Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
ผู้แต่ง : ออมอนี่_cake
 
 
 
เรื่องสั้น เรื่อง มอคค่า ภาค 2 แก้วที่ 1 The FIRST
 
 
 
 
......บ๊ก กา รี โต ล่ะ โต้ โต้ โต้ บ๊ก บ๊ก บ๊ก กา รี กา รี โต๊ โต๊ โต๊.....
 
 
 
 
 
......บ๊ก กา รี โต ล่ะ โต้ โต้ โต้ บ๊ก บ๊ก บ๊ก กา รี กา รี โต๊ โต๊ โต๊.....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
......บ๊ก กา รี โต ล่ะ โต้ โต้ โต้ บ๊ก บ๊ก บ๊ก กา รี กา รี โต๊ โต๊ โต๊.....
 
 
 
 
 
 
"......อือ ว่า"
 
 
          ควานหามือถือสุดที่รักทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องคุ้นเคยที่ดูจะดังนานพอสมควร ในเมื่อคนโทรฯมันไม่ละความพยายามก็ให้รางวัลเสียหน่อย วันหยุดแบบนี้ปรกติปิดมือถือนะเว้ยค่ะ!!! แต่ที่เปิดค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนน่ะเหรอ ก็พอดีคุยกะผีดิบดึกไปหน่อยไง แบบหลับคาโทรศัพท์น่ะนะ ก็เลยไม่ได้ปิด ส่งผลให้ไอบ้าที่ไหนไม่รู้โทรฯมารบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าของเธอได้ วันนี้เธอไม่อยากอารมณ์บูดแต่เช้านะ เพราะว่ามีนัดเดทกับเจ้านายหน้าผีดิบ นานๆจะได้ว่างตรงกันเสียที ไม่อยากให้เสียฟิลน่ะ ห้ะ มีนัด ????
 
 
 
 
((ยังไม่ตื่นอีกเหรอ นี่มันกี่โมงแล้วครับ?))
 
 
 
 
 
 
"มีนาฬิกาป่ะล่ะ ถ้ามีก็แหกตาดูดิ่....วันนี้วันหยุดเหอะ"
 
 
 
 
          พึ่งนึกขึ้นได้ว่าถูกคนปลายสายนัดเอาไว้เมื่อคืนจึงรีบกดรับโทรศัพท์(?) แต่ถูกต่อว่าตอบกลับมาเลยลืมที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก ว่าไม่อยากทำให้เสียอารมณ์ เลยกวนตอบกลับไป เฮอะ อย่ามาเยอะนะคะ
 
 
 
 
((จำได้ว่าเรานัดกัน 9 โมง แล้วนี่มันก็ 8.50))
 
 
 
 
 
 
"ฉันใช้เวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้นแหล่ะ เลิกพูดมากได้แล้วอีก 10 นาทีมารับได้เลยเหอะค่ะเจ้านาย!!!"
 
 
 
 
          เถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะฟังยังไงก็ดูเหมือนจะกล่าวหาว่าเธอไร้ความรับผิดชอบ นัดไว้ไม่เป็นนัดอะไรเทือกนั้น เรื่องอะไรจะยอมล่ะ บาริสต้าขั้นเทพไม่เคยไปทำงานสายนะยะ เข้าตรงเวลาเป๊ะทุกวัน ย้ำว่าเป๊ะ!!!!
 
 
          ก่อนจะเลิกเกรียนแล้วกระเด้งร่างกายสุดตัวขึ้นมาจากที่นอน ส่ายหัวไล่ความมึนออกจากศีรษะแล้วรีบหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ จะบ้ารึ!!! จะให้ขึ้นมาบนห้องได้ไง เมื่อคืนพ่อกับแม่มาค้างด้วย เวลาแบบนี้น่าจะกำลังทานอาหารเช้าที่หน้าทีวีน่ะสิ เรื่องอะไรจะให้ขึ้นมาเจอล่ะ ไม่เอาด้วยหรอก คนหล่อยังไม่พร้อมคร้าบ....... T^T
 
 
 
 
 
((ตอนนี้ผมอยู่ลานจอดรถที่คอนโดแก้วแล้วครับ เอาไงจะให้ขึ้นไปรอที่ห้องไหม?))
 
