The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?) 
 
 
ตอนที่5 สถานะมันต่างกัน.... 
 
 
รถคันหรูจอดสนิท ณ ลานจอดรถของคอนโดหรูกลางเมือง ร่างสูงที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากร่างเล็กให้
 
ออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล แต่ติดก็ตรงที่เธอยึดตัวไว้ไม่ยอมออกมาตามแรงดึงของเขา
 
 
“โอ้ย ฟางเจ็บนะปล่อยฟาง”คนตัวเล็กที่กำลังเกาะประตูรถไว้แน่นโวยวายกับคนตัวโตที่ออกแรงกระชาก
 
เธออยู่ในตอนนี้
 
 
“เจ็บก็ปล่อยมือออกสิ”คนตัวโตเองก็พยายามดึงเธอออกมาอย่างไม่ลดละ
 
 
“ไม่ ฟางไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะที่พี่จะลากขึ้นคอนโดน่ะ ปล่อย!!!”เธอตะโกนออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
“ตกลงว่าจะไม่ปล่อยใช่มั้ย”เขาถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
 
 
“ใช่”เธอตอบพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเขาอาศัยจังหวะนี่ช้อนอุ้มเธอขึ้นมา
 
 
เธอพยายามทั้งดิ้น ทั้งทุบ ทั้งตี แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เขาไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย
 
 
เขาอุ้มเธอผ่านสายตาของฝูงชนมากมายอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องของเขา เมื่อเปิด
 
ประตูเข้ามาแล้วเขาก็ทุ่มร่างของเธอลงบนโซฟาอย่างแรง
 
 
“เจ็บนะ!!!”เธอโวยวายออกมา ก่อนจะรีบกระถดกายหนี เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“หยุดโวยวายสักทีเหอะ ฉันรำคาญ!!!!”เสียงตวาดของเขาทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว
 
 
“รำคาญก็ปล่อยฟางไปสิ”เธอพูดก่อนจะลุกจากโซฟา แล้วเดินไปที่ประตู แต่เขาคว้าร่างของเธอไว้ก่อน และ
 
พันธนาการเธอด้วยอ้อมกอดของเขา
 
 
“จะไปไหน”เขาถามด้วยน้ำเสียงตามแบบฉบับของเขา...เย็นเยียบ
 
 
“ไปให้พ้นจากที่นี่ไง”เธอพูดก่อนจะดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาสุดแรง...แต่ไม่หลุด ไม่พอเขายังกระชับ
 
อ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
 
 
“ทำไม...นอนกับผัวสักคืนมันจะตายรึไง”
 
 
เพี๊ยะ!!!
 
 
มือเล็กตวัดเข้าให้ที่ใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่ม จนหันไปกับแรงตบ ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามอง
 
หน้าเธออย่างเลือดเย็น
 
 
“อย่ามาหยาบคายกับฟาง ฟางไม่ใช่เมียพี่!!!”เธอตวาดออกไปอย่างโกรธจัด
 
 
“มันจะไม่ใช่ยังไงห๊ะ!!!หรือต้องให้รื้อฟื้น”ชายหนุ่มพูดก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอของร่างเล็กอย่างหยาบ
 
คาย แต่เธอก็ใช้มือเล็กดันใบหน้าของเขาออก
 
 
“พี่ควรให้เกียรติฟาง...ฟางเป็นคู่หมั้นของพี่”เธอพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
 
 
“แล้วยังไง เธอก็แค่คู่หมั้น ไม่ใช่คนรัก!!!!”แต่เสียงตวาดที่ตอกกลับมาทำให้เธอสะดุ้งโหยง
 
 
“แล้วมันต่างกันยังไงคะ”เธอถามพร้อมๆกับพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังรื้นที่ขอบตาไม่ให้หยดลงมา
 
 
“หึ มันก็ต่างกันตรงที่ฉันไม่ได้รักเธอ เหมือนที่ฉันรักพิม...”แค่นั้น...มันก็แทบจะทำให้เธอล้มทั้งยืน
 
 
“งั้นหรอคะ...อันที่จริงฟางก็รู้อยู่แล้ว แต่ฟางจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้หัวใจของพี่ป๊อปมา”เธอพูดออกไปราว
 
กับไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของชายหนุ่มเมื้อกี้เลย ทั้งที่ความจริง...เธอ.......
 
 
“หึ แต่ฉันว่าความพยายามของเธอคงจะสูญเปล่าซะแล้วล่ะ 2ปีแล้วไม่ใช่หรอ...ทำได้รึยังหล่ะ”เขาพูด
 
พลางเหยียดรอยยิ้มดูถูกเธอ
 
 
จริงอยู่...เธอพยายามมานาน...ไม่ใช่แค่2ปี แต่มันตั้งแต่ที่เธอได้พบกับเขาครั้งแรกแล้ว...
 
 
มันร่วมๆ7ปีแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยสนใจเธอ...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานจนเขามีคนรักไปแล้ว....
 
 
แต่เธอก็ยังไม่หมดหวัง...จนในสภาวะที่บริษัทที่เขาสร้างมากับมือกำลังจะล้มลง...บุพการีของเขายื่น
 
ข้อเสนอให้เขายอมหมั้นกับเธอแล้วท่านจะยอมช่วยเหลือบริษัทของเขา...เขายอม
 
 
จากบทสนทนาหลายต่อหลายครั้งที่เธอบังเอิญได้ยิน...เขาก็ล้วนแล้วแต่บอกกับเธอคนนั้นให้รอ
 
 
รอเวลาที่บริษัทของเขาฟื้นตัวได้เป็นปกติ...เขาก็จะเลิกกับเธอ
 
 
ณ ตอนนี้ เธอคงได้แต่รอนับเวลาถอยหลัง...เมื่อเขากำลังจะหลุดมือเธอไป
 
 
แต่ถ้าทำแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เธอล่ะสิ...เธอจะไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่ เธอจะทำทุวิถีทางเพื่อให้เขารักเธอ...แม้มัน
 
จะเหลือเวลาอีกไม่เท่าไร
 
 
“อีกไม่นานหรอกค่ะ”ที่ฟางจะไป... เธอแอบต่อประโยคถัดมาในใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าอีกไม่นานเธอกับเขาก็คง
 
ต้องเลิกรากัน
 
 
“หึ น่าสมเพชชะมัด...เธอยังมีความหวังอยู่อีกหรอเนี่ย”เขาพูดพร้อมกับเชยคางมนของเธอขึ้นมา
 
 
“มีสิคะ ฟางมีความหวังเสมอ บางทีเราอาจจะได้แต่งงานกันก็ได้ใครจะไปรู้”เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียง             
 
ยียวน และมันก็เรียกโทสะของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี
 
 
“ให้ฉันตายก่อนเถอะ”เธอยกนิ้วเรียวขึ้นแตะที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม
 
 
“แค่ฟางท้องกับพี่ เราก็ได้แต่งงานกันแล้วค่ะ”เขากระชากนิ้วเรียวสวยของเธอออกอย่างแรง
 
 
“อย่างเธอน่ะฉันไม่คิดเอามาทำแม่ของลูกหรอก แค่สนองความใคร่มันก็มากเกินพอแล้ว”เขาพูดพร้อมกับ
 
ผลักเธอลงบนโซฟา แล้วก้มลงมาทาบทับตัวเธอไว้ เธอพยายามเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของเขาที่จ้องจะฉก
 
ลงมา แต่ก็ไม่ทันร่างสูงประกบจูบลงมาที่ริมฝีปากบางแล้วบดขยี้อย่างป่าเถื่อน เขากระชากเดรสตัวสวย
 
ของเธอจนขาดหลุดลุ่ย เนื้อผ้าบาดเข้าที่เนื้อนวลจนเลือดซิบ มือหนาฟ่อนเฟ้นอกอวบอย่างเมามันส์ ก่อน
 
จะกระชากบราเซียร์ที่บดบังความอวบอิ่มออก แล้วทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ก่อนเขาจะถอนจูบแสนหยาบคาย
 
ออก แล้วฉกไปที่ความนุ่มหยุ่นที่มือหนากำลังฟ่อนเฟ้นอย่างมันส์มือ ก่อนทุกอย่างจะสะดุดลงเมื่อหญิงสาว
 
ผลักเขาออก
 
 
“อย่ามาทำกับฟางแบบนี้ ฟางไม่ใช่อีตัว!!!!”เธอพูดก่อนจะก้มลงเก็บบราเซียร์สีหวานที่ตกอยู่ที่พื้น พลาง
 
กุมสาบเสื้อที่ถูกทึ้งจนขาดเข้าหากัน แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนของชายหนุ่ม...
 
 
ทิ้งให้ชายหนุ่มทบทวนความคิดของตัวเองอยู่อย่างนั้น
 
 
ก็จริงอย่างที่เธอว่า...เขาควรให้เกียรติเธอ เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของเขา
 
 
สิ่งที่เขาทำมันคงเกินไป...เขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
 
 
ไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหนนอกเสียจากเธอ......ไม่เคยแม้แต่กับคนรักของเขา
 
 
แต่คำพูดถือดีของเธอมันทำให้เขาอดไม่ได้ทุกที
 
 
เมื่อไหร่ที่เธอกลับมาเมืองไทยตอนช่วงปิดภาคเรียน เธอก็มักจะแวะเวียนมาหาเขาตลอด
 
 
ไม่สิ...ทุกวันเลยต่างหาก ซื้อของมาฝากบ้าง ชวนไปทานข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง ช็อปปิ้งบ้าง
 
 
แต่เขาไม่เคยสนใจของฝากของเธอ...เขายกมันให้เลขาหน้าห้องของเขาเอง
 
 
เธอชวนเขาไปทานข้าวสักพันรอบละมั้ง...แต่เขาไปทานกับแค่สองรอบ ด้วยความจำยอม...
 
 
และทิ้งเธอไว้ทั้งสองครั้ง
 
 
เธอชวนเขาไปดูหนัง...เขาไปแค่รอบเดียว   หนังฆาตรกรฆ่ากันเลือดสาด...แต่เธอก็ไม่บ่นสักคำ
 
 
นั่งดูเป็นเพื่อนเขา...ทั้งๆที่ผู้หญิงคงจะไม่ชอบอะไรเทือกนี้เลย
 
 
เธอชวนเขาไปช็อปปิ้ง  แต่เขาไม่เคยไปกับเธอเลย...เขามองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระและเสียเวลาที่จะต้อง
 
เดินตามผู้หญิงต้อยๆ เพื่อถือของให้คุณเธอดังคนใช้ก็ไม่ปาน...
 
 
แต่ส่วนใหญ่แล้วเธอก็จะนั่งเฝ้าเขาที่ห้องทำงานเสียมากกว่า ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน...
 
 
ถ้าให้เดา...เธอคงเป็นโรคกระเพาะเมื่อสองปีที่แล้วเป็นแน่
 
 
วันที่เธอขึ้นเครื่องกลับ เธอก็จะแวะมาหาเขาที่บริษัทก่อนออกไปที่สนามบิน เพราะเขาให้เหตุผลว่าไม่ว่าง
 
 
เธอเลยถ่อสังขารมาหาเขาถึงที่...
 
 
ข้อความที่เธอส่งมาอยู่ทุกวี่ทุกวัน วันละข้อความสองข้อความ...ที่เขาลบทิ้งไปไม่รู้สักกี่ครั้ง
 
 
บางข้อความก็ลบทิ้งทั้งที่ยังไม่เปิดอ่านด้วยซ้ำไป...
 
 
คิดๆดูแล้วเธอก็พยายามจริงๆนะ แต่ติดก็ตรงที่เขาไม่ได้มีใจให้เธอ...เหมือนที่มีให้พิมก็เท่านั้น
 
.................................................................................................................
มีเราเลือกอัพเรื่องนี้ เพราะว่านับต่อจากนี้ไปเราจะอัพเรื่องนี้ให้จบ
เราหวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจนะ การที่เราจะไปแต่งนิยายสองเรื่องพร้อมๆกันมันจะทำให้ความสามารถของเราลดลง
ว่ามั้ย?...ถ้ายังไงเราก็ขอโทษนะ แต่สัญญาว่าถ้าอัพเรื่องนี้จบแล้วจะอัพอีกเรื่องต่อทันที