รอยรัก รอยบาป

                คำพูดของเควินทำให้คุณหลวงถึงกับตาค้าง O_Oไม่พูดอะไรจนถึงเรือนและเรียกทุกคนมาบนเรือน
ป๊อป – ข้าไม่อนุญาต
พิม – ทำไมหล่ะค่ะคุณพี่
ป๊อป – มันจะรีบออกเรือนไปทำไมอ๊ะ ในเมื่อไอ้สมกับนังมีมันก็แก่แล้ว เอ็งจะไม่คิดดูดำดูดีพ่อแม่เอ็งรึไงห๊ะนังฟาง
พิม – คุณพี่ค่ะ! แต่ถึงนังฟางมันจะออกเรือนไปแล้วอ๊ะมันก็ยังดูแลพ่อแม่ของมันได้นิค่ะ
ป๊อป – มันไม่เหมือนกันจ๊ะคุณพิม ผู้หญิงออกเรือนไปแล้วอ๊ะ ก็ต้องอยู่ดูแลผัวก็เหมือนกับคุณพิมไงจ๊ะ^^
มด – เออะ แต่มดว่าให้นางสองคนเนี่ยออกเรือนไปสิค่ะยิ่งดี อย่างน้อยจะได้มีไอ้เควินกะไอ้ยิ่งช่วยดูแลน้าสมกับน้ามีเจ้าค่ะ
ป๊อป – หุบปาก!! - -* (คำพูดของคุณหลวงทำเอาทาสสะดุ้ง) ยังไงข้าก็ไม่อนุญาต
เควิน – ไม่เป็นไรขอรับ ไว้คุณหลวงเห็นสมควรเมื่อไหร่กระผมจะกับมาขออนุญาตอีกครั้งขอรับ (คำพูดของเควินทำเอาคุณหลวงตาค้าง - -* และสงสายตาอำมหิตให้เควินทันที)
                ณ เรือนทาส
ยิ่ง – อย่างที่พี่สังหรณ์ใจไม่มีผิดมันต้องมีเรื่องอะไรที่ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ฟาง – ฉันไม่เข้าใจถึงเราจะออกเรือนไปเราก็ไม่ได้จะทิ้งพ่อกับแม่อยู่แล้ว
แบม – จริงซ้ำพี่ยิ่งกับพี่เควินยังดูแลน้าสมกับน้ามีได้อีก
ฟาง – พี่เควินพี่ต้องหาทางเรียนขอคุณหลวงอีกครั้งนะพี่
เควิน – พี่จะพยายาม แต่พี่พูดตรงๆนะว่าพี่กลัวพี่ไม่เคยเห็นคุณหลวงดุขนาดนี่มาก่อนเลย
มี – ข้าก็ว่าอย่างงั้นและ เหมือนไม่ใช่คุณหลวงคนเก่า
สม – คุณหลวงท่านเป็นอะไรของท่านไปนะ
                ตกค่ำ ณ เรือนทาส คุณหญิงพิมก็ถามคุณหลวงว่าทำไมไม่ให้ฟางกับแบมออกเรือนคุณหลวงก็อ้างว่าสมกับมีนั้นมากแล้วจึงอยากให้ดูแลพ่อกับแม่ แต่คุณพิมก็ยังพูดอีกว่า
พิม - คุณพี่ค่ะ ที่คุพี่ไม่ยอมให้มันสองคนออกเรือนเพราะคุณพี่อยากได้มันสองคนมาเป็นเมียใช่ไหมค่ะ
ป๊อป – คุณพิม!!
พิม – คุณพี่ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอกค่ะ น้องรู้ดีไหนคุณพี่บอกน้องไงค่ะว่าคุณพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนี้อะไรค่ะทั้งนังฟางทั้งนังแบม
ป๊อป – จิก!! คุณพิม คุณพิมพี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้คุณพิมเข้าใจนะ แต่พี่อ๊ะไม่ได้รักไม่ได้เสน่หาอะไรพวกมันเลยพี่แค่อยาก
พิม – อยากอะไรค่ะคุณพี่ (พูดตัดบท)
ป๊อป – พี่แค่อยากมีลูกนะ คุณพิมก็ให้พี่ไม่ได้ อิมดก็เหมือนกัน
พิม – คุณพี่ก็เลยจะมีลูกกับมันสองคน
ป๊อป – ไม่ใช่อ๊ะ ถ้าคุณพิมจะอนุญาตพี่ขอมีนังฟางคนเดียวได้ไหม
พิม – คุณพี่!!
