จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

         ฉันวางกรอบรูปลงบนโต๊ะหลังจากที่ดูมันเสร็จเรียบร้อย แล้วเดินไปสำรวจโต๊ะคุณเลขาบ้าง โต๊ะก็ไม่ค่อยจะ

 

มีอะไรมากมาย อาจจะเป็นเพราะเธอจัดของไว้เรียบร้อยก็เป็นได้ โต๊ะนี้แหละที่นอนของฉันสำหรับวันนี้!! ขอนอน

 

หน่อยแล้วกัน

 

        ฉันซบหน้าลงบนโต๊ะของบูมก่อนจะหลับตาลงเพราะความง่วงครอบงำ ก่อนที่ฉันจะหลับไปอย่างไม่รู้สึกตัว

 

(ไม่ได้ตายนะ)

 

 

2 ชั่วโมงผ่านไป

 

“คุณแก้วค่ะ คุณแก้ว” เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทของหู คนจะนอน ยังไม่ใครมารบกวน

 

อีกรึไงกันอ่า

 

“บูมขอทำงานนะค่ะ” ทำงานหรอ? มาทำอะไรตรงที่ที่ฉันนอนเล่า! เอ๊ะ!! นี่มันโต๊ะคุณเลขานี่หว่า? ลืมไปเลย

 

“ขอโทษนะค่ะ” ฉันพูดอย่างงัวเงียแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

“หึๆ” เสียงหัวเราะของคุณโทโมะดังขึ้นจนฉันต้องหันไปมองด้วยความสงสัย เขาหัวเราะฉันทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังทำ

 

งานอยู่

 

        ฉันทำหน้าบูดเพราะง่วงจัดแล้วก็ไม่สามารถจะไปนอนที่ไหนอีกได้ โต๊ะทั้งสองหัวที่พอจะพิงหัวก็โดนคนใจ

 

ร้ายยึดไปทำงานแล้ว ฉันไม่มีที่จะนอนแล้ว TOT

 

“ง่วงขนาดนั้นเลยรึไง?” เขาเงยหน้าจากกองงานหันมหาศาลมาถามฉัน ขอบคุณโทโมะยังนึกได้ว่าฉันยังเดินวนไป

 

วนมาอยู่ในห้อง

 

“ฉันง่วง คุณพาฉันกลับคอนโดก่อนก็ได้นิหน่า ที่นี่มันไม่มีเตียงนอน”

 

“ที่ที่เธอจะนอนนะมันมี แต่เธอจะนอนรึเปล่าล่ะ?”

 

“ที่ไหนนอนได้ตอนนี้ฉันยอมนอนหมดแหละ ฉันง่วงจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว” ฉันพูด

 

“งั้นก็เดินมาใกล้ๆฉันสิ” เขาพูด และด้วยความที่ฉันง่วงสุดๆ ฉันเลยเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย

 

“สรุปคุณจะให้ฉันนอนตรงไหน??” ให้เดินมาใกล้ๆ แต่ฉันก็ยังไม่เจอที่ที่จะนอนได้สักที

 

“นอนตรงนี้ไง ฟึ่บ~” O_O!! เขาดึงตัวฉันให้นั่งลงบนตักเขา แล้วจับหัวฉันซบลงกับอกของตัวเอง

 

“ง่วงไม่ใช่รึไง นอนสิ” เขาพูดทั้งๆที่ฉันก็นั่งอยู่บนตักเขา นี่เขาจะให้ฉันนอนแบบนี้จริงๆรึไง

 

“ตะ..แต่คุณจะทำงานไม่ถนัดเอานะ ฉันกลับไปที่คอนโดคนเดียวก็ได้”

 

“หลับตาแล้วนอนไป ฉันจะทำงานแล้ว” เขาพูดแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานโดยที่ไม่สนใจฉันอีกเลย ฉันนอนก็ได้ ไม่

 

ใช่เพราะเขาสั่งหรอกนะ แต่เพราะฉันง่วงเองนั้นแหละ

 

        ภาพที่แก้วกำลังซบอกโทโมะนั้นมันเป็นเหมือนภาพบาดตาบาดใจของใครอีกคนที่ยังคงหายใจและอยู่ใน

 

ห้องนั้น เธอมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด คนๆนั้นก็คือ..บูม

 

-----------------------

 

“อือ...”

 

“ตื่นแล้วหรอ?” พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอคุณโทโมะเป็นคนแรก ก็แน่ละสิ ก็ฉันนอนซบอกเขาอยู่นิ

 

“คุณเมื่อยมั้ย? ให้ฉันลุกก็ได้นะ”

 

“เมื่อยสิ! เธอมานั่งบนตักฉันเหมือนมีแม่หมูมานั่งทับ!!” แร๊ง!!

