Coffee In My Heart

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่  ภาค 2 แก้วที่ 1 The FIRST

((ฟางกลับกี่โมง))

"อืม สอนเสร็จ 2 ทุ่มกว่าๆ"

((ไหนว่าเป็นแค่ผู้ช่วยอาจารย์ไง กลับก่อนได้ป่ะ ขี้เกียจรอ))
.

.

"ใครใช้ให้รอเนี่ยนายหมีดำ!...อ.ปอร์เช่คะ ชีทวิชาต่อไปรู้สึกจะมีปัญหานะคะ รบกวน อ.ดูให้ฟางหน่อยค่ะ"
((ยายกระต่ายเน่า ฉันรออยู่ที่สนามบาสนะ ถ้าเธอเลทโดนดีแน่!!))

.

.

                ปวดหัวเหมือนไข้จะขึ้นตั้งแต่คาบบ่าย เพราะแล็กเชอร์ของ อ.ในวิชาออกแบบผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ยังไงๆก็ดูไม่เข้าท่าเสียที ด้วยตัว อ. ผู้สอนเป็น ดร. ระดับเกียรตินิยม เนื้อหาที่เธอได้รับมาเพื่อแปลงเป็นเอกสารสำหรับ นศ.จึงดูยากมหาประลัย ขนาดตัวเธอเองก็ไม่ค่อยโง่นะ ยังเข้าใจยากเลย แล้ว นศ.ตาดำๆที่เรียนบ้างหลับบ้างพวกนั้นล่ะ ตายหยังเขียด!

                แล้วก็ต้องมีอาการแย่ลงไปกว่าเดิม เนื่องจากต้องประมือกับเด็กหมีตัวใหญ่เอาแต่ใจมือวางอันดับ 2 ที่อยู่คณะใกล้ๆ คณะในดวงใจของสาวๆทั้ง ม. "คณะวิศวะ" เด็กบ้าไม่ฟังอะไรเลย นายแค่มีหน้าที่รับสาร แต่ฉันมีหน้าที่ส่งสารนะยะ ! ช่วยเข้าใจหน่อยเหอะ ว่าความปวดหัวมันคนละระดับกัน!!! ...จากคนเอาแต่ใจมือวางอันดับ 1

                ไม่เข้าใจสภาพแบบนายนั่นได้ตำแหน่งเดือนคณะมาได้ยังไง ปากเปราะก็เท่านั้น,,,ได้หน้าตาดีแค่นั้นแหล่ะ ฮึ

"เฮ่อ...."

"มีอะไรเหรอครับน้องฟาง แฟนเหรอ?"

"อ่ะ ป่ะเปล่าค่ะ คือ นะ น้องชายน่ะค่ะ"

"ไม่ยักรู้ว่าน้องฟางมีน้องชายด้วย อย่างนี้ถ้าผมจะเชิญไปทานมื้อเย็นคงลำบากแล้วสิครับ แย่จัง"

.

.

                โมโหไปก็เท่านั้น แค่อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว พอเจอหน้ากันมันก็จางหายไปหมด น้องชายคนละพ่อคนละแม่คนนั้น ทำให้หัวใจเธอชุ่มชื่นทุกทีที่อยู่ด้วยกัน หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเพียงแค่เขาสัมผัสเบาๆหรือเพียงแค่เขามายืนใกล้ๆ

                (-//////-) คิดอะไรน่าอายแบบนี้นะเรา สงสัยจะฟังที่ยายแก้วพูดมากไปหน่อย ดีนะที่เด็กนั่นยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่อย่างนั้น คงไม่จบที่จูบแน่ๆ....

                หลุดจากภวังก์ของตัวเองเมื่อ อ. ที่เคารพพูดจาแปลกๆชวนให้สงสัย ....

                จีบเรารึ? ,,,คุณพระ 8(>o<)8

.

.

"อ.ล้อเล่นแบบนี้อีกแล้วนะคะ"

"ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ น้องฟางปฏิเสธผมมาหลายครั้งแล้วนะครับ ถ้าอย่างนั้นเป็นวันนี้ได้ไหม?"

"วันนี้คงไม่ได้แล้วค่ะ ฟางนัดน้องไว้แล้ว"

"รังเกียจพี่เหรอครับ.....(T^T)"

.

.

                แววตาแห่งความน้อยใจถูกส่งออกมาให้เป็นระยะ ก็จริงที่เขาชวนหลายครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธมาทุกครั้ง ไม่ได้คิดว่าเขาจะเข้ามาจีบแบบจริงจัง ผู้ชายหน้าตาดีมีรถหรูขับ แถมยังมีดีกรีเป็นระดับหัวหน้าภาคขนาดนี้ จะสนใจเด็กบ้างานแบบเธอ...แค่คิดก็เป็นไปได้ยากแล้ว

                แต่ดูจากสายตาและคำพูดในวันนี้ ให้ความรู้สึกจริงๆว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังมีใจให้ อาจไม่มากมายขนาดตายแทนได้ (แบบนายหน้าหมี) แต่ก็ล้นปรี่ไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย อยากให้ใส่ใจบ้าง...ประมาณนั้น

.

.

"เอ่อคือ เอ่อ.....ก็ได้ค่ะ"  เกลียดนิสัยขี้เกรงใจชาวบ้านของตัวเองจริงๆให้ตายเสะ (-_-")

@@@@@@@@@@@@@@@@@

((ฮัลโหล  อยู่ที่สนามบาสอ่ะ ออกมายังหิวมาก......รีบๆกลับไปทำกับข้าวให้กินเลยยายกระต่ายเน่า!))

.

.

"เอ่อ ป๊อบ คือฟางมีธุระอ่ะ ป๊อบกลับก่อนนะ มื้อเย็นก็แวะทานก๋วยเตี๋ยวหน้าคอนโดก่อนก็แล้วกัน อ้อ นมหมดนะซื้อจากซุปเปอร์ปากซอยเข้าไปด้วย แล้วก็..."

((ตรู๊ดๆๆๆๆ))

.
.

"ป๊อบๆ นายหมีดำ!!!"

                เฮ่อ,,,,,,,ว่าแล้วเชียว เป็นไปตามคาด แม้ว่าเด็กหน้าหมีจะได้ตำแหน่งรองอันดับ 2 ไป แต่ความเอาแต่ใจก็ไม่ต่างจากเธอสักเท่าไหร่ เธอปล่อยให้ป๊อบปี้รอเกือบๆ 2 ชั่วโมง เพื่อจะได้รับคำตอบว่า "เธอไม่ว่างจะไปด้วยแล้ว"... เป็นเธอ เธอก็โกรธ

                แต่ก็นะ เธออยากตัดปัญหาให้มันจบๆไป ในเมื่อ อ.เค้าอยากจะทานด้วย แค่ครั้งนึงอ่ะ ให้เค้าหน่อย ต่อไปจะได้ปฏิเสธได้ง่ายๆ(?)  จะได้ไม่รู้สึกผิดด้วย แค่ทานข้าวกับคนรู้จัก ถึงหมีดำรู้ก็คงไม่โกรธหรอก โตๆ(?)กันแล้วนี่นา เนอะ!

.

.

((เลขหมายที่ท่านเรียก.....))

                หืม,,,ถึงกับต้องปิดเครื่องทั้งที่พึ่งวางสายจากเราไม่ถึง 10 นาทีเนี่ยนะ? ไอที่ว่าโตๆกันแล้ว น่าจะเข้าใจง่าย ขอคืนคำนะ...ศพไม่สวยแน่ตูคืนนี้ (ToT)

.

.

"เออ ไอเบเดี๋ยวกูไปหา ยังอยู่ที่ร้านใช่ไหม ,,,เออ กูว่างแล้ว ....เอ๊ะ นั่น...."

                โทรฯไปแคลเซิลเพื่อนที่มันนัดให้ไปกินแจ่วฮ้อนกันที่หน้า ม. (กินอะไรได้แซบมากเหอะพ่อ) เพราะอยากจะเจอยายกระต่ายเน่าใจจะขาด ก็เมื่อเช้าเขามีเรียนตั้งแต่ 8.30 น. จึงรีบทานข้าวดื่มนม จุ๊บแก้มนวลๆไปแค่ 3-4 ทีเอง...หมีอยากจะบ้า !!

                รีบเอาตัวเองมารอ ผู้ช่วย อ. ที่คณะออกแบบเกือบๆสองชั่วโมง นั่งเป็นหมีหน้าหนาหนังหน้าทนจนเมื่อยก็แล้ว ทำตัวเป็นซากหินเมื่อสาวน้อยสาวใหญ่ รวมไปถึงหนุ่มๆ(?) จากการแซวของเด็กคณะออกแบบที่เพิ่งเรียนเสร็จบ้าง มาทำงาน อ่านหนังสือที่คณะบ้างในเวลาเกือบๆ 2 ทุ่มก็แล้ว  คนดีที่รอก็ยังไม่ลงมาจากตึกเสียที จนเมื่อคนสวยโทรฯเข้ามือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งไปถอยมา เพื่อจะบอกว่าติดธุระ กลับบ้านด้วยไม่ได้...

                หัวเสียแต่ความเข้าใจต้องมาก่อน เธอทำงานแล้ว ไม่ใช่ นศ. ปี 1 อย่างเขา ที่วันๆเอาแต่เล่น กิน เรียน เที่ยว นอน เลยคว้ามือถือต่อสายตรงหาเพื่อนเพื่อมุ่งหน้าไปหาอะไรใส่ท้องก่อนกลับ แต่แล้วความคิดจะกลับห้องก็เป็นอันต้องพับเก็บไป ปิดเครื่องมือสื่อสารให้เหมือนกับว่ามันไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกยัดใส่กระเป๋า ไม่อยากได้รับการติดต่อใดๆจากผู้หญิงใจร้ายที่โกหกเขา

                อารมณ์โกรธพุ่งติดเพดานเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาหน้ารถหรูของ อ.ในคณะที่เขาพึ่งไปนั่งคอยมาเคลื่อนผ่านหน้าไป คนขับหน้าตาเป็นไงไม่รู้ แต่คนสวยที่นั่งข้างๆนั้น เขาจำไม่ผิด

                ยายกระต่ายป่า....คนสวยของเขา

                ....มีธุระต้องออกไปกับ อ.ในคณะ ในเวลาดินเนอร์....

"ธุระเหรอ....ธุระคือทานข้าวกับ อ.หนุ่มรูปหล่อพ่อรวยงั้นสิ โธ่เว้ย!!!!"