The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?) 
ตอนทึ่7 ไกลเหลือเกิน...
แสงแดดอ่อนๆสาดส่องผ่าผ้าม่านเนื้อดีกระทบร่างของหนุ่มสาวที่กำลังตระกองกอดกันอยู่
 
 
ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงภายในห้อง ก่อนดวงตา
 
จะเบิกกว้างเมื่อร่างของเธออยู่ในเสื้อยืดตัวโคร่งของเขาและตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาเช่นกัน เธอเงย
 
หน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก เขาหล่อมาก หล่อแบบไทยๆ ดวงตาเรียวรี แต่กลับฉายแววตาดุดันจนใครๆ
 
ที่สบตาเป็นอันต้องหลงเสน่ห์ของเขา ดวงตาคู่สวยนั้นรับกับคิ้วเข้มที่ดำเป็นปื้น และจมูกโด่งเรียวเป็นสันก็
 
รับกันเป็นอย่างดีกับริมฝีปากสีสด ใบหน้าที่เธอหลงใหล...ไม่ใช่แค่ใบหน้า...เธอชอบที่เขาเป็นเขา ตัวตน
 
ของเขา รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่เธอได้รับ...ไม่สิ เคยได้รับ... ไม่เหลืออีกแล้วผู้ชายคนนั้นของเธอ คนที่อ่อนโยน
 
และอบอุ่น แต่เธอเชื่อว่ามันได้ซุกซ่อนอยู่ในตัวของเขา...และสักวันเขาจะเปิดเผยให้เธอได้สัมผัสอีกครั้ง
 
 
“มองอะไร”เขาพูดพร้อมกับผลักเธอออกจากอ้อมกอด
 
 
“เปล่าค่ะ ฟางไปอาบน้ำก่อนนะ”เธอพูดพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง เมื่อก้าวแรกสัมผัสกับพื้นเท่านั้น
 
ร่างทั้งร่างก็ทรุดฮวบลงกับพื้น เหตุมาจากความเจ็บที่แล่นผ่านใจกลางความเป็นหญิงนั่นเอง เธอพยายาม
 
พยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่มันก็ลำบากเหลือเกิน
 
 
“ฮัลโหลครับ”ชายหนุ่มก้าวลงมาจากเตียงแล้วเดินผ่านเธอไปที่ระเบียง เธอมองตามประตูกระจกที่ปิดลง
 
 
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา... น้ำตาไหลลงมาราวกับทำนบแตก มันบ่งบอกได้อย่างดีว่าเจ้าของดวงตากลม
 
โตนั้นทุกข์ใจมากแค่ไหน เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงที่เดินเข้ามา
 
 
“เลิกติดต่อกับเธอซะ”เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วมองไปที่ร่างสูงที่กำลังเดินอาดๆเข้ามากระชาก
 
ร่างของเธอที่นั่งกองอยู่ที่พื้นแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียง แต่มันดันพลาด ร่างของเธอเด้งขึ้น ทำให้ศีรษะสวย
 
กระแทกเข้ากับโต๊ะข้างเตียงอย่างจัง ความเจ็บแล่นเข้ามาที่ขมับข้างขวาทันที เธอยกมือขึ้นแตะบริเวณนั้น
 
เบาๆ ของเหลวสีสดก็เปื้อนติดมือมา...หัวแตก
 
 
“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!!”ร่างสูงตวาดขึ้นมาเสียงดัง
 
 
“ค่ะ ฉันรู้ดี”
 
 
“ก็ดี...แล้วเธอนั่นแหละที่ต้องเลิกยุ่งกับฉัน”เขาพูดพร้อมๆกับหันหลังและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไป
 
 
“ฉันคงทำไม่ได้”เธอพูดก่อนจะตะเกียกตะกายลงจากเตียงก้มลงเก็บเสียผ้าที่ตกอยู่ตามพื้น แล้วกำลังจะ
 
ก้าวเดินออกจากห้องนอนของเขาไป แต่...
 
 
“ทำไม!!!!!!”เสียงเข้มตวาดขึ้นอย่างโกรธจัด
 
 
“คุณรู้มั้ยคะ สำหรับฉัน ถึงแม้ว่าเราจะห่างกันไกลคนละซีกโลก ฉันก็รักคุณ แต่สำหรับคุณ ถึงแม้ว่าเราจะ
 
ใกล้กันเพียงปลายก้อย คุณก็ไม่รักฉัน”เธอปลดข้อมือหนาที่พันธนาการเธอไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน
 
ของเขาไป
 
 
ป๊อปปี้มองตามร่างเล็กที่เดินออกจากห้องไป เธอเดินออกไปอย่างทุลักทุเล เขารู้ว่าเธอคงเจ็บที่ตรงนั้นมาก
 
เพราะการร่วมรักเมื่อคืน และหัวที่แตกอยู่ก็คงจะยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้เธอมากขึ้นอีก
 
 
แต่เธอทำตัวของเธอเอง ถ้าเธอไม่อาจหาญกับเขาก็คงจะไม่มีสภาพอย่างนั้น
 
 
แต่เขาก็ผิดที่ไปทำร้ายเธออย่างนั้น... สายตาก็พลันมองไปที่เตียง ดวงเลือดที่ผสมกับน้ำกามเปื้อนอยู่ที่ผ้าปู
 
ที่นอนวงใหญ่ และรอยหยดเลือดที่หยดไปตามพื้นห้องทำเอาเขาใจหายวาบ เธอต้องเจ็บหนักแน่ๆ
 
 
เขาสาวเท้าออกจากห้องนอน แล้วก็เห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งมองเสื้อผ้าในมือ เขาเดาว่ามันคงฉีกขาดเสียจน
 
สวมใส่ไม่ได้ เขาเดินไปนั่งข้างๆเธอ คนตัวเล็กนั้นตกใจกระถดกายหนี
 
 
“เจ็บมากรึเปล่า”เขาถามพร้อมกับหยิบทิชชู่มาเช็ดเลือดที่แห้งเกาะกรังอยู่บริเวณขมับ แต่มือเล็กนั้นฉุดมือ
 
ของเขาไว้ แล้วสะบัดออกอย่างแรง
 
 
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”เขาตกใจเล็กน้อย เมื่อเธอนั้นไม่เคยแสดงท่าทีอย่างนี้กับเขามาก่อน แต่เป็นเพราะอะไร
 
เธอถึงทำแบบนี้กัน
 
 
“อย่ามาอวดดี เห็นมั้ย หัวแตกน่ะ”
 
 
“มันก็คงไม่แตกหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่จับฉันกระแทกกับโต๊ะข้างเตียง”เธอพูดพร้อมๆกับสะบัดหน้าหนีมือของ
 
เขาที่กำลังเช็ดเลือดให้เธอ
 
 
“จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่ได้รักเธอ เธอก็รู้ดี”เขาเอ่ยเสียงหน่ายๆนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอเช่นนี้
 
 
“ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว และฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”
 
 
“ถอนหมั้นกับฉันได้มั้ย”เขาเห็น...น้ำตาของเธอหยดลงมา แต่เพียงแค่หยดเดียวเท่านั้น ภายใต้ใบหน้าเรียบ
 
เฉยนั้นเขาเดาไม่ออกเลยมาเธอกำลังรู้สึกเช่นไร
 
 
“คุณไม่รักฉันสักนิดเลยหรือคะ”เขาเพียงแต่ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
 
 
“ค่ะ”เขาเผยรอยยิ้มออกมา เขาไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนี้
 
 
“เราจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด”ประโยคถัดมาของเธอทำเอาเขาแทบจะฉีกเนื้อของเธอออกมาเป็นชิ้นๆได้
 
เลย มือหนาบีบเข้าที่หัวไหล่มนราวกับคีมเหล็กที่กำลังล็อกลวดเหล็กให้มันขาดออกจากกัน
 
 
“ปล่อยฉัน...ทำไมคะไม่ดีใจหรอ”น้ำเสียงยียวน และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตัวเล็กทำเอาเขาแทบจะเขย่าร่าง
 
ของเธอให้หัวมันหลุดจากบ่าเสียให้ได้ แต่เขาไม่ทำก็เท่านั้น
 
 
“ดีใจกะผีเธอสิ ที่ฉันบอกแปลว่าไม่อยากให้เราเกี่ยวพันกันทางใดๆทั้งนั้น”หญิงสาวยิ้มยียวนกวนประสาท
 
ชายหนุ่มก่อนเธอจะพูดออกมา
 
 
“ถึงแม้จะไม่ใช่ทางนิตินัย...แต่ก็เป็นทางพฤตินัย”เธอแทบจะตบหน้าตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง แต่...ที่เธอพูดไป
 
เพราะไม่อยากเสียเขาไป...และการแต่งงานก็เป็นสิ่งผูกมัดที่ดีที่สุด
 
 
“หึ งั้นฉันก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงทุกคนที่ฉันนอนด้วยล่ะสิ เพราะฉันไม่ได้นอนกับเธอคนเดียว”
 
 
“ไม่จำเป็นค่ะ ฉันไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น”
 
 
“อ้อ ใช่สิ...เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าขอผู้ชายแต่งงาน”
 
 
“ค่ะ ขอบคุณมาก”เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม แต่ความรู้สึกหลากหลายกลับตีขึ้นมามากมาย
 
 
กลัว...จะเสียเขาไป
 
 
กลัว...จะถูกทิ้ง
 
 
“ไม่กลัวเสียใจรึไง ถ้าเราเลิกกัน”
 
 
“ฉันไม่เคยกลัวหรอกค่ะ ความเสียใจ...มันไม่มีอะไรที่น่าเสียใจไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณไม่รัก
 
ฉัน ฉันเคยต้องเสียใจที่เสียศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงไป ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณมีคนอื่น ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณ
 
ไม่เห็นค่าความรักของฉัน...มองว่ามันงี่เง่า แต่ฉันก็ผ่านมันมาได้ แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะต้องเสียใจ”
 
 
“เลิกดราม่าซะทีเหอะ ฉันจะไม่แต่งงานกับเธอแน่”
 
 
“แต่ฉันจะแต่งค่ะ ถ้าฉันขอให้คุณรักฉันบ้างจะได้มั้ยคะ”ชายหนุ่มตะลึงงันกับคำขอของหญิงสาวไปเนิ่น
 
นานก่อนจะตอบออกมา
 
 
“ฟาง ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ”ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้
 
 
“ค่ะ ฉันเข้าใจ แต่ฉันรักคุณ และฉันจะทำให้คุณรักฉันให้ได้ เหมือนที่ฉันพยายามทำมาตลอด7ปี”น้ำเสียง
 
ปนสะอื้นนั้นทำเอาคนฟังสลดใจไป....แต่เพียงน้อยนิด
 
 
“แต่เธอก็เห็นว่ามันไม่สำเร็จ”
 
 
“ค่ะ แต่คงมีสักวัน...ฉันเชื่อ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้คุณแล้ว...แม้แต่ความบริสุทธิ์ฉันก็ไม่มีอีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่ง
 
ที่มันจะไม่หมดไปคือความรัก...ความรักที่คุณไม่เคยมีให้ฉัน”เธอพูดปนเสียงสะอื้น ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วพูด
 
ต่ออีก
 
 
“น่าตลกนะคะ”
 
 
“ผู้หญิงทุกคนมีความฝันเหมือนๆกัน คือการแต่งงาน แต่งกับคนที่เรารักและเขาก็รักเรา การมอบความ
 
บริสุทธิ์ที่เฝ้ารักษาให้กับคนรักในค่ำคืนของวิวาห์แสนหวาน มีจูบแรกที่อ่อนหวานและอ่อนโยน มีคำบอกรัก
 
หวานหูจากคนรักที่พร่ำบอกถึงจะไม่บ่อยแต่ขอแค่ได้ยินเป็นพอ และสำหรับฉันทุกๆความฝันของผู้หญิงถือ
 
เป็นข้อยกเว้น ฉันกำลังจะแต่งงาน...กับคนที่เขาไม่ได้รักฉัน ฉันได้มอบความบริสุทธิ์ให้คนที่ฉันรัก...แต่เขา
 
ไม่เห็นค่า ฉันมีจูบแรก...ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ คำบอกรักหวานหู...ยิ่งไม่เคยได้ยิน...คุณพอจะรู้มั้ยคะว่า
 
ผู้ชายคนนั้นคือใคร คนที่ทำให้ฉันทิ้งความฝันของผู้หญิงทุกๆคน”
 
 
“ฟาง ฉัน...”
 
 
“ความรักคงมากเกินไป ที่จะขอ....ฉันก็จะไม่ขอจากคุณ แต่ฉันจะทำให้คุณหยิบยื่นมันมาให้ฉัน...จากใจ”
 
 
กลีบปากเรียวของหญิงสาวประทับลงบนริมฝีปากสีสดของชายหนุ่มและถอนออกมา
 
 
“ฉันมั่นใจว่าสักวันคุณจะรักฉัน”เธอพูดก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล