The Sense

Tomo:สวัสดีครับ ผมชื่อโทโมะนะครับ ชื่อจริงชื่อ วิศว ไทยานนท์ ครับ

"เฮ้อ... รอดตายแล้วเรา"ผมพูดอย่างโล่งใจ เมื่อหลุดรอดออกมาจากสองสาวนั่น พูดถึงแล้วก็แปลกนะ ผู้หญิงสมัยนี้ อ่อยผู้ชายเก่งๆจริง หน้าเกลียดมาก เหอะ...ชะนีเอ๊ย! 

Kaew:หวัดดีค่า ชื่อ จริญญา ศิริมงคลสกุลนะคะ หรือเรียกสั้นๆว่าแก้วก็ได้นะคะ ฉันเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาล... โรง'บาลไรว้า.... นึกไม่ออก เหอะๆ ช่ามันเถอะเนอะๆ

โรงพยาบาล

"อ๊ายยยยยยยยยย ช่วยด้วย" เสียงฟาง เพื่อนรักของฉันกรี๊ดดดดดออกมาจากห้อง ลั่นโรงพยาบาล จนทุกคนมองกันเป็นตาเดียว

ในห้อง

"เป็นอะไรเนี่ยะฟาง"ฉันถาม

"เอ่อ.. คือ ในห้องอ่ะ"ฟางชี้เข้าไปในห้อง

"ผีอ่ะแก้ว ฟางเห็นผีอีกแล้ว"เฮ้อ..... อีกละ

"เฮ้อ... "ฉันถอนใจ

"เห็นผีตั้งแต่เด็กๆ ยังไม่ชินอีกหรอ"ฉันถาม

"แหม... ก็ฟางกลัวนี่นา ผีนั่นอ่ะ หน้าเละ หนอนขึ้น ตานี่หลุดออกจากเบ้าตาเลยนะ ลิ้นยาว...มาก"ฟางอธิบาย

"อี๋...หน้ากลัว พูดแล้วขนลุก"ฟางพูด

"ฮ่าๆ แบบนั้นแก้วเห็นจนชินแแล้วล่ะ เดี๋ยวแก้วขอตัวไปทำงานก่อนนะ"ฉันพูด

"อยู่คนเดียวได้ ช่ายอ้ะ!!!"ฉันยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องไป

"ฮือ...แก้ว รอด้วยดิ อย่าทิ้งฟางไว้คนเดียวเซ่"ฟางพูด

"อยู่คนเดียวที่ไหน"ผีตนนั้นพูดแล้วแตะไหล่ของฟาง

"ฮือ.. อย่าหลอกหนูเลยนะคะ"ฟางพูดเสียงสั่น

"กลัวหรอ....."ผีตนนั้นพูด แล้วยิ้ม ปากนี่ฉีกถึงหูเลย

"กรี๊ดดดดดดด คุณพระ ช่วยหนูด้วย!!! โอย"ฟางกรี๊ด แล้วเป็นลมไป

ทางด้านโทโมะ

เอี๊ยดดดดด โครมๆ ปัง!!!!!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดด โครม!!!!!!!!!!!!!!!

"เฮ๊ย! เกิดไรขึ้นว่ะนั่น ไปดูเร็วพวกเรา"ชาวบ้านคนหนึ่งพูด แล้วพากันวิ่งไปดูบนถนนว่าเกิดอะไรขึ้น

  บนท้องถนนนั้นว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่บนถนนเลย นอกจากรถป้ายแดงสุดหรูคันหนึ่ง ที่สภาพยับเยินไม่มีชิ้นดี กระจกส่องข้าง (เอ๊ะ หรือกระจกข้างรถ เอ๊ะ! เรียกว่าไรไม่รู้ไรเตอร์จำไม่ได้) แตกกระจาย ภายในรถ มีชายหนุ่มลูกของมหาเศรษฐีคนหนึ่ง นอนคร่อมพวงมาลัยอยู่ เลือดไหลนองออกจากปาก มีเศษกระจกบางชิ้นติดอยู่ที่ใบหน้าเนียนใสที่เต็มไปด้วยเลือด

"ตายไม่เนี่ยะ"ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น

"ยังๆ เค้ายัหายใจอยู่"ชาวบ้านอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

"โทร.เรียกรถพยาบาลมาสิ"

ไม่นานนัก รถพยาบาลก็มาถึง และพาร่างของชายหนุ่มไปที่โรงพยาบาล

โรงพยาบาล

"แก้วๆ"ฟางเรียกแก้ว

"หา... อ้าวฟื้นแล้วหรอ"แก้วพูด

"มีเรื่อน่ะสิ มีผู้ชายคนหนึ่งเพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ รถนี่พังไม่มีชิ้นดี เลือดไหลท่วมอาการโคม่ามากๆ ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินแล้ว รีบไปเร็วแล้ว"ฟางพูด

"ฮ่ะ!!!อะไรนะ"แก้วร้อง

"แก้วฟังไม่ทันน่ะ พูดอีกทีได้อ้ะ"แก้วยิ้ม แหะๆ

"โถ่เอ๊ย!!! ไปทีห้องฉุกเฉินเดี๋ยวนี้เลย"

แก้วเดินตามฟางไปที่ห้องฉุกเฉิน

หน้าห้องฉุกเฉิน

"ฮือ.....ตาโมะ อย่าเป็นอะไรไปนะลูก"แม่ของโทโมะร้องไห้คร่ำครวญ

"ไม่เป็นไรนะคุณ อย่าคิดมาก ไอ้โมะมันดวงแข็ง มันไม่เป็นไรหรอกน่า"พ่อของโทโมะปลอบใจ

"มาเร็วๆแก้ว"ฟางเรียกแก้ว

"อืมๆ ก็รีบอยู่เนี่ยะ"แก้ววิ่งตามฟางเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

"หนูๆ"แม่ของโทโมะดึงแขนแก้วไว้

"มีอะไรหรอคะคุณป้า"แก้วถาม

"ลูกชาย ฮึก ลูกชายป้า ฮึก ช่วยลูกชายป้าด้วยนะจ้ะ"แม่ของโทโมะขอร้อง

"ค่ะ หนูจะช่วยเท่าที่หนูทำได้ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

ในห้องฉุกเฉิน

"คุณหมอคะ หัวใจขอคนไข้หยุดเต้นแล้วค่ะ"พยาบาลคนหนึ่งพูด

"เตรียมเครื่องปั๊มหัวใจด่วนเลย"คุณหมอที่มีนามว่า"ป๊อปปี้"สั่งพยาบาล

"มาแล้วๆ"ฟางพูด 

"เป็นไงบ้าอ่ะ"แก้วถาม

"อาการไม่ค่อยดี เครื่องปั๊มหัวใจล่ะ"ป๊อปปี้ถาม

"พร้อมแล้วค่ะ"พยาบาลคนหนึ่งพูด

"พร้อมนะ 1-2-3 เคลียร์"

"ยังไม่มีอ่ะ"แก้วพูด

"งั้นลองอีกทีนะ"ป๊อปปี้พูด

"เป็นไง"

"ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเลย"แก้วพูด

"ครั้งสุดท้ายแล้วนะ แกต้องฟื้นนะไอ้โมะ แม่แกรอแกอยูู่นะ แกคงไม่ทำให้แม่แกร้องไห้ใช่มั๊ย"ป๊อปปี้พูด

เคลียร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ตู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงของเครื่องวัดอัตราของหัวใจ (เรียกงี้ป่าวอ่ะ ไรเตอร์ไม่รู้) ดังขึ้น

ให้ตายดีมั๊ยน้อ.....

ถ้าไม่อยากก็ต้องเม้นกันเยอะๆนะ ไรเตอร์ไปซักผ้าก่อนละ

ขอย้ำ เยอะๆๆๆๆๆ นะจ้ะ บาย