The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 18 ไม่ใช่จุดจบ...

 

ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีเทาขึ้นก่อนจะส่องกระจกตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง พลางแสยะยิ้มที่มุมปากอย่าง

 

มีความสุข เท้าเรียวก้าวออกจากบ้านไม้สักทองหลังงาม

 

ก่อนจะก้าวขึ้นบนรถคันหรูแล้วเคลื่อนตัวออกจากไร่องุ่นจิระคุณมุ่งหน้าสู่จุดหมายที่เขารอคอย...

 

                 ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้นสำหรับการขับรถจากไร่องุ่นมาถึงหน้าคฤหาสน์นีระสิงห์ เขาก้าวลง

 

จากรถคันหรูพร้อมๆกับก้าวอาดๆเข้าไปในตัวคฤหาสน์

 

พลั่ก

 

เขาก้มลงมองร่างเล็กๆที่เขาเดินชนจนล้มลงกับพื้น

 

ภาพใบหน้าสวยหวานที่กำลังเบ้เพราะความเจ็บนั้นดูยังไงก็น่ารัก เธอพยุงตัวลุกขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา

 

ปากเล็กน่ารักนั่นอ้าค้างกลางอากาศ ในขณะเดียวกันฝ่ามือเล็กก็ตวัดเข้าใบหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มแรงจนใบ

 

หน้าหล่อคมนั้นหัน น้ำตาเจ้ากรรมก็พลันไหลลงมาอาบแก้มนวลอย่างน่าสงสาร

 

“คุณกลับมาทำไม!!!!”หญิงสาวแหวชายหนุ่มที่กุมใบหน้าหล่อคมของตัวเองที่เธอเพิ่งตบไปหมาดๆ เขาหันหน้า

 

มองเธอด้วยดวงตาแข็งกร้าว ก่อนจะกระชากใบหน้าสวยหวานเข้ามาใกล้ด้วยมือทั้งสองที่ประคองอยู่ข้างแก้มนวล

 

“ไม่ได้กลับมารับผิดชอบเด็กใจแตกอย่างเธอก็แล้วกัน...ธนันต์ธรญ์”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเย็นชา อย่างที่

 

ใครก็ไม่คิดว่าจะมีอยู่ในตัวผู้ชายตรงหน้าแน่นอน

 

“ปล่อยนะ ปล่อยสิ ไอ้บ้า ฉันบอกว่าให้ปล่อยไง ปละ...”ปากหยักได้รูปฉกลงประกบเรียวปากจิ้มลิ้มทันที รสจูบ

 

แสนป่าเถื่อนนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลพรากมากกว่าเดิม แรงขัดขืนที่มียิ่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความทรมานจาก

 

ความเจ็บปวดผ่านจูบที่เขามอบให้ มือเล็กทุบตามอกแกร่งที่บดเบียดเข้ากับหน้าอกของเธอจนหายใจแทบไม่ออก

 

“หยุดนะ!!!!!!!”เสียงเอ็ดตะโร ทำให้ชายหนุ่มผละออกจากสาวน้อยตรงหน้า ก่อนจะมองไปที่ชายวัยกลางคนที่มี

 

สีหน้าถมึงทึง เขาแสยะยิ้มก่อนจะดึงร่างเล็กที่กำลังจะวิ่งไปหาอนุพงศ์ให้กลับเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะกอดเธอไว้

 

ชนิดที่เรียกว่าแนบแน่นจนอากาศไม่สามารถผ่านเล็ดลอดเข้ามาได้

 

“แหม ใจเย็นสิครับคุณพ่อตา ผัวเมียเขาคิดถึงกัน ก็ต้องทำอย่างนี้เป็นธรรมดา”

 

“นายต้องการอะไร”ชายวัยกลางคนถามน้ำเสียงติดจะโมโห เขายิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเอ่ย

 

“ทุกอย่างที่เคยเป็นของจิระคุณ”ดูเหมือนคำตอบของเขาจะทำให้คู่สามี-ภรรยาตรงหน้าตกใจไม่น้อย ทั้งคู่เงียบไป

 

พักใหญ่ ก่อนคุณอนุพงศ์จะเอ่ยถามต่อ

 

