วงเวียนแห่งรัก

               ฉันอาบน้ำไปได้สักพักก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในมือฉันมีผ้าผืนเล็กๆพาดอยู่บนหัวตัวเอง โทโมะไม่

 

อยู่ในห้องเช่นเคย หายไปไหนนะ?

“แก้ว ดื่มน้ำก่อน” เสียงเขาดังขึ้น หึ..ที่แท้ก็ลงไปเอานมมาให้ฉันดื่มนี่เอง

“ขอบคุณค่า” ฉันพูดแล้วรับแก้วนมจากมือโทโมะ

“ฉันเช็ดผมให้” ว่าแล้วเขาก็แย่งผ้าที่อยู่ในมือฉันไป จากนั้นก็ค่อยๆบรรจงเช็ดผมให้ฉัน

“ฉันนึกว่าคุณจะไปคุยกับคุณพิมซะอีก” ฉันพูดอย่างหน้ามุ๋ย

“ฉันก็ไปคุยกับพิมมาไง แล้วก็เอานมขึ้นมาให้เธอดื่มนั้นแหละ” เขาพูด คำพูดของเขาทำให้ฉันหน้าชาเลย TOT

“ฉัน..ง่วงนอนแล้ว” ฉันลุกชึ้นยืนโดยไม่สนใจคนที่กำลังเช็ดผมให้ฉันอยู่ ตอนนี้แค่รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึก

โกรธที่เขาไปคุยกับผู้หญิงอื่น แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความรู้สึกเสียใจเข้ามาแทรกแซง

“เป็นอะไรไปอีก? หึงฉันอีกแล้วหรอ?” เขาถามด้วยสีหน้าทะเล้น

“ไม่ได้หึง! หลบไปได้แล้วฉันจะนอน” ฉันพยายามเดินหลบเขาแต่โทโมะก็ไม่ยอมแต่โดยดี กลับขวางหน้าจนฉัน

เดินไม่ได้

“อาการแบบนี้มันเรียกว่าหึงชัดๆ” เขาพูดแล้วเอานิ้วชี้มาชี้หน้าฉัน

“ใครใช้ให้คุณพูดตรงๆแบบนั้นล่ะ!! ไอ้คนบ้า” กล้าพูดว่าไปคุยกับพิมมา ไม่นึกถึงความรู้สึกฉันบ้างเลย

“ก็ฉันไม่อยากโกหกเธอนิหน่า ฉันอยากพูดความจริง” เขาพูดแล้วยิ้ม สถานการณ์แบบนี้ยังยิ้มออกอีกนะ!

“เอากิ๊ฟคุณคืนไปเลย!” ฉันหยิบกิ๊ฟติดผมที่วางอยู่บนเตียงแล้วยัดใส่มือเขาไป นาทีนี้ฉันโกรธจริงๆแล้ว

“อ้าวเฮ้ย! โกรธฉันจริงๆหรอ? ขอโทษๆ” พอโทโมะเห็นว่าฉันจะเดินออกไป เขาก็รีบขวางร่างบังทางเดินที่ฉัน

เดินไว้

“ออกไปให้ห่าง ฮึก..จะไปหาคุณพิมก็ได้” ฉันก้มหน้าต่ำแล้วพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอน น้ำตามันไหลออกมาแล้ว

ฉันเลยต้องก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาเหล่านั้น ฉันแค่ไม่สามารถสั่งให้น้ำตาหยุดได้ ฉันก็ไม่ได้อยากจะร้องไห้ต่อ

หน้าเขาหรอกนะ 

“แก้ว ให้ตายเถอะ! ฉันทำเธอร้องไห้อีกแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวล ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้จึงต้องเงย

หน้าขึ้นมามองหน้าเขา

“ฉันรู้ว่าคุณกำลังเครียด คุณ ฮึก..เครียดเพราะฉัน” พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหน้าเข้มๆนั้นขมวดคิ้วจนคิ้วทั้งสองข้าง

 

ชนกัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิด รู้สึกผิดจนร้องไห้ออกมา

 

“แต่เธอก็ร้องไห้เพราะฉันเหมือนกัน หยุดร้องเถอะ ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้” เขาพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิด

 

ตัวฉัน แล้วดึงฉันเข้าไปกอด มือหนาคอยลูบผมฉันเป็นระยะ มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก

 

“เธอไม่ต้องหึงฉันหรอกน๊า ยังไงฉันก็รักเธอคนเดียว” เขากอดฉันแล้วพูดไปพร้อมๆกัน แต่ใครบอกว่าฉันหึงกัน??

 

“แล้วถ้าวันที่คุณเลิกรักฉันมาถึงล่ะ? ฉันจะทำยังไงดี” ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาอย่างสงสัย

 

“ถ้าวันนั้นจะมาถึงมันคงเป็นวันที่ฉันตายไปจากโลกนี้” เขาพูด

 

“ทำไมต้องพูดอะไรเศร้าๆแบบนั้นด้วย” ฉันผละกอดออกจากเขา ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่เขาพูดแบบนี้ มันหดหู่ใจ

 

แปลกๆ

 

“เอาเถอะ ไปนอนพักได้แล้วไป” เขาดันหลังฉันมาทิ่เตียง

 

“อ๊ายยย” แต่อยู่ดีๆเขาก็อุ้มฉันแล้ววางไว้บนเตียงทันที จากนั้นโทโมะก็คว้าผ้าห่มมาห่มตัวฉัน

 

“นอนได้แล้วเด็กนอน ส่วนกิ๊ฟเนี่ยยัดใส่มือฉันทำไม?” เขาพูดในขณะที่ฉันก็ล้มตัวนอนอยู่ข้างๆเขา

 

“ที่แรกฉันก็แค่โกรธคุณจนไม่อยากได้กิ๊ฟนั้น แต่ตอนนี้ฉันเอากิ๊ฟมาคืนคุณ ฟางบอกว่ากิ๊ฟนั้นเป็นของคุณ” ฉันพูด

 

แล้วมองกิ๊ฟนั้นอย่างตาละห้อย ใจหนึ่งก็อยากจะคืนเขาไป แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะเก็บกิ๊ฟนั้นเอาไว้

 

“ไม่ต้องเอากิ๊ฟมาคืนฉัน เพราะมันเป็นของเธอ” เขาพูดแล้วยื่นกิ๊ฟที่เขาถืออยู่มาให้ฉัน

 

“หมายความว่าไง?” ฉันยังงง ไม่เข้าใจ เขาชอบใช้ศัพท์ที่เข้าใจยากๆ

“ฉันให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีค่าพอให้เธอดีใจรึเปล่า” เขาพูด

 

“อะไรที่คุณให้ฉันมันมีค่าแล้วก็ทำให้ฉันดีใจมาก” ฉันพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 

“ฉันดีใจที่เธอชอบมัน” เขาพุดแล้วก็ยิ้ม ยิ้มแบบนี้เขาน่ารักจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูกเลย

 

“ขอบคุณนะ ฟอด~” ฉันลุกขึ้นมานั่งแล้วโน้มคอเขาลงมาหอมแก้มหนึ่งทีเพื่อเป็นการตอบแทน ><

 

“นอนได้แล้ว” เขาพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่ฉันไม่แซวเขาหรอกเพราะฉันขึ้นว่าหน้าฉันก็คงแดงไม่แพ้กับใบหน้า

 

ของเขา

 

 

ตอนเย็นของวันเดียวกัน

 

“ตื่นได้แล้วครับ ไปแต่งตัวเร็ว” ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกที่ฉันคุ้นเคย ดังขึ้นมาในโสตประสาท ฉันค่อยๆลืมตา

 

ขึ้นมาก็เจอกับเขาที่นอนที่ข้างๆ

 

