองค์หญิงกำมะลอ ....ยายบื้อ!!

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"เฟย์หลานเป็นไงบ้าง ไม่สบายหายหรือยังลูก?"

"เอ่อค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณป้า"

"อ้อ วัน2วันนี้ น้าเขื่อนของเราเค้าต้องประชุมที่ญี่ปุ่นนะลูก ป้าเลยขอคุณลุงให้หลานเฟย์พักยาวเลยก็แล้วกัน"

"ญี่ปุ่น....ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณป้า"

 

หลังจากถูกเพื่อนรักทั้งสองผลัดกันปลอบมาได้ร่วมๆครึ่งวัน ก็ตัดสินใจโบกมือลา เธอกำลังป่วยจริงๆ อยากกลับบ้าน อยากกลับไปร้องไห้ที่บ้าน เธอยังต้องร้องไห้อีกเท่าไหร่ให้กับผู้ชายคนนี้

 

กลับบ้านมาเจอคุณป้าผู้น่ารัก ที่ยังคงเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ เสนอให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เพราะเจ้านายเดินทางไปทำงานไกลถึงต่างประเทศ โดยไร้เงาของเลขาฯสาวอย่างเธอ

 

 

 

"ฮึก....ไปกับใครกัน? กบไปกับใคร...ฮึก ฮือ...."


 

เจ็บเหลือเกิน ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือจะทำอะไรได้อีกแล้ว  เธอทนเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว....

....แม่จ๋า  เฟย์ขอโทษ ....

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ
^__^~

& เรื่องสั้นเรื่อง เอสเปรสโซ่ ภาค 2 แก้วที่ 5 &

 

 

"เฟย์จะยอมรับกบเป็นแฟนก็แล้วกัน เคนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราเป็นแฟนกัน พอดีเลยถึงบ้านละ ฝันดีนะแฟน บาย"

....แฟนเหรอ? เฮอะ มันเลยจุดนั้นไปเยอะแล้วครับเจ้าหญิง!!

 

จะบ้าตาย คนสวยของเขาพูดมาได้ยังไงว่ายอมรับเขาเป็นแฟน ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่ได้อยู่ในสมองเขาแล้วนะ จะให้เขาโทรไปคุยก่อนนอนเรื่องลมฟ้าอากาศ ขับรถไปรับเช้า - เย็น ก่อนจะออกเดทกันในโอกาสสำคัญๆเพื่อคุยเรื่องราวในชีวิตประจำวันงั้นเรอะ?

กับเธอสิ่งเดียวที่เขาคิดจะทำก็คือ เธอต้องเป็นของเขา เราต้องอยู่ด้วยกันและไร้ซึ่งความรู้สึกไม่แน่ใจในทุกๆเรื่องเท่านั้น จะให้มากุ๊กกิ๊ก จ๊ะจ๋า ทำอะไรเหมือนคู่รักพับพี้เลิฟ(Puppy Love) ลืมไปได้เลย

เขาไม่ทำ!!!

 

 

"พี่จะทำอย่างไรดี....พรปวีย์ เธอต้องการอะไรกันแน่?"

 

ทิ้งตัวลงนอน  ขับไล่ความรู้สึกไม่ดีให้พ้นไปจากความคิดของตัวเอง  ไม่เข้าใจว่าหญิงสาวต้องการอะไรจากเขากันแน่ แต่ถึงจะถามไปคงไม่ได้คำตอบที่ช่วยไขความข้องใจตัวเองได้เท่าไหร่กลับมา แล้วเขาต้องทำอย่างไรล่ะ?

 

จับปล้ำดีไหมครับ?....

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"หา แต่งงาน!!!!!"

"ยายแก้ว แกจะตะโกนทำไม ฉันไม่ได้ไปทำใครเขาท้องนะยะ ชู่ว!"

"กระต่าย แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินหรือเปล่า น้าชายยายองค์หญิงขอนางแต่งงาน แต่นางกลับทำเครียด?"

