The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?) 
ตอนที่9 อยู่เป็น...ที่พักพิง
 
 
“พาฟางกลับบ้านได้รึยังคะ”เธอถามชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอยู่ข้างๆเธอ
 
 
“อยากกลับหรือไง”เขาถามเธอขณะที่สายตายังไม่ละจากจอสี่เหลี่ยมเบื้องหน้า
 
 
“ค่ะ”
 
 
“ไม่อยากอยู่กับฉันแล้วหรือไง”
 
 
“ถ้าพี่อยากให้ฟางอยู่ ฟางก็จะอยู่ค่ะ”เธอตอบออกไปทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าประโยคถัดมาของเขา มันอาจจะยิ่งทำให้
 
แผลที่เหวอะหวะในหัวใจของเธอยิ่งติดเชื้อลามเข้าไปใหญ่
 
 
“งั้นก็ไปกันเถอะ เพราะฉันไม่อยากอยู่กับเธอทั้งตอนนี้ และตอนหน้า หรือตอนไหน อ้อ หรืออาจจะยกเว้น
 
เวลาอยากมากๆ หุ่นเธอนี่ก็ใช้ได้ พอแก้ขัดได้”น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลลงมาอีก ก็จวนจะรินลงมา หากแต่
 
เธอพยายามกลั้นมันไว้สุดความสามารถ มือหนากระชากแขนบอบบางก่อนจะลากเธอลงไปข้างล่าง
 
 
สายฝนที่หลั่งรินลงมาอย่างหนักไม่ได้ทำให้ความสามารถในการขับรถของชายหนุ่มลดลงเลย เขายังขับรถ
 
เร็วปานพายุทอร์นาโด  จนในที่สุดรถคันหรูก็จอดหน้าคฤหาสน์หลังงามหรือที่เธอเรียกว่าบ้านได้อย่าง
 
ปลอดภัย โดยทั้งเธอและเขายังครบสามสิบสอง
 
 
“ลงไปสิ”เขาเอ่ยไล่เธอทันที เธออยากจะขอร้องให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นเขาก็คงจะมองว่า
 
เธอให้ท่าเขาอีก ความจริงเธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ยิ่งตอนนี้ทั้งเสียงฟ้าร้องก็ดังราวกับโลกทั้งใบ
 
กำลังจะแตก สายฟ้าแลบก็ฟาดลงมาจนเธอกลัวเหลือเกินว่ามันจะฟาดลงกลางหัวเธอรึเปล่า เธอสะบัดหัว
 
ไล่ความกลัวก่อนจะก้าวลงจากรถไป เธอรีบตรงดิ่งเข้าห้องนอนทันที แล้วเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ขา
 
เรียวก้าวออกจากห้องน้ำเป็นจังหวะเดียวกันกับแสงสว่างรอบๆตัวดับลง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เพิ่งจะบ่ายๆแต่ด้วย
 
ความมืดของเมฆฝนทำให้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์จึงถูกบดบัง สายตากวาดไปรอบๆห้องอย่าง
 
หวาดระแวงเธอไม่เคยว้าเหว่อย่างนี้มาก่อนเลย เธอกระชับปมผ้าขนหนูผืนน้อยที่พันร่างของเธอไว้ อากาศ
 
หนาวเหน็บยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เธอรีบมุดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา ปิดเปลือกตาลง พร้อมๆกับก้าวสู่
 
ดินแดนของความฝัน
 
 
ป๊อปปี้ค่อยๆเปิดห้องดูทีละห้องเพื่อให้แน่ใจว่าเขาสามารถนอนพักห้องไหนได้บ้าง
 
 
ตอนแรกก็กะว่าจะกลับนั้นแหละ...แต่บ้านหลังตั้งใหญ่มีแต่คนรับใช้อยู่กันแค่สามคน แล้วยิ่งตอนนี้ขโมย
 
ขจรก็เยอะอีก เขาตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่ง เพราะขี้เกียจจะเดินหาแล้ว อาศัยแค่แสงของ
 
โทรศัพท์มือถือก็ลำบากเต็มที เขาล้มลงนอนบนเตียงหนานุ่มพร้อมๆกับมุดตัวลงในผ้าห่มผืนหนา นี้คงเป็น
 
ครั้งแรกละมั้งเนี่ยที่จะนอนตั้งแต่หัวค่ำ แต่มือของเขากลับสัมผัสเข้ากับสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง
 
 
เหมือน...คน
 
 
คนตัวเล็กด้วย เขายิ้มกระหยิ่มกระย่องก่อนจะลูบมือหนาไปทั่วเรือนร่างของคนตัวเล็กอย่างหลงใหล ก็จริง
 
อยู่ที่เธอนั้นตัวเล็ก ไม่ได้มีหุ่นที่เพรียวระหงส์เหมือนนางแบบ แต่เธอนั้นมีรูปร่างที่สมสัดส่วน เขายอมรับว่า
 
หลงใหลร่างกายของเธอ...แต่เขาเชื่อว่ามันเป็นปกติของผู้ชายทุกคน และอีกไม่นานคงเบื่อ
 
 
“อื้อ”มือเล็กปัดมือของเขาที่กำลังสาละวนถอดผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอพลิกร่าง
 
หงาย ทำให้เขาสัมผัสกับอกแน่นหนั่นอย่างเต็มที่ เขาลดริมฝีปากครอบครองยอดอกแสนหวานอย่างวา
 
หวาม เสียงหวานมีครางในลำคอยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นมอง
 
หน้าเขาด้วยสายตาหวานเชื่อม เขาประกบริมฝีปากของเธออย่างอ่อนหวาน รสจูบแสนหวานแทบเผา
 
ผลาญให้เขาและเธอไหม้เป็นจุน เขาถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง แล้วเคลื่อนริมฝีปากขบเม้มดูดดึงตาม
 
ลำคอระหงส์ จนเกิดรอยตีตราไปทั่ว
 
 
“พี่ป๊อป”เสียงหวานเรียงชื่อของเขาด้วยอารมณ์หวามไหว ยิ่งทำให้เขาอยากจะฝากฝังตัวตนของเขาให้รวม
 
กับเธอโดยเร็วที่สุด แต่ยังก่อน... เขาลดมือลงแล้วเตรียมจะส่งนิ้วเรียวเข้าสำรวจกายสาว แต่เธอกลับยื้อ
 
เอาไว้
 
 
“ยะ อย่า ฟางเจ็บ”น้ำเสียงที่เจือความหวาดกลัว ทำให้เขารู้ว่าเขาได้มอบประสบการณ์ที่ไม่ดีเท่าไรให้เธอไป
 
แล้ว เธอคงหวาดกลัวการหลับนอนกับเขาไปแล้ว...
 
 
“เจ็บมากรึเปล่า”เขาถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นเมื่อส่ายหน้าทั้งน้ำตา มือเล็กก็ยื้อยุดเขาไว้สุดแรง ความ
 
ปรารถนาได้ดับสูญลงไป ความห่วงใยกลับเข้ามาแทนที่ในทุกอณูของหัวใจทั้งที่เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
 
 
“เจ็บค่ะ เจ็บ...ฮึก”เธอตอบเจือเสียงสะอื้นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด
 
 
“พี่ขอโทษนะ....อย่าร้องนะคนดี”เขาพูดก่อนจะกรีดนิ้วเรียวเช็ดน้ำตาที่ไหลรินลงมาราวกับทำนบแตก
 
 
เธอรีบโกยเอาผ้านวมมาปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่า ชายหนุ่มลุกจากเตียงแล้วอาศัยแสงจากมือถือส่อง
 
แล้วไปที่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ เขาควานหาชุดนอนของเธอ ก่อนจะโยนให้ร่างเล็กที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น
 
 
“ใส่ซะ ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหว”สายฟ้าแลบส่องให้เห็นแววตาของความหวาดกลัวซึ่งร่างเล็กส่งออกมา เธอลน
 
ลานคว้าชุดนอนแล้วมุดลงไปในผ้านวม ก่อนจะแหวใส่เขา
 
 
“พี่ป๊อป พี่เข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ นี่มันห้องของฟางนะ”
 
 
“ไม่ออก คุณน้าบอกว่าให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนเธอ”เขาพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆหญิงสาว แล้วรวบร่าง
 
แสนบอบบางนั้นเข้ามากอดไว้
 
 
“เอ๊ะ บอกว่าให้ออกไปไง”เธอพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างทุลักทุเล
 
 
“ไม่ออก จะนอนกับเมีย”เขาพูดก่อนจะซุกหน้าลงกับซอกคอระหงส์ของคนตัวเล็ก ซึ่งเธอก็จำยอมนอนกับ
 
เขาแต่โดยดี เขามองใบหน้าแสนหวานที่ตรึงใจเขาตั้งแต่แรกเห็น คิ้วโก่งสวยได้รูปรับกับดวงตากลมโตที่ถูก
 
กรอบด้วยขนตางอนยาว จมูกเล็กเชิดรั้นอย่างนิสัยเจ้าตัว ปากเล็กน่ารักนั้นก็หวานทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรส
 
 
เขายอมรับว่าเธอสวยและน่ารักมาก และเขาก็ยอมรับว่าเธอเหมาะที่จะเป็นคู่หมั้นของเขา หากแต่ตอนนี้
 
เขามีคนรักอยู่แล้ว และเขาก็ไม่สามารถทรยศเธอคนนั้นได้
 
 
แล้วจะผิดอะไรหากเขากับฟางจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน...ในเมื่อเธอเสนอ และเขาก็สนอง
 
 
แต่...ดูเหมือนเขาจะใช้คำนั้นไม่ได้แล้ว ก็เธอไม่ได้เสนอ...แต่กลับเป็นเขาเองที่ขืนใจเธอ
 
 
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะฟาง”เขาพูดออกมาเพราะความหนักใจ เธอประกาศลั่นว่าจะแต่งงานกับเขา
 
ในขณะที่เขายังลังเล ตอนนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่า...เขายังรักพิมหรือ
 
 
หากไม่ใช่เพราะความน่ารักของเธอที่ทำให้เขาหวั่นไหวเขาก็คงไม่ต้องว่ากลัดกลุ้มเช่นนี้...
 
 
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาพยายามใจแข็งกับเธอ...แต่ครั้งที่เขาต้องทำให้เธอถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลนั้นหัวใจ
 
มันก็ได้เตือนเขาแล้วว่าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป...เขานั่นแหละที่ต้องเจ็บเอง
 
 
ร่างที่สะดุ้งโหยงจากเสียงของฟ้าผ่าของร่างบอบบางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา
 
 
“ยังไม่นอนอีกหรอ”เธอส่ายหน้าน้อยๆกับอกแกร่งของเขา
 
 
“กลัวหรือ”
 
 
“ค่ะ มันน่ากลัว มันเหมือน...”เขารู้ดีกว่าเธอคงจะหมายถึงคืนนั้นแน่ คงจะเป็นค่ำคืนของเขาและเธอซึ่งมี
 
ร่วมกัน
 
 
“นอนเถอะ พี่จะไม่ทิ้งฟางไปไหนหรอก”ร่างเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา เสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ
 
เป็นสัญญาณว่าร่างเล็กได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว เขาวางใจจึงดึงตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างเล็กไป...
 
 
 
...............................................................................................................................
 
มาแล้วววววววว ขอบคุณทุกเม้น ทุกโหวต แล้วก็ทุกกำลังใจนะจ้ะ ขอบคุณที่อินไปกับนิยายของเรา  ขอบคุณที่ติดตามนิยายของเรา               เราจะขอบอกกับรีดเดอร์ทุกคนอีกครั้งหนึ่ง ว่า
ทุกๆคนคือคนสำคัญ เพราะทุกคนที่ทำใให้เรามีกำลังใจที่จะแต่งนิยายทุกๆเรื่องทุกๆตอนให้มันจบ
แล้วก็ขอบคุณจริงๆนะที่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน