suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

   หลังจากนั้นไม่นานเราก็หาโรงแรม5ดาวพักได้ทั้งๆที่อยู่ชานเมืองกรุงเทพแท้ๆแต่พวกเราก็ยังไม่อยากกลับไปบ้านตอนนี้เพราะมันจะดูผิดสังเกตุในสายตาของพี่กวิน อ้อ!!!ลืมบอกพี่กวินจับโกหกเก่งที่สุดแต่พี่หวายเองก็โกหกเนียนที่สุดเหมือน ถึงได้อยู่ด้วยกันได้

 

“งั้นขอห้อง VIP 3เตียงนะคะเลยค่ะ” พี่หวายบอกแล้วหยิบคีร์การ์ดแล้วเดินไป

“พี่หวายพี่จะไม่โทรหาพี่กวินหน่อยหรอ” ฉันถามเพราะปรกติจะต้องโทร.หากันทุกๆ2ชั่วโมง

 “ไม่รู้สิพี่ถอดซิมออกอ่ะ” ชัดเลยฉัน

“เดี๋ยวแก้วไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันบอกแล้วเดินไปอาบน้ำต่อจากยัยฟางที่เข้านอนไปเรียบร้อยแล้ว

ผ่านไป  40  นาที

“พี่หวายค่ะไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ” ฉันบอกพี่หวายที่ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียง

“จ๊ะเดี๋ญวพี่จะเข้านอนเลยนะ” พี่หวายบอกแล้วเดินเข้าไปในห้อง

“ฉันคิดถึงนายนะโทโมะ” ฉันพูดอยู่คนเดียว

 

~~กับสิ่งที่เธอถาม...ฉันจะถะ...~~

 

   ฉันนั่งคิดอะไรอยู่สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ฉันอ่านชื่อว่าเป็นโทโมะที่โทร.เข้ามา เฮ้อ~~แล้วฉันตอบยังไงดีนะ ตายแน่ๆเลยยัยแก้ว คิดสิคิด คิด คิดยัยแก้วงั้นรับก่อนดีกว่า

 

“ฮัลโหลโมะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ

(แก้ว!!! เป็นไงบ้างแล้วจะกลับวัน ทานข้าวแล้วรึยัง ทำไมยังไม่นอนอีก โมะเป็นห่วงนะ) โทโมะร่ายยาว

“ใจเย็นๆโมะ แก้วตอบไม่ทันนะ”

(ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน...ขอความจริง) โดนดักคอตั้งแต่ต้นเลย

“เฮ้อ~~แก้วอยู่ที่....”

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 

“เฮ้อ~~แก้วอยู่ที่โรงแรมแถวชานเมืองอ่ะ” ฉันตอบตามความจริง

(แก้วไปทำอะไรที่นั่นแล้วไหนตอนแรกบอกไปต่างจังหวัดกับพี่หวายไง!!!) โทโมะพูดเหมือนโกรธอยู่

“แก้วขอโทษนะที่ต้องโกหกแต่มันมีความจำเป็นจริงโมะ” ฉันพยายามพูดให้โทโมะเข้าใจ

(ความจริงอะไรอ่ะแก้ว...มันสำคัญขนาดที่จะบอกกันไม่ได้เลยหรอ) โทโมะพูดเหมือนน้อยใจ

“กลับไปแล้วจะเล่าให้ฟัง...ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว” ฉันพูดด้วยความเป็น

(ว่าแต่โมะ...แก้วนั่นแหละไปนอนได้แล้ว) โทโมะย้อนมกลับมา

“อ่าฮะ...งั้นแก้ว...” ฉันกำลังจะขอไปนอนแต่

(เดี๋ยวสิคุยกันแค่ปปเดียวเองนะ) นายจะเอาไงกันแน่ - -*

“อืมก็ได้...โมะมีอะไรก็พูดมาสิ” ฉันถามโทโมะไป

 

