วงเวียนแห่งรัก

เช้าวันรุ่งขึ้น
 
“ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง ถึงเวลาทำงานของฉันแล้วนะ” โทโมะนั่งอยู่หัวเตียงแล้วคอยลูบผมของแก้วที่หลับสนิท
 
“อือ..จะไปทำงานแล้วหรอ?” ฉันตาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงของโทโมะ
 
“เดี๋ยวฉันเดินไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วก็จะไปทำงาน” โทโมะพูด
 
“ยังไม่อยากกลับบ้าน ไปนอนที่ท้ายไร่เลยได้มั้ยอ่า”
 
“ไม่ได้ๆ เมื่อวานมาหาฉันได้บอกองอาจไว้รึเปล่านะ?”
 
“บอกแล้วนะ”
 
“บอกว่าอะไร?”
 
“บอกว่าจะมาหาคุณ แล้วก็จะรีบกลับ” ฉันพูด
 
“บอกว่าจะรีบกลับ แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้กลับ ปานนี้องอาจเป็นห่วงตายแล้ว อ่ะ..โทรไปบอกองอาจเลยว่าจะกลับ
 
แล้ว แล้วก็ขอโทษองอาจด้วยที่เธอทำให้เขาเป็นห่วง” โทโมะพูดแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันก็ได้แต่ทำหน้ายู่
 
ถ้าโทรไปบอกองอาจฉันคงโดนเขาดุอีกคน ผู้ชายที่นี่ดุฉันทุกคนเลยจริงๆ ฉันรับโทรศัพท์แล้วกดโทรหาองอาจ
 
“ฮัลโหล นี่ฉันเองนะ”
 
(ตอนนี้นายหญิงอยู่ไหนน่ะ? อยู่กับนายหัวรึเปล่า? แล้วเป็นอะไรมั้ย?) ถามมาเป็นชุด คงห่วงฉันจริงๆแหละ ><
 
“อยู่ที่ทำงาน อยู่กับนายหัว ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย”
 
(ไหนบอกจะรีบกลับไง)
 
“ก็เมื่อวานมันกลับไม่ได้อ่า ฝนมันตกแรงมากๆ” นี่องอาจเป็นใครเนี่ย! ดุฉันได้ยังไงกันเล่า!
 
(ขอคุยกับนายหัวหน่อยครับ) เขาพูดฉันเลยยื่นโทรศัพท์ให้นายหัวในสภาพหน้าที่เหมือนเด็กโดนพ่อแม่ว่า
 
“ว่าไง มีอะไร?”
 
(นายหญิงดื้อมากๆเลยครับนายหัว)
 
“ฮ่ะๆ หรอ? พอจะเอาอยู่รึเปล่าล่ะ?”
 
(ครับ เอาข้าวไปให้ทานก็บอกว่าเดี๋ยวจะทานเอง ดีที่ผมรู้ทัน ถ้าผมกลับบ้านไป นายหญิงก็คงนอนเล่นไม่ยอม
 
ทานข้าว)
 
“ไว้ฉันจะจัดการให้เอง นายก็เตรียมอาหารเช้าไว้ด้วย เดี๋ยวฉันจะพาแก้วกลับบ้านไปให้นายลงโทษ” ลงโทษอะไร
 
กันนะ?
 
“องอาจฟ้องอะไรให้คุณฟังอีกล่ะ” ฉันกอดอกแล้วมองหน้าโทโมะ
 
“องอาจบอกว่าเธอดื้อมากกกกก”
 
“ฉันไม่ได้ดื้อซะหน่อย ก็ทำทุกอย่างตามที่องอาจบอกอยู่แล้วอ่ะ!”
 
“ดื้อๆแบบนี้ต้องโดนทำโทษ!” ว่าแล้วเขาก็คว้าตัวฉันมาไว้ในอ้อมกอด
 
“อย่านะ! ห้ามตีเค้าเด็ดขาด!!” ฉันดิ้นไปดิ้นมา ใครจะยอมให้โดนตีก้นง่ายๆล่ะ
 
“ก็ฉันจะตีอ่ะ เสร็จแน่!!” เขาพูด ฉันก็ได้แต่บอกมือของเขาที่ยกสูงอยู่กลางอากาศ มีเอากางออกพร้อมประทะลง
 
มาที่ก้นของฉัน
 
“ไม่เอา! มันเจ็บนะ” ฉันพูดแล้วหลับตาปี๋เมื่อเห็นว่ามือเขาค่อยๆเข้ามาหาก้นของฉัน โดนตีแน่ๆเลย ฮือออออ! ไม่
 
รอดแน่ๆ TOT
 
 
จุ๊บ~
 
       จากสัมผัสที่คิดว่าจะได้รับมันควรจะเป็นควรรู้สึกแสบๆตรงก้น แต่มันกลับไม่ใช่ ความรู้สึกมันหลับเป็นความ
 
รู้สึกร้อนๆที่อยู่ตรงริมฝีปากแทน
 
“ใครจะไปตีเธอลงกัน” เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
 
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่ตีฉันหรอก ฮ่าๆ” ฉันพูดแล้วหัวเราะ
 
“เมื่อกี้ยังหลับตาปี๋อยู่เลย ขี้โม้ชะมัด”
 
“ไม่ได้โม้ซะหน่อย เพราะฉันน่ารักไงคุณเลยตีฉันไม่ลง คริคริ”
 
“เธอนี่มันจริงๆเลย กลับบ้านกันเถอะ” เขาพูดแล้วจูงมือฉันเดินกลับบ้าน ตอนที่ฉันมาคือเดินลัดเข้ามาในซอกของ
 
ต้นองุ่น ตอนกลับก็เป็นเช่นเดิม
 
------------------------
 
ณ บ้านของโทโมะ
 
“วันนี้นึกยังไงถึงติดกิ๊ฟที่ฉันให้เนี่ย” โทโมะถามในระหว่างที่เราสองคนกำลังทานอาหารเช้ากัน ปกติแล้วเขาก็จะ
 
ไม่ค่อยเห็นเธอติดกิ๊ฟที่เขาให้สักเท่าไหร่
 
“ก็หัวมันโล่งไปนี่หน่า ก็เลยติดสักหน่อย” ทุกคนคงจำกิ๊ฟที่โทโมะให้ฉันในวันแต่งงานได้นะ ฉันไม่ได้ติดมันเลย
 
หลังจากวันแต่งงานเพราะกลัวมันจะหาย แต่วันนี้ฉันกลับยิ้มมันมาติดผมตัวเอง เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
 
“งั้นฉันไปทำงานแล้วนะ”
 
“ค่ะ เดี๋ยวฉันก็จะไปท้ายไร่แล้วเหมือนกัน” ฉันพูดแล้วลุกขึ้นยืน
 
“จะไปตอนนี้เลยรึไง?” เขาขมวดคิ้วถาม นี่ฉันจะโดนเขาว่าอะไรอีกมั้ยนะ
 
“อือฮึ ว่าจะไปนอนต่อที่ท้ายไร่นะ^^”
 
อย่าว่าฉันเลยนะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย <<แก้วภาวนาในใจ
 
“งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” องอาจเดินจูงมือฉันแล้วพาไปที่ท้ายไร่ทันที
 
-----------------------
 
ณ ท้ายไร่
 
 “อย่าดื้อ อย่าซนล่ะ เข้าใจมั้ย?” เขาพูดแล้วลูบผมฉันเบาๆ
 
“รู้แล้วน๊า ฉันโตแล้วนะ” ฉันพูดแล้วทำหน้างอนๆใส่เขา
 
“ไปแล้วนะครับ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าลืมทานข้าวเที่ยงด้วยนะ”
 
“รับทราบครับผม”
 
 
จุ๊บ~
 
       ก่อนไปเขาก็ก้มหน้าลงมาจุ๊บที่เหม่งของฉันหนึ่งที แล้วโทโมะก็เข้าไปทำงานโดยที่โทโมะเองก็ไม่ทันได้
 
สังเกตว่ามีใครบางคนกำลังจ้องตาดูเขาทั้งสองคนอยู่
 
--------------------------------
 
       ฉันนอนเล่นอยู่บนเตียงจนถึงเวลาเที่ยง คิดในใจไว้อยู่แล้วว่าตอนนี้องอาจคงกำลังจัดอาหารใส่ปิ่นโตแล้ว
 
กำลังเดินมาหาฉันอยู่
 
       อ๊ะ..โอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรทับที่ตัวฉันอยู่
 
       ตอนนี้ฉันยังคงหลับตาอยู่ ไม่ให้คนที่ทับฉันรู้หรอกว่าฉันไม่ได้หลับ คนที่ทับตัวฉันอยู่ต้องเป็นโทโมะแน่ๆ
 
เลย วันนี้เขาคงกลับจากทำงานมาหาฉันในตอนเที่ยงๆ แล้วคงเอาอาหารมาให้ฉันแทนองอาจ
 
       อ๊ะ..มีเอาหน้ามาไซร้คอฉันด้วยอ่ะ! ตรงเป็นโทโมะแน่ๆแล้วแบบนี้ เดี๋ยวขอคิดก่อนว่าจะแกล้งคนตัวโตนี่ยัง
 
ไงดี พอลืมตาขึ้นมาแล้วขอฉันตบเขาเบาๆสักทีก็แล้วกัน!!
 
“อือ..” ฉันครางเหมือนคนพึ่งตื่น พยายามทำให้เหมือนคนพึ่งตื่นมากที่สุด
 
       O_O!!! ไม่ใช่โทโมะ!! คนที่ทับฉันเป็นใครก็ไม่รู้อ่ะ!
 
