จับใจนายเพลย์บอย

“อ้าวไอ้ป๊อป มาได้แล้วหรอ ” จองเบถามผมคนแรกหลังจากที่เดินเข้ามา  ผมเพิ่งสังเกตว่าพวกมันจัดโต๊ะไว้เป็นคู่ผมเดาไม่ผิดหรอกว่ามันคิดอะไรกับผู้หญิงที่พวกมันเลือกเต้นรำด้วยแต่ละคนน่ารักทั้งนั้น

“ แล้วมึงไปไหนมาเขารอมึงคนเดียวรู้ไหม ” 

ไอ้โมะมันตะโกนถาม  ผมละสายตาจากมันไปมองหญิงน่าหวานที่นั่งข้างกายมัน  คงมีควาสุขกันมากสินะ

“ อ่อ พอดีกูไปทักทายเด็กเก่ามานะ มึงสนใจป่ะกูให้ ”  ขนาดที่ผมพูดสายตาของเธอจ้องมาที่น่าผม

“ ไม่เป็นไรว่ะเพื่อนกูคิดว่าเจอคนที่ใช่แล้ว ”สบตากับฟางไปด้วย

“พี่ป๊อปค่ะ ทางนี้ พิมรอนานแล้วน้า ”  วิ่งมาหาผมแต่ไกลเธอลากผมเดินผ่านหลายๆโต๊ะ รวมถึงโต๊ะไอ้โมะดูท่าทางคงจะมีความสุข ยิ้มอะไรนักหนาว่ะ ผมมองไปทางฟางเธอรีบหลบหน้าผมทันทีกลัวความผิดละสิ

“ พี่ป๊อปเร็วสิพิมหิวแล้วนะค่ะ  ” เสียงพิมดังขึ้นทำให้ผมละสายตาจากเธอ

เวลาผ่านไปนานจนงานเลี้ยงเลิก  ผมรำคาญพิมเหลือเกินเธอค่อยทำตามคู่อื่นๆทุกคู่อย่างเช่นไอ้เขื่อนตักข้าวให้เฟย์ ไอ้เคนตะป้อนข้าวจินนี่ ไอ้จองเบก็คอยเอาอกเอาใจแก้ว ส่วนคนสุดท้ายท้ายเพื่อนสุดที่รักของผม ไอ้โมะนั่งเอง มันทั้งสบตาจับมือทำทุกๆอย่างที่ผมอยากทำ เอ้ยๆไอ้ป๊อปคิดอะไรของมึงว่ะเราไม่ได้หึงเธอซักหน่อย หรือจะชอบฟางขึ้นมาจริงๆ ไม่ได้ๆผมทำแบบนั้นไม่ได้ต้องคอยเตือนสติตัวเอาไว้ ผมบอกตรงๆเลยที่ต้องคู่กับพิมก็เพราะไอ้เคนตะมัดมือชก เซ็ง เซ็งชะมัดเลยโว้ย แต่ที่เซ็งกว่าคืนมอง หน้าไอ้โมะแล้วมีความสุขซะเหลือเกินยิ้มอยู่ได้ปากจะชีกแล้วนั่น

“ โอ้ยอยากฆ่ามันให้ตายคาโต๊ะอาหาร ”

เคนตะ : ขอบคุณทุกๆคนที่มาวันนี้  ขอให้เดินกันปลอดภัยนะครับ

แก้ว – เฟย์ : กลับก่อนนะค่ะทุกคน  เดี๋ยวเขื่อนรอนาน

จินนี่ : เคนตะจินนี่กลับแล้วนะค่ะไว้เจอกันค่ะ

เคนตะ : ครับ บายๆครับคนสวย

พิม : พี่ป๊อปค่ะ  พิมกลับแล้วนะคิดถึงพี่ป๊อปเย้เลย บายๆค่ะ

ป๊อปปี้ :  ครับ บายๆ

จองเบ : ไอ้เขื่อนฝากส่งสาวๆด้วยนะ ห้ามพาเที่ยวไหนอีกเด็ดขาด

เคนตะ : แล้วน้องฟางไม่กลับหรอครับพี่ไปส่งไม

โทโมะ : ไม่เป็นไรเพื่อน  เดี๋ยวกูไปส่งเอง

คำพูดของโทโมะทำให้ผมตาโตอะไรกันทุกคนก็ให้ไอ้เขื่อนส่งแล้วทำไม่ไอ้โมะต้องไปส่งฟางด้วย  ไม่ได้ยังไงผมก็ต้องขับรถตามไปดูไอ้โมะมันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยอย่างผม  ดังนั้นผมไม่ไวใจมัน !!!

____fang_____

พี่โมะเขาเป็นคนขอมาส่งฉันที่บ้านฉันไม่กล้าปฏิเสธ ยังไงฉันก็คงหนีเขาไม่พ้นจริงๆ  ฉันคิดว่าถ้าฉันอยู่กับพี่โมะป๊อปปี้คงไม่กล้าทำอะไรฉันแน่ๆ เพราะเขาก็ถือว่าสนิทกันไม่น้อย ถ้าฉันอยู่ใกล้ๆพี่โมะเข้าไว้คงจะปลอดภัยจากป๊อปปี้

“ น้องฟางถึงบ้านแล้วครับ ” 

“ ขอบคุณนะค่ะที่มาส่งฟาง”    พี่โมะปลุกฉันไม่รู้หลับไปตอนไหน

“ ฟางไปแล้วนะค่ะขอบคุณสำหับเรื่องวันนี้ค่ะ ”  ฉันยิ้มให้เขา

ตอนนี้ใบหน้าคมของชายหนุ่มค่อยเลื่อยเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยหวาน ปลายจมูกโด่งค่อยๆติดกับปลายจมูกสวยทั้งสองจองตากันอยู่นานซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเขา คงจะเป็นเพราะความอ่อนโยนของเขา หลังจากนั้นริมฝีปากทั้งสองเข้าประกบกัน  ตามมาด้วยลิ้นหนาของโทโมะที่พยายามจะเขาไปในปากหวาน  หญิงสาวก็เปิดรับให้มันเขามาตักตวงความหวานจากจูบที่หวานหอมกลับกลายเป็นความเร่าร้อน ชายหนุ่มตักตวงความหวานจนใจแล้วจึงถอนจูบออก

"ฝันดีนะครับคนสวย"  ผมสังเกตใบน่าเธอที่ตอนนี้แดงเป็นมะเขือเทศแล้ว

"ฟางไปแล้วนะค่ะ"  ร่างบางรีบวิ่งลงจากรถทันที

ใบน่าหล่อของโทโมะยิ้มออกมาด้วยความพอใจ  เธอเป็นผู้หญิงที่เขารักมากถึงขนาดไม่กล้าทำอะไรเกินเลยกับเธอแค่ได้เห็นรอยยิ้มก็มีความสุขมากแล้ว

___poppy____

ผมบอกแล้วว่าไม่ไว้ใจมัน  ถึงมันจะไม่เกินเลยกับฟางแต่ไอ้โมะมันจูบเธอและดูเหมือนฟางไม่ได้ปฏิเสธอะไร  จึงทำให้ผมอารมณ์เดือดมากตอนนี้  ผมยากจะเข้าไปต่อยมันแต่ก็ทำไม่ได้  ไอ้โมะคือเพื่อนที่ผมสนิทมากที่สุดในเคโอติก  เรารู้จักกันก่อนที่จะมีกลุ่มเคโอติกด้วยซ้ำ เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาลัย  ผมกับโทโมะชอบอะไรเหมือนๆกัน นิสัยคล้ายกันแม้แต่มหาลัยเรายังเรียนคณะและมหาลัยเดียวกัน    แต่เราเคยสัญญากันว่าจะไม่ชอบผู้หญิงคนเดียวกันเด็ดขาด  นี่คือเหตุผลที่ผมไม่ไปกล้าเข้าไป ………………………… แต่ไหนไอ้พวกนั้นบอกว่าไอ้โมะมันคืนดีกับเนย  แล้วมันมามัวกับผู้หญิงของผมได้ไงผมไม่ยอมง่ายๆหรอก 

อยากรู้ไมว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น  อยากรู้เม้นด้วยน่ะ