จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“ลงๆ ฉันจะลงไปซื้อของ” เขาจอดรถลงที่ไหนสักทีฉันก็ไม่รู้ เพราะหลับตลอดทางไม่ได้ดูทางเลยแม้แต่นิดเดียว

 

“ซื้ออะไรอีก? แล้วเมื่อไรฉันจะได้กลับไปนอน?” ฉันเริ่มโวยวาย

 

“แปปเดียวเอง ขอซื้อของไปทำอาหารตอนเย็นไม่ได้รึไงกัน?” เขาเริ่มโวยใส่ฉันบ้าง

 

“ไม่ได้!” ฉันตอบกลับไป แวะนู้นแวะนี่จนมันจะเย็นอยู่แล้ว จะนอนนนน!!

 

“แล้วตอนเย็นจะกินอะไร? เธอจะเรียกโดเรม่อนออกมา ให้เอาวัตถุดิบในการทำกับข้าวออกมารึไงห๊า~”  เขาลาก

 

เสียงยาวววว

 

“ถ้ามีโดเรม่อนก็ดีสิ! จะได้เอาเครื่องผลิตมนุษย์ออกมา คุณจะได้มีลูกสมใจอยาก”

 

“งั้นฉันก็จะขออุปกรณ์ดัดนิสัยมาดัดนิสัยเธอ เธอจะได้น่ารักเหมือนคนอื่นบ้าง”

 

“ไอ้บ้า! ฉันน่ารักอยู่แล้วนะเฟ้ยยย” ฉันเริ่มอารมณ์เสีย เดี๋ยวฉันจะงับหัวเขาให้ดู!!

 

“ตรงไหนล่ะ ทำไมฉันดูไม่ออกเลย ฮะๆ” เขาพูดแล้วทำหน้าทะเล้นใส่

 

“ไปเลย จะซื้ออะไรก็รีบไปเลย!” ฉันพูดอยากอารมณ์เสีย

 

          หลังจากที่เราพ่นคำด่าในหน้ากันอยู่ในรถเสร็จสิ้น ฉันกับเขาก็เดินลงจากรถเพื่อเข้าไปที่ตลาด ย้ำ!

 

ตลาด!! ฉันไม่คิดว่าคนที่เป็นนักธุรกิจ เป็นลูกคุณหนูอย่างคุณโทโมะเดินตลาดเป็นด้วย

 

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?” เขาหันมาถามฉัน

 

“ไม่อ่า ฉันยังไม่หายแพ้ กินอะไรยังไม่ค่อยได้” ฉันหันไปตอบ

 

“งั้นไปดูผลไม้ก่อนดีกว่า ตอนอยู่ในห้างเธอป่วนฉันจนไม่ได้ซื้อผลไม้เลย” เขาพูดจากนั้นเขาก็เดินไปเลือก

 

แอปเปิ้ลแดงมา 3 กิโลกรัม มีฝรั่ง 1 กิโลกรัม แล้วก็กล้วยอีก 2 หวี ซื้อไปขนาดนี้ไปกินเองน่าจะโอเคกว่าอีก ถ้า

 

บอกว่าให้ฉันกินทั้งหมดฉันจะต่อยปากเขา

 

“ไปหาซื้อปลาไปทอดกินดีกว่า” เขาพูดโดยที่ไม่ได้ถามอะไรฉันเลย เขาดึงมือฉันให้เดินตามเฉยเลย

 

“เอาตัวนี้ตัวหนึ่งครับ” เขาหันไปสั่งคนขายปลา จากนั้นคนขายปลาก็บันดาลไม้ทุบไปที่หัวปลาดัง ปั๊ก~ ปลาที่

 

ตอนแรกกำลังดิ้นๆ ตอนนี้แน่ดิ้นไปแล้วว

 

“อ๊ายยยยย!” ฉันร้องออกมาเพราะปลาดุกที่อยู่ในกะละมังมันเด้งออกมาโดนขาฉัน คุณโทโมะรีบดึงฉันเข้ามาใน

 

อ้อมกอด เพราะกลัวฉันจะกระโดดหนีปลาดุกแล้วไปชนคนอื่น แล้วเดี๋ยวฉันจะล้มเอา ฮึก..ไม่ได้กลัว

 

แค่ตกใจเฉยๆ

 

“ขอโทษครับๆ” คนขายปลารีบเดินไปจับปลาดุกใส่ลงในกะละมังแล้วรีบขอโทษเราทั้งสองคนเพราะตัวเองผูกปาก

 

กะละมังไม่แน่น ปลามันเลยเด้งออกมา

 

“ฮ่ะๆ ดูหน้าเธอสิ หน้าซีดนะนั้น” คุณโทโมะพูดแล้วชี้หน้าฉัน

 

 

ไอ้บ้า!! ฉันจะเป็นลมอยู่แล้วววววว

 

 

 

“ไหวป่ะเนี่ย? ไม่ไหวไปรอในรถได้นะ หน้าซีดจังเลยอ่ะ” เขาพูดแล้วเอามือมาประคองตัวฉันไว้ ดูหน้าฉันสิว่า

 

ไหวม้ายยยย!!