     หลังจากนั้นเราทั้งคุ่ก็พูคุยกันจนลืมเวลา โทโมะก็แอบหวานลึกตลอด เขินจนจะมุดโต๊ะหนิยู่แล้ว-/////-  คนอะไรจะปากหวานขนาดนี้ ฉันคิดถึงนายจังเลยอ่ะ โทโมะบอกว่าเมื่อไหร่ที่โทโมะเจอฉันจะกระโดดกอดให้หายคิดถึงโอ๊ยน่ากลัวจัง ฉันกับโทโมะคุยโทรศัพท์กับโทโมะจนถึง5ทุ่ม (นานไปแล้วนะ: frong)(ก็คนเขารักกัน: kaew) ฉันรู้สึกง่วงขึ้นมมานี่มันก็ดึกแล้วโทโมะเองก็คงจะง่วงเหมือนกันนั่นแหละ ฉันเลยขอตัวไปนอนซึ่งโทโมะก็บอกว่าเหมือนกัน

 

ณ   เช้าวันต่อมา

 

    ฉันตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกทั้งที่เข้านอนดึกกว่าแท้ๆยัยฟางคงจะเพลียเพราะว่าเหนื่อยที่ต้องร้องไห้ ส่วนพี่หวายคงจะเพลียเพราะเมื่อวานใช้แรงเยอะไปหน่อย และฉันไม่ได้เพลียอะไรเลย555คนมันแข็งแรง ฉันที่ตื่นมาก่อนก็อาบน้ำแล้วเก็บของใส่กระเป๋าแล้วยัยฟางถึงเพิ่งจะตื่น

 

“ไงเมื่อคืนหลับสบายมั้ย...อ่ะนี้ชุดแก” ฉันพูดแล้วยื่นชุดให้ยัยฟาง

“ก็ดีว่ะ...ขอบใจ” ยัยฟางพูดแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย ชิ!!!

 

     พอยัยฟางอาบน้ำเสร็จพี่หวายก็ตื่นขึ้นมาแล้วเข้าไปอาบน้ำต่อ แล้วพวกเราก็เตรียมตัวออกเดินทางกลับบ้าน ฉันไปหากวินก่อนแล้วค่อยค่อยกลับคอนโดเพราะฉันกลัวว่าพี่หวายกับพี่กวินจะทะเลาะกันเพราะเรื่องของฉัน ฉันทนไม่ได้หรอกนะถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นอ่ะ แล้วมันก็เป็ฯอย่างที่ฉันคิดพอเปิดประตูรถปุ๊ปเสียงพี่กวินก็ดังขึ้นมาอย่างโมโห ฉันหันไปมองพี่หวายที่ยังมีท่าทีที่ปกติอยู่ นี่พี่เค้าไม่คิดจะตกใจหน่อยหรอ

 

“ไปไหรกันมา!!!” นี่แหละเสียงพี่กวิน

“อะไรกันค่ะกวิน” พี่หวายตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ไม่ต้องมาออดอ้อนเลยนะหวายไปคุยกันในบ้าน” พี่กวินพูดแล้วเดินหนี

“ชิ!!!” พี่หวายสบถแล้วก็เดินตามไป

 

    ส่วนฉันต้องคอยเป็นทับหลังอยู่ห่างๆดีแล้วหละให้เค้าเคลียกันเองดีกว่า555+ เห้ย!!!นี่พี่กวินตะคอกใส่พี่หวายเลยหรอ ฉันแอบฟังจากประตูหน้าบ้านเพราะตอนนี้ไม่มีคนอยู่ ฉันเห็นพี่กวินกับพี่หวายทะเลาะกันอย่างรุนแรงมาก แล้วฉันทำไงดีว่ะเนี๊ยะ ฉันทนดูต่อไปไม่ไหวเลยเดินออกไปห้าม

 

“พอได้แล้วพี่กวิน!!!” ฉันตะโกนเสียงดัง

“แกเองก็อีกคน...มีอะไรทำไมไม่บอกพี่!!!” โดนดุเลยฉันTT

“เอ่อ...” ฉันไม่มีอะไรจะพูด

“มันไม่เกี่ยวกับแก้วซะหน่อย...อย่าว่าน้องนะ!!!” พี่เถียงแทนฉัน

“ทำไมจะไม่เกี่ยวก็ในเมื่อ...” ชักทนไม่ไหวแล้วนะ

“หยุดได้แล้ว!!!” ฉันตะโกนออกมาอย่างเหลืออดแล้วมันก็ได้ผล

“ทีนี้ฟังได้แล้วนะ” ฉันหันไปมองหน้าทั้งคู่

“มันเป็นอย่างนี้พี่กวิน...”