“แกเป็นใครอ่ะ! จะทำอะไร ปล่อยนะ!!” เมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนที่ตัวเองคิด ฉันก็รีบเอามือทั้งสองข้างผลักอกคนที่ทับ
 
ฉันอย่างรุนแรงเพื่อให้เขาลุกออกไป แต่ฉันสู้แรงเขาไม่ได้TOT
 
“ปล่อยนะ ช่วยดะ...อื้อๆ” เมื่อรู้ว่าสู้แรงไม่ไหวก็เลยจะพยายามส่งเสียงร้องแต่กลับเป็นว่าไอ้คนนั้นเอาผ้าอะไรไม่รู้
 
มาปิดที่จมูกฉัน หลังจากนั้น..ฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
 
“เฮ้ย! รีบอุ้มมันขึ้นรถเร็ว!” ผู้ชายหนึ่งคนตะโกนเรียกคนที่โปะยาสลบใส่แก้วให้รีบอุ้มแก้วขึ้นรถ
 
“เฮ้ยทำอะไรว่ะ!!” องอาจเข้ามาเห็นพอดีเพราะตัวเองกำลังจะเอาอาหารเที่ยงมาให้แก้ว พอเห้นแบบนั้นองอาจก็
 
รีบปล่อยตะกร้าที่ถืออยู่แล้ววิ่งเข้าไปอัดไอ้พวกที่คิดจะจับตัวแก้วในทันที
 
 
ปั๊กๆ อั๊กๆ~
 
       องอาจโดนอัดจนหมดสติไป ไม่ใช่ว่าองอาจไม่มีฝีมือแต่พวกนั้นมันมีเยอะกว่า ทำให้ไอ้พวกนั้นจับตัว
 
แก้วไปสำเร็จ
 
 
 TOMO TALK
 
      5 โมงเย็น
 
       วันนี้ถือเป็นวันที่หนักหนาสำหรับผมมาก เพราะวันนี้นัดประชุมใหญ่ไหนจะเรื่องสั่งซื้อองุ่นจากต่างประเทศเข้า
 
มาปลูกเพิ่ม ไหนจะขยายโรงบ่มไวน์อีก แต่ตอนนี้ผมประชุมเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วตอนนี้ผมก็กำลังเดินมาท้ายไร่
 
เพื่อมารับแก้ว เป็นการทดแทนที่เมื่อวานผมไม่ได้มารับแก้วเพราะมั่วแต่ยุ่งเรื่องงาน
 
       แต่สภาพของเปลทำให้ผมตกใจ เปลที่ปมตั้งใจทำตอนนี้มันกลับขาดอย่างเละเทะเหมือนมีคนเอามีดมาตัด
 
จนเปลที่เคยเป็นเปลอันสวยงามตอนนี้ไม่เหลือความเป็นเปลเลยแม้แต่นิดเดียว เรื่องเปลผมก็ไม่ได้ห่วง ผมห่วงคน
 
ที่มานอนตรงนี้ทุกคน เปลก็ขาดไปแล้ว แล้วแก้วหายไปไหนกัน?
 
“แก้ว! เธออยู่ไหนนะ!!” ผมตะโกนเรียกอย่างหวั่ยใจ ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกันแก้วเลย
 
       O_O!! นั้นมัน!!
 
       ผมเห็นกิ๊ฟของแก้วที่ผมให้ในวันแต่งงานตกอยู่บนพื้นหญ้า ไม่มันใช่เรื่องดีแล้วสิ
 
“แก้ว! ออกมานะ!! ฉันไม่เล่น!!” ผมตะโกนอย่างคนสติแตก พลางคิดในแง่ดีว่าเธออาจจะรู้ว่าผมกำลังมาหา เธอ
 
เลยซ่อนตัวเพื่อจะแกล้งเขา
 
“อือๆ~ อือๆ~!” ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ผมเลยรีบหันไปมองที่ต้นเสียงทันที
 
       นั้นองอาจนิ!!
 
       ผมมองไปยังต้นเสียงก็เจอองอาจผูกหมัดติดอยู่กลับต้นไม้ มีผ้าคาดปิดปากไว้อยู่ สภาพเนื้อตัวขององอาจมี
 
แต่รอยฟกช้ำ     หน้าองอาจตอนนี้ก็บวมเป็นลูกๆ
 
“แก้วล่ะ? แก้วอยู่ไหน?!” ผมแก้หมัดให้องอาจแล้วรีบถามหาแก้วทันที
 
“ไร่..นู้นจับ...นายหญิง..ไปคะ..ครับ” องอาจพูดอย่างลำบากเพราะใบหน้าถูกซ้อมจนยับเยิน      
 
       ผมได้แต่กำมือแน่น มันบังอาจจับตัวแก้วไป ไอ้พวกชั่ว!! ยังไงผมก็ต้องช่วยแก้วให้ได้!!
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วเย้! คนไม่ค่อยอ่าน เหนื่อยแล้ว TOT
จบเรื่องนี้แล้วเค้าจะหนีไปแล้วนะ ฮึ้ย!! 5555555
เม้น+โหวตๆหน่อยค่า
12:11 TOEY
8 พฤษภาคม 2556