 
 
 
 
"ห้ะ !? มะ ไม่ ต้องนะ แค่นี้ๆ อีก 10 นาทีเดี๋ยวลงไป"
                                           
 
 
.
.
.
.
.
 
 
          "ไม่คิดจะใส่กระโปรงบ้างหรือไง ขาก็ไม่ได้โก่งสักหน่อย ใส่มันอยู่ได้ไอเดฟอะไรเนี่ย"
 
 
 
          หลังจากที่โทรฯขึ้นไปปลุกคนสวยตอนกำลังฝ่ารถติดอยู่ใกล้ๆระแวกบ้านคุณเธอ เขาก็เข้ามาจอดรถพร้อมๆกับการมาถึงของเจ้าหน้าที่ชงกาแฟที่พ่วงตำแหน่งคนรักของประธานบริษัทอีกหนึ่งตำแหน่งพอดิบพอดี ไม่อย่างนั้นโดนสวดยับแน่ๆ ถ้าให้คุณเธอรอ เพราะดันไปโกหกเอาไว้ว่าจอดรออยู่นานแล้ว ไม่ให้ทำแบบนั้นได้อย่างไรล่ะครับ แก้วน่ะตื่นยาก ต้องปลุกแบบจริงๆจังๆถึงจะยอมลุก ถ้าไม่โทรฯเรียกตั้งแต่ตอนอยู่ข้างนอก เขาคงต้องหลับรอในรถแน่ๆ แต่จะให้โทรฯมาตั้งแต่เริ่มออกจากบ้านก็ไม่ได้ ก็คุณเธอเล่นใช้เวลาหน้ากระจกไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำไป
 
 
          จำได้ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น แก้วใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่ถึง 15 นาที ผิดกับเขาที่กว่าจะละเลงครีม เลือกเสื้อผ้า ประแป้งอย่างน้อยก็ 40 นาที ยิ่งตอนที่นอนด้วยกันคืนแรก ตอนเช้าเขาก็กะจะแต่งตัวหล่อๆรอคอยการลืมตาตื่นของคนน่ารัก ปรากฏว่าแก้วรู้สึกตัวตื่นตามเขาแล้วเข้าไปใช้ห้องน้ำของแขก นั่งหน้าแป้นรอที่โต๊ะอาหารกว่าครึ่งชั่วโมง เช้านั้นเลยโคตรจะไม่โรแมนติกเอาเสียเลย เพราะเมื่อแก้วเจอะหน้าเขาก็เทศน์แบบลืมหายใจ บ่นแต่ว่าเขาไม่สนใจเอาเวลาไปแต่งตัวจนลืมภรรยาที่น่ารักให้กินมาม่าแทนอาหารเช้า .....
 
 
 
          อา คิดถึงวันนั้น นี่ก็เกือบสี่เดือนแล้วครับที่เราตกลงคบกัน เราเจอกันอาทิตย์ละสองสามครั้ง เพราะเขาต้องออกไปพบลูกค้าและไปเยี่ยมสาขาต่างจังหวัด แอบพาแก้วมาค้างที่ห้องได้แค่ไม่กี่ครั้งเพราะคนรักไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่ไม่สบายใจที่เธอทำตัวแหวกประเพณีโบราณแบบนั้น ถึงแม้จะได้ตัวแก้วมาชงกาแฟให้ทุกคืนที่เขาได้อยู่ที่กรุงเทพฯแต่เมื่อถึงเวลาก็ต้องพาสาวเจ้ากลับมาส่งที่คอนโดอยู่ดี ไม่อยากทำก็ต้องทำครับ คนหล่อเศร้า...แต่การพบกันในแต่ละครั้ง เขาก็ยิ่งรัก และสัมผัสได้ถึงความรักของแก้วที่มีให้เขาเช่นกัน ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
 
 
          เหมือนเดิมแม้กระทั่งการแต่งตัวของผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจผู้ชายที่หล่อที่สุดในญี่ปุ่นอย่างเขา.... เสื้อยืดคอย้วยๆ กางเกงเดฟเดนิมสีหม่นๆ รองเท้าผ้าใบสีแสบตา และผมสั้นเคลียต้นคอมัดจุกทรงน้ำพุเหนือศีรษะ ..... เหมือนเดิมเป๊ะ
 
 
 
 
 
"ก็มันเท่ห์ มีปัญหาอะไรป่ะล่ะ?"
 
