ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน

“อือ..” เสียงครางเบาๆของคนที่หลับบนเตียงดังขึ้น

 

“เป็นไงบ้าง ปวดหัวรึเปล่า?” จากที่ฉันกำลังนั่งเฝ้าเขาอยู่ ทำให้ต้องรีบยกก้นไปดูเขาทันที

 

“กี่โมงแล้ว?” เขาเอ่ยถามด้วยเสียงแหบแห้ง ทำไมต้องถามเกี่ยวกับเวลาด้วย ทั้งๆที่ตัวเองไม่สบายอยู่แท้ๆ น่าจะ

 

ห่วงตัวเองบ้าง

 

“11 โมงแล้ว มีอะไรรึเปล่า?” ฉันยกนาฬิกาสีดำหนังแท้ขึ้นมาดูก่อนจะเอ่ยตอบเขาไปอย่างเซ็งๆ

 

“ไม่มีเรียนรึไง?” เขาถามแล้วพยายามจะลุกขึ้นมานั่ง ฉันเลยต้องรีบเข้าคว้าไหล่เขาไว้ เกรงว่าจะเซตกเตียงเอา

 

เดี๋ยวจากที่ไม่สบายปกติจะกลายเป็นหัวแตกไปด้วย

 

“มีเรียนสิ แต่นายไม่สบายอยู่” ฉันตอบไปทั้งๆที่มือก็จับที่ไหล่เขาแล้วจัดท่าให้เขานั่งดีๆ

 

“ไปเรียนเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก” เหรอ?? -..-

 

“ไม่เอาฉันจะเฝ้าไข้นาย” ฉันทำดื้อเพราะอยากจะดูแลเขา ><

 

“เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่อง แล้วก็สอบไม่ได้อีก” เขาพูดแล้วแอบยิ้มมุมปาก หึ..ยิ้มได้ขนาดนี้แสดงว่าหายแล้วล่ะสิท่า

 

“ฉันเก่งจะตาย ถ้าฉันจะไปเรียน เราก็ต้องไปด้วยกัน” ฉันพูดแล้วยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เอ๊ะ! ทำไมฉันต้องยิ้มนะ!!

 

“ทำไม?” เขาถาม

 

“เรายังเคลียร์เรื่องพิมไม่จบเลย แล้วฉันก็ยังไม่เข้าใจที่นายเขียนใส่กระดาษแล้ววางไว้หน้าประตูด้วย” ฉันพูดแล้ว

 

ยกมือกอดอก รอเวลาที่เขาจะเล่าให้ฟัง

 

“แค่กๆ เอาน้ำให้หน่อยสิ” จู่ๆเขาก็ไอออกมา แกล้งรึเปล่าเนี่ย?

 

“อ่ะๆ น้ำๆ” ฉันหยิบแก้วน้ำแล้วส่งไปให้โทโมะ

 

“เอาหลอดมาด้วยสิ ให้มาเป็นแก้วแบบนี้แล้วฉันจะกินยังไง” เขาบ่น นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่สบายอยู่ ฉันคงบีบปาก

 

แล้วกรอกน้ำลงไปแล้วนิ!!

 

“นี่หลอด รีบดูดเข้าไปเลยนะ!” ฉันเอาหลอดจุ่มในแก้วแล้วยัดหลอดเข้าปากโทโมะทันที ก่อนที่เขาจะดูดน้ำใน

 

แก้วจนหมดก่อน

 

“เดี๋ยวปั๊ดจับเธอกินแทนน้ำซะเลยนิ! ทำอะไรนึกถึงฉันหน่อยสิ! ฉันกำลังป่วยนะ” เขาพูดยืดยาวจนฉันแทบจะปิด

 

หู แค่เอาหลอดยัดใส่ปากฉันก็โดนเขาเทศน์ยาวยืด แต่เดี๋ยวนะ ‘จับเธอกินแทนน้ำ’  อ๊ะ! กรี๊ดดดดดด คนบ้า พูด

 

มาได้ไงเนี่ย!!!

