suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

    ได้ความว่ายัยฟางเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่มีโทรศัพท์จากยัยเฟย์เข้าแต่คุยที่โทร.มากลับเป็นทางโรงพยาบาลบอกว่ายัยเฟย์เกิดอุบัติเหตุรถชนจากนั้นยัยฟางก็สลบไป ฉันกับโทโมะเลยพาไปพักที่ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล
 
“เฮ้อ~~” ฉันถอนหายใจยาว
“เป็นอะไรไปอีกหละแก้ว...อ่ะน้ำองุ่น...โมะซื้อมาให้” ดีเหมือนกันที่ยังมีโทโมะอยู่ข้างๆ
“ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่โมะหายไปไหนมาอ่ะ” ฉันถามเพราะฉันเพิ่งจะเห็นเขานี่แหละ
“โมะก็...” โทโมะยังพูดไม่จบ
“ไอ้โมะเฟย์อยู่ไหน!!!” เสียงของเขื่อนดังขึ้นมา เอ๊ะ!!นายนี่มาได้ไง...
“โทโมะโทร.บอกนายเขื่อนหรอ” ฉันหันไปส่งสายตาดุๆให้โทโมะ
“แหะๆ ^^” เจริญหละงานนี้
“นี่ไอ้โมะ!!!มึงตอบกูมาได้แล้วว่าเฟย์ไหน” นายเขื่อนตะโกนใส่หน้าโทโมะ
“เห้ย!!!ไอ้เขื่อนมึงใจเย็นไก่อนดิว่ะนี่มันโรงพยาบาลนะโว๊ย...ยัยเฟย์ยังไม่ออกมาจากห้อง ICU เลยส่วนยัยฟางนอนพักอยู่ชั้นล่าง” โทโมะร่ายยาว
“เฟย์เธออย่าเป็นอะไรไปนะ” นายเขื่อนพูดแล้วเกาะขอบประตูห้อง
“ยัยเฟย์มันยังไม่ตายง่ายๆหรอก” เสียงของ.....
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
“ยัยฟาง/ฟาง!!!” สีบงฉันกับคนอื่นๆร้องรียกชื่อผู้ที่เข้ามาใหม่
“แกพานายนี่มาทำไม!!!” มาถึงยัยฟางก็ตะคอกใส่ฉัน
“ฉันเป็นคนโทร.ให้มันมาเองหละเธออย่าว่าแก้ว!!!” โทโมะถียงแทนฉัน
 
    หลังจากนั้นไม่นานคุณหมอก็เดินออกมายัยฟางรีบตรงเข้าไปถามอาการยัยเฟย์ทันที หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากอีกสักพักก็คงจะตื่นแต่อาจจะมีอาการปวดหัวบ้างเดี๋ยวหมอจะเอายาแก้ปวดมาให้เป็นระยะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนสมองไม่มีการกระทบกระเทือน อีกประมาณ3-4วันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ยัยฟางสั่งให้ทางโรงพยาบาลย้ายเตียงยัยเฟย์ไปอยู่ห้องฟื้นพิเศษทันที
 
“นี่ยัยแก้ว...พวกแกกลับไปก่อนเหอะนี่มันก็ดึกแล้วนะ” 3ทุ่มดึกหรอว่ะ - -*
“แหม...ไม่ต้องไล่หรอกย่ะ...โทโมะเรากลับกันเหอะ” ฉันตอบยัยฟางแล้วหันไปชวนโทโมะ
“เดี๋ยว!!!...เอานายนี่กลับไปด้วย” ยัยฟางพูดพร้อมชี้ไปทางนายเขื่อนที่กำลังจะหลับไม่หลับแหล่
“เออๆโทโมะนายจัดการเลย” ฉันหันไปสั่งโทโมะ
“เห้ยไอ้เขื่อนตื่นกลับไปนอนบ้านไป” โทโมะเรียกสตินายเขื่อนให้กลับมา
“แล้วใครจะนอนเฝ้าเฟย์อ่ะ” ชิ!!!ยังจะห่วงคนอื่นอีกนะ
“ฉันเฝ้าเองส่วยนายอ่ะกลับไปได้แล้ว” ยัยฟางเอ่ยไล่
“ไปเหอะไอ้เขื่อนเดี๋ยวยาว” แล้วโทโมะก็ลากนายเขื่อนทีไม่เต็มใจออกมา   
 