"เออ เป็นไรอ่ะเฟย์ ไม่ดีเหรอ ? แกแอบรักเค้ามากี่ปีแล้ว ตั้งแต่รู้จักกับแกมา แกก็พูดถึงแต่ กบๆๆๆ ไม่ใช่เหรอ? แล้วยังไง วันนี้ทำไมทำหน้าเป็นหอมเหี่ยวแบบนี้อ่ะ"

"เขาไม่เคยบอกรักฉัน แค่จูบ3-4ครั้ง แล้วทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พูดจาให้เราคิดไปเองฝ่ายเดียว นี่เหรอคือสิ่งที่ฉันควรจะมั่นใจแล้วตัดสินใจแต่งงานกับผู้ชายคนนี้"

"เฟย์.....แกเป็นอะไร...แกกลัวการก้าวข้ามผ่านจุดๆนี้ แล้วไปเป็นภรรยาของเขาใช่ไหม?"

"ฉันไม่มั่นใจเลยฟาง ฉันแอบรักเขามาหลายปี ความสุขเล็กๆน้อยๆของฉัน แค่ได้ยินชื่อของเขาหัวใจฉันก็พองโต ความรู้สึกดีๆแบบนั้น ฉันกลัวเหลือเกิน....ฉันอาจจะไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนนั้น....ในชีวิตจริง"

 

.....

..............

 

แอบอู้ไม่ไปทำงาน โดยให้เหตุผลว่าเธอไม่สบาย ไม่ใช่อะไร....ถึงเมื่อคืนจะทำปากดีใส่เขา และดูเหมือนว่าเธอจะถือไพ่เหนือกว่าเขามากก็จริง แต่ลึกๆแล้วในใจของเธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย กลัวใจของเขาเหลือเกิน หากเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับคำพูดคำนั้น เขาอาจจะละเลยความรู้สึกของเธอแล้วเดินจากไป

ทำไมต้องมาอะไรๆกับผู้หญิงแบบเธอ ผู้ชายอย่างเขาจะหาผู้หญิงที่เขาต้องการจะสักกี่คนก็ทำได้

ไม่น่าเล่นตัวเลยเรา....T^T

 

 

 

จริงๆแล้วที่เธอทำเป็นเล่นตัว ทำเป็นไม่แคร์ความรู้สึกของเขา เหตุผลคือเธอกลัว กลัวความสุขที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้น มันจะไม่เพียงพอกับความต้องการของเธอเหมือนอย่างเก่า เมื่อก่อนแค่ได้รักเขาเธอก็มีความสุข

แต่วันนี้ล่ะ ถ้าอยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว เธอจะมีความสุขได้จริงๆเหรอ?

ถ้าวันนึงเขาหมดรักเธอล่ะ เธอจะทนได้หรือเปล่า....ตอบหัวใจตัวเองไม่ได้เลย

 

 

¯บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ โต โต บ้ก บ้ก บ้ก กา รี โต รา โต๊ะ ¯

"....ค่ะ"

((อยู่ไหน เป็นอะไรทำไมต้องลางาน? ถึงว่าเมื่อเช้าไม่ยอมมาด้วย เพราะกะจะอู้ใช่ไหม))

"เฟย์ไม่สบาย ขอลา1วัน คุณลุงก็อนุญาต ใบลาของเฟย์วางอยู่บนโต๊ะกบแล้วนี่"

((ผมเป็นเจ้านายคุณ คนที่คุณต้องลา....กลับมาทำงานเดี๋ยวนี้เลย อยู่ไหนจะไปรับ // อ่ะน้องมิ้นครับรบกวนวางขนมไว้บนโต๊ะนั่นแหล่ะครับ ขอบคุณนะครับ))

"น้องมิ้น?...."

