stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

 เช้าวันนี้อากาศดีแจ่มใสมากกก แต่ฉันเหมือนจะไม่พร้อมเท่าไหร่สำหรับมาเรียน เพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่แท้ๆ ตื่นมาเลยปวดหัว T^T วันนี้ก็เหมือนเดิมเฟย์ไปโรงเรียนพร้อมป๊อปปี้ ฉันล่ะ ? มารถเมล์เหมือนเคยแต่ดีหน่อยที่แก้วบอกมาจะรอหน้าโรงเรียน...

"ฟางงงงง" และก็รอจริงๆ แก้วโบกมือเรียกฉัน

"เข้าไปกันเถอะ จะได้มีเวลาไปงีบ" ฉันไม่รอคำตอบจากแก้ว ดึงแขนแก้วให้เดินตามมา

"ปกติฟางไม่งีบในโรงเรียนหนิ" แก้วถามน้ำเสียงแปลกใจ

"เมื่อคืนคิดอะไรเพลินๆน่ะ" เรื่องป๊อปปี้ -____-

"อ่อๆ" ฉันกับแก้วเดินมาเรื่อยๆจวนเกือบจะถึงอาคารวิทย์

"ทำไมต้องห่างกันด้วยล่ะ" เสียงผู้หญิงเลดลอดออกมาจากหลังคาร เท้าฉันกับแก้วหยุดอัตโนมัติ ค่อยๆหันมามองหน้ากันอย่างสงสัย

"ไม่มีเหตุผล" เสียงผู้ชายดังขึ้น ทำไมมันคุ้นจังแหะ ข้อมือฉันโดนกระชากอย่างแรง แก้วพาฉันย่องมาแอบข้างอาคาร แล้่วส่งสายตาบอกให้เงียบที่เห็นฉันอ้าปากจะถาม

"ไม่เอาน่ะ ตัวอย่าไร้เหตุผลสิ" เสียงผู้หญิงเหมือนจะร้องไห้เต็มที ฉันกับแก้วค่อยๆโผล่หน้าออกไปดู 

"ไม่เอาน่าโบว์ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบคนเซ้าซี้" ผู้ชายคนนั้นปัดแขนผู้หญิงที่ชื่อโบว์ออก แต่เธอก็พยามจับแขนเขาอีกครั้ง

"นี่โบว์ฃักจะไม่รู้เรื่องแล้วน่ะ เราแค่ห่างกันไม่ได้เลิกกันสักหน่อย!" เขาขึ้นเสียง ฉันกับแก้วก็พลอยสะดุ้งไปด้วย หน้าสวยๆของเธอค่อยๆมีน้ำตาไหลลงมา

"ฮือๆ พี่โมะทำแบบนี้ได้ไง" มะ...โมะงั้นหรอ อย่าบอกน่ะว่า โทโมะ!!  

"โบว์ฟังพี่น่ะ พี่ไม่ทิ้งโบว์หรอกเหมือนคนอื่นๆหรอก โบว์มีค่ามากกว่าผู้หญิงพวกนั้นพันๆเท่า!" โทโมะจับแขนโบว์ออก แล้วหันหลังให้ พร้อมเดินออกมา ปล่อยให้โบว์ร้องไห้คนเดียว 

มันคืออะไรที่เขาบอกว่า โบว์มีค่ามากกว่าผู้หญิงพวกนั้น ผู้หญิงพวกไหน ? เขายังมีคนอื่นอีกหรอฉันนึกว่าเขามีแฟนคนเดียวซะอีก

"ฟางไปเหอะ" เหมือนแก้วจะดึงแขนฉันให้ไป แต่ร่างกายฉันกลับไม่ขยับ "ฟางเขามาแล้ว"

"เธอแอบฟังฉันหรอ" 

"-O-!!!" สติฉันกลับมาทันที ที่ผู้ชายคนข้างหน้ามองด้วยสายตาเอาเรื่อง

"ฉะ...ฉัน" ฉันพูดกระตุกกระตะ "พวกเราบังเอิญผ่านมาน่ะ" แก้วแทรกขึ้นทันที โทโมะเปลี่ยนเป้าหมายจากฉันไปมองแก้วทันที

"ไม่มีมารยาท ฉันถามฟาง" แล้วเขาก็หันกลับมาหาฉัน T^T "เรามาด้วยกัน" แก้วพูดขึ้นอีกครั้ง โทโมะก็หันไปมองแก้วอีก

"แล้วไง ฉันก็ไม่ได้ถามเธออยู่ดี" น้ำเสียงเย็นชาอ่ะ >< ฉันเห็นแก้วหันหน้าไปทางอื่นเหมือนจะพยามระงับอารมณ์ โทโมะหันมามองฉันแวบหนึ่ง "อย่าให้เจอเธออีกน่ะ ไม่งั้นเธอต้องตอบคำถามฉัน!" แล้วเดินไป ฉันมองตามโทโมะอย่างอาลัยอาวรณ์ *0* 

"รู้จักมันหรอ" แก้วหันมาถามฉัน

"อ่อ นิดหน่อยน่ะฉันปลื้มเขา" ฉันหลบสายตาแก้ว

"ปลื้มหมอนั้นอ่ะน่ะ ให้ตายเหอะฟางนิสัยเสียจะตาย" นิสัยเสียหรอ ? ฉันเอาไว้ใช้กับอีตาป๊อปปี้ไม่ใช่โทโมะ !!!!

