Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่ง นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

 

เรื่องสั้น เรื่อง มอคค่า ภาค 2 แก้วที่ 9 The Last

 

“อื้อ โมะ ....”

 

 

“ผมรักคุณ ...แก้ว ผมรักคุณ ผมรักคุณ”

 

 

กระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้ชินกับแสงแดดที่ส่องลอดม่านสีครีมเข้ามาถึงเตียงใหญ่ ลืมตาอย่างคนฝืนใจ โคลงศีรษะที่หนักอึ้งไปมาเบา ๆ เรียกสติ มือบางควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเวลา

 

 

เจ็บช่วงสะโพกแทบไม่อยากลืมตาตื่น

เมื่อนึกย้อนขึ้นไปถึงเมื่อวานก็อยากจะแทรกแผ่นดินหนี

ไม่ได้อายกับเรื่องอย่างว่า เพราะทั้งเธอและเจ้านายเลยจุดนั้นมาไกลมาก

.

..

แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่เจ้านายจะกกกอดเธอจนเช้าแบบในครั้งนี้

ยิ่งคิดถึง คำพูดของคนรักก็พรั่งพรูมาทั้งหมด ...มันน่าอายจริง ๆ นะ

 

 

 

“อา... แก้ว ผมรักคุณ ที่รัก....”

“อย่าเกร็งสิครับ ... หืม คนดีโกรธโมะเหรอ อา..รัดแน่นเกินไปแล้ว”

“อยากอยู่ข้างบนไหม หืม อ๊ะ ..”

 

 

“โมะกับเด็กนั่นเจอกันนับครั้งได้ แต่ผมเฝ้าแก้วทั้งเช้าทั้งเย็นยังมีอะไรให้เข้าใจผิดอีกครับ ... อีกอย่างมือถือของผมไม่มีแอพลิเคชั่นโซเชียลเสียหน่อย เลิกกังวลหรือยังครับ หืม ...หอมจังคนดี”

“งื้อโมะ รู้แล้ว ไม่กังวลแล้วไอ้บ้า! พอสักที… อา ฉันเพลีย!”

“อีกรอบเดียวนะคนดี ทนเพื่อโมะนะครับ อา...”

 

 

18+ เกินไปแล้วจะโดนแบนไหมคะ….

ใช้หลังมือแตะข้างแก้มเบา ๆ จนรับรู้ถึงไออุ่น นี่เขินจนแก้มร้อนเลยสินะ

ความกังวลมันหมดไปจริง ๆ เพียงแค่ได้สบตาคมคู่นั้น

ดวงตาสีมะฮอกกานีที่มีแต่ดวงหน้าของเธออยู่ในนั้น

ริมฝีปากหนาที่เฝ้าบอกคำรักและพรมจูบไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกาย

ฝ่ามือใหญ่ที่แตะไล้โลมไปทั่วทั้งตัว...ทั้งคืน

 

 

เธอไม่ควรเคลือบแคลงใจ จนเก็บเอามันไปทุกข์ใจอยู่คนเดียวตั้งแต่แรก เจ้านายที่รักของเธอย้ายมาอยู่เมืองไทยเพียงเพราะต้องการอยู่ใกล้เธอ เขาทิ้งความสบายแล้วมาซื้อคอนโดอยู่ เลิกเจ้าชู้แล้วหันมากะล่อนกับเธอแทน เช้าจวบเย็นวันไหนไม่เข้าร้านก็จะมักจะโทรมากวนใจทั้งวัน หากวันไหนยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจโทรศัพท์ จะเป็นคุณบอสหวายทำหน้าที่แมสเซ็นเจอร์ชั่วคราวเพื่อแจ้งพิกัดว่าคนรักของเธอตอนนี้อยู่ที่ไหน และจะมารับหรือให้กลับบ้านเอง

 

 

ทำไมถึงได้หน้ามืดตามัว

คิดเองเออเองไปคนเดียว

ทำไมถึงได้เซ่อแบบนี้นะแก้วใจ

เพราะรักมาก จึงหวงมากสินะ...

 

 

“10 โมงแล้วเหรอเนี่ย เจ้านายไปไหนแต่เช้าล่ะ อาบน้ำก่อนงั้น ... โอ๊ะ ไอ้บ้าโมะ มันเจ็บนะเว้ยยย!!”

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

“กระโปรงชีฟองเหนือเข่าสีน้ำเงินเข้ม เสื้อปาดไหล่สีขาว ... ว่าว ใส่เสร็จแล้วมัดจุกได้ไหม สวมผ้าใบได้หรือเปล่าวะเนี่ย โอยยย ลืมคิดไป ยายแก้วเอ้ย นี่หยิบผ้าใบมาจนเคยมือ เมื่อวานก็คีบแตะมาอีก เออ โอเค จอบอ แยกย้าย”

 

 

รองเท้าหนังก็ยังดูดีกว่า

ทรงผมนี่ก็ทำเป็นอยู่ทรงเดียว

หรือจะเข้าร้านทำผมดี? ซื้อรองเท้าใหม่ดีไหม?

เดทแรกของชุดกระโปรงเชียวนะ ....

 

 

//แก้วครับตื่นหรือยัง ผมออกมาคุยกับลูกค้าข้างนอกครับ//

 

 

“ตื่นแล้ว หิวข้าวอ่ะ”

 

 

//อยากทานอะไรคิดไว้หรือยังครับคนดี//

 

 

“อะไรก็ได้เหอะ หมดแรงตั้งแต่เมื่อคืน จนตอนนี้ฉันเพิ่งได้นมรองท้องไปแค่ 2 ขวดเองนะ หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวละ”

 

 

//ฮ่า ๆๆ ครับ ๆๆ เป็นความผิดของผมแต่เพียงผู้เดียวครับ อีก 10 นาทีแก้วลงมารอที่ล็อบบี้ได้เลย//

 

 

.

.

..

 

“จะสวยก็ไม่สุดนะครับ... ผมจุกกับผ้าใบนี่ยังไงอ่ะครับคุณหนู”

 

 

“ไม่รู้อะ ได้แค่นี้แหล่ะ รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ต้องรับ!”

 

 

“ครับ ๆ คุณจริญญา เต็มใจรัก เอ้ยรับอย่างถึงที่สุดครับ หิวไม่ใช่เหรอครับ ป่ะไปกันครับเจ้าหญิง”

 

“ฮึ่ย!!!!”

 

 

หลังจากมีส่วนร่วมในกิจกรรมเสียเหงื่อมาทั้งคืน เขาก็ปล่อยให้คนใต้ร่างได้เป็นอิสระ ในเวลาเกือบ ๆ เช้า หลับไปได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง ก็ลืมตาตื่นมาชำระร่างกาย แล้วรีบออกไปจัดการธุระสำคัญของตนเองให้เสร็จก่อนที่คนสวยจะตื่น

 

 

ร้านอาหารพร้อม

ร้านดอกไม้พร้อม

ตัวและหัวใจพร้อม...พร้อมมานานแล้วครับ

 

 

ลงจากรถได้ก็จัดชุดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนเดินออกไปรับคนรักผู้หิวโหยเพื่อออกไปทานข้าวเช้าค่อนเที่ยงด้วยกัน เหลือบไปเห็นผมจุกลอยเด่นมาแต่ไกลก็ได้แต่อมยิ้ม เขาชินไปแล้วและคิดว่ามันไม่ได้เสียหายอะไร แก้วเป็นตัวของตัวเองนั่นดีที่สุด ไม่อยากให้เธอต้องมาจำใจจำทนเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา แบบนั้นแก้วคงไม่มีความสุข ผลคือเขาก็จะทุกข์ไปด้วย

 

