The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 18 ไม่ใช่จุดจบ...
 
ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีเทาขึ้นก่อนจะส่องกระจกตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง พลางแสยะยิ้มที่มุมปากอย่าง
 
มีความสุข เท้าเรียวก้าวออกจากบ้านไม้สักทองหลังงาม
 
ก่อนจะก้าวขึ้นบนรถคันหรูแล้วเคลื่อนตัวออกจากไร่องุ่นจิระคุณมุ่งหน้าสู่จุดหมายที่เขารอคอย...
 
                 ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้นสำหรับการขับรถจากไร่องุ่นมาถึงหน้าคฤหาสน์นีระสิงห์ เขาก้าวลง
 
จากรถคันหรูพร้อมๆกับก้าวอาดๆเข้าไปในตัวคฤหาสน์
 
พลั่ก
 
เขาก้มลงมองร่างเล็กๆที่เขาเดินชนจนล้มลงกับพื้น
 
ภาพใบหน้าสวยหวานที่กำลังเบ้เพราะความเจ็บนั้นดูยังไงก็น่ารัก เธอพยุงตัวลุกขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา
 
ปากเล็กน่ารักนั่นอ้าค้างกลางอากาศ ในขณะเดียวกันฝ่ามือเล็กก็ตวัดเข้าใบหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มแรงจนใบ
 
หน้าหล่อคมนั้นหัน น้ำตาเจ้ากรรมก็พลันไหลลงมาอาบแก้มนวลอย่างน่าสงสาร
 
“คุณกลับมาทำไม!!!!”หญิงสาวแหวชายหนุ่มที่กุมใบหน้าหล่อคมของตัวเองที่เธอเพิ่งตบไปหมาดๆ เขาหันหน้า
 
มองเธอด้วยดวงตาแข็งกร้าว ก่อนจะกระชากใบหน้าสวยหวานเข้ามาใกล้ด้วยมือทั้งสองที่ประคองอยู่ข้างแก้มนวล
 
“ไม่ได้กลับมารับผิดชอบเด็กใจแตกอย่างเธอก็แล้วกัน...ธนันต์ธรญ์”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเย็นชา อย่างที่
 
ใครก็ไม่คิดว่าจะมีอยู่ในตัวผู้ชายตรงหน้าแน่นอน
 
“ปล่อยนะ ปล่อยสิ ไอ้บ้า ฉันบอกว่าให้ปล่อยไง ปละ...”ปากหยักได้รูปฉกลงประกบเรียวปากจิ้มลิ้มทันที รสจูบ
 
แสนป่าเถื่อนนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลพรากมากกว่าเดิม แรงขัดขืนที่มียิ่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความทรมานจาก
 
ความเจ็บปวดผ่านจูบที่เขามอบให้ มือเล็กทุบตามอกแกร่งที่บดเบียดเข้ากับหน้าอกของเธอจนหายใจแทบไม่ออก
 
“หยุดนะ!!!!!!!”เสียงเอ็ดตะโร ทำให้ชายหนุ่มผละออกจากสาวน้อยตรงหน้า ก่อนจะมองไปที่ชายวัยกลางคนที่มี
 
สีหน้าถมึงทึง เขาแสยะยิ้มก่อนจะดึงร่างเล็กที่กำลังจะวิ่งไปหาอนุพงศ์ให้กลับเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะกอดเธอไว้
 
ชนิดที่เรียกว่าแนบแน่นจนอากาศไม่สามารถผ่านเล็ดลอดเข้ามาได้
 
“แหม ใจเย็นสิครับคุณพ่อตา ผัวเมียเขาคิดถึงกัน ก็ต้องทำอย่างนี้เป็นธรรมดา”
 
“นายต้องการอะไร”ชายวัยกลางคนถามน้ำเสียงติดจะโมโห เขายิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเอ่ย
 
“ทุกอย่างที่เคยเป็นของจิระคุณ”ดูเหมือนคำตอบของเขาจะทำให้คู่สามี-ภรรยาตรงหน้าตกใจไม่น้อย ทั้งคู่เงียบไป
 
พักใหญ่ ก่อนคุณอนุพงศ์จะเอ่ยถามต่อ
 
“คุณเป็นลูกของคุณประวิทย์หรอกหรือ”เขาแสยะยิ้มออกมา...อย่างสมเพชตัวเอง
 
“ใช่สิ...ลูกของคนที่คุณทรยศเขาไง ในขณะที่พวกคุณใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบาย คุณเคยนึกถึงพวกเราบ้างไหม
 
เฮอะ...เอาล่ะ ผมจะไม่พูดถึงอดีตอีกแล้ว คุณคงรู้ว่าคนทำผิดสมควรได้รับโทษ ผมจะฟ้องศาลเรียกทุกอย่างที่เคย
 
เป็นของผมคืน คุณคงไม่ว่าอะไรนะ หึ ผมคิดว่าพวกคุณมีความสุขมากพอแล้ว”เขาเอ่ยอย่างคับแค้นใจ ความแค้น
 
ที่สะสมมานานนับสิบปีกำลังถูกสะสาง ดวงวิญญาณพ่อของเขาจะได้เป็นสุขเสียที เมื่อวันนี้ เวลานี้ทุกอย่างที่เคย
 
เป็นของจิระคุณกำลังกลับคืนมา
 
“...ได้สิ.... คือ ผมต้องขอโทษหากวันนั้นผมไม่ตัดสินใจทำอย่างนั้น พวกคุณคงไม่ต้องลำบาก”
 
“คุณไม่ควรคิดที่จะทำด้วยซ้ำ ทั้งๆที่พ่อท่านไว้ใจคุณมาก แต่คุณกลับหักหลังท่าน รู้ใช่มั้ยว่าบทเรียนแค่นี้มันยัง
 
น้อยเกินไป”เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายอีกหน เมื่อชีวิตของบิดาที่ต้องสูญเสียไป เพราะอนุพงศ์ มันก็ต้องแลกด้วย
 
ชีวิตเช่นกัน
 
“คุณยังต้องการอะไรอีก”
 
“ธนันต์ธรญ์...”คนตัวเล็กในอ้อมกอดที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยกลับดิ้นเสียดื้อๆ ดูเหมือนทั้งสองสามี-ภรรยา
 
ก็จะลำบากใจไม่แพ้กัน
 
“คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ยัยหนูแกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”คุณปวีณาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ สายตาของคนเป็น
 
 
แม่และพ่อจ้องมองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายในอ้อมกอดของเขาอย่างเจ็บปวด
“หึ รู้สึกหรือยัง ว่าความสูญเสียมันเป็นยังไง นี่มันยังน้อยเกินไป ผมสูญเสียพ่อไปอย่างไปมีวันหวนคืน แต่นี่พวก
 
คุณยังดี ไว้ผมพอใจจะทิ้งขว้างลูกสาวของพวกคุณเมื่อไร เธอคงได้กลับมาหาพวกคุณแน่ ไปละ...”เขาก้าวออก
 
มาจากตัวคฤหาสน์ช้าๆ เสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวแปลกๆ มือเล็กที่พยายามแกะมือของ
 
เขาออก พร้อมกับทุบตีเมื่อไม่เป็นผล
 
“ขอฟางกอดพวกท่านก่อนได้ไหมคะ ฟางสัญญาว่าจะไม่ตุกติก นะคะ”เสียงหวานเอื้อนเอ่ยขอร้องอย่างน่าเห็นใจ
 
เขาถอนลมหายใจอย่างยาวเหยียดก่อนจะยอมปล่อยเธอไป ร่างเล็กวิ่งเข้ากอดคนเป็นพ่อและแม่อย่างน่าสลด
 
“ฮือๆ ฟางขอโทษ ฟางขอโทษนะคะ”คนเป็นพ่อและแม่พยักหน้าอย่างรับรู้ว่าลูกสาวตัวน้อยขอโทษด้วยเหตุใด
 
หากแต่มันไม่ใช่ความผิดของลูกน้อย
 
“ฟางไม่ผิดหรอกนะลูก หนูไม่จำเป็นต้องไปหรอกนะ พ่อจะไปคุยกับเขาให้หนูเอง”คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างยากลำบาก
 
เมื่อน้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาหยดแล้วหยดเล่า เขาเองก็รู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ไม่นึกว่าภาณุจะพรากแก้วตาดวงใจ
 
ของเขาไปด้วย เขาคิดว่าหลังจากนี้เมื่อคืนทุกอย่างไปแล้วเขาจะพาลูก
 
และภรรยาออกไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัดซื้อบ้านหลังเล็กๆที่นั่น แต่ทำไม ทุกอย่างถึงไม่เป็นอย่างที่คิดไว้
 
“ไม่ค่ะฟางจะไป บางทีฟางอาจจะต่อรองกับเขาได้ ฟางจะไม่ยอมให้บริษัทของคุณพ่อต้องล้มลงแน่นอน เชื่อใจ
 
ฟางนะคะ ฟางสัญญาว่าจะกลับมา คุณพ่อกับคุณแม่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าทานของหวานเยอะนะคะ เดี๋ยวเบา
 
หวานจะขึ้น ฟางสัญญาว่าจะติดต่อกลับมา”ลูกสาวตัวน้อยสั่งลาเสียยาวเหยียด แต่มิวายบังคับเขาและภรรยาให้
 
ดูแลตัวเอง ไม่รู้ว่าถ้าลูกน้อยไปอยู่ที่โน่นแล้วเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง แกยังอ่อนต่อโลกเกินไป เขาคิดว่า...
 
“หมดเวลาแล้ว กลับมาเสียทีธนันต์ธรญ์ฉันไม่อยากรอนาน”คนตัวเล็กหันมามองชายหนุ่ม ก่อนจะกอดลาพ่อและ
 
แม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะย่างกรายเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ เขาเดินนำเธอไปขึ้นรถที่คนขับรถสตาร์ทรออยู่แล้ว
 
“ขึ้นมา!”คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงกับเสียงตวาดแกมบังคับของเขา เธอก้าวขึ้นรถก่อนจะหันไปมองคนเป็นพ่อและแม่ที่
 
หน้าคฤหาสน์ เมื่อลับสายตาแล้ว เธอก็เลือกที่จะหันหน้าหนีเข้า เสมองไปยังข้างถนนแทน เขาดึงผ้าม่านกั้น
 
ระหว่างคนขับและผู้โดยสาร ก่อนจะกระชากร่างเล็กที่เอาแต่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างขึ้นมานั่งบนตัก
 
เธอไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่มองหน้าเขาอยู่ดี
 
“มองหน้าฉัน!”เขาเอ็ดคนตัวเล็กที่ยังดื้อรั้นอยู่ดี มือหนาที่เปรียบดังคีมเหล็กบีบปลายคางมนจนแทบแตกออกเป็น
 
เสี่ยงๆ เขาไม่ได้ต้องการจะให้เธอเจ็บสักนิด หากเธอจะเลิกดื้อรั้นแล้วหันมาสบตากันเสียดีๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำ
 
ให้ครั้งแรกที่เขาพบเธอ ความรู้สึกแรกคืออยากจะชิดเนื้อตัวนุ่มนิ่มนั้นให้มากที่สุด กลิ่นหอมหวานของเจ้าตัวที่ยัง
 
ตามหลอกหลอนเขาไม่เลิกนั้นทำให้เขาแทบคลั่งตาย หากวันนี้เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะเอาคืนร่างเล็กที่ทำให้ชีวิต
 
ของเขาปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้
 
“รู้รึเปล่าว่าที่ตามฉันมาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง”เขาถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ อย่างนึกอยากจะแกล้ง ยิ่ง
 
ท่าทางอย่างกระต่ายน้อยตื่นสิงห์อย่างนี้ ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปอีก
 
“ฟางไม่รู้ คะ...คุณจะทำอะไร”หญิงสาวเอียงใบหน้าหลบจมูกโด่งเรียวที่ไล้มาตามพวงแก้มอย่างพยายามเต็มที่
 
หากแต่ดูจะไม่เป็นผล เมื่อลมหายใจอุ่นๆยังรินรดพวงแก้มที่แดงระเรื่อของเธออย่างแนบชิด หัวใจไม่รักดีกลับเต้น
 
ไม่เป็นส่ำ เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว แต่ที่สำคัญกว่าเธอไม่มีสิทธิ์หวั่นไหว เมื่อผู้ชายตรงหน้านี้ไม่ใช่ พี่ป๊อป คน
 
