วงเวียนแห่งรัก

       ทุกๆวันที่ผ่านมาฉันยังคงไปนอนเล่นบนเปลท้ายไร่ตามเคย  บางวันถ้าเขาไม่ว่างมานอนเล่นด้วยฉันก็ต้อง

 

นอนเล่นคนเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ว่างมาอยู่นอนเล่นกันฉันแต่เขาก็ไม่วายส่งองอาจมาคอยคุ้ม องอาจก็จะคอย

 

เอาข้าวกลางวันมาให้ แถมโทโมะยังบอกองอาจอีกว่าถ้าฉันไม่ทานข้าวเช้าหรือข้าวกลางวัน เขาอนุญาตให้องอาจ

 

อุ้มฉันแล้วพากลับบ้านได้เลย ดุสิ! ขนาดตัวไม่อยู่เขายังสามารถปราบฉันได้อยู่หมัดแล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาไม่

 

ได้มานอนเล่นกับฉันเพื่อนเขาติดประชุมอะไรก็ไม่รู้ -.-

 

“นายหญิงครับ อาหารกลางวันครับ” องอาจเดินเข้ามาพร้อมตะกร้าขนาดกลาง ข้างในตะกร้าบรรจุปิ่นโตสามชั้น แน่

 

นอนว่ามีกับข้าวสองอย่างแล้วก็ข้าวสวย ในตะกร้าฉันมีนมขวดโตๆอีกหนึ่งขวดแล้วก็น้ำอีกหนึ่งขวด

 

“เอาวางไว้ก่อนเลย เดี๋ยวฉันกิน” ฉันพูดแล้วพลิกตัวหันหลังให้องอาจ ไม่อยากกินข้าวเลย น่าเบื่อ~

 

“ถ้าไม่ทานข้าว ผมจะฟ้องนายหัว” องอาจขึ้นเสียงดุ

 

“ฟ้องไปเลย ฉันไม่กลัว แบร่~” ฉันหันหน้ามาพูดกับองอาจแล้วแลบลิ้นใส่เขาไปหนึ่งที ก่อนที่ตัวเองจะนอนหัน

 

หลังให้องอาจตามเดิม

 

“แล้วผมก็ไม่ได้จะฟ้องนายหัวอย่างเดี๋ยว เพราะผมจะพานายหญิงกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยด้วย” องอาจพูด ที่แรกฉันก็

 

คิดว่าเขาไม่กล้าจะเข้ามาอุ้มฉันหรอก แต่อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าตัวลอยได้

 

“ยอมแล้วๆ ปล่อยฉันลงนะ! ไม่เอาไม่กลับบ้าน >O<” ฉันร้องโวยวายใหญ่จนองอาจยอมปล่อย ฉันเลยต้องลง

 

จากเปลที่นอนอยู่แล้วมานั่งซัดข้าวที่องอาจเอามาให้ พอกินหมดเขาถึงจะยอมให้ฉันขึ้นไปนอนเล่นบนเปลต่อ

 

ส่วนตัวเขาก็เก็บของแล้วก็กกลับบ้านไป

 

-----------------------------------

 

“อือ...” ฉันหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาในช่วงหัวค่ำ นี่ฉันยังอยู่ที่ท้ายไร่ ตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้วปกติฉันไม่ค่อยจะได้เห็นฟ้า

 

มืดสักเท่าไรเพราะตามเงื่อนไขของโทโมะ ฉันต้องกลับบ้านก่อน 5 โมงเย็น แต่ตอนนี้มันทุ่มกว่าๆแล้ว พอฉันตื่น

 

ขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาเลยด้วย เจอแต่องอาจที่นั่งหลังพิงต้นไม้ ปกติแล้วถ้าโทโมะเห็นว่ามันเย็นแล้ว แล้วฉันยังไม่

 

กลับไปที่บ้าน เขาจะเป็นคนเดินมารับฉันเอง แต่วันนี้เขาหายไป.......

 

“นายหญิงตื่นแล้วหรอครับ?” องอาจหันมามองเห็นฉันที่นั่งอยู่บนเปลพอดี

 

“อือ แล้ว..เอ่อ..” จะถามดีมั้ยนะ?

 

“นายหัวหรอครับ? นายหัวยังเคลียร์งานอยู่ในไร่อยู่เลย” อย่าพึ่งงงไปว่าเคลียร์งานในไร่คืออะไร คงไม่ใช่พรวนดิน

 

ให้ต้นองุ่นหรอกนะ แต่เขาคงเคลียร์พวกเอกส่ารอยู่ที่ห้องทำงานอีกที ซึ่งห้องทำงานนั้นมันก็อยู่ในไร่

 

“หรอ..งั้นฉันว่าเรากลับกันเถอะ” เขายุ่งจนไม่มีเวลามารับฉันเลยแฮะ -3-

 

“ครับ นี่ฝนเริ่มตกปอยๆแล้วด้วย ดีนะที่เอาร่มมา” องอาจพูดแล้วกางร่มแล้วเขาก็พาฉันกลับมาที่บ้าน

 

 

ซ่า ซ่า~ เปร้ง!!

 

       ฝนห่าใหญ่ตกลงมาอย่างหนัก วันนี้สภาพอากาศไม่ทำให้ฉันคิดเลยว่าฝนจะตกแรงขนาดนี้ แต่ก็เอาเถอะ

 

เพราะตอนนี้ฉันถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ^^

 

“แล้วเขาจะเปียกฝนมั้ยนะ?” ฉันยื่นรอให้เขากลับมาอยู่ที่หน้าบ้าน ยืนรอตั้งนานแต่เขาก็ยังไม่กลับมาสักที ฉันชัก

 

เป็นห่วงแล้วสิ โทรไปเขาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ฉันคว้าร่มเข้ามาในมือแล้วกางมันออกทันที

 

“นั้นนายหญิงจะไปไหน?” องอาจเดินออกมาเห็นพอดีเลยถามขึ้น

 

“ไปหานายหัว เดี๋ยวกลับมานะ” ฉันพูดแค่นั้นแล้วกางร่มเดินฝ่าฝนที่กำลังตกอย่างหนักไปทันที

 

       ระยะทางจากบ้านไปที่ไร่ก็ถือว่าปานกลาง เดินไปก็ได้แต่อาจจะใช้เวลาหน่อยเพราะต้องเดินอ้อมไร่เลย

 

เพราะนายหัวสั่งห้ามให้คนงานเดินลัดเข้ามาในไร่ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันเดินลัดเข้ามาในซอกที่เป็นแถวๆ

 

ของต้นองุ่น เท้าที่เดินอยู่ก็ต้องเหยียบดิน ซึ่งพอดินมันโดนน้ำมันก็กลายเป็นโคลนไป ฉันเลยต้องระวังในการเดิน

 

เพื่อไม่ให้ตัวเองลื่น

 

       ถึงแล้ว!

 

       ฉันเดินเข้ามาในที่ทำงานของเขาในสภาพที่เท้าเละโคลนแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปลึกถึงโต๊ะทำงานของ

 

เขา เพราะกลัวพื้นห้องจะเละ ฉันเห็นเค้าง่วนอยู่กับเอกสารกองโตที่อยู่บนโต๊ะ นี่ขนาดฉันเดินเข้ามาในนี้แล้วเขา

 

ยังไม่เห็นเลย

 

“ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน?” ฉันพูดแล้วยืนมองปฏิกิริยาของเขา

 

“เธอมาได้ยังไงเนี่ย เดินฝ่าฝนมาทำไมกัน” เขารีบทิ้งเอกสารพวกนั้นแล้วเดินมาหาฉันทันที มือหนาจับตามตัวที่

 

เปียกปอนเพราะฝนอย่างเป็นห่วง แล้วเขาก็เดินจากไปและเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กๆ

 

“มานั่งตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเป็นหวัดนะ” เขาพูดแล้วจูงมือฉันให้เข้ามานั่งในห้องบนเก้าอี้ทำงานของเขา

 

“แต่..เท้าฉันเลอะโคลนเต็มไปหมดเลย”

 

“ช่างมันเถอะนะ” เขาพูดแล้วจูงมือฉันให้เดินมานั่งบนเก้าอี้ทำงาน แล้วเขาก็จัดการเช็ดผมให้ฉันทันที ไม่ต้อง

 

แปลกใจว่าทำไมหัวฉันถึงเปียกฝน ฝนตกแถมลมก็ยังพัดแรงอีก สายฝนตกเป็นเส้นทแยง  ลมก็พัดฝนอีก มีร่มก็

 

เลยเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด

 

       เขาบรรจงเช็ดผมฉันไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร ตอนนี้มีแต่เสียงฝนตก เสียงฟ้าผ่าเท่านั้นเอง

 

“งานยุ่งเหรอ?” ฉันเอ่ยปากถามเขาไป

 

“อือฮี ฉันกำลังติดต่อกับต่างประเทศเพื่อซื้อต้นองุ่นมาปลูกเพิ่ม ตอนนี้ยอดสั่งไวน์องุ่นพุ่งกระฉูดจนไร่ฉันผลิตไม่

 

ทันเลย” เขาพูดแล้วเช็ดผมฉันต่อไป

 

“......” ฉันเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

 

“เธอล่ะ? ตากฝนมาหาฉันถึงนี่ทำไม?” เขาถามแล้วเลิกเช็ดผม เขาเดินมานั่งยองๆข้างหน้าฉันแล้วจ้องหน้าฉัน

 

ใหญ่ ฉันรู้ว่าเขาคงไม่พอใจที่ฉันวิ่งตากฝนมาหาเขาแบบนี้ เพราะฝนอาจจะทำให้ฉันไม่สบายได้

 

“......” ฉันไม่รู้จะตอบอะไรดีที่จะทำให้ตัวเองไม่ถูกเขาดุ ฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้น

 

“องอาจไม่ได้บอกรึไงว่าฉันเคลียร์งานอยู่?? มีอะไรก็โทรหาฉันสิ ไม่เห็นต้องวิ่งมาหาฉันแบบนี้เลย ไม่รู้รึไงว่าตัว

 

เองท้องอยู่นะ แล้วถ้าเกิดหกล้มขึ้นมากลางทางที่กำลังจะมาหาฉัน เธอคิดว่าจะมีใครช่วยเธอทันมั้ย?!”

 

“ก็ฉันโทรหาคุณแล้ว ฮึก..แต่คุณไม่รับโทรศัพท์ฉันนิหน่า ถ้าไม่อยากให้ฉันมา ฉันกลับตอนนี้เลยก็ได้ ฮึก..” ฉัน

 

ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพรวดพราดเดินออกจากห้องทำงานไปทันที คนใจร้าย! คนเป็นห่วงแต่กลับโดนว่าซะงั้น

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะ ^^ ขอโทษที่ไม่ได้อัพ รู้สึกมีแค่ไม่กี่คนที่อ่าน แต่ช่างมันเถอะ

จะพยายามแต่งให้จบแล้วกันนะ

16:22  TOEY

5 พฤษภาคม 2556