จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

ห้องครัว
 
“เธอไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวฉันเตรียมของเสร็จแล้วเดี๋ยวเรียกให้มาทำ” คุณโทโมะพูดแล้วถือของทั้งหมดไปไว้บนโต๊ะในครัว เขาทำการจัดแจงของต่างๆ ฉันเลยเดินเข้ามานั่งที่โซฟาตามทีเขาว่า
 
       ฉันนั่งรอไปประมาณ10นาที เขาก็ยังจัดของไม่เสร็จ ฉันเลยคิดว่าถ้าฉันนั่งแบบนี้ไปเรื่อยๆกับการเดินไปช่วยเขาเล็กๆน้อยๆ อย่างไหนจะทำให้อาหารเสร็จเร็วมากกว่ากัน
“คุณ ฉันช่วยมั้ย?” ฉันค่อยๆเดินเข้าไปข้างๆเขาแล้วพูดขึ้น กลัวว่าเขาจะว่าฉัน ว่าฉันไม่ยอมไปนั่งตามที่เขาสั่ง
 
“อยากช่วยรึไง? นั่งเฉยๆสบายกว่าตั้งเยอะ” เขาหันมาพูดแล้วกลับไปหั่นแครอทต่อ
 
“แต่บางทีมันก็น่าเบื่อนิหน่า” ฉันพูด
 
“เอาสิ มาหั่นแครอท อ่ะ” เขาพูดแล้วยื่นมีดมาให้ฉัน
 
“หั่นเป็นยังไงอ่ะ ฉัน..หั่นไม่เป็น แฮะๆ” ฉันรับมีดจากเขา แล้วพูดขึ้นพร้อมทำใบหน้าบูดบึ้ง
 
“แล้วยังอยากจะช่วยนะ” เขาไม่พูดเปล่า จู่ๆก็เดินมาข้างหลังฉันแล้วก็โอบฉันไว้ มือของเขาทาบลงบนมือของฉัน แล้วค่อยๆบังคับมือของฉันให้หั่นแครอทให้เป็นรูปตามที่เขาต้องการ
 
ทำไมในครัวมันร้อนแบบนี้นะ ><
 
หลังจานนั้นเราก็เตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารเสร็จ ทั้งแครอท ทั้งเห็ด ผักกาด บล็อกโคลี่ ดอกผักกาด ฉันยังงงเลยทำไมมันมีแต่ผักนะ ฉันยิ่งไม่ค่อยกินผักซะด้วยสิ T^T
“คุณ วันนี้เราจะทำอะไรกันบ้างหรอ?” ฉันหันไปถาม
 
“ผัดผัดกับซุปไก่ต้ม” เขาพูด
 
“อ่อ...” ผัดผัก จบกัน ไม่อยากกินผัก
 
“ทำไม? ไม่อยากกินรึไง?”
 
“ฉันไม่ชอบกินผัก เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอค่ะ อะไรก็ได้ที่มันเผ็ดๆหน่อยอ่ะ”
 
“ไม่ได้ ท้องอยู่ กินรสจัดๆมันไม่ดีนะ” เขาพูด
 
       หลังจากนั้นเขาก็ไปทำอาหาร ฉันคิดว่าไม่ใช่เชิงสอนให้ฉันทำหรอก เหมือนทำให้ฉันดูมากกว่า เขาไม่ค่อยยอมให้ฉันทำอะไรมาก ฉันได้จับตะหลิวแค่แปปเดียว เขาแค่ให้ฉันลองผัดแค่นั้นแหละ เชอะ! แล้วมาทำเป็นบอกว่าจะสอนกัน
 
“นี่ๆ ออกไปยืนห่างๆหน่อย ท้องจะโดนด้ามกระทะแล้วเนี่ย!” เขาพูดแล้วเอามือข้างที่ไม่ได้จับตะหลิวดันไหล่ฉันออกจากหน้าเตาเบาๆ
 
“ขอโทษค่ะ” พอดูๆไปก็น่ากินเหมือนกันนะเนี่ย
 
“จะเสร็จแล้ว อย่าพึ่งรีบหิวสิ ไปหยิบจานใส่ผัดผักให้หน่อยสิ เอาจานสวนๆนะ” เขาพูดแล้วหันไปผัดผัดผักต่ออีกเล็กน้อย แล้วหันไปสนใจกับซุปไก่ต้มที่เดือดปุดๆอยู่ ฉันทำตามที่เขาว่า ฉันหันไปหาจานสวยๆตามที่เขาว่า
 
