Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 5
 
 
"คิดจะทำอะไร จะมาเย้ยกันถึงที่นี่เลยเหรอไงฮะ!"
. 
 
 
"พูดอะไรของเธอ ออกมาตั้งนานแล้วทำไมไม่กลับบ้านมานั่งอยู่หน้าห้องทำไม... อ้อ ลืมไปเธอออกมากับแฟนนิ่ ไม่ไปต่อกันข้างนอกแต่กลับมานั่งหงอยหน้าห้องแล็กเชอร์แบบนี้ แฟนจะพอใจเร้อ?" 
.
 
 
"แฟนฉันเข้าใจอะไรง่ายๆน่ะ ไม่ชอบโกหกหลอกลวง" 
 
 
.
.
.
.
            ก้อนสะอื้นกำลังมาจุกอยู่ที่คอ ยากลำบากเหลือเกินที่จะกลืนลงไปทำให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นว่าตัวเธอไม่ได้ฝันไป เธอกำลังเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย ความจริงที่ว่าเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้รักเธออีกแล้ว .... 
 
            อยากจะหนีหน้าไปเพราะไม่สามารถทนรับความจริงที่เกิดตอนนี้ได้ แต่สมองก็ไม่สั่งการ ประมวลผลให้เธอหลบหลีกเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร ผลจึงเป็นเธอยังยืนอยู่ที่เดิม ประจันหน้ากับชายหนุ่มที่ครั้งนึงเธอคิดว่าเขาเป็นคนที่รักเธอสุดหัวใจและเธอก็คิดแบบนั้นไม่ได้ต่างกันเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว มองดูแววตาของชายหนุ่มที่ทอดมองเธอ ที่ตอนนี้ไม่สามารถระบุได้ว่าเขารู้สึกเช่นไร สายตาที่คอยห่วงหาอาทร สายตาของความห่วงใย เอาใจใส่ เอาแต่ใจและสายตาของความรัก....
 
.
.
"นี่ !!! ผมถามว่ามาทำไม ผมอุตส่าห์หนีมาเพราะไม่อยากเจ็บ ไม่อยากเห็นหน้าเธอ แต่เธอกลับมาเย้ยหัวใจผมถึงที่นี่ ต้องการอะไร?"  ยังคงไร้สติใดๆในการประมวลผลถ้อยคำที่ออกมาจากปากของตัวเอง ใจนึงก็นึกอยากตบปากตัวเองที่พูดอะไรไม่คิด ทั้งๆที่ก็เห็นอยู่ว่าคนสวยตรงหน้าตระหนกตกใจแค่ไหนที่จู่ๆเขาก็เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้อยครั้งที่เขาจะขึ้นเสียงใส่เธอ เพราะถึงกระต่ายน้อยน่ารักจะขี้โมโห เอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหน แต่นั่นมันก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เขาเต็มใจที่จะง้อ ถึงเขาจะไม่ใช่หนุ่มโรแมนติกเหมือนคุณภัทรดนัยและก็ไม่ใช่คนปากหวานเหมือนคุณวิศว เขาอาจจะเย็นชาไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึก ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำให้กระต่ายน้อยเสียใจ
 
            แต่ใจนึงก็อยากจะรู้ความจริงในเวลานี้เหมือนกัน ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเรา ...เกิดอะไรขึ้นกับความรักของเธอ เธอเปลี่ยนใจหรือแค่ตัวเขาเองที่เข้าใจผิด โดยไม่นึกผลที่จะตามมาของคำพูดของตัวเอง .
.
"ฟาง ... อ่ะ  อาจารย์มาสอนแทน อ.ขนมจีนเท่านั้น" หญิงสาวตรงหน้าค่อยๆเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา ให้คนฟังรู้สึกขัดใจ กับสรรพนามที่ฟังยังไงก็เหมือนจะสื่อให้รู้ถึงการขีดเส้นแบ่งเขตให้แยกแยะกัน ระหว่างนักศึกษากับอาจารย์ผู้สอน ไหนจะดวงตาสวยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาขณะพูดนั่นอีก ยายกระต่ายทำเป็นมองดูลมฟ้าอากาศแล้วเอ่ยออกมา คล้ายๆจะไร้ซึ่งความสนใจเขาอีกต่อไป .... ยอมไม่ได้
.
.
 
"จำเป็นอะไรถึงต้องเป็นเธอ ที่นี่อาจารย์เยอะแยะ คงไม่ต้องรบกวน อ.จากคณะอื่น" ยัง ยังทำเป็นมองสนามที่ไร้นักกีฬา มองนกมองหมาที่ข้างตึกอยู่อีกนะ คนสวยไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากทำเป็นกระชับเอกสารและกระเป๋าถือไว้กับตัวแล้วทำทีจะเดินผ่านเขาไป
.
.
"........................."
.
.
"หรือว่า อ.คณะเธอเค้าไม่ว่างแล้ว เลยจะมาเก็บ อ. ที่คณะอื่นกินต่อ กินที่คณะเธอก็พอแล้วมั้ง" ไม่รู้อะไรดลใจ ถึงได้ปากไวปากสุนัขออกไปแบบนั้น แต่ก็สามารถช่วยทำให้คนสวยหันกลับมามอเขาได้ ซึ่งก็น่าพึงพอใจอยู่ไม่น้อย
 
            ยายกระต่ายที่กำลังเดินผ่านเขาไปหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเจ็บปวดเหมือนกับที่เขาเคยรู้สึก หัวใจกระตุกวูบเมื่อได้มองใบหน้าสวยชัดๆ แววตาสั่นระริกเหมือนต้องการสื่ออะไรบางอย่างออกมามากกว่าความเจ็บปวด น้อยใจ? ไม่มั่นใจ? ก่อนที่จะคิดอะไรไปไกลใบหน้าคมก็รู้สึกชาวาบไปทั้งหน้า เมื่อถูกฝ่ามือเรียวสัมผัสเข้าอย่างจัง หัวใจคล้ายจะแตกเป็นเสี่ยงๆอีกครั้งเมื่อได้รู้ถึงความเป็นจริง และได้เห็นน้ำตาของคนสวย
 
            ยายกระต่ายกำลังร้องไห้  .....  เพราะเขา
.
.
.
"....เพียะ.... มันจะมากไปแล้วนะ!!!  ใช่ฉันตั้งใจมาที่นี่ มาที่ห้องเรียนที่ยังเหลืออยู่ห้องเดียวที่นี่ มาดูเด็กหน้าหมีที่หายออกจากบ้าน ทั้งที่เขาโกหกฉัน ฉันก็ยังเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นอันตราย ฉันก็เลยมา ฮึก....ฉัน ฉัน ฮึก...."  ตั้งใจจะไม่สบตา ไม่มองหน้าชายที่กำลังพูดจาทำร้ายหัวใจที่แสนจะเจ็บช้ำของตัวเอง เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน ไม่สามารถจะทนยืนอยู่แบบนี้ได้อีกจริงๆ จึงทำเป็นไม่สนใจคำพูดทิ่มแทงนั้นของอดีตชายคนรักแล้วเดินผ่านเขาไป ถ้าไม่ติดตรงประโยคสุดท้ายที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมา
 
            รับไม่ได้ เขาช่างโหดร้ายจริงๆ......
.
.
.
 
"เธอ...วะ ว่าไงนะ?"
.
.
"แต่ในเมื่อเขายังอยู่ดีมีสุข แถมยังมีแฟน นศ.รุ่นราวคราวเดียวกันดูแลไม่ห่าง ฉันคงไม่ต้องห่วงอะไรเขาอีก ฮึก..." จ้องหน้าแล้วพูดออกไปอย่างที่ใจคิดด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ถึงอย่างไรวันนี้ก็ต้องมาถึง ให้มันเจ็บไปเสียวันเดียวยังดีกว่า เมื่อป๊อบปี้เลือกคนใหม่ และพร้อมที่จะไปจากเธอ เธอจะไม่รั้งเขาเอาไว้ ปาดน้ำตาลวกๆแล้วหันหลังเดินออกมาโดยไม่สนคำพูดใดๆจากใครอีกเลย
 
            เจ็บเหลือเกิน หัวใจดวงนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
.
.
.
"เอ่อ ฟาง .... คือ ป๊อบ....ป๊อบ" ไปไม่เป็นกับคำตอบที่ได้รับกลับมาจากคนน่ารัก ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลอะไรเท่าไหร่ ยายกระต่ายก็เดินจ้ำอ้าวออกไปจนพ้นตัวตึกของคณะวิศวะ ในหัวมึนงงไปกับคำบอกกล่าวที่คนสวยเอ่ยมา .... นี่เขาเข้าใจอะไรผิดจริงๆใช่ไหม? ไม่รอให้สมองตอบคำถามขายาวๆก็รีบทำตามคำสั่งของหัวใจว่าให้รีบตามคนสวยออกไป อย่าให้หลุดมือไปแบบวันสองวันที่ผ่านมาอีกเป็นอันขาด
 
            ฟางครับ....ป๊อบขอโทษ
 
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
 
 
"น้องฟางครับ ฝนตกใหญ่เลยขึ้นรถเถอะครับ"
.
.
 
"อ.ปอร์เช่ ....อ่า ค่ะ ฟางรบกวนไปส่งที่บ้านหน่อยนะคะ"
.
.
 
            ไม่รู้สุภาพบุรุษสุดหล่อจากคณะสถาปัตย์ขับรถเก๋งคันหรูมาโฉบที่คณะวิศวะได้อย่างไรในเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแบบนี้ แต่ประเด็นที่เขาสนใจมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเท่าไหร่ เมื่อคนขับเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับกางร่มขนาดพอมือยื่นรับคนน่ารักของเขาให้ขึ้นรถไปด้วยกัน 'มากไปหรือเปล่าครับ อ.ที่เคารพ ยายนั่นแฟนผมนะ ของๆผม คนของผม ผมไปส่งเองได้!!!' ได้......ได้แต่คิดในใจโดยไม่สามารถปริมากพูดอะไรออกมาได้ เมื่อได้ยินคำตอบรับของคนรักที่ตอนนี้ถูกอันเชิญขึ้นไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถต่อหน้าต่อตาเขาเป็นครั้งที่สอง ขายาวรีบสาวไปถึงตัวรถก่อนจะเปิดประตูหลังขึ้นนั่งโดยไม่ต้องรอคำเชิญใดๆ
.
.
"ผมขอไปด้วยนะครับอาจารย์ คือผม ผมเป็นน้องชาย อ.ธนัชพรน่ะครับ"
.
.
"อ้อ ได้สิน้องชาย ^_____^" อาจารย์รูปหล่อผู้มีมารยาทเอ่ยรับเขาโดยไร้ซึ่งการขัดขืนหรือขัดใจใดๆ คงจะคิดว่าที่เขาพูดเป็นความจริง จึงไม่เอะใจแล้วรับศัตรูหัวใจตัวเอ้ขึ้นรถมาด้วย [นี่มันละครรักโรแมนติกคอมเมดี้หรือดราม่าเลือดสาดกันแน่? : แก้วใจ]
.
.
"....................." นั่งมองเสี้ยวหน้าหวานของคนน่ารักจากทางเบาะหลัง ยายกระต่ายนั่งตัวตรงมองไปทางด้านข้างประตูโดยไม่หันมามองเขาเลยสักนิด ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ .... เจ็บใจตัวเองที่ยังไม่ทันได้เคลียร์อะไรให้มันรู้เรื่อง ปล่อยให้ตัวเองเข้าใจคนสวยผิด เมื่อรู้ตัวว่าผิดแต่ก็ยังไม่สามารถปรับความเข้าใจให้ยายกระต่ายเข้าใจให้ถูกต้องเกี่ยวกับตัวเขา อยากจะพูดออกมาเสียตรงนี้ ถ้าไม่ติดที่คนหน้าหวานเคยขอไว้ว่าเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยเปิดเผยความสัมพันธ์ที่มีระหว่างเรา แม้กระทั่งคนในครอบครัวก็รู้ไม่ได้ 
 
            ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวคนสวยจะโกรธไปมากกว่านี้ เขาจะทำหน้ามึนอึนซึนไอด๊นแคร์แล้วประกาศความเป็นเจ้าของแม่กระต่ายมันซะตอนนี้เลย
 
 
            ฮึ่ม.....หงุดหงิดชะมัด
.
.
 
"พอดี อ.หวายโทรฯมาบอกที่คณะว่าขอยื้มตัวน้องฟางมาสอนแทน อ.ที่ลาป่วย พี่เห็นว่าฝนมันตกเลยลองขับมาดูน่ะครับ น้องฟางยังไม่กลับจริงๆด้วยสิ ดีจัง" ขึ้นมานั่งบนรถหรูที่ครั้งนึงเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะความขี้เกรงใจของตัวเอง แต่ครั้งนี้เธอกลับเต็มใจขึ้นโดยไร้ซึ่งการฝืนใจ เธอหมดแรงจะเคลื่อนไหวร่างกายใดๆแล้วตอนนี้ อยากถึงบ้านเสียที อยากพัก เหนื่อยเหลือเกิน เจ็บปวดจนร้าวไปหมดทั้งร่างกาย ไม่ได้สนใจว่าใครอีกคนจะขอติดรถมาด้วยโดยอ้างความสัมพันธ์ที่ครั้งนึงเธอเป็นคนขอไว้เอง ว่าระหว่าง นศ.กับ อ.มหา'ลัย ก็ควรเป็นได้แค่พี่น้องกัน ไว้ให้คนตัวโตเรียนจบเมื่อไหร่จะเปิดเผยตอนนั้นก็ยังไม่สาย เธอยังห่วงสถานภาพทางการเรียนของคนรักและหน้าที่การงานของตัวเองอยู่
 
            นั่งมองถนนด้านข้างประตูประหนึ่งว่ามีความสุขเสียเหลือเกินกับการชมวิวยามค่ำคืน ไม่คิดจะปริปากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น  จนสิ่งมีชีวิตข้างตัวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เลยอดไม่ได้ที่จะเหลียวใบหน้าอันอ่อนล้ากลับมาคุยด้วย 'ขอโทษนะคะ อ.ปอร์เช่ ฟางไม่อาจรับความรู้สึกดีๆที่ อ.มีให้ฟางได้ ฟางขอโทษ....'
 
           
.
"ค่ะ......"
.
.
"ตาบวมๆนะครับน้องฟาง เป็นอะไรหรือเปล่า?" ละสายตาจากมือถือของตัวเองที่พึ่งส่งข้อความไปบอกเพื่อนรักว่าวันนี้จะกลับบ้านคงไม่เข้าไปค้างด้วย แล้วรีบหันหน้าไปมองยังฝั่งที่นั่งด้านคนขับ ด้วยไฟที่ส่องสว่างระหว่างทางที่ขับรถมาก็มีมากพอสมควร แต่กลับถูกบดบังด้วยม่านฝนที่ยังคงกระหน่ำลงมาด้วยเช่นกันทำให้เขามองเห็นใบหน้าหวานไม่ชัดเท่าไหร่ จึงเอ่ยปากกระชากเสียงเรียกคนด้านหน้าด้วยความลืมตัว
.
.
"ไหน ยายกระต่ายเป็น'ไร? หันหน้ามาดูซิ บอกให้หันมาดูหน่อยไงเล่า!!!"
.
.
"ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องยุ่ง!!!" สะบัดตัวหนีจากการเกาะกุมไหล่มนจากทางด้านหลัง ไม่ยอมสบตากับคนตัวโตด้านหลัง กระชากเสียงห้วนตอบกลับไป ว่าไม่ได้เป็นอะไร ได้โปรดอย่าแกล้งสนใจโดยไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นจริงๆอีกเลย
           
            แค่นี้ก็หัวใจก็น้อยใจจะแย่อยู่แล้ว
.
.
"นี่เธอ!!!"
.
.
            รับรู้ถึงความฮึกฮัดขัดใจจากทางด้านหลังเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่นั้นมาบรรยากาศทั้งรถก็มาคุขึ้นมาทันที ไม่มีใครเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมาอีกเลย แม้แต่เพลงแจ๊สที่คาดว่าคนขับคงตั้งใจเปิดคลอเบาๆมันกลับให้ความรู้สึกว่าเสียงดังมากอย่างไม่มีสาเหตุ นั่งมาได้ไม่ถึง 40 นาทีรถคันหรูก็เคลื่อนเข้าสู่คอนโดของเธอ
 
 
"ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ อ.ปอร์เช่ขอบคุณมากค่ะ" ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอ่ยขอบคุณคนใจดีอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูแล้วเตรียมจะลงจากรถ ถ้าไม่มีคำถามหนึ่งซึ่งทำให้เธอชั่งใจครู่หนึ่งก่อนตอบกลับไปโดยไร้การกลั่นกรอง
.
.
"พรุ่งนี้ อ.วิเวียน จะเข้าพิธีหมั้น น้องฟางจะให้เกียรติเป็นคู่ควงให้พี่ได้ไหมครับ?"
.
.
"ไม่"
.
.
"ได้ค่ะ 10 โมงใช่ไหมคะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ ขับรถระวังด้วยค่ะ"
.
.
"นี่เธอ!!! ฮึ่ย!!!"
 
 
            เมื่อมาถึงคอนโดที่ตนเองอาศัยอยู่กับตุ๊กตาหน้ารถคันหรู ก็เตรียมตัวจะลงจากรถแต่กลับชะงักเมื่อได้ยินคนสวยตบปากรับคำหัวหน้าภาคเอกออกแบบหน้าหล่อที่เอ่ยชวนให้ไปออกงานด้วยกัน ทั้งๆที่เขาออกตัวเบรคเสียงดังเอี๊ยดยิ่งกว่าABS ปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งตามคนตัวเล็กเข้าห้องไป โดยตะโกนทิ้งท้ายก่อนจะถูกคนสวยจะปิดประตูห้องใส่หน้าไป ว่าเขาไม่ยอมให้เธอไปจริงๆ
 
            ก็ลองดื้อดูแล้วกัน จะได้เห็นว่าเขาจะมีบทลงโทษอย่างไร
.
.
.
"ป๊อบไม่ให้ไปนะ ฟาง ฟาง ยายกระต่ายเน่า!"
.
.
"ปัง!!!"
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@@@
"ไม่เห็นเข้าใจเลย พูดใหม่อีกทีซิ?"
.
.
"ใช่ หนูกับแฟนไม่เข้าใจอ่ะค่ะ อ.ช่วยพูดใหม่อีกทีสิคะ"
 
 
 
"ฮึก.....ฮือ..................." ปิดหูปิดตาตั้งแต่ลงจากรถก็รีบเรียกลิฟต์ขึ้นห้องของตนเองทันที นับว่าโชคช่วยที่ขึ้นลิฟต์มาพร้อมกับพี่แม่บ้านของหอที่มาเก็บขยะบนชั้นที่เธออยู่พอดีจึงทำให้ไม่เกิดบทสนทนาใดๆระหว่างที่ขึ้นลิฟต์มาด้วยกัน ออกจากลิฟต์ได้ก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าห้อง ไม่รับรู้รับฟังอะไรจากคนใจร้ายทั้งนั้น นั่งลงที่พื้นอย่างอ่อนแรงใช้หลังพิงที่บานประตูแล้วถ้อยคำที่อยากจะลืมก็พากันพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย
.
.
 
"ตั้งแต่ อ.เริ่มเข้ามาเนี่ยค่ะ ไม่เข้าใจเลยว่ามาทำไม สอนอะไรก็ไม่รู้เรื่อง แฟนหนูน่ะฉลาดยังไม่เข้าใจ แล้วพวกเพื่อนไอคิวไม่ถึง60 พวกเนี้ยจะรู้เรื่องเหรอคะ"
.
.
"ฮึก.....ฮือ...................ไม่จริงใช่ไหม นายไม่รักฉันแล้วนายหมีดำ ไม่...."
 
.....แม้เปลือกตาจะพยายามปิดลงเท่าไหร่ ความเจ็บปวดและความเศร้าก็ไม่เจือจางลงเลย....
.
.
 
"ตื่นแล้วเหรอ ป๊อบทำข้าวไข่เจียวให้แล้ว ไปทานกันนะครับ"
 
"........................"
 
"น้ำส้มครับ"
 
"........................"
 
.
.
"ป๊อบขอโทษที่โกหกเรื่องรับน้อง ตอนนั้นมันสับสนอ่ะ ป๊อบเห็นฟางไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วทิ้งป๊อบไว้ ก็เลยฟิวส์ขาด ขอโทษที่ไม่ได้ถามแล้วคิดไปเอง เมื่อวานที่ฟางไปสอนให้ที่คณะเพราะจะตามหาป๊อบใช่ไหม? ป๊อบขอโทษนะครับ ป๊อบ..."  เมื่อคืนเขาแทบข่มตาหลับไม่ลงทั้งตื่นเต้น(?)และสับสน บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรที่จะตื่นขึ้นมาแล้วได้พบกับคนน่ารักของเขาในเช้าวันพรุ่งนี้ สองวันที่เขาหลบหน้าไป มันทั้งคิดถึงและห่วงใย .... มากมายจริงๆ ตื่นเช้ามาก็ตั้งใจเตรียมอาหารให้คนตัวเล็ก เพราะรู้ดีว่าเธอมักจะไม่มีเวลามาทำอาหารในตอนเช้าแบบนี้ หน้าที่จึงตกอยู่ที่เขา และเขาก็เต็มใจอย่างมากโดยเฉพาะในวันนี้
 