“คุณเป็นลูกของคุณประวิทย์หรอกหรือ”เขาแสยะยิ้มออกมา...อย่างสมเพชตัวเอง

 

“ใช่สิ...ลูกของคนที่คุณทรยศเขาไง ในขณะที่พวกคุณใช้ชีวิตกันอย่างสุขสบาย คุณเคยนึกถึงพวกเราบ้างไหม

 

เฮอะ...เอาล่ะ ผมจะไม่พูดถึงอดีตอีกแล้ว คุณคงรู้ว่าคนทำผิดสมควรได้รับโทษ ผมจะฟ้องศาลเรียกทุกอย่างที่เคย

 

เป็นของผมคืน คุณคงไม่ว่าอะไรนะ หึ ผมคิดว่าพวกคุณมีความสุขมากพอแล้ว”เขาเอ่ยอย่างคับแค้นใจ ความแค้น

 

ที่สะสมมานานนับสิบปีกำลังถูกสะสาง ดวงวิญญาณพ่อของเขาจะได้เป็นสุขเสียที เมื่อวันนี้ เวลานี้ทุกอย่างที่เคย

 

เป็นของจิระคุณกำลังกลับคืนมา

 

“...ได้สิ.... คือ ผมต้องขอโทษหากวันนั้นผมไม่ตัดสินใจทำอย่างนั้น พวกคุณคงไม่ต้องลำบาก”

 

“คุณไม่ควรคิดที่จะทำด้วยซ้ำ ทั้งๆที่พ่อท่านไว้ใจคุณมาก แต่คุณกลับหักหลังท่าน รู้ใช่มั้ยว่าบทเรียนแค่นี้มันยัง

 

น้อยเกินไป”เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายอีกหน เมื่อชีวิตของบิดาที่ต้องสูญเสียไป เพราะอนุพงศ์ มันก็ต้องแลกด้วย

 

ชีวิตเช่นกัน

 

“คุณยังต้องการอะไรอีก”

 

“ธนันต์ธรญ์...”คนตัวเล็กในอ้อมกอดที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยกลับดิ้นเสียดื้อๆ ดูเหมือนทั้งสองสามี-ภรรยา

 

ก็จะลำบากใจไม่แพ้กัน

 

“คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ยัยหนูแกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”คุณปวีณาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ สายตาของคนเป็น

 

 

แม่และพ่อจ้องมองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายในอ้อมกอดของเขาอย่างเจ็บปวด

“หึ รู้สึกหรือยัง ว่าความสูญเสียมันเป็นยังไง นี่มันยังน้อยเกินไป ผมสูญเสียพ่อไปอย่างไปมีวันหวนคืน แต่นี่พวก

 

คุณยังดี ไว้ผมพอใจจะทิ้งขว้างลูกสาวของพวกคุณเมื่อไร เธอคงได้กลับมาหาพวกคุณแน่ ไปละ...”เขาก้าวออก

 

มาจากตัวคฤหาสน์ช้าๆ เสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวแปลกๆ มือเล็กที่พยายามแกะมือของ

 

เขาออก พร้อมกับทุบตีเมื่อไม่เป็นผล

 

“ขอฟางกอดพวกท่านก่อนได้ไหมคะ ฟางสัญญาว่าจะไม่ตุกติก นะคะ”เสียงหวานเอื้อนเอ่ยขอร้องอย่างน่าเห็นใจ

 

เขาถอนลมหายใจอย่างยาวเหยียดก่อนจะยอมปล่อยเธอไป ร่างเล็กวิ่งเข้ากอดคนเป็นพ่อและแม่อย่างน่าสลด

 

“ฮือๆ ฟางขอโทษ ฟางขอโทษนะคะ”คนเป็นพ่อและแม่พยักหน้าอย่างรับรู้ว่าลูกสาวตัวน้อยขอโทษด้วยเหตุใด

 

หากแต่มันไม่ใช่ความผิดของลูกน้อย

 

“ฟางไม่ผิดหรอกนะลูก หนูไม่จำเป็นต้องไปหรอกนะ พ่อจะไปคุยกับเขาให้หนูเอง”คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างยากลำบาก

 

เมื่อน้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาหยดแล้วหยดเล่า เขาเองก็รู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ไม่นึกว่าภาณุจะพรากแก้วตาดวงใจ

 

ของเขาไปด้วย เขาคิดว่าหลังจากนี้เมื่อคืนทุกอย่างไปแล้วเขาจะพาลูก

 

และภรรยาออกไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัดซื้อบ้านหลังเล็กๆที่นั่น แต่ทำไม ทุกอย่างถึงไม่เป็นอย่างที่คิดไว้

 

“ไม่ค่ะฟางจะไป บางทีฟางอาจจะต่อรองกับเขาได้ ฟางจะไม่ยอมให้บริษัทของคุณพ่อต้องล้มลงแน่นอน เชื่อใจ

 

ฟางนะคะ ฟางสัญญาว่าจะกลับมา คุณพ่อกับคุณแม่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าทานของหวานเยอะนะคะ เดี๋ยวเบา

 

หวานจะขึ้น ฟางสัญญาว่าจะติดต่อกลับมา”ลูกสาวตัวน้อยสั่งลาเสียยาวเหยียด แต่มิวายบังคับเขาและภรรยาให้

 

ดูแลตัวเอง ไม่รู้ว่าถ้าลูกน้อยไปอยู่ที่โน่นแล้วเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง แกยังอ่อนต่อโลกเกินไป เขาคิดว่า...

 

“หมดเวลาแล้ว กลับมาเสียทีธนันต์ธรญ์ฉันไม่อยากรอนาน”คนตัวเล็กหันมามองชายหนุ่ม ก่อนจะกอดลาพ่อและ

 

แม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะย่างกรายเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ เขาเดินนำเธอไปขึ้นรถที่คนขับรถสตาร์ทรออยู่แล้ว

 

“ขึ้นมา!”คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงกับเสียงตวาดแกมบังคับของเขา เธอก้าวขึ้นรถก่อนจะหันไปมองคนเป็นพ่อและแม่ที่

 

หน้าคฤหาสน์ เมื่อลับสายตาแล้ว เธอก็เลือกที่จะหันหน้าหนีเข้า เสมองไปยังข้างถนนแทน เขาดึงผ้าม่านกั้น

 

ระหว่างคนขับและผู้โดยสาร ก่อนจะกระชากร่างเล็กที่เอาแต่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างขึ้นมานั่งบนตัก

 

เธอไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่มองหน้าเขาอยู่ดี

 

“มองหน้าฉัน!”เขาเอ็ดคนตัวเล็กที่ยังดื้อรั้นอยู่ดี มือหนาที่เปรียบดังคีมเหล็กบีบปลายคางมนจนแทบแตกออกเป็น

 

เสี่ยงๆ เขาไม่ได้ต้องการจะให้เธอเจ็บสักนิด หากเธอจะเลิกดื้อรั้นแล้วหันมาสบตากันเสียดีๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำ

 

ให้ครั้งแรกที่เขาพบเธอ ความรู้สึกแรกคืออยากจะชิดเนื้อตัวนุ่มนิ่มนั้นให้มากที่สุด กลิ่นหอมหวานของเจ้าตัวที่ยัง

 

ตามหลอกหลอนเขาไม่เลิกนั้นทำให้เขาแทบคลั่งตาย หากวันนี้เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะเอาคืนร่างเล็กที่ทำให้ชีวิต

 

ของเขาปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้

 

“รู้รึเปล่าว่าที่ตามฉันมาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง”เขาถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ อย่างนึกอยากจะแกล้ง ยิ่ง

 

ท่าทางอย่างกระต่ายน้อยตื่นสิงห์อย่างนี้ ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปอีก

 

“ฟางไม่รู้ คะ...คุณจะทำอะไร”หญิงสาวเอียงใบหน้าหลบจมูกโด่งเรียวที่ไล้มาตามพวงแก้มอย่างพยายามเต็มที่

 

หากแต่ดูจะไม่เป็นผล เมื่อลมหายใจอุ่นๆยังรินรดพวงแก้มที่แดงระเรื่อของเธออย่างแนบชิด หัวใจไม่รักดีกลับเต้น

 

ไม่เป็นส่ำ เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว แต่ที่สำคัญกว่าเธอไม่มีสิทธิ์หวั่นไหว เมื่อผู้ชายตรงหน้านี้ไม่ใช่ พี่ป๊อป คน

 

เดิมของเธออีกต่อไปแล้ว เขากลับเป็นใครสักคนที่เธอไม่เคยรู้จัก เขาไม่เหมือนพี่ป๊อปของเธอสักนิดทั้งนิสัย วาจา

 

กริยา และหัวใจ หากจะเหมือนก็คงไม่พ้นหน้าตา ถึงแม้ครั้งนี้ผมที่เคยถูกเซ็ตทรงสั้น ตอนนี้กลับยาวระต้นคอแกร่ง

 

ซึ่งก็ถูกเซ็ตดูภูมิฐานมากกว่าคนเก่า หนวดเคราที่เขียวครึ้มที่ปลายคางบึกบึนที่ยาวขึ้นกว่าเดิมไม่มากนัก แต่เขา

 

กลับเปลี่ยนเป็นคนละคน

 

“ภรรยาของฉัน ตามพฤตินัย คงรู้ใช่มั้ยว่ามันเป็นยังไง”เธอเงยหน้าขึ้นสบตาของเขาอย่างงุนงง นี้เขากำลังเล่นตลก

 

อะไรกับชีวิตของเธออีก

 

“ไม่มีทะเบียนสมรส ไม่มีงานแต่งงาน ไม่มีความผูกพันธ์ ไม่มีความสำคัญและ...ไม่มีความรัก”ความจริงที่เธอรู้อยู่

 

แก่ใจ ทั้งหมดนี้ที่เธอต้องทนแบกรับ ต่อให้หนักหนาแค่ไหนเธอก็ไม่มีสิทธ์ท้วงติง เมื่อสถานะตอนนี้มันไม่ได้ต่าง

 

ไปจาก...

 

“นางบำเรอ”ไม่ต้องรอให้คิดจบ สถานะที่เธอควรจะเป็นก็หลุดออกจากปากเขาแล้ว จริงสินะไม่ได้ต่างไปจากกันสัก

 

นิด ดูจากที่เขาบอกมาแล้ว ไม่มีอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่าเธอคือภรรยาของเขา แต่ถ้าหากนี้คือหนทางเดียวที่จะ

 

ทำให้บริษัทที่พ่อท่านสร้างมากับมือไม่พังไปต่อหน้าต่อตา...เธอก็ยินดี

 

“ค่ะ...แต่ฟางขออะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ”เขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ที่เธอต่อรอง ดูเหมือนจะไม่ยุติธรรม

 

สำหรับเขาสักนิด สิ่งที่มันสมควรจะเป็นของเขา แต่เธอกลับขอร้องมันมาเสียเฉยๆ แต่ถึงอย่างไรแล้ว ก็คงไม่มี

 

อะไรเสียหายมากไปกว่านี้แล้ว ต่อให้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย แต่เพื่อบุพการีแล้ว เธอไม่ลังเล

 

ที่จะทำมันสักนิด

 

“อะไร!”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจสักนิด ให้เดาก็รู้ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร

 

“ฟางขอบริษัทของคุณพ่อ อย่า...”

 

“ไม่!!”ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบด้วยซ้ำไป ไม่ต้องรอเวลาให้ชายหนุ่มตัดสินใจ เขาก็พร้อมที่จะโพล่งคำตอบออก

 

มาทันที

 

“ขอเถอะนะคะ ให้ฟางทำอะไรฟางยอมทั้งนั้น อย่าฟ้องคุณพ่อเลยนะคะ ถ้าต้องแลกด้วยชีวิตฟางก็ยอม”

 

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกธนันต์ธรญ์ และไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเอาบริษัทมาแลกกับชีวิตไร้ค่าของเธอ แต่ถ้าเป็น

 

อย่างอื่นล่ะไม่แน่...”

 

 

 

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

อิอิ เรื่องนี้แต่งแล้วมีความสุข พระเอกโหดได้ใจ ไม่รู้ว่าจะมีใครบ้าเหมือนเรารึเปล่า แต่ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะ

 

อย่าทิ้งกันซะก่อนล่ะ สุดท้ายเราต้องขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะ สัญญาว่าจะแต่งมันออกมาให้ดีที่สุดเลย^^