ป๊อป – นะคุณพิมนะ ขอให้พี่มีนังฟางอีกสักคนนะแล้วพี่สัญญาว่าพี่จะไม่มีใครอื่นอีกเลยนะคุณพิมนะ (คุณหญิงพิมวิ่งหนีออกมาจากห้องทันทีเพื่อไปห้องยายแมว)
พิม – ยายแมวตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับบางกอกน้อย
แมว – เดี๋ยวนี้เลยเหรอเจ้าค่ะ
พิม – เดี๋ยวนี้ลุกขึ้นมาเร็ว ตามฉันมา
ป๊อป – คุณพิม ใจเย็นๆสิจ๊ะมีอะไรอ๊ะค่อยๆพูดค่อยๆจากัน
พิม – ไม่พูดแล้วค่ะ คุณพี่อยากทำอะไรก็ทำเถอะนะค่ะน้องไม่ยุ่งด้วยแล้ว
ป๊อป – โถ่! คุณพิมก็
พิม – คุณพี่หลีกไปค่ะ T^T
ป๊อป – ก็ได้ถ้าคุณพิมอยากจะกลับบ้านพรุ่งนี้พี่จะให้เควินไปส่งแล้วกัน (คำพูดของคุณหลวงทำให้คุณหญิงพิมเสียใจมาก)
                เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ท่าเรือ คุณพิมกับยายแมวทาสคนสนิทเตรียมตัวกำลังจะกลับบางกอกน้อย แล้วถ้าสบายใจเมื่อไหร่ก็จะกลับมาทันที จากนั้นก็ลงเรือกลับบ้านบางกอกน้อยทันที
                ณ เรือนทาส
มี – อะไรทำถึงคุณพิมได้หนีกลับบ้านไปอย่างนี้
สม – รึจะเป็นเพราะนังมด
มด – อะไร!! เกี่ยวอะไรกับข้า!! - -* เอ็งสองคนต่างหากนังฟางนังแบม
ฟาง – อ้าวพี่มด พี่พูดดีๆนะฉันสองคนไปเกี่ยวอะไรด้วยละ
มด – ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ เอ็งสองคนให้ท่าคุณหลวงจนคุณหลวงอยากได้เอ็งสองคนเป็นเมียนะสิ
ฟาง – ไม่จริงนะพี่ ฉันสองคนไม่เคยทำอะไรแบบนั้นนะ
มด – ฉันไม่เชื่อ ถ้าไม่อย่างงั้นคุณพิมจะหอบผ้ากลับบ้านทำไม!! รึว่าเอ็งสองคนคิดจะแย่งผัวข้าห๊ะ
แบม – พวกฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งเลยนะ
มด – โกหก (ง้างมือจะตบแต่มีเข้ามาห้ามไว้ทัน)
มี – หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะนังมด หยุดบ้าได้แล้ว เอ็งน่าจะดีใจซะมากกว่านะที่ทำให้คุณพิมท่านหนีกลับบ้านไปได้ไม่ใช่มาบ้าอยู่อย่างนี้
มด – ฉันต้องบ้า เพราะฉันรู้ว่าที่คุณพิมหอบผ้ากลับบ้านเป็นเพราะว่าคุณหลวงอยากได้เอ็งสองคนเป็นเมียนะสิ
ฟาง แบม – ไม่จริง!!
ฟาง –ฉันไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้นนะ
แบม – ฉันก็ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ
มด – แล้วมันจะเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เพราะพวกเอ็งสองคนให้ท่าคุณหลวง
ฟาง – ฉันสาบานเลยพี่มด ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจริงๆ
แบม – ใช่! ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะพี่
ยิ่ง – เอ็งก็รู้ว่าฟางกับแบมกำลังจะออกเรือนกับข้ากับไอ้เควินแล้วเอ็งยังจะหึงจะหวงอะไรอีกว๊ะมด ห๊ะ!!
มด – หึ ของพันเนี่ยมันก็ไม่แน่หรอกบางทีนังฟางนังแบมเนี่ยมันอาจจะเทียบชั้นกับข้าก็ได้ใครจะไปรู้ว๊ะ
ฟาง – โถ่พี่มดจะให้ฉันไปสาบานกี่วัดก็ได้ฉันอ๊ะไม่เคยคิดอยากเทียบชั้นกับพี่หรอก
มด – ก็ดี! อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ ถ้าไม่อย่างนั้นอ๊ะเอ็งสองคนได้ตายคามือข้าแน่
มี – ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวั้นทุกวัน
แบม – ที่พี่มดพูดอะมันหมายความว่ายังไงอ๊ะจ๊ะ
ฟาง – แม่ฉันกลัวอ๊ะแม่
มี – ใจเย็นๆ นี่พวกเอ็งอย่าพึ่งตีโพยตีพายไปหน่อยเลยนะ นังมดมันอาจจะบ้าเหมือนอย่างที่เคยเป็นก็ได้
ยิ่ง – แต่ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคุณหลวงไม่คิดอะไรจริงทำไมไม่ยอมให้แบมออกเรือนไปกับฉันละ
แบม – พี่ยิ่งฉันกลัวอ๊ะ
ยิ่ง – พี่ก็กลัว แต่พี่ไม่มีวันยอมให้เอ็งตกไปเป็นของคุณหลวงเป็นอันขาดถึงตายพี่ก็ยอม
                ตกค่ำ คุณหลวงเชิญเพื่อนคุณๆมาทานอาหารเย็นที่บ้านพร้อมกับดื่มเหล้า โดยมีทาสนั่งเศร้ากันอยู่
จองเบ : เอ่อนึกครึมอะไรขึ้นมาละคุณหลวง ถึงได้เชิญฉันมาดื่มวันเนี่ย!
ป๊อป – มันกลุ้มใจอ๊ะพี่เบ เมียนะไม่เข้าใจเราเลย
จองเบ – 555+ เรื่องอย่างนี้ ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยไม่มีใครเข้าใจหรอกคุณหลวง
ป๊อป – แต่ผมก็บอกกับคุณพิมอยู่ตลอดนะว่า ผมนะทั้งรักแล้วก็เทิดทูลคุณพิมอยู่คนเดียวเท่านั้นและ (แต่มดกับมาได้ยินเข้าจึงอาละวาดซะต่อหน้าเพื่อนทั้งสามของคุณหลวง จนคุณหลวงโกรธมากสั่งให้ทาสบนเรือนนำมดไปขังไว้ที่ห้อง) นังฟางนังแบมเอ็งไปจัดห้องไว้ให้คุณพระท่าน
ฟาง แบม – เจ้าค่ะ
จองเบ – ไม่เป็นไรเหรอคุณหลวงฉันกลับไปนอนบ้านได้
ป๊อป – ไม่เป็นไรนะพี่เบนานๆเราเจอกันทีดื่มกันต่อเถอะนะ ไปนังฟางนังแบม