 

“ไหวๆ ฉันแค่ตกใจเฉยๆ” ฉันยิ้มแห้งให้เขา

 

“งั้นเราก็รีบซื้อเถอะ เธอคงอยากพักผ่อนเต็มแก่” เขาพูดแล้วกุมมือฉันอีกรอบ เขาพาฉันไปเดินดูกับข้าวสำเร็จรูป

 

ตอนแรกเขายังบอกอยู่เลยว่าจะทำอาหารกินเอง แต่นี่มาเดินหาซื้อเพราะเหตุผลง่ายๆ คือ ‘ขี้เกียจทำ’

 

“อึก~” ฉันรีบยกมือปิดปากเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะอาเจียน คงจะเป็นเพราะอาหารพวกนี้ที่แม่ค้าทำไว้ขาย กลิ่น

 

มันตีกันไปหมดทั้งแกงเขียวหวาน แกงส้ม ผัดปลาดุก และอาหารมากมายอีกหลายชนิด อาหารพวกนี้มันทำให้ฉัน

 

ต้องวิ่งออกมานอกตลาดอย่างรีบเร่ง กลัวจะไปอาเจียนรดแผงผักแม่ค้าคนอื่นๆ

 

 

 

“แหวะ~ อึก..แหวะ~” ฉันก้มลงอาเจียนบนพื้นฟุตบาทอย่างห้ามไม่ได้ เวียนหัว มึนหัวไปหมด พื้นหมุนได้

 

อือ..ปวดหัวแฮะ ฉันยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง

 

 

“เฮ้ย! จะเป็นลมหรอ?!” คุณโทโมะวิ่งมาจากไหนไม่รู้รีบมาประคองตัวฉันก่อนที่ฉันจะล้มลง

 

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่แพ้ท้องนิดเดียวเอง ^^” ฉันหันไปยิ้มให้เขา แต่มือของฉันก็ยังไม่วายเกาะอยู่ที่ไหล่

 

ของเขา

 

“ฉันพากลับบ้านแล้ว ไปๆ” เขาถือของทั้งหมดที่ซื้อมาด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือก็จับเอวฉันเอาไว้ก่อนจะ

 

ประคองฉันไปถึงรถ

 

-----------------------

 

           รถจอดสนิทอยู่ที่หน้าคอนโด

 

“ดีขึ้นรึไง?” เขาถามฉัน ขณะที่ฉันกำลังดมยาดมอยู่

 

“อือๆ” ฉันตอบ ตอนนี้ฉันดีขึ้นมาก แต่อย่าได้กลิ่นอาหารเลยนะ จะอาเจียนตายแล้ว

 

“ฉันพาเธอขึ้นห้องก่อนดีกว่า” เขาพูดแล้วเดินมาเปิดประตูให้ฉัน จากนั้นก็อุ้มฉันแล้วเดินเข้าคอนโดไป

 

“จริงๆแล้วคุณไม่ต้องอุ้มฉันก็ได้นะ ฉันดีขึ้นแล้ว” ฉันพูดแล้วหลบหน้าเขาโดยการหันหน้าไปมองทางข้างหน้า ฉัน

 

แค่รู้สึกว่าหน้ามันร้อนผ่าวยังไงก็ไม่รู้นะสิ

 

“ไม่ได้หรอก ฉันต้องดูแลเธอให้ดีๆ ไหนๆก็ท้องแล้ว กว่าจะท้องได้ฉันเหนื่อยนะโว้ยยย” เขาพูดออกมา ฉันไม่

 

เหนื่อยกว่ารึไง!!

 

“ฉันต่างหากที่ควรจะพูดคำนั้นนะ!!” ฉันหันไปจ้องหน้าจ้องตากับเขา แต่หน้าเรากลับใกล้กันมาก...

 

“ฉันเหนื่อยกว่าเธออีก เธอนอนเฉยๆ ฉันทำทั้งนั้น” เขาพูด อ๊ากกก! อยากจะงับหัว

 

“ไอ้บ้า! เดินเร็วๆสิ ฉันอยากพักผ่อน” ฉันพูดแล้วหันหน้าหนี จะให้ฉันเห็นเขาเป็นคนดีให้นานกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้

 

“จะเดินเร็วได้ไง เธอตัวหนักอย่างกับหมูสามชั้นราดซอสพริกไทยดำซะอีก!” โอ้วว ช่างเปรียบเทียบจริงๆเลยนะ!

 

“ฉันไม่ได้หนักสักหน่อย คุณไม่แข็งแรงเองต่างหาก!” เราสองคนต่างพ้นคำด่ากันย่างไม่หยุดหย่อน

 

“ทำไมฉันจะไม่แข็งแรงฉันเข้าฟิตเนสทุกวัน ซิกแพ็คฉันก็มี ตรงไหนบอกว่าฉันไม่แข็งแรงห๊ะ!!” เขาพูด

 

“โธ่~ มีให้มากว่าเจคอบ ทไวไลท์ก่อนเถอะแล้วค่อยมาอวด” ฉันพูดแล้วทำหน้ายียวนกวนประสาทเขา ฮ่าๆ

 

“ดูถูกฉันมากไปป่ะ? จะสัมผัสเลยม๊ะ!!” เขาพูดจากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนมาถึงห้องของเขา

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ หายไปนานมั้ย? ไม่นานมากหรอเนอะๆ เค้าติดเรียนจริงๆนะ 5555555

ช่วยเม้น+โหวตหน่อยสิ ลืมกันไปหมดแล้วสินะ

15:10 TOEY

5 มกราคม 2555