Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่ง นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake

 

เรื่องสั้น เรื่อง มอคค่า ภาค 2 แก้วที่ 7

 

 

“ผีดิบโทรมาตั้งหลายสายว่าไง วันนี้ยุ่ง ๆ น่ะ โทษที”

“อ่อ จะบอกให้เอานาฬิกามาให้หน่อย ไม่ได้ใส่แล้วไม่มั่นใจเลยครับ”

“แล้ว...”

“ไม่แล้วครับ เท่านี้แหล่ะ ผมนอนก่อนนะเหนื่อยมากเลย”

 

 

 

 

“แล้วฉันไม่เหนื่อยหรือไง .....มีอะไรจริง ๆ ใช่ไหมเจ้านาย”

 

 

.

.

 

          เหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็คุ้มค่ากับรายได้ที่เข้ามา อย่างน้อยวันนี้เธอและเพื่อน ๆ ก็ต้องได้โบนัสหลายเท่าของเงินเดือนแน่ ๆ ยายมีนไม่ได้นั่งแม้ช่วงเวลาทานข้าว แก้วกาแฟสำรองถูกดึงมาใช้ถึง 3 ล็อต เก้าอี้ 20 ที่นั่งนั่นไม่เพียงพอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วในเวลาเร่งรีบ กลับมีจำนวนคนยืนล้นไปถึงนอกร้านเพื่อต่อแถวซื้อคุ๊กกี้ช็อคแคลตรับวาเลนไทน์ เค้กถูกอบจนมือสั่น กาแฟถูกชงแก้วแล้วแก้วเล่าโดยไม่มีโอกาสได้พักการใช้ไฟ ต้องขอบคุณคุณบอสหวาย คุณบอสจองเบและคุณบอสเคนที่ยอมลงมาช่วยบริการลูกค้าแบบถึงเนื้อถึงตัว จากที่มันควรจะทะลุเป้าอยู่แล้ว กลับยิ่งคูณสามเข้าไปใหญ่

 

          จากที่ตั้งไว้ว่าอาจจะปิดร้านเลทหน่อยเพราะเป็นเทศกาลและยังเป็นวันเสาร์ พรุ่งนี้ทุกคนจะได้หยุดพักผ่อนให้เต็มที่เลยไม่รีบที่จะปิดทำการ แต่ด้วยเพราะมันถูกกระหน่ำขายมาทั้งวัน ทำให้ขาดวัตถุดิบในการชงกาแฟหลายอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วไม่สามารถหาซื้อได้ในระแวกใกล้เคียง คุณบอสหวายที่เพิ่งได้ทานข้าวกลางวันตอน 4 โมงเย็นจึงบอกให้เคลียร์ขนมและเครื่องดื่มที่ยังพอทำได้ให้หมด ไม่มีการเพิ่มเติมอะไรจากหลังร้านอีกแล้ว เพื่อที่จะได้ให้ทุกคนพักผ่อนก่อนเวลาที่ตั้งเอาไว้

 

 

“จินจะกลับยังไง เหนื่อยขนาดนี้ขึ้นแท็กซี่ไปหลับในแน่ ๆ กลับพร้อมมีนดิ่ คุณเคนจะมารับอีกประมาณ 20 นาทีแหล่ะ”

 

“คุณเคนกับคุณจองเบก็จะมาพร้อมกันอะมีน เดี๋ยวจินไปเช็คหน้าเตาอีกครั้งก่อนนะ พร้อมกลับบ้านแล้วล่ะ แก้วอาบน้ำยังไม่เสร็จอ่อ หลับคาฝักบัวหรือเปล่านะ วันนี้ดูเบลอ ๆ ด้วย มึนกาแฟไปแล้วมั้ง”

 

“เสร็จแล้ว ๆ พร้อมนอนเลยเนี่ย แก้วปิดไฟชั้นบนหมดแล้วนะ ใครจะทำไรอีกป่ะ?”

 

“ไม่แล้วแหล่ะ ป่ะกลับเหอะ เหนื่อยจนตาจะปิด // ฮ้าววววววววววว อือ ๆ”

 

 

          วันที่แสนเหนื่อยล้าหมดลงแล้ว ตอนนี้ถูกคุณบอสหวายจับขึ้นรถ แล้วก็เหวี่ยงลงที่หน้าเกทเที่ยวบินภายในประเทศก่อนที่เครื่องจะออกเดินทางใน 1 ชั่วโมงข้างหน้า

 

 

ผมทรงน้ำพุ

ผ้าปิดปากรูปหัวใจ

ชุดนอนลายหมีบราวน์

รองเท้าแตะบ้าน ๆ

กระเป๋าเดินทางสีแดงใบเล็ก

โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจ

 

 

          คุณกวินให้ความเห็นว่า “นี่มันเด็กทอมชัด ๆ ” แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะจากคุณหวายที่มักจะขัดหูขัดตากับการแต่งตัวของเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งสติได้ก็เข้าเช็คอินก่อนจะหาอะไรเบา ๆ รองท้อง พร้อมจะไปหลับบนเครื่องแม้จะใช้เวลาไม่นานก็เถอะ วาเลนไทน์ นี่มันวาเลนไทน์จริง ๆ

 

          ขอบคุณงานที่หนักมาก วุ่นมาก เหนื่อยมากในวันนี้ ที่ทำให้เธอไม่มีเวลามานั่งขบคิดเรื่องที่ดูไร้สาระแต่คล้ายกลับจะมีอะไรมากวนใจ ทำให้เธอลืมเรื่องเมื่อวานไปเสียสนิท เรื่องไม่เป็นเรื่องที่เธอก็เคยพบเจอ แต่ไม่เคยรู้สึกกังวลเท่าครั้งนี้

 

 

ไลน์มาหา

ให้ไปแทน

ไม่มีอะไร จะนอนแล้ว

 

.

.

อย่างนั้นหรอกเหรอ .....

 

 

          พอได้อยู่กับตัวเองเงียบ ๆ ระหว่างรอขึ้นเครื่อง หัวใจที่มันทำงานเหนือการควบคุมของสมองก็ไม่ยอมหยุดพักตามสภาวะที่เหนื่อยล้าทางร่างกาย วันนี้ใยไหมไม่มาทำงาน โดยให้เหตุผลว่าลาป่วย ส่วนเจ้านายของเธอนั้นก็ไม่ติดต่อมาเข้ามาเลยสักครั้ง ทั้งที่ปรกติจนกระทั่งถึงเมื่อวาน อย่างน้อยเจ้ามือถือลูกรักก็ต้องมีสายเข้าจากเบอร์พิเศษ 3 เวลาหลังอาหาร

 

 

ผู้ชายคนนั้นไม่ชอบโซเชียล

เขามักจะโทรหาเมื่อต้องการติดต่อสื่อสารกับผู้คน

แต่วันนี้ทั้งวัน กลับไม่มีเลย .... ไม่มีจริง ๆ

 

 

 

"….คุณโทโมะก็ไลน์บอกให้เรื่องนี้กับใยไหมเหมือนกัน

หรือจะให้ใยไหมไปแทนก็ได้นะคะ พี่แก้วควรได้พักผ่อนมากกว่า….”

 

 

 

“พักผ่อนอย่างนั้นเหรอ....”

 

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

         

 

“อ่า ขอบใจมากครับคุณหญิงของบ่าว ถ้าขึ้นเครื่องตอน 3 ทุ่มครึ่ง อีกไม่ถึง 20 นาทีคงจะแลนดิ้งแล้วล่ะ ตอนนี้กระผมกำลังหาจอดรถครับ”

 

//อ่อ อืม โทรฯหาเค้าด้วยแล้วกันนะ วันนี้ไม่โทรฯเลยไม่ใช่เหรอ ดีนะลูกน้องของฉันยุ่งมาก ๆ จนไม่มีเวลาดูดำดูดีเครื่องมือสื่อสารที่เจ้านายใจยักษ์มันรูดบัตรให้ ไม่งั้นอาจจะชงกาแฟรสชาติใหม่ได้อ่ะ//

 

“ฮ่า ๆๆ นี่กัดเหรอครับ ต้องให้บอกไหม ว่าใครที่มันทำให้กระผมที่จริง ๆ ต้องได้พักช่วงบ่ายเพื่อเตรียมตัวรอรับเมีย กลับต้องลากทำงานยาวมาถึง 20 น. แบบนี้อ่ะครับ”

 

//แหมมมมมมมมมมมมมมม คุณวิศวะคนเก่ง เจ้าของบริษัทจากสาขาใหญ่ที่ญี่ปุ่นทำงานอะไรไม่เคยผิดพลาด ดิวกับลูกค้าได้ตลอด 24 ชั่วโมงแบบนั้น จะหนักหนาสาหัสอะไรล่ะคะ คุณเบ คุณเคนและคุณหวายต้องลงมาช่วยเด็ก ๆที่ร้านอ่ะค่ะ 3 คนทำงานยังไงให้ทันได้ล่ะคะ วันนี้ได้ไปกี่แสนก็เช็คยอดแล้วนิ่คะ//

 

“อยากกลับไปฉลองวาเลนไทน์ก็บอกไหม...”

 

//ฮะ ๆๆ นั่นก็ผลพลอยได้อ่ะนะ ... อ้าว ตายจริงฉันบอกหรือยังว่าเด็กฝึกงานลาป่วยกะทันหันน่ะค่ะ แหม ทำงานวันเว้นวันหรือยังไงไม่ทราบ ไม่ได้โทรฯ ไปลาเหรอคะ เห็นปลื้มคุณโทโมะหนักหนา//

 

“กับเมียฉันยังไม่ได้คุยเลย ไม่มีอารมณ์รับสายอื่นหรอก อวบแค่นี้นะ ขอบใจมากสำหรับวันนี้”

 

         

เหนื่อยขนาดไหนกันนะคนดี

รีบ ๆ มาถึงนะครับ เดี๋ยวคนหล่อจะกอดให้หายเมื่อยเลย

 

 

          หลังจากวางสายจากเพื่อนสนิทก็ตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ข้าง ๆ ทางออกภายในประเทศทันที วันนี้แก้วเหนื่อยมากเขารับรู้ และเขาเองก็คงจะมีสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ ทั้งเมื่อยทั้งล้า ใช้สมองจนบวมไปหมด หนำซ้ำยังไม่ได้ยินเสียงขู่ฟ่อของแม่เสือตัวน้อยของเขาทั้งวันอีกต่างหาก

 

 

คิดถึงอีกแล้ว...

 

 

          ก่อนจะหันกลับไปมองยังทางออกที่เริ่มมีผู้คนทยอยเดินออกมากันบ้างแล้ว พิกัดของแก้วไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่ว่าจะมีสักร้อยสักพันคน ต้องอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน แก้วก็มักจะมีแรงดึงดูดให้เขาเข้าหาเสมอ ดังนั้นการมองหาแก้วใจในพื้นที่แค่นี้เขาไม่กังวลเลย โทรฯเข้าไปเพื่อให้คนสวยอุ่นใจว่าเขายืนรออยู่ข้างนอก ก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากปลายสาย อาจเป็นเพราะกำลังตรวจเช็คสัมภาระอยู่ก็เป็นได้ เขาจึงเลือกยืนรอเงียบ ๆ ตรงทางออกนั้น จนกระทั่งมีบางอย่างพุ่งกระทบเข้ากับต้นแขนแน่นอย่างแรง รีบหันกลับไปดูเพราะความตกใจระคนดีใจจนเมื่อได้มองเสี้ยวหน้าสวยเต็มตา จึงรีบผละตัวออกมาอย่างรวดเร็ว

 

 

“พี่โทโมะคะ!!!!!!”

 

“กะ .... ห้ะ คุณ??”

 

“ใยไหมไงคะ นักศึกษาฝึกงานค่ะ พี่โทโมะมารับใยไหมเหรอ น่ารักจังเลยยย~”

 

“.........เดี๋ยวนะ ปล่อยแขนผมก่อนครับ”

 

“ใยไหมกะเซอไพรส์เสียหน่อย แอบเจอพี่โทโมะเล่นงานเสียได้ ใจตรงกันเลยนะคะ มาเจอกันที่นี่จนได้ ฮิ ๆๆ”

 

“ผมมารับจริญญา”

 

“อ้อ .... พี่แก้วเหรอคะ พี่แก้วเล่าให้ฟังอยู่ค่ะ ว่าเจ้านายบังคับให้เอานาฬิกาเรือนเดียวมาส่ง เห็นบ่น ๆ ว่าเหนื่อยแล้วยังต้องมาทรมานตัวเองบนเครื่องอีก อะไรทำนองนั้น”

 

 

“...........”

 

 

“พี่โทโมะถือกระเป๋าให้ใยไหมหน่อยได้ไหมคะ จะเอาเข้าห้องน้ำก็เกรงว่าจะเกะกะชาวบ้านเปล่า ๆ ใยไหมขอไปเติมปากเติมแป้งไม่ถึง 5 นาทีค่ะ นะคะ นะคะ”

 

“อ่า...ครับเชิญวางไว้ที่โต๊ะด้านหลังเลยครับ ผมนั่งอยู่”

 

 

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

 

 

 

3 สายไม่ได้รับ

//เจ้านายหน้ายักษ์ ที่รักของแก้ว//

 

 

“อยากเจอก็อยากอยาก อยากงอนก็อยากงอน ฮ่วย!”