 

“ฉันไม่ใช่แม่หมูซะหน่อย ถ้าเมื่อยนักก็ปล่อยฉันสิ!” ฉันพูดแล้วดิ้นๆ ก็ในเมื่อคนที่ฉันนั่งตักอยู่ เค้าบอกว่าเมื่อย

 

แล้วฉันจะหน้าด้านหน้าทนนั่งต่อไปได้ยังไง

 

“โอ๋ๆ ฉันล้อเล่นนะ” เขาพูดแล้วล็อกเอวของฉันไว้ไม่ยอมให้ฉันลุกออกจากตักเขา

 

“ตาโมะ!!” เสียงดูมีอายุของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น แต่ฉันคิดว่าไม่ดีแน่จึงรีบลุกขึ้นจากตักของคุณโทโมะ

 

ผู้หญิงคนนี้หน้าคุ้นๆจัง

 

“คุณแม่!!” คุณแม่งั้นหรอ? ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับคนที่อยู่ในกรอบรูป

 

“แกคิดว่าบริษัทเป็นโรงแรมรึไงห๊ะ! ถึงได้พาหญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามานั่งแทะเล่น!!” แม่ของโทโมะพูดแล้ว

 

จิกตาใส่แก้ว

 

“คุณแม่ครับ แก้วเป็นภรรยาของผมนะครับ แล้วเราก็กำลังจะมีลูกด้วยกัน ตามที่คุณแม่ต้องการไงครับ ผมทำให้

 

แล้ว ผมกำลังหาหลานมาให้คุณแม่ แล้วคุณแม่จะเอาอะไรอีก”

 

“ทำไมถึงไม่เลือกหนูบูมบ้าง เขาแสนดีกว่ายัยเด็กนี่อีก!! นังผู้หญิงมักง่าย!!”

 

“คุณแม่!! จะพูดอะไรก็ให้เกียรติแก้วบ้างนะครับ อย่างน้อยเด็กในท้องนั้นก็เป็นหลานคุณแม่” โทโมะพูดอย่างไม่

 

แคร์คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ตัวเอง

 

“นี่แกทำอะไรลูกชายฉันห๊ะ!! แกทำเสน่ห์ใส่ลูกฉันใช่มั้ย? ห๊ะ!!” แม่ของโทโมะตรงเข้ามาเขย่าแขนแก้วอย่างแรง

 

แก้วที่ดูตกใจก็ได้แต่ยอมรับเพราะไม่อาจตอบโต้อะไรได้ นอกจากระบายความเจ็บปวดที่ถูกว่า ว่าเป็นผู้หญิงมัก

 

ง่าย ถูกว่า ว่าผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าออกมาทาง..น้ำตา

 

“คุณแม่!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” โทโมะวิ่งเข้าไปดึงแขนของแม่ตัวเองออกจากแขนของแก้ว

 

“ฮึก...ฮือออ” แก้วร้องไห้ออกมาก่อนจะกุมมือเข้าไปที่หัวไหล่ตัวเอง

 

“คุณแม่ไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนี้กับแก้ว!!! เชิญคุณแม่ออกไปก่อนนะครับ” โทโมะพยายามพูดอย่างสงบสติอารมณ์

 

 

เพี๊ยะ~

 

        แม่โทโมะเดินตรงเข้ามาหาแก้วแล้วตระหวัดมือใส่หน้าแก้วจนแก้วเกือบจะล้มลงกับพื้น

 

“แก้ว!!” โทโมะตกใจมากถึงกับรีบวิ่งเข้ามาประคองแก้วก่อนที่แก้วจะล้มลงไป

 

“จำไว้นะ!! หลานที่เกิดมาจากนังเด็กคนนี้ ฉันไม่รับว่ามันเป็นหลานฉัน!!!” แม่ของโทโมะตวาดลั่นก่อนจะเดินออก

 

ไปจากห้องทำงานของโทโมะทันที

 

“คุณป้าค่ะ” บูมตะโกนเรียกแม่ของโทโมะก่อนจะหันมาแสยะยิ้มใส่แก้วแล้วเดินตามแม่ของโทโมะออกไป

 

สะใจจริงๆ <<บูม

 

 ----------------------------------------------------------------------------------------------

โย่ว~ กลับมาอัพหนึ่งตอน 555(กลับมาทำไม)

มาอัพนี่ก็ไม่ได้แปลว่าจะกลับมาอย่างถาวรนะ ยังไม่ว่างอีกเช่นเคย ขอโทษทุกคนค่ะ TOT

ช่วยเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอกำลังใจ

ช่วงนี้เรียนหนังมาก เปิดสงกรานต์มาก็สอบเก็บตะแนนแล้ววววว

สุขสันต์วันสงกรานต์นะค่ะ จุ๊บๆ บายยยยยยยยยยยยยยย

18:14    TOEY

10 เมษายน 2556