 

    แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นความจริงให้พี่กวินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ พี่กวินเองก็เหมือนจะไม่พอใจที่ฉันกับพี่หวายทำอะไรอย่างนั้นแต่ฉันก็อธิบายว่ามันคือความจำเป็น (ตรงไหน) จริงๆ เพราะเพื่อนฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วจะฉันทำอย่างไงได้ และดูเหมือนพี่กวินก็จะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ความจริงพี่กวินก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมายเพียงแต่บอกว่าจะทำอะไรก็บอกกันด้วยแล้วก็ห้ามโกหกอย่างเช่นครั้งนี้

 

    หลังจากที่ฉันคุยเพลินไป2ชั่วโมงตอนนี้ก็เย็นแล้วหละ ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหาโทรศัพท์แต่มันหายไปไหนนะสงสัยลืมไว้ในรถชั่งเหอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพียงนั่งคุยกับพี่หวายเรื่องของผู้หญิงอะไรประมาณนี้อะส่วนพี่กวินออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ฉันคุยได้อีกแปปเดียวก็ขอตัวกลับคอนโดเพราะกลัวว่าโทโมะจะโกรธเอาได้

 

“เห้ย!!!...ตายแน่ๆยัยแก้ว” เสียงของฉันอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ

 

   ทันทีที่ขึ้นรถฉันก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูปรากฏว่ามมีสายที่ไม่ได้รับอยู่38สาย “โทโมะ” หึๆคดีเก่ายังไม่ทันหายคดีใหม่มาอีกแล้วหรอเนี๊ยะตายๆ

 

ณ  คอนโดห้อง 2207

 

“โทโมะ...” มาถึงฉันก็เรียกชื่อเจ้าของสายที่ไม่ได้รับทันที

“ไปไหนมา!!!โทร.ไปทำไมไม่รับ!!!” นายโทโมะกลับตะคอกใส่ฉัน

“เอ่อ...คือว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถอ่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

“ก็ใช้สิฉันมันไม่มีความสำคัญกับเธอเลยนิ!!!” พูดอะไรว่ะเนี๊ยะ

“นี่นายพูดอะไรเนี๊ยะฉันงงไปหมดแล้วนะ” ฉันพูดตะคอกนิดๆ

“หึ!!!ใสซื่อจริงๆเลยนะทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอแอบติดต่อกับไอ้ธามอยู่!!!” ติดต่อ???

 “ใครบอกนายห๊ะ!!!” ฉันตะคอกกลับนิดๆ

“ไม่ต้องมีคนบอกฉันก็รู้!!!” โทโมะตะคอกกลับแล้วเดินหนีออกไป

“ชิ!!!” ฉันสบถส่งท้ายให้โทโมะ

 

     ฉันนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างฉันกับโทโมะว่าฉันทำอะไรผิดแล้วทำไมโทโมะต้องตะคอกใส่ฉันด้วยนะมันแปลกๆนะว่ามั้ยหรือว่าโทโมะหาเรื่องทะเลาะเพราะ อยากเลิก ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่พักหลังๆโทโมะก็ดูจะแปลกไปนะชอบโมโหปล่อยๆกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ฉันหละงงจริงๆ

 

~~ติ๊ด...ติ๊ด~~   เสียงข้อความเข้าแต่เป็นเครื่องของโทโมะ

 

“คืนนี้อย่าลืมเรามีนัดไปเที่ยวผับKZ_CLUPกับเกลนะคะ” ฉันอ่านข้อความที่ส่งมา

 

   นี่สินะคือเหตุผลที่นายหาเรื่องชวนฉันทะเลาะ ไม่ว่าจะอย่างไงฉันก็จะไปดูให้เห็นกับแล้วว่านายกล้า หักหลัง ฉันจริงรึป่าว ฉันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางแล้วไปเก็บไว้หลังรถ ไม่ว่าผลมันจะมาเป็นอย่างไงฉันว่าฉันกับโทโมะก็ควรที่จะต้องห่างกันซักพักแล้วหละ

 

   และแล้วตอนนี้ฉันก็ที่อยู่ที่ผับแห่งนั้นแล้ว ฉันทำใจแปปนึงแล้วเดินเข้าแต่ด้วยความที่ฉันแต่งชุดแซ็กแขนกุดสีม่วงเข้มที่สั้นเกินเข่าขึ้นมาคืบนึงแล้วมีสร้อยคริสตัลสีดำห้อยอยู่ที่คอบวกกับรองเท้าส้นสูง4นิ้วสีดำแล้วมันทำให้คนอื่นๆหันมาให้ความสนใจแต่สายตาของฉันกำลังมองชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและใกล้ชิดกันมาก ฉันยืนดูอีกสักพักจนทนไม่ไหวตรงเข้าไป...

 

“นี่นายโทโมะ!!!...นายกล้านอกใจฉันหรอ” ฉันตะคอกถามอย่างเสียงดังแต่คนอื่นๆคงไม่ได้ยิน

“ใครกันนืที่นอกใจ” ดูนายโทโมะตอบมา

“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นใคร” ฉันก็กวนกลับบ้างเป็นไง

“หึ!!!...แล้วไงฉันนอกใจเธอแล้วไง” นายโทโมะทำหน้าเหมือนไม่แคร์อะไรเลย

“นี่นาย!!!...เพราะยัยนี่ใช่มั้ย” ฉันพยายามสกดอารมณ์แล้วชี้ไปที่ยัยเกล

“มันไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย” ยัยเกลตอบแล้วควงแขนโทโมะ

“คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย” ฉันหันไปถามยัยเกล

“โทโมะช่วยเกลด้วยแก้วจะทำร้ายเกลอีกแล้ว” ดูมัน หึย!!!หมันไส้โว๊ย

“นี่เธอไปทำอะไรเกล!!!” นายโทโมะหันมาตะคอกใส่ฉัน

“ฉันป่าวนะ...” ฉันตอบออกไป

“อย่ามาโกหก!!!” นี่นาย!!!

“แล้วทำไมนายคิดว่าฉันโกหกหละ!!!...ทำไมนายไมม่คิดจะเชื่อฉันบ้างหละ!!!” ฉันชักจะคลุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วนะ

“ก็เพราะเธอมันนิสัยไม่ดีไงหละ” กลายเป็นยัยเกลที่ตอบแทน

“เงียบ!!!!” ฉันตะคอกใส่หน้ายัยเกล

“ยังไงฉันก็เชื่อเกล” คำพูดของโทโมะทำให้ฉันถึงกับอึ้ง

“หึ!!!...งั้นเราก็เลิกกันไปเลยดีกว่า!!!” ฉันพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไปทันที

 

   ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนเลยกลับมาที่บ้านแล้วบอกม๊าให้ยกเลิกงานหมั้นระหว่างฉันกับโทโมะที่จะเกิดขึ้นในอีก2วัน โดยให้เหตุผลว่าฉันกับโทโมะเราไปกันไม่ได้แล้วเราก็มีคนที่ใช่อยู่แล้วซึ้งม๊มเองก็พอจะเข้าใจเลยจัดการเรื่องให้ ทางแม่ของโทโมะก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจ

 

   หลังจากที่คุยกับม๊าเสร็จฉันเอาของมาจัดเข้าตู้เสื้อผ้าให้เหมือนเดิมแล้วก็อาบน้ำนอน หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ก็ฉันจะไม่แคร์อะไรกับความรักจอมปลอมพวกนี้แล้วหนะสิอยากเลิกก็เลิกกันไปฉันก็ไม่ได้อะไรมากมาย ม่อยากคิดให้ปวดสมอง นอนดีกว่า

 

 

...ruktomokaew...

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นกันด้วยนะคะ