stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"นี่!" 

"เฮ้ย!" ฉันสะดุ้งโหยงและเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง ซึ่งก็ึคือป๊อปปี้ที่ยื่นหน้ามาใกล้ฉัน -///-

"ตกใจหมดเลย" 

"ก็เห็นเธอเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา" ป๊อปปี้เอียงคอมองดูฉันเหมือนจะจับผิด "เป็นไรหรือป่าว"

"ป่าว" ฉันโกหก "ไม่เชื่อ บอกมาน่ะ" 

"เมื่อไหร่สปาเกตตีจะมาเนี๊ย" ฉันแกล้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง "ฟาง!" ง่าาา ป๊อปปี้พูดเสียงเข้่ม มองฉันด้วยสายตาดุ

"อื้มๆ ฉันคิดถึงแก้วกับเฟย์" ฉันบอกเสียงอ๋อย "โทรเรียกมาก็ได้น่ะ" O.o ฉันมองป๊อปปี้ตาโตนี่ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม

"อ่ะ" ฉันรับโทรศัพท์ป๊อปปี้มา กดมือโทรหายัยเฟย์ 'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้' ฉันเปลี่ยนมาโทรหาแก้ว

ผิดตรงที่เผลอใจไปรักเธอ ผิดแค่คนที่รักเธอเขารัก... (เสียงเพลงรอสายแก้ว)

[ฮัลโหล!] คนกำลังฟังเพลงเพลินๆเลย

"แก้วนี่ฟางน่ะ" 

[อ้าวฟาง ว่าไง เออ ตอนนี้อยู่ไหน] 

"สบายดี แก้วว่างหรือป่าวมาหาหน่อยสิ" 

[ว่าง พอดีแก้วยังไม่ขึ้นห้องอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวไปหา] เซียนจริงๆเรื่องไม่เรียนหนังสือ -.-

"อยู่ที่ครัวจิระคุณแถวๆรัชดาน่ะ" บอกแค่นี้น่าจะหาเจอน่ะ 

[โหหหห! แก้วจะไปยังไงทีนี้ ไกลน่ะฟาง] รัชดาห่างจากโรงเรียนพวกฉันจริงๆแหล่ะ เป็นฉัน ฉันก็ไม่มา นอกซะจาก..

"ป๊อปปี้จะจ่ายค่าแท็กซี่ให้ ^_^" ฉันยิ้มให้ป๊อปปี้ที่มองฉัน งงๆ เหมือนจะบอกว่า ตูพูดตอนไหนว่ะ

"ก็ได้ๆ แต่ขอไปหาเฟย์ก่อนน่ะ" 

"อืมๆ จ้ะ" ฉันวางสายจากแก้วเวลาเดียวกันกับที่พนักงานยกสปาเกตตีมาเสิร์ฟพอดี "ทำอะไรน่ะ" ฉันถามป๊อปปี้ พร้อมมองดูเขาเทสปาเกตฉันลงบนจานตัวเอง 

"กินด้วยกันไง ^0^" 

"กินคนเดียวไปเหอะ ฉันจะรอกินพร้อมแก้วเฟย์ =.=" 

"กินคนเดียวมันกินไม่หมดอ่ะสิ กินเหอะน่าฟางเดี๋ยวสองคนนั้นมาเธอจะกินอีกก็ได้ เฮ้!" 

"ไม่ให้!" ฉันดึงจานออกให้ห่างจากป๊อปปี้ที่พยามจะดึงกลับ ฉันพันเส้นสปาเกตีใส่ส้อมแล้วเอาเข้าปาก เอิ่ม อร่อยเหาะจริงๆ มิน่าเขาถึงยกให้เป็นเมนูโปรด ป๊อปปี้มองฉันด้วยสายตาหมาหงอย น่าเห็นใจจริงๆ -_-;; โฮะๆ

"กินด้วยสิ T^T"

"ทำหน้าออเซาะจัง"

"แหม๋มฟางปากท้องน่ะเรื่องสำคัญน่ะ" ถ้าฉันเป็นเขาฉันจะสั่้งใหม่ ก็นี่มันร้านตัวเองหนิ "งี่เง่าจริงๆ" ฉันบ่นแล้วกินต่อ ป๊อปปี้ไม่เถียงแต่ยิ่งมองฉันกินเข้าไปใหญ่

"กินสิ! มองอยู่ได้น่ารำคาญ :p" ป๊อปปี้ทำสายตาวิ้งวับเหมือนเห็นฉันเป็นนางฟ้าผู้ใจดีมาโปรด (หลงตัวเอง)

"คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องให้ฉันกิน >_<" เขาพูดแล้วจิ้มส้อมลงในจานก่อนจะม้วนเส้นสปาเกตตี หน็อยแน่ื ไม่เกรงใจกันเลย -_-^ ได้ทีเอาใหญ่ ฉันปักส้อมลงไปในจานแล้วม้วนเส้นบ้าง ปกติฉันไม่กินอาหารร่วมจานกับใครโดยที่ไม่มีช้อนกลางเด็ดขาด นอกจากคนในครอบครัว บอกตรงๆ กลัวเชื่อโรค แต่ทำไมฉันถึงยอมกินร่วมจานกับเขาก็ไม่รู้ *0*

"นี่ เคยเห็นในละครป่ะ" 

"บ้านฉันไม่ได้จนถึงขั้นไม่มีทีวีดู" 

"งั้นก็เคยเห็นฉากที่พระเอกกับนางเอกเป็นแฟนกันไปกินสปาเกตตีแล้่วดันกินเส้นเดียวกันจนจูบกันสิ" 

"-__-" ฉันชะงักไปทันทีและมองหน้าเขาที่กำลังสนใจเส้นสปาเกตตีมากกว่าฉัน

"โรแมนติกดีว่าไหม" ฉันไม่ตอบแต่กับม้วนเส้นสปาเกตตีเรื่อยๆ ป๊อปปี้เองก็หมุนมือแข่งกับฉัน เขาจะแย่งฉันกินหรือไง = =^

"ไร้สา่ระ ฉันอยู่กับความจริงมากกว่าจะไปเพ้อฝันจินตนาการตามละคร ไอ้ที่กินๆแล้วเจอเส้นสปาเกตตีเดียวกันมีแต่ในนิยายน้ำเน่าเท่านั้นแหล่ะ...หือ! O_O" 

ปากฉันกำลังพูดๆหยุดชะงักไปทันทีหลังจากดึงส้อมขึ้นมาจากจาน

"มีแต่ในนิยายยย~ ฮ่ะๆ" ป๊อปปี้หัวเราะฝืนๆ ส่วนฉันได้แต่มองตาแป๋ว ส้อมของเขาที่พันสปาเกตตีอยู่ กับส้อมของฉันที่พันเส้นสปาเกตตีเหมือนกัน ฉันจะไม่ช็อกถ้าส้อมทั้งสองคันไม่มีเส้นสปาเกตตีเชื่อมอยู่

"บังเอิญไปแล้ว -_-!" ฉันกระชากส้อมให้ออกจากเส้นสปาเกตตีจนขาด "ฮ่าๆ -O-" ป๊อปปี้หัวเราะเสียงดัง นี่ถ้าตรงนี้ไม่วีไอพีสุดๆ (เฉพาะเจ้าของร้า่น) ฉันคงจะมุดใต้โต๊ะไม่ทัน ฉันยัดส้อมที่มีเส้นที่ขาดติดอยู่แล้วเคี้ยวง่ำๆ อย่างหงุดเงิดที่หัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ

อย่าน่ะฟางถ้าเธอชอบเขาแล้วน้องสาวคนเดียวของเธอล่ะ จะเสียใจแค่ไหน

สิบนาทีผ่านไป~ ฉันกับป๊อปปี้ฉันมองหน้ากันบ้าง มองทางอื่นบ้าง 

"นี่เดินช้าๆได้ไหม!" 

"หือ? -*-" ฉันกับป๊อปปี้มองหน้ากัน เสียงเมื่อกี๊คุ้นๆ

"นายก็เดินตามมาเร็วๆดิ" อันนี้เสียงแก้ว แล้วอีกเสียงล่ะ...เสียงใคร

"อยู่นี้เอง!" 

"แก้ว..โมะ!/ไอ้เชี้ยโมะ!" ฉันกับป๊อปปี้พูดขึ้นพร้อมกัน

"หวัดดี" แก้วยิ้มแห้งๆ "ขอเก้าอี้เพิ่มด้วยค่ะ" ฉันหันไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่อีกมุม 

"ตัวเดียวน่ะ!" ป๊อปปี้ร้องบอก "สองตัวค่ะ!" พนักงานทำหน้า งงๆ ก่อนจะเดินออกไป 

"ฉันชวนแค่แก้วกับเฟย์" ป๊อปปี้มองฉัน สายตาส่อแวว ว่าซาตานกำลังจะกลับมา T^T

"ฉันยังไม่ได้เจอเฟย์น่ะ พอดีว่าเจอ..." แก้วพูดกับป๊อปปี้ประโยคสุดท้ายแก้วหันไปมองโทโมะ

"เจอฉันก่อน ฉันก็เลยอาสาพามา" 

"สาระแนสิไม่ว่า!" 

"ป๊อปปี้!" ฉันพูดเสียงเข้ม ป๊อปปี้มองฉันอย่างขัดใจแล้วเบือนหน้าหนี สักพักพนักงานก็เอาเก้าอี้มาแต่ดันเอามาตัวเดียว ฉันเลยไล่ให้กับไปเอามาอีกโดยที่ป๊อปปี้พูดอะไรมากไม่ได้

"หิวจังฟางกินอะไรหรือยัง" โทโมะที่นั่งข้างป๊อปปี้ถามฉัน พร้อมเปิดเมนู "กินสปาเกตตีไปก่อนหน้านี้แล้ว"

"อาสาพามา!ๆ เฮอะ! พามาแล้วทำไมไม่กลับ" ฉันมองป๊อปปี้เคืองๆ แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็น

"โทษทีคนมันหิวน่ะ นายคงไม่ว่าอะไรน่ะ" โทโมะยังคงอ่านเมนูไปเรื่อยๆไม่มองหน้าป๊อปปี้

"ว่าไม่ได้อยู่แล้วนี่!" แต่ป๊อปปี้มองฉัน T^T "แก้วจะกินอะไร" ฉันหันไปถามแก้วที่กำลังเปิดเมนูเหมือนกันเพื่อหลบสายตาเขา

"เอาปลาดอลลีราดไวท์ไวน์ซอสกับซุปไก่บล็อกโคลีคับ^^" โทโมะบอกพนักงานพร้อมยื่นเมนูคืน

"เอาตามโทโมะก็ได้ แต่ขอกุ้งผัดพริกเกลือด้วยค่ะ" แก้วบอก ฉันรู้ว่ายัยนี่เกรงใจป๊อปปี้เพราะปกติแก้วกินเก่งจะตาย (ที่จริงก็ทั้งฉันและแก้วอ่าน่ะ ยกเว้นยัยเฟย์ที่ห่วงเรื่องน้ำหนัก)

"ฉันไม่ชอบอาหารต่างประเทศ" ป๊อปปี้พูดขึ้น ฉันจำได้ว่าเขาบอกฉันว่าสปาเกตตีครีมซอสเป็นของโปรด -.- แต่ดูเหมือนแก้วกับโทโมะจะเงียบ ฉันเลยต้องหยิบเมนูจากแก้วมาอ่านแล้วแล้วสั่ง

"ขอยำไข่ดาว ยำปลาดุกฟู แกงส้มมะละกอพริกสด หอยลายผัดน้ำพริกเผา กุ้งนางอบส้มเช้ง ต้มยำกุ้ง ปูนึ่งอบซีส แกงแพนงหมูรสเลิศ เอิ่มม ส้มตำกรอบด้วยค่ะ อ่อ อาหารว่างทาร์ตผลไม้กับสาคูเปียกถั่วดำ 4 ที่ค่ะ เครื่องดื่มน้ำเปล่าก็พอ เอ๋ๆเมื่อกี๊เห็นอาหารชาววังแวบๆ ขอแกงเผ็ดพริกหยวกสอดไส้ปลากราย กุ้งนอนแห สามเกลอแสร้งว่าปลาดุกขมิ้นทอดกรอบ ฉู่ฉี่กุ้งนาง ทุกคนไม่้มีปัญหาอะไรใช่ไหม ? ตามนั้นเลยค่ะ ^^"

ทุกคนเลือกที่จะเงียบ ฉันเลยส่งเมนูคืนพนักงาน เหอะๆ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใึคร อิอิ 

"เดี๋ยว!" ฉันมองป๊อปปี้ กลัวว่าเขาจะขัดฉัน "เอาโต๊ะมาเพิ่มด้วยน่ะ โต๊ะเล็กแค่นี้คงไม่พอหรอก!" เขามองฉันแวบเดียวแล้วหันไปมองทางอื่น 0.0 จะโกรธหรือป่าว

ฟางสั่งเยอะขนาดนี้ ใครจ่าย ? แล้วป๊อปปี้กับโทโมะจะกินแบบเงียบๆได้ ?

ฝากเม้ล+โหวตด้วยน่ะค่ะ ><