เดิมของเธออีกต่อไปแล้ว เขากลับเป็นใครสักคนที่เธอไม่เคยรู้จัก เขาไม่เหมือนพี่ป๊อปของเธอสักนิดทั้งนิสัย วาจา
 
กริยา และหัวใจ หากจะเหมือนก็คงไม่พ้นหน้าตา ถึงแม้ครั้งนี้ผมที่เคยถูกเซ็ตทรงสั้น ตอนนี้กลับยาวระต้นคอแกร่ง
 
ซึ่งก็ถูกเซ็ตดูภูมิฐานมากกว่าคนเก่า หนวดเคราที่เขียวครึ้มที่ปลายคางบึกบึนที่ยาวขึ้นกว่าเดิมไม่มากนัก แต่เขา
 
กลับเปลี่ยนเป็นคนละคน
 
“ภรรยาของฉัน ตามพฤตินัย คงรู้ใช่มั้ยว่ามันเป็นยังไง”เธอเงยหน้าขึ้นสบตาของเขาอย่างงุนงง นี้เขากำลังเล่นตลก
 
อะไรกับชีวิตของเธออีก
 
“ไม่มีทะเบียนสมรส ไม่มีงานแต่งงาน ไม่มีความผูกพันธ์ ไม่มีความสำคัญและ...ไม่มีความรัก”ความจริงที่เธอรู้อยู่
 
แก่ใจ ทั้งหมดนี้ที่เธอต้องทนแบกรับ ต่อให้หนักหนาแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธ์ท้วงติง เมื่อสถานะตอนนี้มันไม่ได้ต่าง
 
ไปจาก...
 
“นางบำเรอ”ไม่ต้องรอให้คิดจบ สถานะที่เธอควรจะเป็นก็หลุดออกจากปากเขาแล้ว จริงสินะไม่ได้ต่างไปจากกันสัก
 
นิด ดูจากที่เขาบอกมาแล้ว ไม่มีอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่าเธอคือภรรยาของเขา แต่ถ้าหากนี้คือหนทางเดียวที่จะ
 
ทำให้บริษัทที่พ่อท่านสร้างมากับมือไม่พังไปต่อหน้าต่อตา...เธอก็ยินดี
 
“ค่ะ...แต่ฟางขออะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ”เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ที่เธอต่อรอง ดูเหมือนจะไม่ยุติธรรม
 
สำหรับเขาสักนิด สิ่งที่มันสมควรจะเป็นของเขา แต่เธอกลับขอร้องมันมาเสียเฉยๆ แต่ถึงอย่างไรแล้ว ก็คงไม่มี
 
อะไรเสียหายมากไปกว่านี้แล้ว ต่อให้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย แต่เพื่อบุพการีแล้ว เธอไม่ลังเล
 
ที่จะทำมันสักนิด
 
“อะไร!”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจสักนิด ให้เดาก็รู้ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร
 
“ฟางขอบริษัทของคุณพ่อ อย่า...”
 
“ไม่!!”ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบด้วยซ้ำไป ไม่ต้องรอเวลาให้ชายหนุ่มตัดสินใจ เขาก็พร้อมที่จะโพล่งคำตอบออก
 
มาทันที
 
“ขอเถอะนะคะ ให้ฟางทำอะไรฟางยอมทั้งนั้น อย่าฟ้องคุณพ่อเลยนะคะ ถ้าต้องแลกด้วยชีวิตฟางก็ยอม”
 
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกธนันต์ธรญ์ และไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเอาบริษัทมาแลกกับชีวิตไร้ค่าของเธอ แต่ถ้าเป็น
 
อย่างอื่นล่ะไม่แน่...”
 
 
 
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
อิอิ เรื่องนี้แต่งแล้วมีความสุข พระเอกโหดได้ใจ ไม่รู้ว่าจะมีใครบ้าเหมือนเรารึเปล่า แต่ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะ
 
อย่าทิ้งกันซะก่อนล่ะ สุดท้ายเราต้องขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะ สัญญาว่าจะแต่งมันออกมาให้ดีที่สุดเลย^^