 

 

          ตบตีอยู่กับตัวเองพักใหญ่ในห้องน้ำ หลังจากจัดการธุระส่วนตัวล้างหน้าแปรงฟันให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นเสร็จ ก็เดินถือกระเป๋าใบเล็กของตัวเองก้าวออกมาพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู หลังจากที่ตั้งสั่นไว้ตั้งแต่ที่ทำงานจนถึงตอนนี้ ไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นมิสคอลจากเบอร์ที่คุ้นตา แต่ก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าไม่รู้สึกดี ไม่เจอกัน 2 วันเต็ม ๆ มันทั้งเป็นห่วง คิดถึง และแฝงด้วยความกังวล

 

 

ไม่รู้ว่ากังวลอะไร ....

แต่มันรู้สึกหน่วงในใจเล็ก ๆ จริง ๆ

 

 

          หลังจากตบตีด้านดีด้านมารหน้าห้องน้ำจนต้องขอพักรบก่อนเนื่องจากเธอไม่ควรใช้เวลาด้านในนี้นานเกินไป ผู้ชายที่เธอรักอาจกังวลก็เป็นได้ จัดชุดนอนที่สวมมาจากร้านให้เข้าที่แล้วกระชับกระเป๋าในมือเดินออกมาด้วยจังหวะการเดินที่คงที่ แต่หัวใจกลับรู้สึกหวั่นไหวแปลก ๆ

 

 

มีอะไรรบกวนหัวใจเธอจริง ๆ สินะ

แล้วเธอยังจะมีสิทธิ์เรียกเขาว่าคนรักอยู่หรือเปล่า

ตอนนี้ตอบอะไรตัวเองไม่ได้เลย .....

 

 

.

.

...

 

“แต่งตัวมาแบบนี้อยากให้ผมกอดเร็ว ๆ สินะครับคุณหมี”

 

 

“เห้ย! ตกใจหมด ทำไมมาแอบอยู่ตรงนี้เนี่ยเจ้านาย!”

 

 

“ฮะ ๆๆ มาครับส่งกระเป๋ามาให้ผม เหนื่อยมากใช่ไหมวันนี้ ? กลับโรงแรมกันนะครับบราวน์ของโคนี่ โอ๊ย ฮะ ๆๆ เจ็บครับแก้ว”

 

“ไม่ต้องมาแตะเลย ไม่อยากเห็นหน้า งื้ออออ โมะ ปล่อยมือก่อน คนเย้ออ!!!”

 

.

.

..

“พี่โทโมะคะ ใยไหมมาแล้วค่ะ ... ว้าววว พี่แก้วมาถึงแล้วเหรอคะ ใยไหมรอเป็นเพื่อนพี่โทโมะตั้งนานสองนานแหน่ะค่ะ ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันยังต้องมารอพี่แก้วอีก รีบกลับไปพักกันเถอะค่ะ กระเป๋าของใยไหมล่ะคะพี่โมะ อ้อ อยู่ตรงนั้นเองเดี๋ยวใยไหมไปหยิบแล้วเราไปที่รถกันเลยนะคะ”

 

 

“...............”

 

 

 

“................”

 

 

          หลังจากเดินมองหาคนมารับด้วยความรู้สึกหลากหลายไม่นานนัก ก็ถูกมือใหญ่คว้าเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วฉุดให้เดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว เจ้านายผีดิบมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ตรงไหนเขามักจะเห็นเธอก่อน คล้ายกับไม่เคยปล่อยให้คลาดสายตาแบบนั้น ใจเต้นตึกตักอยู่เสมอตั้งแต่วันแรกที่เจอจนถึงวันนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริง ๆ

 

          ก่อนจะถูกมือใหญ่สอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้ากับเรียวมือบางของเธอ ต้นแขนแน่นก็ถูกกระชากออกด้วยแรงที่ไม่เบานัก หันขวับไปตามแรงดึงก็เจอะเข้ากับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีในช่วง 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา

 

 

 

ผมดัดลอนหวาน

เดรสเกาะอกลายกุหลาบ

ริมฝีปากแดงสวยเฉี่ยวจนต้องเหลียวมอง

ขายาวเนียนกับรองเท้าส้นสูงทรงสวย

 

 

ของโปรดผู้ชายข้าง ๆ นี่เลยสินะ ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

to be con.

มึน ๆ งง ๆ เนาะ