The revenge แค้นร้ายกลายรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.57 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 22 ความทรมาน...ที่เธอสมควรได้รับ
รถโปรวิลล์คนใหญ่จอดสนิทหน้ากระท่อมไม้หลังงามถึงแม้จะอยู่ในป่าลึกแต่จากสภาพดูก็รู้ว่าได้รับการดูแลอย่างดี
ถึงจะเป็นกระท่อมเล็กๆแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน ภาพกระท่อมหลังน่ารักเบื้องหน้าสร้างความประทับใจให้ฟางไม่น้อย
แต่ก็ไม่อาจลบเลือนความหวาดกลัวระคนหวาดระแวงคนข้างกายได้
“ลงมา”น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเขาทำเอาขนท้ายทอยของเธอลุกซู่ นี่เขาคิดจะทำอะไรอีกนะ เธอกลืนน้ำลาย
เหนียวๆลงคอก่อนจะก้าวลงรถตามเขาเข้าไปในกระท่อมน้อย เธอปิดประตูตามหลังเมื่อเขานั่งลงบนโซฟาตัวเล็กที่
ตั้งอยู่ริมหน้าต่างบานเล็กที่เขาเพิ่งเปิดออก
“ฉันเคยบอกรึยังว่าไม่ให้เธอติดต่อกับคนที่โน่น”เขาเอ่ยถามทั้งๆที่สายตาดุคมมองออกไปนอกหน้าต่างที่สายฝน
เริ่มจะโปรายปรายลงมาแล้ว ความเย็นที่กระทบร่างกายของเธอตอนนี้ยังไม่เท่าความเย็นชาของเขาที่กระทบหัวใจ
ของเธอเลย ทั้งที่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องแคร์เลยว่าเขาจะปฏิบัติกับเธอเช่นไร แต่หัวใจไม่รักดีกลับรู้สึกเจ็บปวดเมื่อ
เขามอบความเย็นชาที่แสนจะร้ายกาจให้เธอ
“ยังค่ะ แต่ฟางไม่เห็นว่ามันจะเสีย...”
“งั้นก็บอกไว้เลยก็แล้วกัน ต่อไปนี้ห้ามเธอติดต่อกับใครทั้งนั้น ถ้าขืนยังดื้ออีก...ฉันจะทำให้ทั้งพ่อและแม่ของเธอ
ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนเลย...”ทั้งๆที่เธอยังพูดไม่จบด้วยซ้ำเขากลับโพล่งข้อห้ามและคำขู่มาสำทับให้เธอกลัวอีก
คำนบ คนใจร้าย... แล้วคนที่ตกอยู่ในสถานะที่ไม่มีสิทธิ์ต่อรองอย่างเธอคงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน...
“ค่ะ แล้วคุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่คะ”เธอถามอย่างประหม่าในป่าลึกขนาดนี้เขาคงไม่คิดจะทิ้งเธอไว้คนเดียวหรอก
นะ ถึงแม้ว่าจะมีที่พักอาศัย แต่ที่นี่ไม่มีแม้แต่ไฟฟ้าด้วยซ้ำ แล้วคนกลัวความมืดอย่างเธอจะอยู่ได้อย่างไร
“ในเมื่ออยู่บ้านไร่แล้วมันมีปัญหามากนัก...ฉันคิดว่าที่นี่น่าจะเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว”เมื่อเขากำลังเอื้อนเอ่ยสิ่งที่
เธอกลัวมากที่สุด ลมหายใจกลับติดขัดมาเสียเฉย มือเล็กที่เริ่มเย็นเฉียบขึ้นมาทันทีเมื่อเขาบอกว่าเธอต้องอยู่ที่นี่
“ฟางไม่อยู่!”เธอโพล่งออกไปอย่างไม่เกรงกลัว ให้เธอตายเสียดีกว่าหากต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียว
“แต่เธอต้องอยู่! นอกเสียจากว่า...”เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอก่อนจะยกมือขึ้นประคองแก้มของเธอ ไม่ต้องบอก
เธอก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร
“ฮือ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย...ฟางบอกแล้วไงว่าฟางไม่ทำ!”ในที่สุดความอ่อนแอที่พยายามสะกดกลั้นมาเนิ่น
นานก็พังครืน เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องมาร้องห่มร้องไห้อีกครั้งให้เขาเห็น ให้เขาสมน้ำหน้า
“พอกันที!!!ฉันหมดอารมณ์ที่จะเล่นเกมนี้แล้ว รู้อะไรมั้ยว่าสถานะของเธอตอนนี้มันไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะต่อรอง ต่อ
ไปนี้ฉันบอกให้เธอทำอะไรก็ต้องทำ!!!”แรงบีบที่ต้นแขนนั้นไม่น้อยเลยสำหรับเธอ มันทำให้น้ำตาที่ไหลอยู่แล้ว
ยิ่งไหลลงมาแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นมากกว่าเดิม
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ทำ!พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”เธอเชิดหน้าขึ้นสบดวงตาคู่คมดุอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเค้นเสียงที่
ตอนนี้สั่นเครือเต็มทีให้ดูเข้มแข็งเท่าที่เธอจะทำได้ในตอนนี้
“ฉันไม่ใช่นางบำเรอของใครทั้งนั้น!!! หยุดดูถูกฉันเสียทีเถอะ ต่อให้คุณจะฆ่าฉันให้ตายฉันก็ไม่ทำ!”
“ก็ลองดูว่าใครมันจะแน่กว่าใคร”เขาพูดก่อนจะผลักเธอให้ล้มลงไปกับพื้น แล้วก้าวขาเตรียมจะออกไป
จากกระท่อมหลังน้อย
“ทั้งๆที่ฉันมอบความบริสุทธิ์ให้คุณด้วยความรัก แม้วันนั้นวันที่คุณทิ้งฉันไป ฉันก็ยังเชื่อว่าคุณรักฉัน คุณไม่ได้คิดที่
จะทิ้งฉัน...ฉันรักคุณนะคะ...พี่ป๊อป ฟางรักพี่”ดูเหมือนคำพูดของเธอจะหยุดทุกการเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม เขา
ค่อยๆหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอก่อนจะพูดขึ้น
“เลิกรักฉันซะเถอะ เพราะรักไปมันก็รังแต่จะทำให้เธอเสียใจ แล้วอีกอย่างผู้ชายคนที่เธอรักมันไม่ได้เป็นคนเดียว
กับฉัน มันตายไปจากโลกนี้แล้วธนันต์ธรญ์”เขาหันหลังกลับเตรียมตัวจะก้าวออกจากกระท่อมหลังเล็กให้เร็วทีสุด
หากแต่เป็นอีกครั้งที่เสียงหวานของฟางรั้งเขาไว้
“เขาไม่ได้ตายไปไหน เขาซ่อนอยู่ในตัวคุณ ฉันจะทำให้คุณกลับมารักฉันเหมือนเดิมให้ได้”น้ำเสียงมุ่งมั่นของเธอ
ทำเอาหัวใจแกร่งดั่งหินผานั้นเต้นไม่เป็นส่ำ เขากระแอมเรียกเสียงที่รู้สึกว่าขาดหายไปจากลำคอแล้วกลับมาอีก
ครั้ง
“ฉันไม่เคยรักเธอ...”เขารีบก้าวอาดๆออกจากกระท่อมน้อยอย่างรวดเร็วอย่างกลัวว่าถ้าหากช้ากว่านี้อีกเพียงนิด
เดียว จะเป็นเขาเองที่จะผิดต่อตัวเอง เธอมันก็แค่เครื่องมือแก้แค้น...คือคนที่ต้องชดใช้ด้วยชีวิตกับการสูญเสียครั้ง
ยิ่งใหญ่ของจิระคุณ...เท่านั้น ร่างบอบบางทรุดฮวบลงกับพื้นไม้เย็นเฉียบ ฉันไม่เคยรักเธอ แม้มันจะเป็นคำพูดสั้นๆ
จากเขาแต่มันกลับทำให้หัวใจที่เป็นแผลเหวอะหวะของเธอให้ลึกและเหวอะหวะยิ่งกว่าเดิม.... งั้นตลอดเวลาที่
ผ่านมาเธอก็เข้าใจผิดไปเองล่ะสิ เข้าใจผิดมาตลอดว่าเขารักเธอ
เปรี๊ยง!!!
เสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นที่สุดในชีวิตเท่าที่เธอเคยได้ยินมานั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นกระเด็นกระดอนไปทั่ว เธอยก
มือขึ้นอุดหูอย่างตื่นกลัว มองสายฟ้าแลบที่สาดแสงเข้ามาผ่านหน้าต่างก็ยิ่งเพิ่มพูนความขลาดในตัว จะลุกไปปิด
หน้าต่างหรือ...เธอก็กลัวแสนกลัว ตอนนี้แม้แต่จะเดินไปจากตรงนี้ยังไม่กล้าเลย ลมแรงที่พัดจนหน้าต่างที่เปิดไว้
กระทบกันเสียงดังสนั่น แสงที่เริ่มหายเข้ากลีบเมฆเข้าไปทุกทียิ่งทำให้เธอผวา ร่างเล็กกอดเข่าร้องไห้อย่างขวัญ
ผวา ไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้ายแต่เพียงลำพังอย่างนี้ หากเป็นเมื่อก่อนคงมีบิดาและมารดา
ขนาบข้างปลอบโยนจนเธอหายกลัว หากแต่ตอนนี้ล่ะ
“ฟาง!!!”ร่างสูงที่ปรากฏที่หน้าประตูทำเอาหัวใจดวงน้อยพองโต เธอลุกขึ้นผวากอดเขาอย่างไม่นึกอายว่าเมื่อไม่กี่
นาทีก่อนยังทะเลาะกันอยู่
“ฮือๆพี่ป๊อป ฟางกลัว”เธอซุกหน้ากับแผงอกแข็งแกร่งของเขา ก่อนจะกรีดร้องอีกคำนบเมื่อเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นไม่
ใกล้ไม่ไกล มือหนาที่ยกขึ้นลูบศีรษะของเธออย่างปลอบโยนให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่เคยได้รับจากเขาหลาย
ต่อหลายครั้งเขาพาเธอนั่งลงบนโซฟา ก่อนเขาเองจะเดินไปปิดหน้าต่างและลงกลอนให้แน่นหนา เขาหายไปสัก
พักแล้วกลับมาพร้อมกับแสงเทียนที่ตอนนี้เธอดีใจที่สุดที่ได้พบกับมัน
“ตัวเปียกหมดแล้ว ทำไมไม่รู้จักปิดหน้าต่างฮึ”เขาบ่นก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในตู้ไม้ขนาดเล็กมาคลุมบนศีรษะ
ของเธอแล้วออกแรงขยี้เบาๆ ผ่านไปเพียง10นาที ที่เป็นเพียงเวลาสั้นๆสำหรับใครต่อใครแต่มันกลับนานชั่วกัปชั่ว
กัลป์สำหรับเธอ ยิ่งหัวใจไม่รักดีที่เต้นแรงจนจะทะลุออกมานอกอกเสียให้ได้ เธอยิ่งทรมาน
“มองอะไรนักหนา ขับรถฝ่าฝนกลับออกไปไม่ได้หรอกน่า ถึงได้ย้อนกลับมา”ความจริงจากปากของเขาเป็นความ
จริงที่เธอสมควรได้รับรู้ ดีกว่าที่เธอจะมานั่งคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาแคร์เธอ แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้ยุบตัวลงราวกับ
ตกลงไปในหลุมดำ
“แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ไปนานแค่ไหนคะ”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะทำให้ฉันพอใจสักแค่ไหน”เขาว่าพลางช้อนอุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดายก่อนจะเดินอาดๆไปเปิด
ประตูห้องนอนเล็กๆที่มีเพียงเตียงสำหรับนอนเดี่ยวเท่านั้น เธอภาวนาว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นแค่ภาพลวงตา เพราะแสง
จากเทียนเล่มเดียวที่เขาวางไว้ที่โต๊ะข้างโซฟาตัวน้อยทำให้เธอเห็นอะไรๆได้ไม่ชัดเจนนัก แต่แล้วคำภาวนาของ
เธอกลับไม่เป็นผลเมื่อเสียงที่เขาใช้เท้าถีบประตูให้ปิดลงตามหลังเสียงดังสนั่น ก่อนจะเขาวางตัวเธอลงกับที่นอน
หญิงสาวรีบกลิ้งตัวลงจากที่นอนโดยอัตโนมัติ ร่างบอบบางลงไปนั่งอยู่กับพื้นข้างเตียงเดี่ยว มือเล็กยกมือขึ้นไหว้
อย่างสั่นเทาเต็มที
“อย่าทำอะไรฟางเลยนะ ฟางกลัวแล้ว”แม้จะมองไม่เห็นว่าเธอร้องไห้อยู่รึเปล่า แต่ดูจากน้ำเสียงที่สั่นเครือทำให้
ชายหนุ่มเดาได้ไม่ยากเลยว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก หากแต่จิตใต้สำนึกยังตะโกนบอกเขาอยู่ตลอดเวลาว่าสิ่ง
ที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้เธอสมควรได้รับมัน
“เลิกเล่นตัวสักทีเถอะ รำคาญ!”ว่าแล้วเขาก็จับร่างเล็กของเธอตรึงไว้กับกำแพงห้อง ก่อนจะลดใบหน้าต่ำลงซุก
ไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ขาเล็กที่ถีบสะเปะสะปะไม่ได้สร้างความเจ็บให้เขาเลยแม้แต่นิด รังแต่จะสร้างความรำคาญ
ให้เขาเสียมากกว่า เขาปล่อยมือแกร่งที่ตรึงข้อมือเล็กออก ก่อนจะตรึงขาเรียวเล็กไว้ด้วยขาแกร่งของเขา มือแกร่ง
ก็กลับไปพันธนาการข้อมือเล็กไว้อย่างเก่า
“ปล่อยฉันนะ ในเมื่อคุณไม่รักฉันก็อย่าทำแบบนี้”คนตัวเล็กตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงเผื่อว่าเขาอาจจะได้ยินเธอ
บ้าง...เห็นใจเธอบ้างไม่ใช่ทำเหมือนเธอเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งของเขาที่ไม่ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ เธอก็ต้อง
สนองโดยตลอด
“รู้อะไรไหมว่าความรักกับความใคร่มันใกล้กันแค่เส้นยาแดงผ่าแปด เซ็กส์ไม่จำเป็นต้องมีความรักก็ได้ ในเมื่อตอน
นี้เธอเป็นแค่นางบำเรอ ไม่ใช่คนพิเศษของฉัน...ไม่ใช่คนที่ฉันรัก”เท่านั้นแรงที่จะขัดขืนต่อสู้กลับหมดไปเสียเฉยๆ
เธอทรุดตัวลงนอนกับพื้น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ
“แต่ฉันรักคุณ...”
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาแล้วววววววววว ไม่ได้มาอัพตั้งหลายวัน อยากจะบอกว่างานเยอะมากๆ เลยไม่มีเวลาอัพเลย
คิดถึงรีดเดอร์มากเลย รู้สึกว่าไม่มาอัพไม่กี่วันโดนด่ายับ ฮ่าๆ ขอบคุณที่คิดถึงนักเขียนคนนี้นะคะ ยังไงก็อย่าเพิ่ง
ทิ้งกันไปนะ ถ้าสมมุติว่านิยายเรื่องนี้จะยืดยาวชนิดที่ว่ามีห้าสิบตอน อยากรู้ว่าใครจะอ่านอยู่บ้าง เนื่องจากเราวาง
โครงเรื่องไม่ดีเอง พอมีถึงคู่แก้วโทโมะเลยมีปัญหานิดหน่อย ยังไงก็ช่วยตอบเราหน่อยนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