           
"เราห่างกันซักพักเถอะ ป๊อบกำลังอยู่ในวัยเฟรชชี่ ควรได้อยู่กับเพื่อน ได้ทำกิจกรรมกับคณะมากกว่ามาขลุกอยู่กับ....พะ พี่...พี่นะ"
.
.
"หมายความว่ายังไง?"
.
.
"พี่เองก็ต้องเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยอีก คงไม่ค่อยมีเวลาดูแลป๊อบเท่าไหร่ อีกอย่างจะให้รีบกลับบ้านมาทำอาหารเย็น พี่เหนื่อย อยากพักมากกว่า"
.
.
"ฟาง....ไม่อยากให้ป๊อบอยู่ด้วย เพราะว่าคิดได้ว่าอยากอยู่กับคนอื่นมากกว่าก็พูดสิ ทำไมต้องหาเหตุผลไร้สาระ"
.
.
"แล้วก็นะ...... ป๊อบบอกคุณป้าเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าสอบติดแล้วจะย้ายไปอยู่ที่อื่นน่ะ ตอนนี้ก็มีแฟนแล้วนี่ ไปอยู่กับแฟนหรือเพื่อนสักคนก็คงสะดวกดีนะ ที่ใกล้ๆ ม."
.
.
"เธออยากให้ฉันออกไป เพราะจะได้พาคนอื่นเข้ามาที่นี่ได้สะดวกล่ะสิ ก็ได้ฉันจะออกไป ขอบคุณนะที่ให้อาศัยมาตั้งนาน!! .... ปัง!!!!..."
 
 
.
.
"ฮึก....ฮือ" 
 
....อย่าไปนะ ได้โปรด ไป อย่าทิ้งฉัน อย่า ได้โปรด....
 
 
 
ครบไหมคะ? รบกวนบอกพี่ด้วยนะคะ


เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
 
เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 5
 
 
"คิดจะทำอะไร จะมาเย้ยกันถึงที่นี่เลยเหรอไงฮะ!"
.
 
 
"พูดอะไรของเธอ ออกมาตั้งนานแล้วทำไมไม่กลับบ้านมานั่งอยู่หน้าห้องทำไม... อ้อ ลืมไปเธอออกมากับแฟนนิ่ ไม่ไปต่อกันข้างนอกแต่กลับมานั่งหงอยหน้าห้องแล็กเชอร์แบบนี้ แฟนจะพอใจเร้อ?"
.
 
 
"แฟนฉันเข้าใจอะไรง่ายๆน่ะ ไม่ชอบโกหกหลอกลวง"
 
 
.
.
.
.
            ก้อนสะอื้นกำลังมาจุกอยู่ที่คอ ยากลำบากเหลือเกินที่จะกลืนลงไปทำให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นว่าตัวเธอไม่ได้ฝันไป เธอกำลังเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย ความจริงที่ว่าเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้รักเธออีกแล้ว ....
 
            อยากจะหนีหน้าไปเพราะไม่สามารถทนรับความจริงที่เกิดตอนนี้ได้ แต่สมองก็ไม่สั่งการ ประมวลผลให้เธอหลบหลีกเหตุการณ์นี้ได้อย่างไร ผลจึงเป็นเธอยังยืนอยู่ที่เดิม ประจันหน้ากับชายหนุ่มที่ครั้งนึงเธอคิดว่าเขาเป็นคนที่รักเธอสุดหัวใจและเธอก็คิดแบบนั้นไม่ได้ต่างกันเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว มองดูแววตาของชายหนุ่มที่ทอดมองเธอ ที่ตอนนี้ไม่สามารถระบุได้ว่าเขารู้สึกเช่นไร สายตาที่คอยห่วงหาอาทร สายตาของความห่วงใย เอาใจใส่ เอาแต่ใจและสายตาของความรัก....