The Sense
เขียนโดย 
aoommy
วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.07 น.
แก้ไขเมื่อ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหน้าห้องฉุกเฉิน
"ตาป๊อป!"แม่ของโทโมะเรียกป๊อปปี้
"ตาโมะเป็นยังไงบ้างจ้ะ"
"เอ่อ....."
ทันใด พยาบาลก็เข็นเตียงผู้ป่วย ที่คลุมร่างขอคนๆหนึ่งด้วยผ้าสีขาว ร่างนั้นนอนนิ่ง ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
"ตาโมะ!!!"แม่ของโทโมะวิ่งเข้าไปกอดร่างนั้นไว้แน่น
"ฮือ... ทำไมล่ะลูก ลูกไม่อยู่ ฮึก แล้วแม่จะอยู่ยังไงล่ะ"แม่ของโทโมะร้องไห้ คร่ำครวญด้วยความเสียใจ
"คุณ ไม่เป็นไรนะ ไอ้โมะมันไปสบายแล้วล่ะ"พ่อของโทโมะเดินเข้ามาปลอบ
"เอ่อ... คุณป้าครับ"ป๊อปปี้สะกิดแม่ของโทโมะ
"นั่นมันฟางครับ ไม่ใช่ไอ้โมะ แหะๆ"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเล็กน้อย
"หา.... หนูฟางหรอกหรอ"แม่ของโทโมะพูดแบบงง-งง
"ใช่ครับ ส่วนไอ้โมะน่ะยังไม่ตาย แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายเลยครับ เดี๋ยวทางเราจะช่วยดูแลให้อย่างดีครับ คุณป้าสบายใจได้เลยครับ"ป๊อปปี้พูด
"ขอบใจจ้ะ"แม่ของโทโมะกล่าวขอบคุณป๊อปปี้
"แล้วนี่ หนูฟางเป็นอะไรไปล่ะ"
"พอดีว่า ฟางเห็นเลือดน่ะค่ะ ก็เลยเป็นลมไป"แก้วพูด
"งั้น..แก้วช่วยดูแลฟางด้วยนะ"ป๊อปปี้บอกแก้ว
2 ชั่วโมงผ่านไป
ห้องผู้ป่วย
"เอ่อ... ยังไงแก้วกับฟางก็ช่วยดูแลไอ้โมะมันอย่างใกล้ชิดหน่อยนะ"ป๊อปปี้พูด
"อืมได้สิ เดี๋ยวเราสองคนช่วยนะ"ฟางพูด
"คร๊าบๆ ผมไปก็นะครับ บ๊าย บายจ้ะ"ป๊อปปี้โบกบือเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
Kaew
"โอย.... ปวดฉี่ ฟางไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"ฟางพูดแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ
1 นาทีต่อมา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย..... ฟางร้องกรี๊ดแล้ววิ่งออกมาจากห้องน้ำ
"เป็นไรน่ะ"ฉันถามฟาง
"ผี ผีอ่ะแก้ว ผีอยู่ในห้องน้ำ"ฟางพูดแล้วชี้เข้าไปในห้องน้ำ
"หน้าตาเป็นไง"ฉันถาม
"หน้าตา.... เหมือนคนนั้นน่ะ โอย..."ฟางเป็นลมไปแล้ว กรรมเพื่อนช้าน
"นี่เธอ..."ผีตนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำ
"คุณเป็นใครน่ะ"ฉันถาม
"ฉันชื่อ วิศว ไทยานนท์ ชื่อเล่นชื่อว่า โทโมะ อายุ 22 ปี เกิดเมื่อวันที่ 7 มิถุนายน..."
"พอๆๆๆๆๆๆ อธิบายแบบนี้เมื่อไหร่จะจบ"ฉันห้าม
"คุณล่ะครับชื่ออะไร"โทโมะกลับ
"ฉันชื่อแก้วค่ะ เป็นพยาบาลอยู่ที่นี้"ฉันพูด
"แล้ว ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ผมตายแล้วหรอ"โทโมะถาม
"ยังค่ะ คุณแค่จิตหลุดออกมาน่ะ"ฉันบอก
"ผี.......... แก้ว แก้วคุยกับผีหรอ แม่เจ้าฮือ.... อย่ามาหลอกหลอนกันเลยน้า..."ฟางพูด
"ผมยังไม่ตาย"โทโมะพูด
"แล้ว แม่ผมล่ะ แม่ผมเป็นอะไรไปรึเปล่า"โทโมะถามฉัน
"แม่คุณสบายดีค่ะ นั่งอยู่ข้างนอกห้อง"ฉันตอบ
"หรอ... งั้นผมไปหาแม่ผมก่อนนะ เอ่อ... แล้วเค้าจะเห็นผมมั๊ย"โทโมะถามฉันอีกครั้ง
"ถ้าแม่คุณมีเซ้นเหมือนกับฉันและเพื่อน ก็คงจะเห็น"
ฉันตอบ แล้วโทโมะก็เดินทะลุกำแพงออกไป
เจอกันตอนหน้านะคะ เม้นเยอะๆนะ จุ๊บๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