 

 

((ก็ผมขาดเลขาฯ เลยมีคนอาสามาช่วยทำให้ // น้องมิ้นน่ารักนะ ช่วยงานพี่ได้เยอะเลยขอบคุณนะครับ))

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณหนูมิ้นทำแทนเฟย์ก็แล้วกัน แทนทุกอย่าง..."

((คุณพูดเองนะ เอ....ถ้าเป็นแบบนี้ ผมต้องทำยังไงดีน้า ))

"ถ้าเป็นแบบนี้....เฟย์ไม่แต่ง เราเลิกกัน!!!!! ตรู๊ดๆๆ”

....

........

 

"ยายองค์หญิง ยายบ้า!!! ไปพูดแบบนั้นได้ไง??"

"เฟย์ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงพูดแบบนี้ ค่อยๆคุยกันสิ ใจเย็นๆนะ"

"ฮึก.....ฉันเจ็บ ฉัน...."

 

สับสนมึนงงอีกครั้ง คลับคล้ายดั่งกับความฝัน อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอกซ้ายที่ฝังสิ่งควบคุมร่างกายกำลังได้รับความทรมาน ทรมานเสียจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

 

หัวใจที่มีชีวิตของเธอกำลังเจ็บปวด และมันอาจจะไร้ความรู้สึกในไม่ช้านี้

 

สิ่งที่เธอกังวลเกิดขึ้นเร็วเกินไปแล้ว เมื่อคืนเธอกำลังยิ้มเยาะคำพูดที่แสนหวานของเขา หัวใจพองโตเมื่อได้รับไออุ่นจากอ้อมกอด แม้จะขัดเขินต่อการรุกล้ำจากริมฝีปากของเขา แต่เธอก็มีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงมัน

วาดฝันถึงอนาคตอันใกล้ แอบค้นหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตทั้งร้านเสื้อ ร้านเว็ดดิ้ง(Wedding) แอบอยากได้ช้างน้อยน่ารัก "ก้านกล้วย&ชบาแก้ว" มาเป็นของชำร่วยแจกในงาน

 

สุดท้าย....ก็คิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ เขาแค่พูดเล่นๆให้เธอได้อับอาย ก็เท่านั้นเอง

ความรักต่างวัยระหว่างน้าชายกับหลานข้างบ้าน...ไม่มีจริง

 

.....นิทานหลอกเด็กแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นจริง

 

เมื่อไหร่จะเข้าใจเสียที....พรปวีย์

ยายเด็กนิวเทนล่า ยายองค์หญิงกำมะลอ ....ยายบื้อ!!

 

@@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

"เฟย์หลานเป็นไงบ้าง ไม่สบายหายหรือยังลูก?"

"เอ่อค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณป้า"

"อ้อ วัน2วันนี้ น้าเขื่อนของเราเค้าต้องประชุมที่ญี่ปุ่นนะลูก ป้าเลยขอคุณลุงให้หลานเฟย์พักยาวเลยก็แล้วกัน"

"ญี่ปุ่น....ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณป้า"

 

หลังจากถูกเพื่อนรักทั้งสองผลัดกันปลอบมาได้ร่วมๆครึ่งวัน ก็ตัดสินใจโบกมือลา เธอกำลังป่วยจริงๆ อยากกลับบ้าน อยากกลับไปร้องไห้ที่บ้าน เธอยังต้องร้องไห้อีกเท่าไหร่ให้กับผู้ชายคนนี้

 

กลับบ้านมาเจอคุณป้าผู้น่ารัก ที่ยังคงเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ เสนอให้เธอได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เพราะเจ้านายเดินทางไปทำงานไกลถึงต่างประเทศ โดยไร้เงาของเลขาฯสาวอย่างเธอ

 

 

 

"ฮึก....ไปกับใครกัน? กบไปกับใคร...ฮึก ฮือ...."

 

เจ็บเหลือเกิน ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือจะทำอะไรได้อีกแล้ว  เธอทนเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว....

....แม่จ๋า  เฟย์ขอโทษ ....

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา