รักป่วนๆ ของก๊วนเด็กแสบ

"หรอ..คุณแม่ล้มป่วยแล้วก็เสียชีวิตไปเมื่อ 10 ปีก่อน แล้วงานบ้านทำยังไงหรอจ๊ะ"

"อ๋อ ทำเองอ่ะ พอดีคุณแม่เป็นคนทำอาหารเก่ง ตอนเข้าโรงพยาบาลก็เลยทิ้งสูตรอาหารเอาไว้ให้เยอะ ตัวเองก็ได้สนุกกับการเรียนรู้แต่ละส่วน แล้วถ้าวันไหนทำอร่อย คุณพ่อก็จะคอยปลื้มไปด้วย รู้สึกชอบช่วงเวลาในตอนนั้นมากเลยล่ะ"ฟางตอบ

"เอ่อ...พรุ้งนี้ขอพวกเราจองตัวอีกทีได้มั้ยจ๊ะ =///="

"ดะได้สิ แบบนั้นก็ยิ่งดีเลย"

"รับปากได้หน้าตาเฉยเลย"โทโมะที่แอบดูฟางอยู่ก็พูดออกมา

"ใสซื่อจริงๆ"จองเบพูด

"ไร้ซึ่งเทคนิค"เขื่อนพูดต่อจองเบ

"ธนันต์ธรณ์ มานี่หน่อยสิ"โทโมะเรียก

"ฮะ"

"ฉันขอแนะนำแขกพิเศษนะ นี่คือ องค์หญิงอลีช"

"ยินที่ได้รู้จักนะ ^^"

"นะ?"โทโมะที่ได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นไปกอดฟาง

"น่ารักจังเลยฟาง ถ้าทางแบบนั้น GoogGood คุณพ่อช๊อบชอบ"

"ปะป๊อปปี้ช่วยด้วยฮะ"ฟางไม่มีทางเลือกจึงเรียกชายหนุ่มที่เกียจให้มาช่วย

"พอได้แล้วละฮะ รุ่นพี่..."ป๊อปปี้ที่ได้ยินดังนั้นจังลุกขึ้นมาช่วยฟางทันที

"ป๊อปปี้... ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ^^;; ลงมาหาพ่อเร็วฟาง"

"ใครจะอยากมีพ่อ 2 คนกันละ"

"เอ...กระเป๋าหายไปไหนนะ อ๊ะ! นึกว่าโรงเรียนนี้จะไม่มีการกลั่นแกล้งกันซะอีก"ฟางที่เจอกระเป๋าอยู่ในบ่อน้ำจึงรีบวิ่งลงไปเก็บ

"อ้าว เธอนั่นเอง ดีจังเลยนะที่ได้คุณโทโมะกับป๊อปปี้ช่วยทำให้ตัวเองดีขึ้นนะ แต่ว่านะจัดการแก้นิสัยที่ติดตัวมาด้วยดีว่านะ"องค์หญิงอลีชพูด

"ก็รู้แล้วล่ว่าคนคนนั้นเป็นคนทำ แต่เรื่องเหตุผลชั่งมันก่อน ถ้าหากระเป๋าตังไม่เจอละก็ค่าอาหารอาทิตย์นี้มีหวัง"

"นี่ฟางจัง โดดชมรมแบบนี้ถือว่าใจกล้ามากนะ ^^ เอ๋? ทำไมกระเป๋าเปียกหมดล่ะฟาง  "ป๊อปปี้ที่มาเห็นจึงเข้ามาถาม

"พอดีเผลอทำหล่นนะ ยังหาเงินค่าอาหารของอาทิตย์นี้ไม่เจอเลย"ฟางพูดออกไปแบบไม่อยากเจอป๊อปปี้มาก

ซ่า ซ่า ซ่า

"เอ๋.. ไม่ต้องหลอกน่า เดี๋ยวจะพลอยเปียกไปด้วย "

"เปียกแค่นี้เองไม่เป็นไรหลอก มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า ผู้ชายที่ดีต้องไม่กลัวเปียก อ๊ะ!นี่ไงกระเป๋าสตางค์ที่กำลังหาอยู่ใช่ม๊าาา ^^"ป๊อปปี้พูดพร้อมเดินมาหาฟางเพื่อจะเอาคืนให้

"ว่าแต่... ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้"ป๊อปปี้ตอนนี้ลุคเปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคน

"เอ่อ.. ไม่ทันระวังนะก็เลยทำร่วงจากหน้าต่าง"

"แต่ว่า...กะอีแค่เก็บกระเป๋าปอนๆใบเดียว ถึงกับต้องขอให้คุณป๊อปปี้มาช่วยเนี่ย ไม่รู้จักประมาณตนเอาซะเลยนะ ที่คุณป๊อปปี้กับโทโมะทำท่ามาสนใจเธอนะ ก็เพราะเห็นเป็นของแปลกหลอก แค่เขาเอ็นดูนิดหน่อยอย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลยนะ "องค์หญิงอลีช

"พูดแบบนี้แปลว่า 'อิจฉา' สินะ"

เพล้ง ตึบ ! 

"อร๊ายยยยยยย อยู่ดีๆ จู่ๆ ธนันต์ธรณ์ก็มาร่วงเกินชั้นนน ใครก็ได้รีบมาเอาตัวเจ้าพล่อยนี่ออกไปที"

ซ่า ซ่า

"นะนี่ทำอะไรนะ อ๊ะ! คุณป๊อปปี้ค่ะ อยู่ดีๆธนันต์ธรณ์ก็มาร่วงเกินชั้น"องหญิงพูด

"แย่จริงๆเลยนะฮะ ที่เอากระเป๋าของฟางมาทิ้งลงในบ่อน้ำ"ป๊อปปี้เอ่ยออกไปอย่างเย็นชา

"อะอะไรกันล่ะ มีหลักฐานอะไรถึงมากล่าวหาฉันแบบนี้"

"คุณเองก็จัดว่าเป็นคนสวยอยู่หลอก แต่ไม่เหมาะที่จะเป็นแขกของคลับเราซะเลยนะฮะ ผมนะรู้ดีที่สุด ว่าฟางนะไม่ใช่คนแบบนั้น"

"คุณป๊อปปี้.. บ้าที่สุดเลย!"แล้วองค์หญิงก็วิ่งออกไป

ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ฟางจัง อ้าว!ผ้าขนหนู"ป๊อปปี้พูดพร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดของฟางเพื่อจะเอาผ้าขนหนูไปให้

"อ๊ะ!"ฟางที่ตอนนี้มีแค่ชุดชั้นในรีบหยิบผ้ามาคลุม

พอฟางเปลี่ยนชุดเสร็จ

"ฟาง ปะเป็นผู้หญิงหรอ (_///_)"

"ก็ใช่ละนะ"

"(O///O)"

"แต่ว่าเมื่อกี้... นายก็เท่เหมือนกันนะ ^^"

"บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรักก็ได้นะ"จองเบที่คอยดูสถานะการอยู่ก็พูดออกมา

"แต่ว่านะ ถึงพวกรุ่นพี่จะคิดว่าเป็นผู้ชายก็ไม่แปลกหลอก ส่วนตัวก็ไม่มีปัญหา เพราะปกติผมก็มีสามัญสำนึกในเรื่องเพศต่ำกว่าชาวบ้านเขาอยู่แล้ว"ฟางพูด

"อะเอ่อ... เย้ย พูดแบบนั้นไปได้ยังไง *~*"ป๊อปปี้พูด

"กลับล่ะ"ฟางรีบตัดบทแล้วก็เดินออกไป

__________________________________________________________________

จบไปอีกตอนนนนน ฮิฮิ