จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“แก้วเจ็บมากมั้ย?” โทโมะถามพร้อมเอื้อมมือไปแตะที่แก้มของแก้ว

 

“ฮึก..ฮึก..ฮืออออ” แก้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาเป็นสาย เจ็บที่โดนตบยังไม่

 

เท่าไรไม่นานก็ลืมเลือน แต่เจ็บที่ใจมันไม่สามารถรักษาภายในเวลาอันใกล้ได้

 

“ไม่ต้องร้องนะ โอ๋ๆ” เมื่อเขาเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าร้องไห้เอาเป็นเอาตาย เขาจึงรีบดึงตัวเธอเข้ามากอดแนบกาย

 

ด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

“กลับ ฮึก..บ้านได้มั้ย ฮืออออ” ประโยคที่ฟังดูไม่ได้ใจความ แต่เขาก็พยายามฟังจนรู้ว่าตอนนี้เธอต้องการอะไร

 

“ได้สิ เรากลับบ้านกันนะ” เขารีบตอบตกลงก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นแล้วพาเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปโดยไม่

 

อายพนักงานที่อยู่ในบริษัท

 

----------------------------------

 

ณ คอนโดของโทโมะ

 

        โทโมะอุ้มแก้วที่หลับไปตั้งแต่เริ่มขึ้นรถมาไว้บนเตียง พรางคิดไปว่าวันนี้เขาไม่น่าพาเธอไปที่บริษัทด้วยเลย

 

ไม่อยากนั้นเธอคงไม่ต้องมาโดนคุณแม่ของเขาทำร้ายแบบนี้ ไม่ต้องโดนคุณแม่ว่าว่าเป็นผู้หญิงใจง่าย และไม่ต้อง

 

ทนฟังถ้อยคำที่ทำร้ายจิตใจแบบนั้น

 

“อือ..” แก้วครางออกมาเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้น

 

“รู้สึกดีขึ้นรึยัง?” เขาถามแล้วจ้องมาที่ดวงตาของฉัน

 

“ขอบคุณนะที่พาฉันกลับมาที่นี่” ฉันเอ่ยพูดไปเพราะถ้าเขายังคงให้ฉันอยู่ที่บริษัทเขาต่อไปฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเป็น

 

ยังไงบ้าง

 

“คิดอะไรอยู่? บอกฉันได้มั้ย?” เขาถามเพราะเห็นสีหน้าของเธอกำลังครุ่นคิด คิ้วก็ขมวดกันอีก เขาจึงเดาได้ไม่

 

ยากว่าเธอมีเรื่องอะไรที่อยู่ในใจ

 

“เรื่องสัญญา เรายกเลิกสัญญากันดีมั้ย?”

 

“ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมต้องยกเลิกสัญญาด้วย!”

 

“คุณไม่ได้ยินที่แม่คุณบอกหรอ? ฮึก..ท่านไม่ต้องการลูกที่เกิดจากฉัน” ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ยิ่งคิด

 

น้ำตามันยิ่งไหล

 

“ฉันยกเลิกสัญญาไม่ได้ ฉันต้องรับผิดชอบเธอ” เขาพูดแล้วมองหน้าฉัน

 

“ไม่ต้องรับผิดชอบหรอก ฮึก..ฉันเข้าใจคุณแล้วก็คุณแม่ของคุณดี” ฉันพูดแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะค่อยลุก

 

เพื่อที่จะเดินไปเก็บข้าวของของตัวเอง เมื่อสัญญาที่เราสองคนตกลงกันไว้มันไม่สามารถจะดำเนินต่อไปได้ เราก็

 

ควรที่จะยกเลิกมัน ในเมื่อจุดหมายของสัญญานั้นคือการมีหลานให้คุณแม่ของคุณโทโมะนั้นไม่สำเร็จ ท่านไม่ได้

 

ต้องการแล้วเราสองคนจะดึงดันทำตามสัญญานั้นอีกทำไมกัน ในเมื่อทำไปก็ไม่มีประโยชน์

 

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ! ฉันบอกว่าจะรับผิดชอบฉันก็ต้องรับผิดชอบ” เขาลุกขึ้นมาดึงแขนฉันไว้ก่อนจะดึงฉัน

 

เข้ามากอด

 

“แต่ทำไปมันก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อแม่ของคุณไม่ได้ต้องการลูกของฉัน ฮึก..ฮือออ” ร้องไห้อีกจนได้ ฉันร้องไห้

 

ออกมาอีกแล้ว

 

“เธอกำลังท้อง ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ เข้าใจมั้ย?”

 

“......”

 

“แล้วอีกอย่าง ฉันเชื่อว่าถ้าคุณแม่ได้เห็นลูกของเรา วันนั้นคุณแม่จะต้องรับเขาเป็นหลาน เชื่อฉันสิ” เขาพูดพร้อม

 

เอามือหนาๆลูบผมฉันไว้เป็นการปลอบใจ

 

 “คุณคิดแบบนั้นหรอ?” ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วมองหน้าเขา

 

“ใช่ แม่ฉันไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นหรอก เธอไปนอนได้แล้ว พักผ่อนซะ ลูกฉันจะได้แข็งแรง”

 

คุณโทโมะพูด

 

“แต่นี่มันพึ่งจะบ่ายเองนะ คุณจะให้ฉันนอนตั้งแต่ตอนนี้เลยรึไงกัน” ฉันพูดแล้วผละกอดออกจากเขาก่อนจะเดินมา

 

นั่งที่เตียงแล้วล้มตัวนอน นอนก็ได้เพราะไม่อยากจะโดนเขาดุอีก

 

“แล้วอยากจะไปไหนล่ะ? ไปว่ายน้ำกันมั้ย?” เขาพูด

 

“ไปก็ได้” ฉันตอบรับไป ถึงจะไม่ค่อยอยากจะว่ายน้ำแต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะนอนตอนนี้นืหน่า ถ้าให้เลือกระหว่าง

 

นอนกับว่ายน้ำ ฉันเลยว่ายน้ำดีกว่า

 

--------------------------

 

ณ สระว่ายน้ำบนคอนโด

 

        สระว่ายน้ำนี้เป็นสระส่วนตัวของคุณโทโมะเอง พูดง่ายๆคือเป็นสระว่ายน้ำชั้นสูงสุดของคอนโดและเป็นของ

 

คุณโทโมะซึ่งคนอื่นๆจะไม่สมารถขึ้นมาใช้สระว่ายน้ำบนนี้ได้ ถ้าคนอื่นๆจะใช้ทางคอนโดก็จะมีสระว่ายน้ำอีกที่ซึ่ง

 

จะเป็นชั้นล่าง  สระว่ายน้ำตอนนี้เลยมีแค่ฉันกับเขาสองคน

 

“ใส่ชุดอะไรของเธอมาว่ายน้ำเนี่ย?” เขาโผล่หัวพ้นน้ำพร้อมเอามือเสยผมแล้วเช็ดหน้าเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัน

 

มามองฉันที่ยืนอยู่บนสระก่อนที่จะพูดประโยคนั้น  ทำไมอ่ะฉันก็แค่ยืมเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขามาใส่พร้อมกับใส่

 

กางเกงขาสั้นที่มียางยืดเท่านั้นเอง มันก็ได้น่าเกียจขนาดนั้นซะหน่อย

 

“ก็เสื้อของคุณแล้วก็กางเกงขาสั้นไง ทำไมอ้ะ?” ฉันถาม

 

“ทำไมไม่ใส่ชุดว่ายน้ำล่ะ ฉันเตรียมทูพีชไว้ให้แล้วทำไมไม่ใส่ล่ะ?” เขาถาม

 

“ฉันจะใส่ออกมาโชว์คุณทำไมกันล่ะ” ฉันพูดแล้วค่อยๆนั่งลงที่ขอบสระ อย่าคิดว่าเขาจะบังคับฉันให้ใส่ทูพีชได้นะ

 

ฉันก็แค่ให้เขาออกมาจากห้องก่อน เขาก็เป็นผู้ชายว่าง่าย เขาแค่ถอดเสื้อแล้วใส่กางเกงว่ายน้ำแล้วก็เดินไปรอฉัน

 

ที่สระน้ำ ฉันเลยเปลี่ยนชุดตามที่ฉันอยากใส่ ก็เท่านั้นเอง...เพราะเขาไม่อยู่ไง เขาถึงบังคับฉันไม่ได้ ฮ่าๆ

 

“มีอะไรโชว์ฉันด้วยรึไงกัน?” เขาพูดแล้วเตะเท้าว่ายน้ำเข้ามาหาฉัน

 

“ไอ้คนบ้า! นิสะ..ว๊ายยยยย!”  ฉันยังไม่ทันได้ว่าเขาจบ เขาก็ดึงขาฉันจนฉันตกลงมาในน้ำทันที

 

 

โป๊ก!!~

 

        เขาดึงขาฉันโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว พอโดนดึงขาตัวฉันเลยจะหงายหลัง แต่แค่หงายหลังกลางอากาศแล้วหัว

 

ฉันก็โขกกับขอบสระจนฉันมึนไปเลย

 

“งือออ~ ฉันเจ็บนะ!” พอฉันยืนอยู่กับพื้นสระน้ำได้ฉันก็โวยใส่เขาทันที แต่มือก็ไม่วายยกขึ้นมาลูบหัวตัวเองที่

 

กระแทกขอบสระไปเมื่อกี้

 

“ขอโทษๆ ไหนให้ฉันดูสิ” เขาจับตัวฉันให้หันหลังให้เขา แล้วเขาก็เอามือหนาๆของตัวเองมาลูบที่หัวฉันเบาๆ คง

 

จะดูว่าหัวฉันโนรึเปล่าล่ะมั้ง

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

โย่วเย้!! สวัสดีทุกคน ตอนนี้หยุดแล้วนะเรียนซัมเมอร์จบแล้ว คะแนนสอบห่วยแตก!

ขอระบายหน่อยเถอะนะ ชีวะข้อเขียนหมดเลย อาจารย์โหดมาก ถามรุ่นพี่ปีอื่นๆเขาบอกว่าอาจารย์ออกข้อกา แต่ปี

นี้เธอออกข้อเขียนมาอ่ะ ทำไม่ได้เลย 555555555555 พอเรื่องนี้มาเข้านิยายกันต่อดีกว่า

        ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไรเตอร์จะได้อัพบ่อยแค่ไหน แต่แค่อยากให้ทุกคนอ่านอ่ะ ช่วยเม้นกันหน่อยได้มั้ยค่ะไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ ทุกเรื่องเลย ล่าสุดวงเวียนแห่งรักเม้นน้อยกว่าที่คิด ทำให้ไม่อยากจะอัพเลยอ่ะ ขอโทษถ้าอัพช้าหรืออะไรก็ตาม แต่เพราะต้องเรียนด้วยไงมันเลยไม่ค่อยมีเวลาที่จะมาอัพนิยายให้ทุกคนอ่าน อยากให้ทุกคนอ่านเหมือนเดิม รู้ว่าไรเตอร์เป็นคนที่แต่งนิยายได้ยืดมาก แต่ไรเตอร์อยากได้ความละเอียดจ้า ขอโทษจริงๆถ้าเรื่องหนึ่งมันใช้เวลาโครตนานกว่าจะจบ ขอโทษนะค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ

15:11  TOEY

30 เมษายน 2556