“ตอนเย็นนี้มีงานฉลองนะ จำไม่ได้หรอ?” เขาพูดแล้วเลิกคิ้วให้ ประมาณว่างานช่วงเช้าวันนี้เป็นงานแต่งงานของฉัน

 

กับโทโมะ ส่วนตอนเย็นก็จะเป็นงานฉลองไร่ ฉันเลยต้องลืมตาตื่นขึ้นมา

 

“จำได้ ฉันก็กำลังจะตื่นนี่ไง แต่คุณเข้ามาปลุกก่อน” แฮะๆ แถไปเรื่อย

 

“งั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวล่ะ เดี๋ยวฉันไปรอในไร่” เขาพูดแล้วลุกขึ้นเตรียมที่จะเดินออกจากห้อง

 

“เดี๋ยวสิ ทำไมไม่ไปพร้อมกัน? รอฉันแต่งตัวแปปเดียวก็ไม่ได้ หรือว่าจะรีบออกไปคุยกับคุณพิมล่ะ?” ฉันพูดแล้ว

 

ยกมือขึ้นมากอดอก ก่อนจะทำหน้าบึ้ง เขาคงจะรีบไปคุยกับพิมจริงๆ

 

“ไม่ได้จะไปคุยกับพิม แต่ไม่อยากเห็นเธอตอนแต่งตัวเสร็จ มันไม่เซอร์ไพรส์เลย ฉันอยากรอดูเธอมากกว่าว่าจะ

 

สวยแค่ไหน ฮะๆ” เขาพูดแล้วเอามือลูบผมฉัน

 

“ให้มันจริงเถอะย่ะ!” ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเดินเข้าห้องน้ำไป และอีกไม่นานเสียงประตูก็ดังขึ้น เป็นอันว่าเขาไม่

 

อยู่ในห้องนี้แล้ว

 

       ผ่านไปไม่นานฉันก็ออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปที่ไร่ ในชุดเดรสสั้นสีชมพูยาวประมาณเข่า จริงๆก็ไม่ได้อยาก

 

จะใส่ชุดนี่หรอก แต่พอเข้าไปในห้องน้ำก็มีชุดนี้แขวนไว้อยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาต้องเป็นคนเตรียมชุดนี้ให้ฉัน

 

แหงๆ แต่มันก็สวยดีนะ ใบหน้าของฉันไม่ได้ถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเหมือนอย่างตอนเช้า เพียงแค่โบ๊ะแป้ง

 

เด็กมาแค่นั้น ยังไงงานก็มีตอนกลางคืน ผู้คนคงไม่เห็นหน้าฉันหรอก

 

“โทโมะ!” ฉันเดินออกมาแล้วตะโกนเรียกชื่อเขา โทโมะกำลังคุยกับองอาจแล้วก็ใครก็ไม่รู้ แต่ดูเป็นคนมีอายุ

 

“เสียงดังเชียว ฉันกำลังคุยงานอยู่” โทโมะหันมาพูดใส่ฉันด้วยสีหน้าดุดัน

 

“ขอโทษค่ะ งั้นฉันไปรอคุณตรงนั้นนะ” ฉันเอ่ยขอโทษก่อนที่จะเดินไปรอเขาที่อื่น

 

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ” เขาคว้ามือฉันไว้ก่อนจะดึงฉันไปยืนข้างๆตัว

 

“นี่แก้วครับ ภรรยาผม ส่วนแก้วนี่อาพัฒน์เป็นหุ้นส่วนของไร่ฉันแล้วก็เป็นผู้ดูแลไร้อีกคน แล้วก็เป็นพ่อของพิมด้วย”

 

โทโมะแนะนำให้ฉันรู้จักกันเขา

 

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้อาพัฒน์

 

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” โทโมะพูดก่อนจะจับมือฉันพาเดินออกมา

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ ฝากเม้น+โหวตหน่อยค่า  ตอนนี้ไม่มีอะไรอีกตามเคย TOT เบื่อกันมั้ยอ่า? สนุกรึเปล่า?

8 ธันวาคม 2555

12:53  TOEY