 

“แล้วนี่จะบอกฉันได้ยังว่าจะทำยังไงกับพิม?” ฉันถามเพราะเกิดอาการอยากรู้แล้ว

 

“หิวข้าว หาอะไรให้กินหน่อยสิ” เขาพูดแล้วเอามือลูบท้องเหมือนเด็กๆที่รอแม่ทำอาหารให้กัน

 

“เมื่อไรนายจะบอกฉันสักทีเนี่ย ฉันรอฟังมานานแล้วนะ?” อารมณ์ฉันเริ่มจะขึ้นแล้วนะ พอเตรียมจะฟังกลับไม่พูด

 

ซะงั้นอ่า

 

“หาอะไรให้กินก่อนสิ แล้วจะบอก” เขาพูด น่าหมั่นไส้!!

 

            ฉันเลยต้องเดินออกไปนอกหอเพื่อหาซื้ออะไรให้หมอนั้นกิน เฮ้อ~ แล้วจะซื้ออะไรให้หมอนั้นกินดี เอา

 

ส้มตำดีมั้ย? ไม่ได้ๆ เดี๋ยวท้องเสีย  หรือจะเอาเป็นซูชิ ไม่ดีกว่า ไม่สบายอย่าพึ่งกินของดิบๆเลย  ซื้ออะไรดีล่ะ

 

เนี่ย? ฉันเดินหาอาหารในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่หรูที่สุดภายในอาณาบริเวณของมหาลัย แต่ก็ยังไม่รู้จะซื้ออะไรให้ตา

 

โทโมะกิน สุดทางก็มาจบด้วยร้านโจ้กหน้ามหาลัย

 

“โจ้กร้อนๆค่า” ฉันเดินถือถาดชามโจ้กมาเสิร์ฟให้โทโมะถึงบนเตียง แน่ละสิ ตอนนี้ฉันเป็นทาสรับใช่เขาอยู่ เพราะ

 

ฉันอยากรู้ว่าเขาจะจัดการยังไงกับพิมต่างหากฉันถึงยอมลงทุนเป็นทาสเขาถึงขนาดนี้ TOT

 

“อิ่มยังอ่า? บอกฉันได้ยัง?” ฉันเริ่มเร่งหลังจากที่รอมานาน

 

“ไม่ต้องรู้หรอก แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ แต่รอฉันหายป่วยก่อนแล้วกัน” เขาพูดแล้วล้มตัวนอน สร้างความงุนงง

 

ให้ฉันเป็นอย่างมาก  แต่ก็เอาเถอะ ทำตามที่เขาบอกก็พอ เขาคงไม่พาฉันไปฆ่าพิมหรอก ฉันเชื่อว่าสิ่งที่เขาจะทำ

 

นั้นเป็นสิ่งที่ถูก พูดง่ายๆคือฉันเชื่อใจเขา จบ!!

 

 

2 วันผ่านไป

 

“นายจะให้ฉันทำอะไรบ้าง?” ฉันถามเขา ตอนนี้เราอยู่กันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวๆมหาลัย โทโมะนัดพิมมาทาน

 

อาหาร เขาบอกว่าจะเริ่มแผนจับผิด

 

“ยืนรออยู่ตรงนี้นิ่งๆไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” เขาพูดแล้วเดินเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร รอเป้าหมายมาเท่านั้น แต่ฉัน

 

แค่สงสัย แล้วเขาจะพาฉันมาทำไมกันถ้าจะให้ฉันมายืนดูเขากับยัยพิมห่างๆ

 

“โทโมะค่ะ รอพิมนานมั้ย?” เสียงเป้าหมายที่สำคัญดังขึ้น ทำฉันต้องรีบไปหลบอยู่ที่มุมเสาที่อยู่ห่างออกไป

 

“คุยอะไรกันว่ะ ไม่เห็นได้ยินเลย” ฉันพูดแล้วพยายามเอาหูฟังง่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แต่ไม่ได้ยินอะไรเลย

 

            10 นาทีผ่านไป เราคนนั้นคุยกัน แต่จู่ๆพิมก็เดินกระทืบเท้าออกไปจากร้าน เล่นเอาฉันงง อะไรกันเนี่ย?