ณ  คอนโดห้อง 2207
 
   กว่าฉันกับโทโมะจะมาถึงคอนโดก็ปาเข้าไป4ทุ่มครึ่งแล้ว ก็นายอ่ะสิไม่ยอมกลับบอกว่าจะอยู๋เป็นเพื่อนยัยฟางแต่แน่นอนว่ายัยฟางก็ไม่ยอม ทั้งคู่เลยทะเลาะกันนิดหน่อยจนยัยฟางชักจะทนไม่ไหว พวกฉันเลยต้องลากนายเขื่อนออกมมาให้เร็วที่สุด ก่อนที่นายเขื่อนจะหมดลมหายใจ
 
“โทโมะพรุ่งนี้นายมีเรียนกี่โมงอ่ะ” ฉันหันไปถามโทโมะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“ก็บ่ายอ่ะแก้วมีอะไรรึป่าว” โทโมะเองก็ดูจะสงสัยฉัน
“อืมงั้นโมะนอนเหอะ” ฉันพร้อมแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป
“อ่าวันนี้ไม่ได้นอนด้วยหรอ” หวังอไร - -*
“ไม่ๆ...แยกกันนอนนั่นแหละ” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องแล้ะล็อคประตูทันที
“แก้วอ่ะ” สียงโทโมะพูดเหมือนน้อยใจอยู่ข้างนอก
“ไปนอนได้แล้วนะโมะ” ฉันนตะโกนกลับไปก่อนจะอาบน้ำนอน
“ก็ได้ครับที่รัก” เลี่ยนได้ทุกที่จริงๆ
“....” ฉันไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น นอนดีกว่า
 
ณ  เช้าวันต่อมา
 
    วันนี้ฉันรีบตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปเตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของยัยฟางเพราะอีกตั้งหลายวันกว่ายัยเฟย์จะออกจากโรงพยาบาลแต่โทโมะคงยังไม่ตื่นแน่ๆเลยก็ดีเหมือน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลฉันเปิดปรพะตูเข้าไปก็ไม่เห็นยัยฟางเลย หายไปไหนกันนะ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายกลับตรงไปหายัยเฟย์ที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล นอนนานจริงๆเพื่อนฉัน ฉันหันไปวางช่อดอกไม้ข้างๆหัวเตียงแต่สายตาฉันเหลือบไปเห็นจดหมายวางอยู่ของใครกันนะ ฉันถือวิสาสะเปิดอ่านซะเลย ทำไมฉันนิสัยดีจัง - -* เอ๊ะนี่มันถึงฉันนิหรอต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฟางแน่ๆเลยอ่ะ
 
“ถ้าแกอยากรู้ว่ายัยฟางอยู่ที่ไหน...แกไม่ต้องตามหาเพราะมันจะเหนื่อยป่าวแต่ถ้าอยากให้มันปลอดภัยพวกแกก็เลิกยุ่งกับ3คนนั้นได้หละ....ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน....แบม” เหอะไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครส่งมาโง่จริงเห็นผู้ชายดีกว่าอนาคตงั้นหรอได้เดี๋ยวจัดให้ หึหึ
“หึ....ลองดูกันอีกสักตั้งแล้วกันนะ” ฉันพูดแล้วเดินออกไป
“ฮัลโหลนายเขื่อนหรอ...” ฉันตัดสินใจโทรหาเขื่อน
(อืม...แก้วมีอะไรรึป่าวอ่ะแล้วเฟย์เป็ฯยังไงบ้าง) นายเขื่อนยิงรัวเลย
“ฉันอยากให้นายมาเฝ้าเพื่อนฉันหน่อยนะ” ฉันตรงเข้าประเด็นทันที
(แล้วยัยฟางจะไม่ว่าหรอ) อย่าบอกนะว่านายเขื่อยนกลัว....
“ไม่หรอกยัยฟางไม่อยุ่ไปต่างจังหวัดอีก2-3วันถึงจะกลับ” ฉันโกหกเพื่อความสบายใจ
 
   หลังจากที่คุยกับนายเขื่อนเรียบร้อยแล้วฉันก็ต่อสายตรงไปยังพี่หวายภรรยาของพี่กวินเพื่อหาแนวร่วมในเรื่องนี้ ซึ่งพี่หวายเองก็ไม่มีการปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น555แน่นอนว่าพี่หวายชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว โดยฉันกับพี่หวายบอกพี่กวินกับโทโมะว่ามีงานด่วนต้องทำที่ต่างจังหวัดประมาณ2-3วันซึ่งทั้งคู่ไม่ยอมอยู่แล้วเมื่อเจอคำว่าไม่งั้นเลิกก็พากันเงียบทั้งคู่
 
     ฉันไม่ยอมบอกโทโมะกับพี่กวินแน่นอนเพราะถ้าบอกไปพวกนั้นก็ไม่มีที่จะให้ฉันจัดการอะไรแน่นอน แต่ยังไงฉันต้องจัดการกับเรื่องนี้แน่ๆ ฉันกับพี่หวายเราเริ่มต้นด้วยการสืบหาที่อยู่ก่อนซึ่งฉันจะตามจากคลื่นโทรศัพท์ของยัยฟางจนรู้ว่าอยู่ที่แถวชานเมืองกรุงเทพใกล้ๆนี่เอง หึหึ ฉันกับพี่หวายออกเดินททางไปยังเป้าหมายทันที และแล้วก็ถึงวันนี้ฉันเลือกชุดเกาะอกสีดำมีเสื้อคลุมครึ่งตัวสีเทาทับข้างนอก รองเท้าเป็นส้นสูง4นิ้วเองสีดำ ทรงผมปล่อยสยาย แค่นี้เบาะๆ ส่วนพี่หวายเองก็ใช่ย่อยใส่สายเดี่ยวสีม่วงเข้มยาวจนถึงเข่า มีกั๊กสียีนต์ทับข้างนอก รองเท้าส้นสูงสีดำ3นิ้วเองมั่ง ทรงผมถูกมัดเป็นจุกไว้กลางหัวเรา2คนลงรถมาด้วยสีหน้านิ่งๆไม่แสดงถึงอาการใดๆออกมาทังสิ้น
 
“เมื่อไรแกจะเลิกยุ่งกับป็อปปี้ของฉันห๊ะ...หรือแกต้องตายไปซะก่อนห๊ะ!!!” ใครกันแน่ที่จะตาย!!!
“ฉันก็เลิกยุ่งกับนายป็อปปี้แล้วหนิแต่นายนั่นมาย่งกับฉันเองต่างหากหละ” ยัยฟางตอบอย่างไม่เกรงกลัว
“หรอ!!!นี่แกจะบอกว่าเขารักแกงั้นสิ หึ...” ยัยแบมยิ้มที่มุมปาก
 
เพี๊ยะ!!!  เสียงยัยแบมตบหน้ายัยฟางจนหมุนล้มลงไปกับพื้น
 
เพล้ง!!! เสียงพี่หวายปาขวดเฉียดหน้ายัยแบมไปแค่นิดเดียวย้ำแค่นิดเดียวจริงๆ
 
“ไง...สนุกดีมั้ยเล่นซ่อนหาเนี๊ยะ” ฉันตอบไปอย่างเลือดเย็น
“หึ...ไม่ยังไงหรอกก็ดีมาพร้อมกันจะได้ตายพร้อมกันทีเดียว” ยัยเกลที่ได้สติก่อน ตอบมา
“เล่นแรงส์เหมือนกันนะเราเนี๊ยะ” พี่หวายพูดแล้วมองไปทางยัยแบม
“หึ...มันก็แค่เบาะๆเท่านั้นเอง” ยัยโบว์เองก็ใช่ย่อย
“งั้นก็มาลองดูกันสักตั้งมั้ยหละ” พี่หวายถ่วงเวลายัยพวกนั้น
“เห้ย!!!...ยัยแบม นังแก้วไปแก้มัดให้นังฟางแล้ว!!!” เสียงยัยเกลตะโกน ปากดีนักเดี๋ยวโดนตบ - -*
“ฟางไม่เป็นใช่มั้ย” ฉันถามยัยฟางที่เลือดออกเต็มปาก
“อืม ฉันยังไหว” ยัยฟางตอบเสียงสั่นๆ
“ฉันว่าแกไปหลบก่อนเถอะนะ...เดี๋ยวฉันกับพี่หวายจัดการเอง” ฉันชี้ไปทางกองไม้ริมห้อง
“อืมๆ” แล้วยัยฟางก็รีบวิ่งไปหลบทันที
 
   ผ่านไป 30 นาที ฉันกับพี่หวายก็เดินไปหายัยฟางที่หลบอยู่ ส่วนยัยพวกนั้นไม่ต้องพูดถึงสลบกันถ้วนหน้า แน่นอนสิย่ะใครจะมาสู้พวกฉันได้ เหอะ!!!แค่เล็กน้อย ยัยพวกนั้นก็ใช่ว่าจะเบาๆกันซะที่ไหนหละ หึ!!!แต่ไม่มีอะไรที่เกินความสามารถของฉันพี่หวาย เราทั้งคู่ดดนลูกหลงนิดหน่อยแค่โดนตบกันคยละที2ทีแค่นี้จิ๊บๆ
 
“กลับบ้านกันได้แล้วนะ” พี่หวายออกคำสั่ง
“แก้วว่าเราแวะพักโรงแรม5ดาวใกล้นี้เหอะ” ฉันออกความคิดเห็น
“ฟางว่าก็ดีเหมือนกันนะคะถ้าจะขับรถกลับตอนนี้คงจะอันตรายน่าดู” ยัยฟางเองก็เห็นด้วย
“ถ้างั้น...ก็ขึ้นรถกันสิมันมืดแล้วนะ” พี่หวายบอกแล้วเดินขึ้นรถไป
 
    หลังจากนั้นไม่นานเราก็หาโรงแรม5ดาวพักได้ทั้งๆที่อยู่ชานเมืองกรุงเทพแท้ๆแต่พวกเราก็ยังไม่อยากกลับไปบ้านตอนนี้เพราะมันจะดูผิดสังเกตุในสายตาของพี่กวิน อ้อ!!!ลืมบอกพี่กวินจับโกหกเก่งที่สุดแต่พี่หวายเองก็โกหกเนียนที่สุดเหมือน ถึงได้อยู่ด้วยกันได้
 
“งั้นขอห้อง VIP 3เตียงนะคะเลยค่ะ” พี่หวายบอกแล้วหยิบคีร์การ์ดแล้วเดินไป
“พี่หวายพี่จะไม่โทรหาพี่กวินหน่อยหรอ” ฉันถามเพราะปรกติจะต้องโทร.หากันทุกๆ2ชั่วโมง
 “ไม่รู้สิพี่ถอดซิมออกอ่ะ” ชัดเลยฉัน
“เดี๋ยวแก้วไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันบอกแล้วเดินไปอาบน้ำต่อจากยัยฟางที่เข้านอนไปเรียบร้อยแล้ว
 
ผ่านไป  40  นาที
 
“พี่หวายค่ะไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ” ฉันบอกพี่หวายที่ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียง
“จ๊ะเดี๋ยวพี่จะเข้านอนเลยนะ” พี่หวายบอกแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“ฉันคิดถึงนายนะโทโมะ” ฉันพูดอยู่คนเดียว
 
~~กับสิ่งที่เธอถาม...ฉันจะถะ...~~
 
   ฉันนั่งคิดอะไรอยู่สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ฉันอ่านชื่อว่าเป็นโทโมะที่โทร.เข้ามา เฮ้อ~~แล้วฉันตอบยังไงดีนะ ตายแน่ๆเลยยัยแก้ว คิดสิคิด คิด คิดยัยแก้วงั้นรับก่อนดีกว่า
“ฮัลโหลโมะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ
(แก้ว!!! เป็นไงบ้างแล้วจะกลับวัน ทานข้าวแล้วรึยัง ทำไมยังไม่นอนอีก โมะเป็นห่วงนะ) โทโมะร่ายยาว
“ใจเย็นๆโมะ แก้วตอบไม่ทันนะ”
ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน...ขอความจริง) โดนดักคอตั้งแต่ต้นเลย
“เฮ้อ~~แก้วอยู่ที่.....”
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------เม้น+โหวต+ติดตามกันด้วยนะคะ