แต่กลับต้องนิ่งยืนทิ้งร่างกายให้ค้าง เมื่อได้เห็นเจ้าของผมจุกแบบเต็มตัว กระโปรงบานสั้นเหนือเข่ากับเสื้อปาดไหล่ ....ขายาวขาวเนียนใต้กระโปรงกับไหล่มนไปจนถึงไหปลาร้าสวยที่ถูกคอนซีลเลอร์ปกปิดรอยขบกัดจากริมฝีปากเขาเมื่อคืน

 

 

แก้วใจของเขาจริง ๆ ใช่ไหม

คนรักของเขากำลังตามใจเขาอย่างนั้นใช่ไหม

แต่รองเท้าผ้าใบกันผมจุกนี่ก็.... น่ารักแปลก ๆ นะ

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

“เลิกมองแบบนั้นได้ป่ะ ไม่ชอบ”

 

 

“ไม่ชอบหรือเขินล่ะครับ อ๊ะ ๆๆ อย่าทำร้ายร่างกายผมนะ ถ้าผมเจ็บผมจะจัดแบบเมื่อคืนเอาให้ลุกไปทำงานวันพรุ่งนี้ไม่ได้เลย ....จริง ๆ นะครับ”

 

“พูดได้ไม่อายปาก ไอ้คนลามก!”

 

 

“เอาน่า ให้ผมมองหน่อยเถอะ เพราะมันอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นก็เป็นได้นะครับ ...*จุ๊บบบบบ ไหล่หอมจัง ฮ่า ๆๆ”

 

 

“งื้อออ โมะ ตั้งใจขับรถไปดิ่ ปล่อยมือก่อนนนนนน”

 

 

“โน เวย์ที่รัก”

 

 

เมื่อถึงที่หมายที่เขาเข้ามาเตรียมการไว้ตั้งแต่เช้าตรู่ ก็พาคนรักที่วันนี้ดูจะสวยเป็นพิเศษให้เข้าไปด้านใน เขาจองห้องกระจกที่สามารถมองเห็นวิวของน้ำตกจำลองด้านนอกได้ ภายในตกแต่งด้วยดอกไม้มีกลิ่นชวนสบายใจไม่แรงจนน่าเวียนหัว แต่ก็ไร้กลิ่นไม่พึงประสงค์มารบกวน แก้วใจเดินไปแตะที่กระจกใสเพื่อมองน้ำตกทางด้านนอก ถึงแม้จะไม่สามารถสัมผัสได้แต่เสียงของมันก็ดังพอให้รับรู้ถึงความสดชื่นจากละอองน้ำเม็ดเล็ก ๆ

 

 

“สวยจัง”

 

 

“ชอบไหมครับ *จุ๊บ”

 

ขายาวเนียนสวยใต้กระโปรงสั้น และเสื้อปาดไหล่...

ยอมรับว่าน่ามองกว่าเสื้อยืด หรือเสื้อบอลตัวย้วยกับเดฟยาวถึงข้อเท้า

มันชวนให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ คล้ายจะเป็นตาแก่โรคจิตเข้าไปทุกที

 

 

เดินเข้าหาคนตัวบางพร้อมกับพาดแขนทั้งสองข้างเข้ากับเอวคอดได้รูป เกยคางไว้ที่ไหล่มนก่อนจะลากจมูกซุกไซร้ไปทั่วซอกคอหอม คนตัวบางหดคอหนีสัมผัสร้อนก่อนจะหันกลับมาหาแล้วใช้นิ้วเรียวจาก 2 มือบางจับที่ใบหน้าเขาเอาไว้ ใจเต้นไปหมดเมื่อแก้วลากสายตาสวยไปทั่วใบหน้าของเขา ริมฝีปากอิ่มพึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความไม่ได้ หูคล้ายอื้ออึงไปหมด ปากของตนไม่สามารถบังคับให้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้เลย

 

 

ไม่เกี่ยวกับเครื่องแต่งกายใด ๆ

เพียงแค่เป็นผู้หญิงคนนี้ เขาก็พร้อมยอมหมดทั้งใจไม่มีข้อแม้เลย

 

 

“สวยมากเลย ขอบคุณนะ ... แก้ว แก้ว”

 

 

“แก้วทำไมครับ.... ผมฟังอยู่พูดสิ” โน้มใบหน้าคมเข้าไปหา ดึงดันจะซุกจมูกโด่งเข้าไปคลอเคลียให้ทั่วใบหน้าสวยที่เขาชิมมาตลอดทั้งคืน

 

 

“โมะ หลับตาก่อน...เร็วสิ”

 

 

“ครับ ๆๆ”

 

 

เมื่อผู้ชายที่เธอรักมากรองจากคุณพ่อทำตามบัญชาของเธอ โดยการค่อย ๆ ปิดเปลือกตาอบอุ่นลง มุมปากหนายังระบายยิ้มน้อย ๆ ให้ใจคนมองสั่นเล่น คนตัวสูงกระชับแขนที่พาดไว้บนเอวพร้อมกับใช้นิ้วซุกซนเวียนวนอยู่บนสะโพกด้วยความสบายใจ ลดแขนเรียวลงมาจากใบหน้าหล่อคมแล้วแตะเบา ๆ ไว้บนอกแน่นที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างดี ลูบไหปลาร้าแข็งแรงผ่านเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเบา ๆ แก้เขิน สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเรียกกำลังใจ รู้สึกได้ถึงความร้อนที่หมุนเวียนอยู่บนในหน้าของตนเอง

 

 

อายมากไหม ก็มาก

แต่มันอาจจะถึงเวลาที่เธอควรได้บอกกับเขาสักที

แค่คำสั้น ๆ คำเดียวที่เขาพร่ำบอกกับเธอทุกวัน แต่เธอไม่

แค่คำสั้น ๆ คำเดียวที่เป็นพลังให้ชีวิตรักยั่งยืนต่อไปได้

คำเดียวที่มีร้อยความหมาย หลากพันความรู้สึก

คำเดียวที่เธอรู้สึกอยู่ตลอด แต่ไม่กล้าพูดออกมาเสียที

คำเดียวที่โทโมะรอ...

 

 

“ขอบคุณมากนะสำหรับเมื่อวาน”

 

 

“พูดไปจุ๊บไปได้ไหมครับ วันนี้แก้วสวยจนผมใจสั่นไปหมด อยากได้กำลังใจจากปากแดง ๆ อ่ะครับ ... นะครับ”

 

 

“ไม่ได้! แก้วบอกให้หลับตาไงโมะ!!”

 

 

“ดุจัง~~~~~~~”

 

.

.

..

 

“ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันมันไม่มีภาพความทรงจำอะไรที่สวยงามเลย แก้วทั้งโกรธทั้งโมโหคุณมาก ๆ ไม่อยากอยู่ใกล้แต่ก็อยากทำงานเพราะเพิ่งจะเรียนจบ ไหนเงินเดือนดีขนาดนั้น ทน ๆ เกลียดไปก่อน เดี๋ยวคุณกลับญี่ปุ่นก็คงเข้าที่เข้าทางเอง ...แต่ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ไม่เคยมีวันไหนที่คุณออกไปจากความคิดแก้ว แก้วไม่สามารถหยุดคิดถึงคุณได้ วันไหนไม่มาหาก็อยากได้ยินเสียง วันไหนได้เจอก็ไม่เคยอยากจะหยุดอ้อน แก้วเปลี่ยนไปมากจริง ๆ แก้วโหยหา แก้วหวง แก้วเป็นห่วง แก้วอยากอยู่ใกล้ ๆ ....”

 

 

“..........” ค่อย ๆ ลืมตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างรักสุดหัวใจ ใช้นิ้วหัวแม่มือค่อย ๆ แตะไปบนใบหน้าเรียว ลูบไล้แก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา จดจ้องตาคู่สวยที่สั่นระริกแต่ดูมั่นคงกับทุกการกระทำและคำพูด เงียบฟังอีกคนพูดอย่างใจเย็น แก้วกำลังเขิน เพราะฉะนั้นถ้าเขาอยากได้ยินคำสารภาพจากคนดื้อ เขาต้องใจเย็นไม่วู่วาม

 

 

“รักนะ ...แก้วรักคุณ แก้วรักโทโมะ อ๊ะ”

 

 

บดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มอย่างคนหมดความอดทนทันทีเมื่อคำพูดที่เขาต้องการหลุดออกมาจากผู้หญิงที่เขารักตรงหน้า ดุนหลังบางให้เข้ามาแนบชิดอกกว้างให้มากขึ้น ไล้มือหนาไปทั่วหลังเนียนลามไปถึงสะโพกสวยได้รูป มือข้างที่ว่างยึดเข้าที่ท้ายทอยสวยเพื่อปรับองศาการรุกรานให้ถนัดและลึกล้ำมากยิ่งขึ้น รู้สึกดีจนหน้ามืดไปหมด ใจสั่นเหมือนจะเป็นลมเอาเสียดื้อ ๆ ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แก้วก็ทำให้เขาใจเต้นแรงเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกเสมอ

 

 

“อื้ม.... อื้อ”

 

 

ยกแขนขึ้นคล้องคอคนตัวสูง พร้อมกับเกาะไหล่กว้างของอีกคนไว้แน่น เพราะตอนนี้เธอรู้สึกสมองขาวโพลน คิดไม่ออกว่าจะต้องจัดการร่างกายของตนเองอย่างไรดี มันเหมือนไร้เรี่ยวแรงไปหมด เหมือนถูกผลักให้ตกลงในความร้อนแรงที่พร้อมจะหลอมละลายเธอได้ทุกเมื่อ

 

 

ละลายให้ไม่เหลือแม้แต่กระดูกให้ค้ำจุนร่างกาย

ร้อนจนต้องจิกนิ้วบนต้นคอแน่นและฝากรอยไว้บนไหล่แข็งแรง

ถูกหลอมละลายด้วยความอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด

 

 

โทโมะจูบเก่ง เรื่องนี้เธอรู้ดีที่สุด เขามักจะไหวตัวทันเสมอเมื่อเธอยืดตัวเข้าหาเพื่อรับจูบที่ลึกล้ำขึ้น ไว้ใจไม่ได้...ในบางครั้งเขาเหมือนเตาไมโครเวฟที่ค่อย ๆ ไล่เล็มริมฝีกปากแล้วดูดดึงลิ้นเล็กของเธอด้วยความอบอุ่นวาบหวาม แต่ในบางคราเขาก็เหมือนไฟร้อนแรงในป่าที่พร้อมจะเผามอดทุกสิ่งที่ขวางหน้า ปากหนาบดจูบอย่างแรงจนเกิดเสียงดังไปทั่ว มีบ้างที่กัดริมฝีปากเธอจนได้เลือดแล้วก็ดูดดุนเพื่อซับให้กลิ่นคาวจางหาย ทุบลาดไหล่แน่นอย่างไม่เบามือเพราะเธอแทบไร้ซึ่งอากาศดีเอาไว้ช่วยหายใจให้ปอดทำงานได้อย่างปรกติ

 

 

“อืม...โมะ พอ ... อ๊ะ”

 

 

เมื่อคนตัวบางต้องการยื้อชีวิตโดยให้ละจากริมฝีปากอิ่มสีสวย เขาก็ย้ายมากดจูบดูดดุนสร้างรอยทับคอนซีลเลอร์ที่คนสวยใช้ปิดทับไปเมื่อเช้าให้แจ่มชัดขึ้นอีก แลบลิ้นร้อนเลียข้างกกหูนิ่มเบา ๆ แล้วจบลงที่ไหล่สวย ขบกัดเบา ๆ อีกครั้งเพื่อความสบายใจของตนเอง

 

 

ตอนแก้วเดินเข้ามาในร้านอย่าคิดว่าไม่เห็น

ทั้งพนักงานร้าน ยันไปถึงเจ้าของรูปหล่อมองแก้วไม่เลิก

ปรกติแค่หน้าตาจิ้มลิ้ม ความสดใสเบอร์แรงของแก้ว

ก็เตะตาคนทั่วไปมากพออยู่แล้ว แล้ววันนี้ล่ะ …

 

ขาขาวทั้งยาวทั้งเนียนใต้กระโปรงสีเข้ม

เสื้อปาดไหล่ที่โชว์หน้าอกและไหปลาร้าสวยนั่นอีก

 

บางทีเขาก็ไม่ควรให้แก้วแต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว....

 

 

“โมะ ..... แก้วหิวข้าวแล้วนะ อื้อ พอแล้ว”

 

 

“กลับห้องเถอะครับแก้ว ลูกชายผมตื่นจนนั่งไม่ไหวแล้วครับ นะที่รัก นะครับ ..อืมม อย่าจับสิครับมันงอแงแล้วนะ”

 

 

ไอ้ที่ว่าจะเซอไพรส์ด้วยดอกไม้ช่อโตและขอแก้วแต่งงานด้วยแหวนคาร์เทียร์สีเงินเรียบ ๆ นั่นลืมไปได้เลย เขาถูกแก้วเซอไพรส์ บอกได้เลยว่าชุดใหญ่มาก นี่ถ้าไม่ติดว่าสั่งอาหารไว้แล้ว และดูท่าคนสวยก็หิวมาก ๆ จริง ๆ เช่นกัน เขาจะอุ้มแก้วขึ้นรถแล้วกลับโรงแรมมันเสียตอนนี้เลย

 

 

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย คนหล่อหงิดครับ!!!!!!!!

 

.

.

..

 

“มันงอแงคุณพ่อก็ต้องจัดการให้มันสงบเองนะคะ โอ๊ะ!!!! โมะปล่อยอาหารมาแล้ว ฮื้ออออออออ น่าทานจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณบริกร~~~ อ้อ โมะ ดอกลิลลี่ช่อโตกับแหวนคาร์เทียอ่ะ ขอบคุณนะ คงขายได้ราคาน่าดูเลยอ่ะ ฮ่า ๆๆ ล้อเล่น มา ๆ นั่งก่อน เดี๋ยวให้เซอร์หลังจากนี้นะครับที่รัก”

 

 

“โธ่ แก้วครับ.....”

 

 

 

 

 

 

 

Never ENDing TK .

 

 

Talk : ออมอ! ตกใจเลย จบได้ไง กีดดดดดดดดดดดดดดด *จุดพลุ ไม่ได้ตัดจบให้แล้ว ๆ ไปนะคะ คิดว่าหากมีอีกตอนก็คงจบไม่ลงอ่ะ จบแบบนี้ก็พอรับได้เนาะ หรือไง............ แหะๆ คุณเขารักกันอยู่แล้ว อะไรก็มาทำลายไม่ได้หร้อกกกกกก เนาะ !

พาร์ทนี้ทำไว้เพื่อตอนจบเลย คุณเขาอยากได้ยินคำว่ารักอะนะ แค่นี้แหล่ะ แต่น้องใยไหมมายังไงนี่ก็ งง ไปเลย สมควรแล้วแหล่ะที่จะหายไปเลย 555555555555555555555 *หัวเราะกลบเกลื่อน

 

 

ขอบคุณทุกคนนะ ... รักมาก ๆ ไว้มาเจอกันในซีรีส์ค้างเรื่องต่อไปนะจยะ อยากให้ต่อเรื่องไหนก็โหวตมาเลอ!

((เรื่องนี้มันดำเนินมาไกลแล้ว จึงอยากแต่งให้จบก่อนเรื่องอื่นน่ะค่ะ))แต่คงไม่บ่อยเหมือนเรื่องนี้นะคะ อย่างที่บอกมันใกล้จบเลยอยากให้จบก่อน จะอัพอย่างน้อยอาทิตย์ละ 2 ตอนแน่ๆค่ะ .... (มั้ง แหะ)