 

 

 

“โทโมะ รอพิมนานมั้ยค่ะ?”

 

“ไม่หรอก สั่งอะไรก่อนสิ”

 

“คุณนัดพิมมาแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย จะมาขอพิมแต่งงานรึเปล่า?”

 

“ฉันแค่อยากจะรู้เรื่องการลอกข้อสอบของยัยแก้วเท่านั้นเอง”

 

“คุณจะรู้ไปทำไม ยังไงยัยนั้นก็โดนลงโทษไปแล้ว” พิมพูด

 

“ผมก็นึกว่าคุณอยากจะให้ยัยนั้นโดนไล่ออกซะอีก ผมอุตส่าห์จะร่วมตีไข่ใส่สีกับคุณ เสียดายจังเลย”

 

“นี่คุณ? ไม่ได้เข้าข้างยัยนั้น?”

 

“ก็ใช่นะสิ คุณเล่าเรื่องวันนั้นให้ผมฟังหน่อยสิ ผมอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง” โทโมะพูด

 

“หึ..ยัยนั้นโง่จะตาย ฉันแค่เอากระดาษที่ฉันเขียนคำตอบโยนไปตรงโต๊ะสอบของยัยแก้ว ยัยนั้นก็หลงเชื่อซะ

 

ง่ายดาย มันง่ายกว่าที่ฉันคิดไว้ตั้งเยอะ” พิมร่ายยาว

 

“ใช่ มันง่ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ” โทโมพูด

 

“อะไรของคุณ?”

“ขอบคุณมากนะที่บอกทุกอย่างโดยที่ผมไม่ต้องถามอะไรมาก” โทโมะพูดแล้วยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มี

 

ไฟล์บันทึกเสียงที่กำลังทำหน้าที่อยู่

 

“นี่คุณหลอกถามฉันนิ!” พิมตวาดลั่น

 

“ก็คุณเล่นแบบนี้ก่อนเองทำไมล่ะ แล้วฉันจะบอกอะไรไว้นะ อย่ายุ่งกับแก้ว!!”

 

“อ๊ายยยย ”

 

 

 

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นิเอง” ฉันหายสงสัยทันทีที่เขาเอาไฟล์เสียงนี้มาให้ฟัง เราก็จัดการแค่เอาไฟล์นี้ไปให้อาจารย์

 

ฟังก็เท่านั้นเอง ^^

 

“แผนฉันเป็นไงล่ะ ขืนไปโผงผางแบบเธอ ปานนี้พิมคงได้หัวเราะเยาะเธอไปแล้ว” โทโมะพูด จ๊ะ พ่อคนเก่ง!

 

“นายเป็นห่วงฉันหรอ?” ฉันถามเขา

 

“ห่วงอะไร?”

 

“ก็ในไฟล์เสียงนั้น นายบอกพิมว่าอย่ามายุ่งกับฉัน ห่วงฉันหรอ?” ฉันถาม

 

“อะไร? เปล๊า! ฉันก็พูดไปตามบท” เขาพูดเสียงสูงจนเป็นที่น่าจับผิด   

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ สองเดือนเต็มๆเลยที่ไม่ได้อัพเรื่องนี้ ขอโทษเป็นการใหญ่หลวง แต่เค้าก็ไม่ได้หายไปไหนนะ เค้าก็ยังอัพเรื่องอื่นๆอยู่ ยังมีใครอ่ายอยู่ป่ะเนี่ย? แอบนอยด์ค่า คงลืมไปหมดแล้ว เสียใจจุงเบย อยากให้ทุกคนติดตามต่อไปนะค่ะ อ่านกันหน่อยน๊า ฝากเม้น+โหวตหน่อยค่า ขอบคุณค่า

14:48

23 ธันวาคม 2555