จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“ถึงซะที เฮ้อ~” อย่าพึ่งงงกันไป ตอนนี้ฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าบริษัทของคุณโทโมะ พอมาคิดๆดูแล้วฉันก็ผิดด้วย
 
เหมือนกัน แล้วเขาก็โกรธฉันมากด้วย เขาอาจจะแค่เป็นห่วงฉันเขาเลยโกรธฉันแบบนี้ก็ได้ แต่จริงๆแล้วเขาคงไม่
 
ห่วงฉันหรอก
 
“คุณมาพบใครค่ะ?” เลขาหน้าห้องของคุณโทโมะถาม ไม่ใช่บูมนะ คุณบูมเป็นเลขาที่นั่งอยู่ในห้องกับคุณโทโมะ
 
เลยต่างหาก
 
“คุณวิศวค่ะ ไม่ทราบว่าเขาอยู่รึเปล่าค่ะ?”
 
“จะให้บอกคุณวิศวว่าใครมาหาค่ะ?”
 
“เอ่อ..แก้วค่ะ” ฉันก็ไม่มั่นใจว่าถ้าเขารู้ว่าฉันมาเขาจะยอมให้ฉันเข้าไปรึเปล่า หลังจากที่ฉันบอกชื่อไป เลขาคนนั้น
 
ก็กดที่โทรศัพท์แล้วก็พูดชื่อฉันว่าฉันมาหา หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากคุณโทโมะว่า
 
‘อือ ให้เข้ามา’ เป็นน้ำเสียงที่เย็นชามากๆ
 
“เชิญค่ะคุณแก้ว” เลขาคนนั้นเดินไปเปิดประตูห้องให้ฉัน
 
-----------------------------
 
“มาทำอะไร?” เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วพูดคำทักทายที่ฉันไม่อยากได้ยินเลยสักนิด
 
“ฉัน..เอาอาหารกลางวันมาให้” ฉันยิ้มแห้งๆแล้วเดินไปที่โต๊ะเขาแล้วหยิบกล่องอาหารที่ฉันตั้งใจทำกับมือ ถึง
 
แม้ว่าฉันจะทำอาหารไม่เก่งถ้าเทียบกับการทำขนม แต่ครั้งนี้ฉันพยายามที่จะทำมาก แค่หวังว่าเขาจะโกรธฉันน้อย
 
ลงกว่านี้..สักนิดเดียวก็พอ
 
“ใครสั่งให้ทำ? แล้วที่ทำมา กินได้รึเปล่าก็ไม่รู้” เขาพูดแล้วมองมาที่กล่องอาหารของฉันอย่างขยะแขยงเหมือนว่า
 
อาหารที่ฉันทำมันดูแย่ขนาดนั้น
 
“ไม่มีใครสั่งให้ทำ แต่ฉันอยากทำให้” ฉันยังไม่ยอมแพ้กับการที่พยายามง้อเขาด้วยวิธีนี้
 
        เขาหยิบกล่องอาหารของฉันไปดูหน้าตาของอาหาร
 
ปั๊ก~
 
“บูม” โทโมะเรียกบูม
 
“ค่ะพี่โทโมะ”
 
“ทานข้าวกลางวันรึยัง? มาเอานี่ไปทานสิ ฉันให้” เขาพูดแล้วยื่นกล่องอาหารที่ฉันทำเอาไปให้บูมแทน ฉันได้แต่
 
มองตามกล่องนั้นไป นั้นสินะฉันให้เขาไปแล้วนิ เขาจะให้ใครต่อฉันก็คงห้ามไม่ได้
 
“งั้นฉันกลับแล้วนะ” ฉันรีบเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
 
“ฮึก..” ฉันเดินออกจากบริษัททั้งน้ำตา ถ้าเขาไม่อยากกินฉันยังไม่เจ็บปวดเท่าที่เขาให้ไปให้คนอื่นเลย
 
-------------------------
 
“บูมเดี๋ยวก่อน” โทโมะรีบเดินมาหยิบกล่องอาหารของแก้วกลับมาทั้นที
 
“อ้าว ไหนพี่โทโมะบอกให้บูมแล้วนิหน่า” บูมทำหน้าเหวอ
 
“พี่เปลี่ยนใจแล้วอ่ะ พี่กลับบ้านแล้วนะ มีอะไรก็โทรหาพี่นะ” เขาพูดแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทำงานพร้อมกับมือที่
 
ถือกล่องอาหาร
 
        เขารีบวิ่งมาขึ้นรถทันที คิดๆดูแล้วเขาก็ไม่น่าโกรธเธอขนาดนี้ แล้วเขาก็ควรจะหายโกรธได้แล้วเพราะเธอ
 
เล่นทำอาหารมาง้อเขาถึงบริษัท ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำอาหารไม่ค่อยจะเป็นอยู่ แค่ถือชามข้าวต้มยังทำตกแตกได้แล้ว
 
ป่านนี้ครัวที่คอนโดเขาไม่ไหม้ไปแล้วรึไงกัน 
 
        โทโมะรีบขับรถตามแก้วไป เป็นห่วงก็เป็นห่วง ตอนมาแก้วมายังไงก็ไม่รู้ รถเมล์หรือรถสองแถว หรือแท็กซี่
 
เขาก็ไม่รู้ แล้วสีหน้าแก้วตอนที่กำลังจะเดินออกไปสีหน้าก็เศร้ามากจนเขาอดสงสารไม่ได้
 
ปรี๊ด~ ปรี๊ด~
 
“ขึ้นรถเร็ว” เสียงคุณโทโมะ
 
“คุณไปทำงานเถอะ ฉันกลับเองได้ อย่า..ลืมทานข้าวด้วยแล้วกัน” ฉันพูดแล้วเดินต่อไป
 
“ฉันบอกให้ขึ้นรถไง!!” เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมขึ้นรถตามที่เขาบอก มีหรือที่เขาจะยอม?? โทโมะลงจากรถแล้ว
 
รีบจูงมือแก้วกึ่งลากกึ่งฉุดให้แก้วขึ้นรถมา
 
        ระหว่างทางก็มีแต่ความเงียบ ไม่มีใครเริ่มพูดอะไร แล้วฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะพาฉันขึ้นมาในรถทำไม ใน
 
เมื่อฉันบอกไปแล้วว่าฉันกลับเองได้ ฉันมาได้ฉันก็ต้องกลับได้ 
 
        พอเขาขับมาถึงที่คอนโด ฉันก็รีบเดินขึ้นห้องไปโดยไม่รอเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่ได้โกรธแต่ฉันคงอาจ
 
จะแค่น้อยใจ ฉันอุตส่าห์ทำอาหารไปง้อเขาถึงบริษัท ทั้งๆที่เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าใครผิด แต่ฉันก็ยอมง้อเขาก่อน แต่ดู
 
เขาทำสิ! เขากลับเอาอาหารที่ฉันทำไปให้เลขาคนนั้น น่าหมั่นไส้!!
 
        ฉันเดินเข้ามาในห้องก็ถึงกับตะลึง ลืมไปสนิทว่าฉันยังไม่ได้เก็บทำความสะอาดครัว ฉันรีบทำอาหารแล้วก็
 
รีบเอาอาหารใส่กล่องแล้วเอาไปให้เขาทันทีเลย จาน ชาม ยังวางเกลื่อน กระทะยังวางอยู่บนเตาไฟด้วย ซึ่งฉันก็
 
ไม่รู้ว่าถ้าเขามาเห็นสภาพครัวตอนนี้เขาจะว่าอะไรฉันอีกรึเปล่า
 
 
แอ๊ด~
 
        เขาเข้ามาแล้ว
 
“เธอทำอะไรกับครัวฉัน?” เขาถามด้วยสายตานิ่งๆแล้วใช้สายตาคู่นั้นมองไปรอบๆห้องครัว
 
“เดี๋ยวฉันจะเก็บกวาดให้” ฉันก็ตอบเขาไปด้วยสายตาที่เย็นชาไม่แพ้กัน หลังจากนั้นฉันก็รีบนำจาน ชาม กระทะ
 
แล้วก็อุปกรณ์ต่างๆไปล้างทำความสะอาด ส่วนเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วก็กินอะไรของเขาก็ไม่รู้
 
 
ผ่านไปสักพัก~
 
“ให้ฉันช่วยมั้ย?” เขาพูดแล้วเดินมายืนอยู่ข้างหลังฉัน
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะทำเสร็จแล้ว” ฉันพูดแล้วรีบล้างอุปกรณ์ต่างๆ
 
“ทีหลังอย่าใช้ครัวถ้าฉันไม่อยู่ด้วย” เขาพูดทำให้ฉันหันไปมองเขาทันที
 
“ทำไมคะ? ทำไมฉันถึงใช้ครัวไม่ได้ อาหารที่ฉันทำมันรสชาติแย่ขนาดที่คุณต้องสั่งห้ามฉันใช้ครัวเลยรึไงกัน! ใช่
 
สิ!! ฉันไม่ใช่คุณบูมนิที่จะได้ทำอะไรแล้วออกมาดูดีทุกอย่าง ฮึก..” ฉันพยายามกลั้นน้ำไว้แต่เมื่อรู้ว่ามันกำลังจะ
 
ไหลฉันเลยทิ้งทุกอย่างที่ทำอยู่แล้ววิ่งเข้าห้องทันที
 
“ที่ไม่อยากให้ใช้เพราะฉันเป็นห่วงเธอต่างหาก ยัยบ้า! หึ..” โทโมะพูดตามหลังแก้วไปเบาๆแล้วยิ้มมุมปากเล็ก
 
น้อย
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------มาแบบสั้น แล้วก็ไป 5555555 ไม่นึกว่าจะมีคนอ่านอยู่ วันนี้เลยมาอัพให้ เค้ายุ่งๆเลยไม่ได้เข้ามาเลยอ่ะ ขอบคุณที่ยังติดตามน๊า 
22:53 TOEY
7 กันยา่ยน 2556