 
 
 
          ขึ้นรถมาได้ก็อันเชิญเบลท์มาคาดให้คนสวยที่หยิบไอแพดของเขาไปเปิด ยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นมาพร้อมที่จะเล่นเกมด้วยความตั้งใจ จนลืมกฎจราจรไปชั่วขณะ ถามออกไปโดยไม่ได้หวังจะได้คำตอบที่ชื่นใจกลับมาเมื่อเริ่มออกรถ แล้วตรรกะที่ว่าก็เป็นความจริง แก้วใจไม่เคยคิดจะเปลี่ยนอะไรก็ตามที่เขาเป็นคนเสนอ ไม่รู้ว่าไอที่เขาขอน่ะมันมากไป หรือเพราะคนน่ารักอยากจะดื้อแค่กับเขาก็ไม่อาจเดาได้
 
 
 
 
 
"ไม่มีครับ เพียงแต่แสดงความคิดเห็นว่านอกเวลางานแบบนี้ ออกไปเดทกับแฟนสุดหล่อเพอร์เฟ็คขนาดนี้ ควรหรือเปล่าที่จะต้องใส่เดรสลูกไม้น่ารัก กระโปรงสุ่มเล็กๆอวดเรียวขาสวยๆน่ะนะ"
 
 
 
 
          ตั้งใจขับรถไปยังจุดหมายตามที่ตกลงกันไว้เมื่อคืน โดยที่ปากก็บ่นไปแบบไม่ได้คิดอะไรจริงจัง เพราะ 4 เดือนที่ผ่านมา ถึงแม้เขาจะไม่ได้สนิทกับแก้วมาตั้งแต่สมัยเรียนก็พอจะเดาความคิดความอ่านของคนตัวเล็กได้ไม่มากก็น้อย ที่บ่นเพราะอยากจะเห็นนั่นเป็นเรื่องจริง แต่แก้วจะยอมทำให้ความปรารถนาของเขาเป็นจริงได้ไหมนั้นคงต้องติดตามกันต่อไป อีก ปีนึง หรือไม่ก็ 2 ปี 3 ปี หวังว่าเขาคงไม่ต้องรอไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหมครับ?
 
 
 
 
"คนโรคจิตเท่านั้นแหล่ะที่จะทำอะไรแบบนั้นน่ะนะ"
 
 
 
 
 
"แก้วลองมองดูนะ ถึงผมจะไม่ได้ใส่สูทผูกไทด์ สวมแค่เชิ้ตกับกางเกงยีนส์มา แต่ก็หล่อโคตรๆอ่ะนะ อันนี้พูดจริงเหอะ แล้วดู ต้องควงทอมเที่ยวทั้งวัน ..... รู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์แบบนี้ครับ?"
 
 
 
          เมื่อรถจอดติดไฟแดง ก็หันมามองคนน่ารักที่ยังคงตั้งใจเล่นเกม แต่ก็ไม่ละความพยายามในการเถียงเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นกัน ที่พูดไปแบบนั้นเพราะเขารู้สึกจริงๆ ว่าเหมือนตัวเองกำลังพาเด็กผู้ชายที่เพิ่งเข้าเรียนมหาลัย ออกมาเที่ยว เหมือนพวกเซเลปที่ชอบเลี้ยงเด็กหนุ่มๆเอาไว้กินยามเหน็ดเหนื่อยจากงาน
 
 
 
"ไม่รู้สึกอะไรสักอย่างเดียว เดี๋ยวก่อนนะ ตอนที่นายเจอฉันครั้งแรก ฉันก็เป็นแบบนี้หรือเปล่า? แล้วไอที่นายหลงฉันเนี่ย เป็นเพราะนายเจอฉันตอนใส่กระโปรงงั้นสิ??"
 
 
 
          คนน่ารักละมือจากไอแพดแล้วหันมาตั้งใจคุยกับเขาเป็นเรื่องเป็นราว เมื่อเกมจบลง คำถามที่ถูกเผยออกมาจากเรียวปากบางทำให้เขารู้ได้ถึงความเกรียนของแม่เสือสาว นี่คงแค่อยากกวนอารมณ์ของเขาเฉยๆ ไม่ได้ตอบแบบเป็นจริงเป็นจังเหมือนทุกทีสินะ บอกแล้วไงครับว่า คู่เราเนี่ยเหมือนเดิมทุกอย่าง
 
 
 
... ทุกอย่างจริงๆให้ตายเหอะครับ
 
 
 
 
"คนเรามันก็ต้องมีการปรับตัวกันบ้าง ทีผมยังทิ้งทุกอย่างที่ญี่ปุ่นมาอยู่กับแก้วเลย แล้วจะใส่กระโปรงในวันเดทของเราบ้างไม่ได้หรือไงล่ะครับที่รัก?"
 
 
 
          เมื่อสัญญาณไฟเขียวปรากฏ เขาก็ออกรถ แต่ก็ยังคงไม่หยุดพูดสิ่งที่คิดออกมาตามประสาผู้ชายขี้น้อยใจ โดยไม่ได้หันไปมองคนน่ารักที่ตอนนี้เงียบไปแล้ว คงกำลังตั้งใจเล่นเกมใหม่อีกแล้วสินะ เฮ่อ.................
 
 
 
 
 
"............................"
 
 
 
 
 
"ตอนนี้ที่ทำงานพาลคิดไปกันหมดว่าผมกำลังออกเดทกับผู้ชาย"
 
 
 
          ก่อนจะถึงจุดหมายเขาก็แวะทานอาหารเช้าที่ร้านเล็กๆ แต่เป็นเจ้าประจำของตุ๊กตาที่นั่งมาด้วยกัน ปลดเข็มขัดให้ตัวเองก่อนจะย้ายไปปลดให้คนตัวเล็กข้างๆบ้าง แก้วมักจะให้เขาเป็นคนคอยดูแลทุกอย่างเมื่ออยู่ด้วยกัน ซึ่งเขาก็ชอบนะ มันให้ความรู้สึกว่าเราเป็นคนๆเดียวกันจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ดีหรือไง นายเป็นคนเดียวที่ได้เห็นไอที่มันซ่อนอยู่ในชุดทอมๆของฉันเนี่ย?"
 
 
 
 
 
 
"พูดแบบนี้ผมจะเถียงอะไรได้ล่ะครับ ....อื้ม...."
 
 
 
 
 
 
          คนตัวเล็กยื้อสายเบลท์เอาไว้เมื่อเขาจะปลดให้ แล้วคอเสื้อเชิ้ตสีพีชอ่อนๆก็ถูกแม่เสือดึงเข้าไปใกล้ตัว ระยะห่างเพียงแค่ลมหายใจกั้นทำให้เลือดสูบฉีดในร่างกายได้ไม่ยาก ก่อนคนน่ารักจะย้ายเรียวมือนิ่มจากคอเสื้อไปโอบรอบคอของเขาเองพร้อมกับเรียวมือเล็กอีกข้างที่ไม่ทันสังเกตว่าวางไอแผดรุ่นล่าสุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนที่จะเสียเชิงอดีตคาสโนว่าหน้าหล่อโคตรๆอย่างเขา จึงละมือหนาจากสายเบลท์มาจับที่เอวคอดไว้หลวมๆพร้อมกับย่นระยะห่างระหว่างจมูกเป็นสันของตัวเองกับจมูกเล็กๆรั้นๆของแม่เสือให้น้อยลงจนกระทั่งไร้ช่องว่างระหว่างกัน
 
 
 
          แก้วก็ยังคงเป็นแก้ว ดวงตากลมสวยที่ฉายใบหน้าของเขาไว้ในแววตาก็ยังคงเป็นแบบนั้น ไม่เคยกระดากอายที่จะซื่อสัตย์ต่อเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง เขาเองก็เช่นกัน เรียวปากอิ่มเผยอตอบรับการรุกรานจากเรียวปากของอีกคน ก่อนที่จะจูบกลับมาเบาๆให้รู้สึกดี ลิ้นหนาของตัวเองแทรกเข้าหาเรียวลิ้นเล็กของอีกคนตามสัญชาติญาณเป็นอยู่อย่างนั้นนานกว่านาที จึงผละออกมาเบาๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงการขาดอากาศช่วยหายใจจากคนตัวเล็กตรงหน้า พร้อมกับประทับจูบเบาๆที่หน้าผากสวยอีกครั้งก่อนลงจากรถ
 
 
 
 
จูบรับอรุณแบบนี้ .... ชื่นใจที่สุดเลย
 
 
 
 
to b con.