“ฮึบ! อ๊ะ!” ฉันเขย่งเท้าเพื่อจะหยิบจานสวยจานตู้ชั้นบน เพราะเป็นจานที่ไม่ค่อยได้ใช้เลยทำให้เก็บไว้สูงหน่อย แต่ฉันหยิบไม่ถึง เอื้อมจนแขนจะหลุดแล้ว
 
“หยิบไม่ถึงก็บอกสิ” เขาพูดแล้วเอาแผ่นอกอุ่นๆมาทาบกับแผ่นหลังออกฉันแล้วเอื้อมไปหยิบจานที่ฉันมองอยู่ แล้วก็เดินไปที่หน้าเตาทันที ทิ้งให้ฉันเอ๋อกับสิ่งที่เขาทำ
--------------------------------------------------------------------------------
 
โต๊ะอาหาร
 
“อ่ะ ทานผักเยอะๆ” เขาตักผัดผักใสจานข้าวฉัน
 
“คุณ..ฉันไม่ชอบทานผัก” ฉันว่าแล้วเขี่ยผักไว้ที่ข้างจาน
 
“กิน กินเดี๋ยวนี้!” เขาใช้ช้อนของเขาตักข้าวแล้วก็ผักในจานฉันมาจ่อที่ปากฉัน
 
“แต่..”
 
“กิน ฉันบอกให้กิน อย่าให้ดุสิ” พอเขาทำเสียงดุเข้าหน่อย ฉันก็แทบจะอ้าปากทานข้าวไม่ทัน
 
“....” ฉันไม่พูดอะไรต่อ เพราะเคี้ยวข้าวกับผักอยู่ คำใหญ่จริงๆ เต็มปากเต็มคำ
 
“หัดกินผักซะบ้าง คนท้องที่ไหนไม่ยอมกินผักกัน” เขาพูดแล้วหันไปทานข้าวของตัวเองต่อ
 
                ตอนมื้ออาหารนี้ เขาก็ขยันตักผัดผักให้ฉันตลอด แถมเขายังเป่าซุปร้อนๆให้ฉันด้วย นี่ถ้าไม่รวมว่าเขาบังคับให้ฉันกินผัก วันนี้เขาก็ดูแลฉันดีจริงๆนะ
 ---------------------------------------------------------------------------------
2 เดือนผ่านไป~
      
            ตอนนี้ฉันท้อง7เดือนแล้ว ท้องฉันใหญ่ขึ้น แถมน้ำหนักก็มากขึ้นด้วย คุณโทโมะดูแลฉันดีมาก ทั้งการกิน การใช้ชีวิต ถึงแม้ว่าจะจำกัดเรื่องอาหารการกินมากซะหน่อย คอยห่วงฉันมากเกินไป จริงๆก็ทำให้ฉันอึดอัดนิดหน่อย แค่เรื่องเล็กน้อยๆแค่การใส่รองเท้า เขาก็ยังไม่ยอมให้ฉันทำเลย ฉันเลยรู้สึกว่าฉันทำอะไรไม่ได้เลย ขยับตัวไปไหนก็ไม่ได้
 
“จดหมายมาอีกแล้วหรอ” ฉันเดินไปหยิบซองจดหมายที่ตกลงบนพื้น แน่นอนว่าฉันรู้ว่าใครส่งมา จดหมายถูกส่งในเวลาที่ตรงกันทุกเดือน และเวลาที่จดหมายจะโผล่มา คือ เวลาที่คุณโทโมะไปทำงาน และคนที่ส่งมาก็คือ แม่คุณโทโมะ
ออกมาเจอฉันที่ร้านอาหารXXX เวลา 12.30
ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ส่วนตัว
 
       จดหมายทุกฉบับที่ส่งมา เป็นข้อความที่แทบจะซ้ำกันทุกฉบับ อย่างมากก็เปลี่ยนแค่เวลา
----------------------------------------------------------------------------------
20 พ.ค. 59
0.30   TOEY