ฟาง แบม – เจ้าค่ะ (ฟางกับแบมรีบไปจัดห้องท่านที เมื่อจัดเสร็จก็รีบลงมาเกือบจะถึงเรือนทาสแล้ว แต่ว่า)
ฟาง – หึ้ย! แบมฉันลืมหยิบผ้าแพเพราะให้คุณพระ
แบม – อื้มจริงด้วย ถ้าคุณหลวงรู้เข้าเนี่ยเราสองคนโดนเฆี่ยนแน่ฟาง
ฟาง – งั้นฉันไปเอาก่อนนะ
แบม – ฉันไปด้วย
ฟาง – ป๊ะ
มี – เอ่อฟาง ไปหยิบลูกปะคบให้แม่หน่อยแล้วตามไปที่ห้องนังมดมันนะแม่จะปะคบให้มัน
ฟาง – แต่แม่ฉันกำลังจะไป
แบม – เอ่อไม่เป็นไรหรอกจ๊ะเดี๋ยวฉันไปเอง
                บนเรือน
ป๊อป – เอานี่พี่เบ (รินเหล้าให้) เอ้ว๊ะ อีนังพวกนี่มันทำอะไรอยู่นี่ให้ไปจัดห้องตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เสร็จอีกเนี่ย เชื่องช้าอึดอาดเหลือเกิน ทำอะไรว๊ะ (เดินไปดูที่ห้อง) เห้ย! อะไรวะเนี่ย บอกให้มาจัดห้องทำไมช้าอย่างงี้
แบม – คุณหลวง
ป๊อป – ใครว๊ะไอ้เนี่ย อินังแบมเหรอ
แบม – เจ้าค่ะ
ป๊อป – เงยหน้าให้ข้าดูสิ (แบมก็เงยหน้าตามคำสั่งของคุณหลวงเพราะกลัว) คืนนี้เอ็งดูสวยเป็นพิเศษเลยนะนังแบม (แบมคลานหนีแต่คุณหลวงจับไว้เสียก่อน) เดี๋ยวสิเอ็งจะไปไหนเล่านังแบม (เหล้านะคนเมา)
แบม – คุณหลวงเจ้าค่ะปล่อยบ่าวเถอะนะเจ้าค่ะ
ป๊อป – ปล่อยทำไมเล่าก็อยู่กับข้าก่อนไม่ได้รึไงเล่า (นั้นชะ รุกเข้าหอมแบมทันที แต่แบมก็ดิ้นสุดชีวิต)
แบม – คุณหลวง ฮือ ปล่อยบ่าวเจ้าค่ะคุณฆลวง ปล่อยเจ้าค่ะ ฮื้ออ
ป๊อป – หึ้ยเป็นอะไรของมรึงหึนังแบม (รุกไม่เลิกจนกระทั้งพลักแบมนอนราบกับเตียงแล้วก็....อย่างว่าและนะ)
                ห้องนอนของมด ที่กำลังซึมเศร้าเพราะโดนคุณหลวงด่าว่ามาก็มีมีกับฟางมาปลอบแล้วนำลูกปะคบมาปะคบตามตัวที่โดนคุณหลวงตบมาให้จากนั้นมีกับฟางก็เดินออกมาจากห้องมดเห็นแขกของคุณหลวงนั่งอยู่อย่างเดียวแต่ไม่เห็นคุณหลวง
มี – เอ่อ คุณท่านต้องการอะไรรึป่าวเจ้าค่ะ
จองเบ – ไม่ละข้าจะกลับแล้วเอ็งบอกคุณหลวงด้วยก็แล้วกัน
มี ฟาง – เจ้าค่ะ!! (จากนั้นคุณทั้งสามที่เป็นเพื่อนของคุณหลวงก็กลับบ้านไปทันที)
มี – เอ่ ว่าแต่คุณหลวงท่านหายไปไหนละเนี่ย
ฟาง – สงสัยท่านคงจะนอนแล้วละแม่
                เรือนทาส
ยิ่ง – แบมไม่ได้มาด้วยรึน้ามี ฟาง
ฟาง – แบมมันยังไม่กลับมาอีกรึพี่
ยิ่ง – ก็ยังนะสิ พี่ถึงได้มายืนรออยู่นี้ไง
มี – เอ็งให้แบมไปเอาผ้าแพเพราะไปให้คุณพระไม่ใช่รึฟาง
ฟาง – ใช่จะแม่ แต่แบมมันน่าจะกลับมาได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันไปดูมันบนเรือนก่อนแล้วกันนะ
มี – งั้นแม่ไปด้วย อ๊ะไอ้ยิ่ง(ยื่นของที่ถือให้ยิ่งไว) เอ็งรออยู่ที่นี้ก่อนนะ
ยิ่ง – ได้จ๊ะ (จากนั้นมีกับฟางก็เดินกลับไปที่เรือนใหม่)
                บนเรือน แบมนั่งร้องไห้อยู่ขณะนั้นคุณหลวงก็กำลังใส่เสื้อผ้าเสร็จ
ป๊อป – เอ็งหยุดร้องเถอะว๊ะนังแบม เรื่องเนี่ยะเข้าจะรับผิดชอบเอง
แบม – แต่บ่าวไม่อยากให้คุณพิมท่านเสียใจเจ้าค่ะ ฮื้อ!! TOT
ป๊อป – แล้วเอ็งจะทำยังไง ในเมื่อช้าเร็วคุณพิมก็ต้องรู้อยู่ดี
แบม – ฮึก ฮึ ฮื้ออ แต่บ่าวกลัว บ่าวกลัวว่าคุณพิมท่านจะเสียใจจริงๆนะเจ้าค่ะ T^T ถ้าคุณหลวงจะเมตตา (กราบเท้าคุณหลวง) บ่าวขอไปจากที่นี้เจ้าค่ะ T^T
ป๊อป – ไม่ได้! เอ็งจะไปไหนไม่ได้เอ็งจะต้องอยู่กับข้าที่นี้ ส่วนเรื่องของคุณพิมข้าจะจัดการเอง (พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันทีสักพักก็เดินมาถึงสวนหน้าบ้าน มีกับฟางที่เดินผ่านมาก็นั่งรอให้คุณหลวงเดินไปเสียก่อนจึงลุกขึ้นเห็นแบมวิ่งร้องไห้มา)
ฟาง – แบม
มี – แบม
แบม – ฮึ ฮือ
ฟาง – แบม แบมเอ็งเป็นอะไรแบม
มี – แบม
แบม – ฟาง ฮื้อ ฟาง ฮื้อออ!!
ฟาง – เอ็งกับคุณหลวง
แบม – ฮึ ฮึก ฮื้อออ ฟางฉันไม่ได้ตั้งใจอ๊ะฟาง ฮื้อออ!! T^T ฉันไม่ได้ตั้งใจอ๊ะน้ามี ฮื้ออ!! (ฟางที่สงสารแบมก็โผเข้ากอดเพื่อปลอบใจและพาไปยังเรือนทาสทันที เมื่อถึงเรือนยิ่งก็วิ่งเข้ามา)
ยิ่ง – เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ เอ็งร้องไห้ทำไม
แบม – พี่ยิ่ง คือฉัน ฮึ
ยิ่ง – มีเรื่องอะไรรึฟางน้ามี เอ็งเป็นไรรึแบม มีเรื่องอะไรบอกพี่มาบอกพี่ (จับแขมแบมไว้)
แบม – พี่ยิ่งพี่ยิ่งปล่อยฉันเถอะ (สะบัดแขนหลุดจากมือยิ่ง) ฉันมันเป็นคนสกปรกอ่ะ TOT ฮึ ฮื้อ
ยิ่ง – หมายความว่ายังไง ทำไมรึฟาง!! เกิดไรขึ้นฟาง!! บอกพี่มา
ฟาง – พี่ยิ่ง! คือแบม ฮือ
ยิ่ง – แบมทำไม!!
ฟาง – แบม T^T (เขย่าแขนแม่เพราะไม่กล้าพูด)
มี – ไอ้ยิ่ง T^T แบมกับคุณหลวง
แบม – ฮือ ฮึอ ฮื้ออ
ยิ่ง – ไม่จริงใช่ไหมแบม!! (เขย่าตัวแบม)
แบม – ฮึก ฮื้อออ ปล่อย ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งปล่อย (พลักยิ่งพลักมีแล้ววิ่งหนีไปที่ท่าน้ำแล้วกระโดดลงน้ำทันที)
ยิ่ง – แบม แบม
มี – แบม แบม แบมมม!!
                ทาสทั้งหมดวิ่งตามไปทันที ผู้ชายก็กระโดดลงไปช่วยแบมขึ้นมาจากน้ำสำเร็จ แบมก็ยังเสียใจที่ตัวเองนั้นไม่ดี แต่ยิ่งก็ยังคงรักแบมไม่เปลี่ยนผัน
                เช้าวันรุ่งขึ้นคุณพิมกลับมาพร้อมกับข่าวว่าตัวเองนั้นท้อง (แกล้งไม่ใช่ท้องจริงๆ) ทำเอาคุณหลวงดีใจเป็นที่สุดและไม่ดูดำดูดีมดเลย ทำให้กมดโกรธมาก แต่ฟางก็ดีใจแต่เรื่องแบมนั้นจะทำอย่างไร
                ตกค่ำเรือนทาส ยิ่งนั่งมองดูดาวอยู่ริมน้ำเพรานึกถึงเรื่องของแบมกับคุณหลวงสักพักเควินก็เดินมา
เควิน – หักอก หักใจซะเถอะเพื่อนเอ่ย คิดซะว่าเอ็งกับแบมไม่มาวาสนาต่อกัน
ยิ่ง – ข้าจะไม่คิดมากเลยบุญเอ้ย ถ้าแบมรักคุณหลวงแต่นี่เอ็งก็รู้ว่าแบมอ๊ะโดนข่มเหงรังแก หัวใจรักที่ข้ามีต่อแบมนะมันแทบแตกสลาย ข้าอยากจะตายเหลือเกินเควินเอ้ย
เควิน – เห้ยๆ อย่าคิดสั้นเชียวนะโว้ยไอ้ยิ่ง เอ็งก็รู้ว่าคุณหลวงท่านขี้เบื่อ ประเดี๋ยวพอมีหญิงใหม่เข้ามาท่านก็คงไม่ไปยุ่งกับแบมอีก
ยิ่ง – ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็ดีสิว๊ะ แต่ข้าคงรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว
เควิน – เอ็งรังเกียจแบมรึ
ยิ่ง – ข้าจะรังเกียจแบมได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจรักของแบมที่มีต่อข้ามันยิ่งใหญ่หนัก แต่ข้าเกรงว่าหัวใจของข้ามันจะแตกสลายจนรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวสิไอ้เควินเอ้ย (คำพูดของยิ่งทำเอาเควินซึ้งไปเลย)
                เช้าวันรุ่งขึ้น ณ เรือนใหญ่
มด – ดิฉันดีใจด้วยนะเจ้าค่ะคุณพี่ ที่คุณพี่จะมีลูก
พิม – ขอบใจมดมากเลยนะ แล้วมดละจ๊ะไม่มีทีท่าบ้างเลยรึ
มด – ไม่เลยเจ้าค่ะ
พิม – ไม่เป็นไรหรอกนะอีกไม่นานก็คงจะมีดูอย่างฉันสิยังมีลูกได้เลย หึ อ่อยายแมวเดี๋ยวไปจัดยาบำรุงมาให้มดด้วยนะ ^_^ เผื่อมดจะได้มีลูกบ้าง
แมว – ยาบำรุง (ทำหน้างง)
พิม – ก็ยาฝรั่งที่เจ้าคุณพ่อจัดมาให้ฉันไง
แมว – อ่อๆ เจ้าค่ะ
มด – ขอบพระคุณมากเลยนะเจ้าค่ะ คุณพี่ดีกับอิฉันเหลือเกินเจ้าค่ะ
พิม – ไม่เป็นไรหรอกมด ฉันมีความสุขอ๊ะ ฉันก็อยากเห็นมดมีความสุขบ้าง พูดอย่างไม่อายเลยนะตอนเนี่ยะที่ฉันท้องอะคุณพี่ดีกับฉันมาก จะยืนจะเดินจะลุกจะนั่งก็ดูแลอย่างดี อยากได้อะไรก็หามาให้ ฉันพูดจริงๆเลยนะมดตอนเนี่ยะฉันมีความสุขมาก ^_^ (มดไม่ค่อยพ่อใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ตีหน้าทำเป็นยิ้มให้คุณพิม)