"ไปเรียนก่อนน่ะ" ฉันไม่สบตาแก้ว แต่รีบเดินขึ้นห้อง

หลังจากเกิดเรื่องเมื่อเช้าแล้ว ฉันยังต้องมานั่งฟังมีล่ากับเนยคุยต่ออีกเรื่องโทโมะกับโบว์ ฉันอยากทำได้แบบแจมจัง นั่งจดงานไม่สนใจใครเลย 

"ฟางๆป๊อปมันชอบแกแน่เลย ดูดิฉันเห็นมองตั้งแต่แกเข้าห้องมาแล้ว" เนยหันมากระซิบฉัน แล้วหันไปโม้กับมีล่าต่อ ฉันหันไปมองทางหน้าต่างที่ป๊อปปี้นั่งอยู่ (กลุ่มฉันนั่งเกือบติดประตู) เขามองจริงๆ มองแบบนิ่งมาก ถ้าเขาไม่สงสายตาอาฆาตมาน่ะ ฉันคงคิดว่าเขามองผ่านๆ

ได้แต่ตั้งคำถาม แต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้งได้แต่...

ฉันกดรับโทรศัพท์ "เบอร์ใคร" แล้วเดินออกมานอกห้อง

"ฮัลโหลค่ะ ฮัลโหลๆ เอ้า ทำไมไม่มีใครพูด" ฉันมองดูโทรศัพท์อีกครั้ง คนที่โทรมาตัดสายไปแล้ว ฉันเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า แล้วหันหลังจะเดินเข้าห้องแต่...

"นาย" ฉันตกใจที่เห็นป๊อปปี้ยืนอยู่ แถม มือเขาจับโทรศัพท์ด้วย>[]<

"ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน" เขามองฉันแล้วยิ้มที่มุมปาก ดูๆแล้วตานี่ก็หล่อน่ะ

"แฟนฉันใครล่ะ" ป๊อปปี้บอกเสียงเรียบๆ เฟย์ เอามือฉันให้เขาหรอ ยัยน้องบ้า 

"ธามไทบอกว่าเธอแอบฟังฉันหรอเมื่อวาน" เขาพูดขึ้นทันทีที่ฉันจะเดินเข้าห้อง เท้าฉันชะงัก ไอ้เด็กนั้นชื่อธามไทหรอกหรอ ปากบอนจริงๆ :(

"แอบฟัง ? แอบฟังอะไร" ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องสุดชีวิต 

"อย่ามาโกหก" ฉันแค่ไม่พูดความจริงต่างหาก -.-

"นายอย่ามามั่วได้ไหม ใครเขาอยากจะฟังผู้หญิงสารภาพรักนายกัน อุ๊บ OXO!" ฉันรีบตีปากตัวเองทันที เขาไม่ได้ยินใช่ม้ายยยยย

"แล้วเธอรู้ได้ไงว่ามีคนมาสารภาพรักกับฉัน" ป๊อปปี้กระชากแขนฉันแทบจะหลุด วันนี้เจอแต่คนโหดร้าย T^T

"ฉะ...ฉัน โอ๊ยใช่! ฉันแอบฟังนายแต่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ เออ..อ่อ ฉันบังเอิญผ่านไปแถวนั้น ไม่สิกำลังจะกลับบ้านต่างหากแล้วดันไปเห็นนายกับจินพอดี" ฉันรัวเป็นชุด 

"เหอะ แล้วเธอบอกเฟย์หรือยัง" ปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหม T^T

"ป่าว..ฉันไม่ได้บอก" หมดทุกอย่าง ฉันเสริมคำพูดในใจ

"ดี ถ้ารู้ว่าเธอบอกเฟย์ ฉัน จะ ฆ่าเธอ" ป๊อปปี้เน้นคำหลังๆอย่างเห็นได้ชัด

"โอ๊ย!!" ฉันพยามดิ้นให้แขนหลุด เขาจะบีบมันทำไมไม่รู้หรือไงว่าฉันเจ็บ

"เจ็บน่ะ ปะ ปล่อยเดี๋ยวนี้" สีหน้าและแววตาเขาเหมือนจะสะใจอย่างมาก ต่างจากหน้าฉันที่เจ็บปวด ป๊อปปี้ดึงฉันให้เข้าหาแล้วกระชากปล่อยมือฉันแรงๆหลังฉันเลยชนเข้ากับกำแพงอีกฝั่งจังๆ 

"โอ๊ย T^T" น้ำตาฉันคลอ เจ็บหลังเป็นบ้าเลย เขายิ้มเยาะๆ แล้วเดินเข้าห้องไป...ไอ้บ้า อย่าให้เจอ แต่เราอยู่ห้องเดียวกันหนิ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน

"ไอ้เด็กธามไทแกตายยยยยยยยยยยย!" ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่งคนเดียวแล้วเดินเข้าห้อง

ปัง!!!! เสียงฉันกระแทกปิดประตู ตอนนี้ทุกคนในห้องหันมามองฉันกันหมด แถม..

"อะ อะ อาจารย์ -O-"